Chapter 71: One Year of Siege, Rent Increase, Price Surge
พริบตาเดียว ผ่านไปหนึ่งปีแล้ว
เหล่าผู้บ่มเพาะในเมืองเมฆหมอกถูกเหล่าผู้บ่มเพาะจากนิกายเงาปิศาจล้อมรอบมานานเกือบปีเหล่าผู้บ่มเพาะในเมืองเมฆหมอกยังไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ และเหล่าผู้บ่มเพาะจากนิกายเงาปิศาจก็ไม่มีทีท่าว่าจะถอยทัพ พวกเขายังคงโจมตีค่ายกลป้องกันระดับที่สองของเมืองเมฆหมอกทุกวัน จนพลังงานของค่ายกลลดลงเรื่อย ๆ
โดยทั่วไปแล้ว นี่ได้กลายเป็นนิสัยสำหรับผู้บ่มเพาะในเมืองเมฆหมอก
การโจมตีของนิกายเงาปิศาจได้กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของชาวเมืองเมฆหมอกไปแล้ว
ดูเหมือนว่าทั้งสองฝ่ายจะอยู่ในภาวะสมดุล ไม่สามารถทำอะไรกันได้
เหล่าผู้บ่มเพาะในเมืองกำลังกลายเป็นกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะไม่มีใครรู้ว่าสงครามนี้จะจบลงเมื่อใด
"ฮุ!"
ในขณะนี้ ในห้องที่เงียบสงบ โจวสุ่ยกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนพื้น กำลังเสร็จสิ้นการฝึกฝนหนึ่งวัน
หลังจากผ่านไปหนึ่งปีแห่งการทำงานหนัก การฝึกฝนของเขาได้พัฒนาไปอย่างมาก โดยขณะนี้เขาสามารถฝึกฝนขั้นที่เจ็ดของรวมลมปราณได้ถึง 40% แล้ว
เป็นไปตามธรรมชาติ
ท้ายที่สุด ยิ่งขั้นการฝึกฝนสูงขึ้น ก็ยิ่งช้าและยากที่จะพัฒนาขึ้นเท่านั้น
แน่นอนว่า ผลกำไรของเขาในปีนี้ไม่ได้มาจากการฝึกฝนเพียงอย่างเดียว
สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ ความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับการปรุงยาได้ไปถึงระดับใหม่ การฝึกฝนการปรุงยาของเขาได้ถึง 99% ของระดับหนึ่งแล้ว ขาดเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้นที่จะกลายเป็นนักปรุงยาระดับสอง
เหตุผลที่เขายังไม่กลายเป็นนักปรุงยาระดับขั้นสองก็เพียงเพราะเขายังขาดความรู้และการถ่ายทอดจากนักปรุงยาระดับขั้นสอง
นอกจากนี้ เทคนิคการปรุงยาห้าธาตุของเขายังบรรลุถึงขั้นสมบูรณ์แล้ว ซึ่งช่วยปรับปรุงทักษะการปรุงยาและอัตราความสำเร็จของเขาเป็นอย่างมาก
วิชาแปลงร่างปีศาจลวงตาของเขายังก้าวหน้าจากระดับความเชี่ยวชาญไปสู่ขั้นสมบูรณ์ ในระดับนี้ แม้แต่ผู้บ่มเพาะระดับ แกนทอง ก็จะไม่สามารถมองเห็นผ่านการปลอมตัวหรือระดับการบ่มเพาะของเขาได้
เขาสามารถเดินไปต่อหน้าผู้บ่มเพาะระดับ แกนทอง ได้อย่างมั่นใจโดยไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเปิดโปง
แน่นอนว่าหลังจากถึงขั้นสมบูรณ์ ความเร็วในการปรับปรุงก็ช้าลงอย่างมาก เกือบถึงจุดที่ยากจะทำความคืบหน้า หากไม่ได้ความช่วยเหลือจาก กู่หนังสือ แม้แต่ผู้บ่มเพาะปีศาจที่มีพรสวรรค์ก็จะใช้เวลามากกว่าร้อยปีในการฝึกฝนเทคนิคนี้ให้ถึงขั้นสมบูรณ์
อาจกล่าวได้ว่าความก้าวหน้าของเขาค่อนข้างน่าทึ่ง
"สามี ดูเหมือนว่าค่าเช่าในเมืองเมฆหมอกจะเพิ่มขึ้น" จี ชิงหยูพูดกับโจวสุ่ยที่เพิ่งเดินออกจากห้องเงียบๆ
"ขึ้นค่าเช่า? หมายความว่าอย่างไร" โจวสุ่ยหรี่ตามอง
เนื่องจากค่าเช่าในเมืองเมฆหมอกค่อนข้างแพงอยู่แล้ว โดยต้องใช้หินวิญญาณขั้นกลางสองก้อนต่อเดือน ซึ่งเทียบเท่ากับหินวิญญาณขั้นต่ำสองร้อยก้อน ซึ่งไม่ใช่ผู้บ่มเพาะจำนวนมากจะจ่ายได้
แม้ว่าจะมีหินวิญญาณมากมายในเทือกเขาเมฆหมอก ทำให้ราคาหินวิญญาณไม่สูงมาก แต่ก็เป็นขีดจำกัดที่ผู้บ่มเพาะสามารถรับได้
หากค่าเช่าเพิ่มขึ้น ผู้บ่มเพาะเหล่านี้น่าจะลุกขึ้นมาประท้วง
"มีข่าวลือว่าเมืองเมฆหมอกกำลังเผชิญกับปัญหาขาดแคลนหินวิญญาณ" มู่ จื่อหยาน อธิบาย “ท้ายที่สุด การบำรุงรักษาการค่ายกลระดับที่สองนั้นต้องใช้หินวิญญาณจำนวนมากเป็นพลังงาน ในช่วงปีที่ผ่านมา การโจมตีอย่างต่อเนื่องของผู้บ่มเพาะจากนิกายเงาปิศาจได้ทำให้หินวิญญาณสำรองในเมืองเมฆหมอกหมดไป
หากไม่มีหินวิญญาณเพียงพอ ค่ายกลขนาดใหญ่ของเมืองเมฆหมอกก็จะไม่สามารถอยู่ได้เองอย่างเป็นธรรมชาติ เพื่อรักษาการทำงานของการค่ายกลนี้ นิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์จึงตัดสินใจขึ้นค่าเช่าสำหรับผู้บ่มเพาะที่อาศัยอยู่ในเมือง
ผู้บ่มเพาะทุกคนที่อาศัยอยู่ในเมืองจะต้องจ่ายค่าเช่าราคาแพงเพื่อที่จะอาศัยอยู่ในเมืองเมฆหมอกต่อไป มิฉะนั้นพวกเขาจะต้องออกจากเมืองเมฆหมอก”
เธออธิบายสั้นๆ ว่าทำไมเมืองเมฆหมอกจำเป็นต้องขึ้นค่าเช่า เนื่องจากเป็นสถานการณ์ที่เกิดจากสถานการณ์
หากไม่มีหินวิญญาณเพียงพอ ค่ายกลเมืองเมฆหมอกในที่สุดก็จะพังทลายลงมา และไม่มีใครได้ประโยชน์จากสิ่งนั้น
"ถ้าเราต้องการขึ้นค่าเช่า เราควรเพิ่มหินวิญญาณเท่าไหร่ดี?" โจวสุ่ยถาม
"กล่าวกันว่าการเพิ่มค่าเช่าขั้นต่ำเป็นสองเท่า ซึ่งหมายถึงหินวิญญาณขั้นกลางสี่ก้อนต่อเดือน" เซีย จิงหยานระบุหมายเลข
"หินวิญญาณขั้นกลางสี่ก้อน? ไม่แย่นัก" โจวสุ่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก สำหรับเขา หินวิญญาณขั้นกลางสี่ก้อนไม่ใช่ภาระหรือค่าใช้จ่ายที่หนักหนา
ท้ายที่สุดเขามีหินวิญญาณขั้นกลางห้าพันก้อน
หากเขาสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยหินวิญญาณเพียงไม่กี่ก้อน ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
แม้ว่าเขาจะต้องจ่ายค่าเช่าสี่หรือห้าปี เขาก็สามารถจ่ายได้ทั้งหมด
"สำหรับพวกเรา อาจไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่สำหรับผู้บ่มเพาะคนอื่นๆ ไม่เหมือนกัน" จี ชิงหยูส่ายหัว "เพราะตอนนี้ไม่ใช่แค่ค่าเช่าที่เพิ่มขึ้นเท่านั้น แต่ยังรวมถึงราคาของยันต์ อาวุธแห่งกฎ ยาจิตวิญญาณ ยาอายุวัฒนะ และอื่นๆ เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ ราคาเพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่า
สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือราคาของข้าววิญญาณและเนื้อวิญญาณ เมื่อเทียบกับหนึ่งปีที่แล้ว ราคาเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสามเท่า และแม้ว่าคุณจะมีเงิน คุณก็อาจซื้อไม่ได้ ตอนนี้ เมืองเมฆหมอก ต้องการข้าวและเนื้อทุกหนแห่ง กล่าวกันว่าผู้บ่มเพาะบางคนในละแวกใกล้เคียงหิวโหยมาสามวันสามคืนแล้ว และพวกเขาเริ่มที่จะแทะไม้และมองหาคนมาขอยืมอาหาร แต่ไม่มีใครสนใจพวกเขา"
เธอชี้แจงว่าราคาสินค้าใน เมืองเมฆหมอก เริ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนแปลงทุกวัน
หาก เมืองเมฆหมอก ไม่ถูกปิดล้อมโดย นิกายเงาปิศาจ อาหารก็จะมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง
เพราะนอกเมืองคือเทือกเขาเมฆหมอก ซึ่งมีสัตว์อสูรจำนวนมาก
สัตว์อสูรแต่ละตัวมีเนื้อหลายร้อยหรือหลายพันกิโลกรัม
ก่อนหน้านี้เนื้อสัตว์อสูรไม่มีค่าและราคาถูก
ส่วนข้าววิญญาณ มีการบ่มเพาะพื้นที่เพาะปลูกจำนวนมากนอกเมืองและมีการเก็บเกี่ยวที่ดีทุกปี
นั่นหมายความว่าผู้บ่มเพาะใน เมืองเมฆหมอก ไม่มีวิกฤต และราคาอาหารก็มีเสถียรภาพมาโดยตลอด
"มีความรู้สึกว่าราคาข้าวถูกเกินไปและส่งผลกระทบต่อเกษตรกร"
พวกเขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะต้องเผชิญกับการขาดแคลนอาหารและเนื้อสัตว์
ดังนั้นสำรองอาหารใน เมืองเมฆหมอก จึงไม่มากนัก
เพียงแค่หนึ่งปีแห่งการปิดล้อม เมืองเมฆหมอก ก็เริ่มประสบปัญหาการขาดแคลนอาหารขนาดใหญ่
"กล่าวกันว่าผู้บ่มเพาะของ นิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์ใน เมืองเมฆหมอก ได้เริ่มลดปริมาณอาหารลงแล้ว ร้านค้าบนถนนไม่ขายอาหารและเนื้อสัตว์อีกต่อไป และมีจำกัดทุกวัน" เซีย จิงหยานกล่าวด้วยน้ำเสียงลึกซึ้ง
ขณะนี้เพื่อรักษาเสถียรภาพของระเบียบและป้องกันไม่ให้ผู้บ่มเพาะที่หิวโหยเหล่านี้ก่อจลาจล การจำหน่ายอาหารจึงถูกจำกัด และแต่ละคนสามารถซื้อได้เพียงจำนวนจำกัดในแต่ละวัน
สิ่งนี้นทำให้ตลาดอาหารมีเสถียรภาพในระดับหนึ่ง
ท้ายที่สุดก็ไม่มีทางอื่น ผู้บ่มเพาะก็เป็นมนุษย์เช่นกันและจะรู้สึกหิว
แม้แต่ผู้สร้างรากฐานและผู้บ่มเพาะ แกนทอง ก็จะหิวและต้องการกินอาหาร
"สามี โชคดีที่เราเตรียมการไว้ล่วงหน้าและกักตุนเสบียงไว้เป็นจำนวนมาก มิฉะนั้นเราอาจอดตายได้เช่นกันในตอนนี้" มู่ จื่อหยานพูดด้วยความโล่งอกอย่างมาก
เธอไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเธอจะกังวลเรื่องอาหาร สำหรับผู้บ่มเพาะแล้ว การอดตายจะเป็นเรื่องตลกขบขัน แต่ใน เมืองเมฆหมอก ที่ถูกปิดล้อม มันอาจกลายเป็นความจริงได้
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพวกเขามีเสบียงอาหารและเนื้อวิญญาณมากกว่าสิบปีอยู่แล้ว พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องแย่งชิงอาหารที่มีจำกัด พวกเขายังคงเพลิดเพลินกับอาหารมื้อใหญ่ได้ทุกวัน
เมื่อเทียบกับผู้บ่มเพาะคนอื่นๆ ชีวิตของพวกเขาดีขึ้นนับไม่ถ้วน
โชคดีที่สามีของเธอมีวิสัยทัศน์ มิฉะนั้นพวกเขาอาจจะจบลงเหมือนผู้บ่มเพาะเหล่านั้น
(จบบทนี้)
