ตอนที่ 12 พบกับไอบ้ากามซันจิ

วันรุ่งขึ้น หลังจากพักผ่อนทั้งคืน ไป๋ซานก็ยืดเส้นยืดสายและเดินออกมาจากห้องพักชั่วคราว หลังจากกวาดสายตามองอยู่แว๊บนึง เขาก็เห็นสโมคเกอร์ยืนอยู่หน้าลานฝึกซ้อมของฐานทัพเรือ กำลังคุมคนงานที่ซ่อมแซนลานฝึกของฐานทัพเรือซึ่งเขาทำพังเมื่อวานนี้

“เฮ้ เฒ่าควัน! อรุณสวัสดิ์”

ไป๋ซานกล่าวทักทายและเดินเข้าไปหาสโมคเกอร์

เมื่อวานนี้เขาบอกสโมกเกอร์ว่าเขาจะไปภัตตาคารลอยน้ำบาราติเอ

สโมคเกอร์หันหลังไปพยักหน้าให้ไป๋ซานแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

แม้ว่าอาการบาดเจ็บบนร่างกายของเขาดูเหมือนจะส่งผลกระทบเพียงเล็กน้อย แต่จริงๆแล้วอาการของเขาเรียกได้ว่าสาหัส

คงออกล่าโจรสลัดไม่ได้ไปสักพัก

เมื่อคืน สโมคเกอร์ได้เขียนรายงานเกี่ยวกับการต่อสู้ระหว่างเขากับไป๋ซานไปยังอาคาอินุและการ์ป

ตอนนี้ภาพตัดมาที่อาคาอินุที่ได้รับรายงานก็นิ่งเงียบไปเป็นเวลานาน

จนกระทั่งการ์ปที่อยู่ด้านหลังเขาเริ่มหมดความอดทน เขาจึงเข้ามาตบไหล่อาคาอินุแล้วพูดว่า "เป็นอะไรไป สโมคเกอร์เขียนมาว่ายังไง ทำไมนิ่งไปเลยล่ะ"

"คุณต้องเอาไปดูเองแล้วล่ะ"

อาคาอินุสูดหายใจเข้าลึก ๆ

หลังจากอ่านรายงานแล้ว การ์ปก็ตกตะลึงเล็กน้อยเช่นกัน

เด็กคนนี้ถึงขั้นเอาชนะสโมคเกอร์ได้เลยหรอ

ที่มากไปกว่านั้น ยังมีรายงานเรื่องพลังผลปีศาจสายโลเกียที่เป็นพลังลมด้วยเนี่ยนะ

ก่อนที่จะออกจากมารีนฟอร์ด ไอเด็กไป๋ซานมันยังว่ายน้ำอยู่เลย

ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้กลายเป็นผู้ใช้พลังผลปีศาจได้?

การ์ปลูปคางของเขาอย่างครุ่นคิด แล้วก็หยิบโดนัทออกมากิน

ดูเหมือนว่าเขากำลังครุ่นคิดอยู่ลึกๆ

อาคาอินุรออยู่นาน แต่แล้วก็ไม่ได้ยินการ์ปพูดอะไรสักคำ

แต่พอเขาหันมามองการ์ป เขาก็เห็นว่าจริงๆการ์ปหลับไปแล้ว หลับทั้งยืน!

“เฮ้ คุณการ์ป จริงจังหน่อยสิ”

อาคาอินุไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยื่นมือออกมาสะกิดให้การ์ปตื่น

“อา~~ แน่นอนว่าโดนัทก็ต้องกินคู่กับชานี่นะ”

การ์ปตื่นขึ้นมาแล้วหันไปชงชา ราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เอ่ออ…ช่างมันเถอะ ไอเจ้าหนูไป๋ซานนี่มันยังไงกันแน่ คุณไม่ได้ส่งคนไปตามเขาเหมือนกันหรอ?”

คนของอาคาอินุคลาดสายจากไป๋ซานแค่ไม่กี่วัน พอมาตอนนี้กลับมาบอกว่าไป๋ซานกลายเป็นผู้ใช้พลังผลปีศาจแล้วเนี่ยนะ

อาคาอินุไม่เชื่อเรื่องบังเอิญแบบนี้แน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนที่ไป๋ซานจะเดินทางออกจากมารีนฟอร์ด พวกเขายังติวเข้มให้กับไป๋ซาน ทั้งความรู้พื้นฐานรวมถึงพลังผลปีศาจต่างๆ ฮาคิ และความสามารถแปลกๆอื่นๆ

ถ้าเกิดว่าไป๋ซานบังเอิญเจอผลปีศาจขึ้นมาจริงๆ เขาไม่น่าจะหุนหันกินมันเข้าไปโดยไม่รู้ความสามารถมันก่อนหรอกถูกไหม?

“นายกำลังพูดถึงเจ้าหนูไป๋ซานเหรอ? เกิดอะไรขึ้น... อ๋อ อ๋อ อ๋อ ฉันจำได้แล้ว ได้ข่าวว่าเขามีผลปีศาจแล้วหนิใช่ไหม?”

การ์ปตบเข่าขวาดังฉาด

“ว่าแต่เขาไปได้มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ? ทำไมถึงฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลย”

“ผมเองก็คิดว่าเขาคงยังไม่ได้กินผลปีศาจหรอก สโมคเกอร์น่าจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสามารถแปลกๆของไป๋ซาน”

“ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”

ทั้งสองคิดอยู่พักหนึ่ง แต่คิดไปมันก็เท่านั้น พวกเขาเลยยอมแพ้

การ์ปยังคงกินโดนัทและดื่มชาต่อไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และอาคาอินุก็หันหลังกลับไปจัดการงานอื่นต่อ

ตอนนี้ไป๋ซานมีความแข็งแกร่งมากพอที่จะต่อกรกับผู้ใช้พลังผลปีศาจสายโลเกียแล้ว

อย่างน้อยเขาก็น่าจะปลอดภัยในทะเลอีสต์บลู

ภาพตัดกลับไปที่ไป๋ซาน หลังจากยืนยันตำแหน่งของภัตตาคารลอยทะเลบาราติเอแล้ว เขาก็ใช้บุคุจุตสึออกจากโร๊คทาวน์และบินไปในทันที

เขาบินไปเรื่อยๆจนกระทังเห็น "ร้านดังในเน็ต" อันโด่งดังในทะเลอีสต์บลู

“โอ้ ที่นี่น่ะหรอบาราติเอ มันดูครึกครื้นดีจริงๆ”

ไป๋ชานเดินเข้ามาอย่างช้าๆ และมองไปรอบๆ

“สวัสดีครับไอซื่อบื้อ! ทานอะไรดีครับ ว่าแต่คุณลูกค้ามีเงินใช่ไหม เราไม่ต้อนรับคนที่ไม่มีเงินนะครับ”

ปาตีรีบเดินมาต้อนรับเขาและถามด้วยรอยยิ้ม (พ่อครัวที่กล้ามโตๆ)

ไป๋ซานนั่งลงที่โต๊ะอย่างสบายๆ และวางมุรามาสะลงบนโต๊ะ

"พวกจานเด็ดๆน่ะเสิร์ฟมาเลย ขอเป็นเชฟที่ชื่อซันจิทำนะ"

"คร้าบผม กรุณารอสักครู่~"

หลังจากนั้นไม่นาน อาหารก็ถูกเสิร์ฟทีละจาน

ต้องบอกว่าสมกับเป็นเชฟบนเรือกลุ่มตัวเอกอย่างกลุ่มหมวกฟางจริงๆ

อาหารทุกจานเต็มไปด้วยสีสันอันงดงาม กลิ่นหอมน่ารับประทาน และรวมถึงรสชาติที่ไร้ที่ติ เรียกได้ว่าเป็นอาหารที่ดีที่สุดที่ไป๋ซานเคยกินมาเลย

“นายเป็นคนขออาหารที่ฉันทำโดยเฉพาะหรอ?”

ซันจิ เดินออกมาจากครัวพร้อมกับบุหรี่ในมือ

เมื่อมองดูคิ้วม้วนๆ ของซันจิ ไป๋ชานก็นึกถึงตระกูลเจอร์ม่าที่อยู่ห่างไกลออกไปในทะเลนอร์ธบลู

ซันจิ จริงๆ แล้วนายเป็นคนตระกูลวินสโมค และมีพี่น้องหลายคน...

ไป๋ซานแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะพูดแบบนี้

โชคดีที่ปากของเขายังเต็มไปด้วยอาหารแสนอร่อยอยู่ ไม่งั้นเขาคงหลุดพูดอะไรที่ไม่สมควรออกไปแล้ว

“อาหารรสชาติเป็นยังไงบ้าง?”

เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้หญิงสวย มีแต่ผู้ชายที่มาพร้อมกับดาบเล่มหนึ่ง ซันจิจึงไม่สนใจไป๋ซานมากนัก

"รสชาติดีมาก ฉันชอบมากจริงๆ"

"ขอบคุณสำหรับการอุดหนุน ทั้งหมดราคา 190,000 เบรี อาหารพวกนี้ต่างก็เป็นจานเด็ดของร้าน ราคานี้คุ้มค่าแน่นอน"

หึ ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะถูกปาติหลอกสินะ

ท่าทางก็ดูไม่ใช่คนขาดเงิน แต่ปาติดันเลือกเมนูที่แพงที่สุดให้เขาทั้งนั้นเลย

"อา มันก็ดูคุ้มค่าจริงๆนั่นแหละ แต่ฉันไม่มีเงิน"

ไป๋ชานเอนหลังแบบไม่ใส่ใจ พร้อมหยิบไม้จิ้มฟันมาแคะฟัน

“อะไรนะ ไม่มีเงินงั้นหรอ?”

ก่อนที่ซันจิจะได้พูดอะไร ปาตีและคนอื่นๆก็มารวมตัวกันรอบๆเขาแล้ว

ตรงข้ามกับรอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋ซาน พวกนั้นมีสีหน้าดุร้ายและจ้องเขม็งไปที่ไป๋ซาน

“ใช่ ไม่มีแม้แต่เบรีเดียวเลย”

ไป๋ซานล้วงกระเป๋าเหมือนจะหาเงิน แต่จริงๆ แล้วไม่มีอะไรเลย

จริงๆ แล้วเขามีเงินค่อนข้างเยอะ

ก่อนที่เขาจะออกมา อาคาอินุให้เงินเขาไว้ใช้1ล้านเบรี

แต่ตอนนี้มันไม่ได้อยู่กับเขา เขาทิ้งเงินนั่นไว้ที่ฐานทัพเรือในโร๊คทาวน์

“ไม่มีเงิน! นี่มันพวกขอทานกินฟรีนี่หว่า”

เมื่อเห็นว่ากลุ่มพ่อครัวมารวมตัวกันล้อมคนคนนึง ฝูงชนที่ดูอยู่ก็หัวเราะออกมา

“พ่อครัวของภัตตาคารลอยทะเลบาราติเอต่างก็เป็นปีศาจกันทั้งนั้น ยังมีคนกล้ามากินฟรีอีกหรอ?”

“ชายหนุ่มคนนั้นจะต้องทรมานแน่นอน”

ไป๋ชานสนใจคนที่ล้อมอยู่ หยิบดาบที่อยู่ในฝักขึ้นมา กระแทกออกไป

เหล่าพ่อครัวที่ล้อมเขาอยู่ต่างก็โดนพลังจากฝักดาบกระแทก กระเด็นลอยออกไปกันถ้วนหน้า

ซันจิถึงกับเปลี่ยนสีหน้าไปทันที ‘ชายคนนี้แข็งแกร่งมาก!’

ใช้แค่ฝักดาบอันเดียว ก็สามารถกระแทกพ่อครัวที่แข็งแกร่ง6-7คนให้กระเด็นออกไปได้ในครั้งเดียว

หรือคนคนนี้ตั้งใจมาหาเรื่องเรา?

“ไม่อนุญาตให้มีการใช้กำลังในร้านนี้”

ซันจิจ้องไปที่ไป๋ซาน ขาของเขางอเล็กน้อย พร้อมที่จะโจมตีไป๋ซานได้ทุกเมื่อ

“ฉันรู้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่ดึงดาบออกจากฝัก ถ้าเกิดฉันตั้งใจจริงๆ พวกเขาคงถูกตัดออกเป็นสองท่อนไปแล้ว”

ไป๋ซานชี้ไปที่พ่อครัวที่นอนโอดครวญอยู่บนพื้น

"แต่นายก็ผิดที่ไม่มีเงินจ่ายค่าอาหาร งั้นเอางี้ นายอยู่ล้างจานที่นี่ไปสักพักแล้วกัน”

นี่คือเหตุผลที่ไป๋ชานไม่เอาเงินมาที่นี่

เขาวางแผนที่จะล้างจานจนกว่าลูฟี่และคนอื่นๆ จะมาถึง และจนมิฮอว์คมาถึงที่นี่ด้วยเช่นกัน!

ดวงตาของซันจิดูซับซ้อนเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะเอายังไง

"ตกลง"