ระบบเพิ่มเพื่อนแกร่งสุดในใต้หล้า บทที่ 15 : การขอเป็นเพื่อนแบบย้อนกลับ!
บทที่ 15 : การขอเป็นเพื่อนแบบย้อนกลับ!
มองเข้าไปในระยะไกล
ระหว่างสวรรค์และโลก มียอดเขาสูงตระหง่านเจ็ดยอดยืนอยู่บนเมฆ
สูงตระหง่านและไม่อาจบรรลุได้!
แรงกดดันมีความงดงามและสง่างาม
เต็มไปด้วยบรรยากาศเก่าแก่และหนักหน่วง
ในจังหวัดเทียนหลิง นิกายไท่ซวนอาจกล่าวได้ว่าเป็นนิกายที่เก่าแก่มาก ในแง่ของเวลาที่ก่อตั้งนิกาย นิกายอื่นในระดับเดียวกันได้ ไม่สามารถเทียบเคียงได้
ว่ากันว่ามีอายุนับพันปี
“นั่นคือยอดเขาหลักทั้งเจ็ด เจ้าตัดสินใจว่าจะไปที่ไหนแล้วรึยัง?”
ซุนไห่ซานถาม
“ยอดเขาหลิงเซี่ยว”
เมิ่งฉางชิงถอนสายตาและกล่าวช้าๆ
เนื่องจากยอดเขาหลิงเซี่ยว เป็นเชื้อสายที่เชี่ยวชาญด้านดาบ จึงเหมาะสมที่สุดสำหรับเขาโดยธรรมชาติ
“เอาล่ะ ข้าจะพาเจ้าไปที่ยอดเขาหลิงเซี่ยว”
ซุนไห่ซานพยักหน้า
เขาไม่แปลกใจเลย
——
ภายใต้การนำของซุนไห่ซาน
ในที่สุด เมิ่งฉางชิงก็มาถึงยอดเขาหลิงเซี่ยว
แต่บนยอดเขาทั้งอาคารและทิวทัศน์เต็มไปด้วยความรู้สึกเฉียบคมเล็กน้อย
เหมือนภูเขาดาบ
แต่สิ่งที่ทำให้เมิ่งฉางชิงสับสนเล็กน้อยก็คือแทบไม่มีศิษย์คนใดเดินอยู่บนถนนสายนี้
มันค่อนข้างร้าง
“เมื่อเปรียบเทียบกับนิกายชั้นนอก จำนวนศิษย์นิกายชั้นในนั้นน้อยกว่าตามธรรมชาติ”
ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความคิดของเมิ่งฉางชิง ซุนไห่ซานลูบเคราสีขาวของเขาแล้วกล่าว “และโดยปกติแล้วพวกเขาจะฝึกตนอย่างสันโดษหรือออกไปปฏิบัติภารกิจ ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีใครเห็นพวกเขาบนท้องถนน”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เมิ่งฉางชิงก็เข้าใจ
ถ้าฝึกตนไม่ก้าวหน้าก็ต้องปิดด่าน ย่อมจะไม่มีเวลาออกไปเดินเล่นข้างนอก
“ต่อไปนี้ที่นี่จะเป็นที่อยู่อาศัยของเจ้า”
ซุนไห่ซานหยุดที่หน้าลานบ้านแล้วกล่าว
“ตกลง”
เมิ่งฉางชิงพยักหน้า
เมื่อเทียบกับนิกายชั้นนอกแล้ว ลานนี้ดูใหญ่กว่ามาก
สอดคล้องกับสถานะของลูกศิษย์ชั้นใน
“นี่คือชุดและสัญลักษณ์ของศิษย์ยอดเขาหลิงเซี่ยว”
ซุนไห่ซานพลิกมือขวาของเขา
ทันใดนั้นวัตถุทั้งสองก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา
“แหวนเก็บของ?”
เมิ่งฉางชิงเลิกคิ้วเล็กน้อย
นี่เป็นสิ่งที่หายากและมีค่ามาก
แต่ตามความเข้าใจของเขา แหวนเก็บของดูเหมือนจะถูกใช้โดยผู้ฝึกตนระดับเปิดทะเล และต้องใช้พลังปราณที่แท้จริง
แต่ซุนไห่ซานเห็นได้ชัดว่าอยู่ในระดับรูรับแสงเท่านั้น
เมิ่งฉางชิงสลายความคิด ไม่ได้คิดอะไรมาก
ในโลกที่แปลกประหลาดใบนี้ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่แน่นอน
เมิ่งฉางชิงพลันเอื้อมมือไปรับมัน
“ข้าจะจัดการขั้นตอนที่เหลือให้เจ้าเอง และเจ้าก็สามารถฝึกตนได้อย่างสบายใจ”
ซุนไห่ซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ศิษย์ธรรมดาๆ เขาจะไม่อดทนขนาดนี้ แต่ใครล่ะที่ทำให้เมิ่งฉางชิงมีศักยภาพ?
ตระหนักถึงพลังของดาบ
ความสำเร็จในอนาคตจะสูงอย่างแน่นอน
การมีความกระตือรือร้นมากขึ้นในตอนนี้ถือได้ว่าเป็นการลงทุนในอนาคตของเขา
อย่างไรก็ตาม เขาแก่แล้วและดูเหมือนว่าจะมีอนาคตน้อย
“นอกจากนี้ นี่คือทักษะดาบระดับเริ่มต้นที่ศิษย์ยอดเขาหลิงเซี่ยวทุกคนสามารถฝึกฝนได้”
“ทักษะดาบวายุอัสนีขั้นต้นของระดับลึกลับ!”
ซุนไห่ซานหยิบหนังสือลับอีกเล่มออกมา
หลังดูตัวอักษรใหญ่สี่ตัวบนหน้าปก
ดวงตาของเมิ่งฉางชิงก็สว่างขึ้นทันที
ทักษะการต่อสู้ระดับลึกลับ
หากนำสิ่งเหล่านี้ไปไว้ข้างนอก สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสมบัติที่สามารถใช้เป็นมรดกตกทอดของตระกูลได้!
แม้แต่หอการค้าประจำตระกูลที่เขาเป็นเจ้าของก็มีเพียงสำเนาเดียวเท่านั้น
เพียงแต่ว่าเงื่อนไขการฝึกเข้มงวดมาก
ดังนั้นเขาจึงไม่เคยฝึกฝนเลยตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
“เนื่องจากเป็นทักษะการต่อสู้ระดับเริ่มต้น ทุกคนจึงต้องรู้ ในกรณีนี้ มันจะง่าย”
มุมปากของเมิ่งฉางชิงโค้งงอเล็กน้อย
มีระบบแล้วจะฝึกเองทำไม?
นั่นเป็นเพียงวิธีที่ต่ำต้อยที่สุด
“หืม? มีคนใหม่ที่นี่หรือไม่?”
ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่ง
เมิ่งฉางชิงมองไปด้านข้างและเห็นร่างหนึ่งเดินออกจากลานบ้านของเขา
อายุประมาณยี่สิบหกหรือยี่สิบเจ็ด
สวมชุดคลุมสีเทา
ถือดาบยาว
“เจ้ามาที่นี่ถูกเวลาแล้ว ข้าขอแนะนำให้เจ้ารู้จักกับศิษย์ที่เพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งของนิกายชั้นนอก ชื่อเมิ่งฉางชิง”
ซุนไห่ซานกล่าว
“กลายเป็นศิษย์น้อง”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของฉินฝาง “การเลือกยอดเขาหลิงเซี่ยว เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาด เฉพาะบรรยากาศการฝึกตนที่นี่เท่านั้นที่ไม่เข้มงวดเท่ากับยอดเขาอื่นๆ”
“เหมือนกับนิกายชั้นนอก”
“ชื่อของข้าคือฉินฝาง ข้าเคยเป็นศิษย์ของนิกายชั้นนอก เมื่อสิบปีที่แล้ว ข้ากลายเป็นศิษย์ชั้นใน”
“ศิษย์พี่ฉิน”
เมิ่งฉางชิงพยักหน้าเล็กน้อย
ในเวลาเดียวกัน เขาก็มองไปที่แผงตัวละครที่แสดงถัดจากฉินฝาง
ข้อมูลพื้นฐาน :
[ชื่อ : ฉินฟาง]
[เผ่าพันธุ์ : เผ่าพันธุ์มนุษย์]
[การฝึกตน : ขั้นที่หกของระดับรูรับแสง]
ข้อมูลคุณสมบัติ :
[กระดูกราก : ระดับที่สี่]
[ความเข้าใจ : ปานกลาง]
[ทักษะการต่อสู้ : “ทักษะดาบวายุอัสนี” (ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่), “ก้าวดาบ” (ความสำเร็จเล็กน้อย), “ทำลายมือเปล่า” (แวบแรก)]
[....]
“เมื่อดูกระดูกรากของเขาแล้ว เขามาจากนิกายชั้นนอกจริงๆ”
เมิ่งฉางชิงคิดในใจ
แต่เมื่อสายตาของเขามองไปที่ทักษะดาบวายุอัสนี ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นเล็กน้อย
ราวกับได้หมอนเมื่อรู้สึกง่วงนอนจริงๆ
จริงๆ แล้วมันคือ “ทักษะดาบวายุอัสนี” ระดับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่!
ทักษะการต่อสู้ระดับลึกลับนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฝึกฝน มันต้องการความเข้าใจในระดับสูงและใช้เวลามาก
เขาไม่คิดว่าจะถูกส่งถึงประตูบ้านเร็วขนาดนี้
เขาต้องเพิ่มคนนี้เป็นเพื่อน!
“ข้าได้ยินมาว่าเมื่อเร็วๆ นี้เจ้าได้รับคำแนะนำจากผู้อาวุโสของศาลาทักษะ และได้ฝึกฝน”ทักษะดาบวายุอัสนี“ในระดับที่ยอดเยี่ยม”
ซุนไห่ซานกล่าว
“ขอรับ”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉินฝางก็แสดงสีหน้าภาคภูมิใจ
ในเวลาเดียวกัน สายตาของเขาก็จ้องมองไปที่ทักษะดาบวายุอัสนีในมือของเมิ่งฉางชิง
“ศิษย์น้องเมิ่ง ถ้าเจ้าไม่เข้าใจอะไรในอนาคต ถามข้าได้เลย”
ฉินฝางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อย่าประมาทศิษย์น้องเมิ่ง เขาเข้าใจพลังดาบแล้ว และความเข้าใจของเขาก็น่าทึ่งมาก”
ซุนไห่ซานส่ายหน้า
ทันใดนั้นใบหน้าของฉินฝางก็แข็งตัวลง และความตกใจก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
พลัง...ดาบ?!
เป็นไปได้ยังไง?
ต้องรู้ก่อนนะว่าแม้ว่าจะเป็นอัจฉริยะที่แท้จริง แต่บางคนก็ยังไม่ตระหนัก
สามารถจินตนาการได้ว่ามันยากแค่ไหน
แต่ในที่สุดศิษย์น้องจากนิกายชั้นนอกก็ตระหนักในที่สุด!
นี่คืออัจฉริยะ!
ไม่สิ พูดให้ถูกคือ อีกฝ่ายควรจะเป็นอัจฉริยะที่นิกายต้องการ!
ตอนนี้มังกรที่ซ่อนอยู่ก็โผล่ออกมาจากเหว
อนาคตจะรุ่งเรืองอย่างแน่นอน
ชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาของฉินฝางเปลี่ยนไป ไม่ใช่เรื่องสบายๆ อีกต่อไป แต่ค่อยๆ กลายเป็นไฟเล็กน้อย
ความคิดของเขาคล้ายกับซุนไห่ซาน
เป็นเรื่องปกติที่จะสร้างมิตรภาพที่ดีกับคนเช่นนี้
“ข้าไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีอัจฉริยะเช่นศิษย์น้องเมิ่งอยู่นิกายชั้นนอก!”
ความเย่อหยิ่งในเสียงของฉินฝางลดลง และเขาก็ถ่อมตัวมากขึ้น
ต่อหน้าพลังดาบ
ทักษะดาบวายุอัสนี ระดับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของเขานั้นใช้ไม่ได้จริงๆ
“ศิษย์พี่ฉิน ขอบคุณมาก”
เมิ่งฉางชิงยิ้มเล็กน้อย
“เจ้าและข้าเป็นเพื่อนบ้านกัน หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือในอนาคต มาหาข้าได้ ไม่ต้องสุภาพเลย”
ฉินฝางกล่าวอีกว่า “แม้ว่าข้าจะแก่กว่าเจ้ามาก แต่ให้ปฏิบัติต่อข้าในฐานะเพื่อน”
[ติ๊ง!]
[ฉินฝางได้เริ่มต้นขอเป็นเพื่อนกับท่าน”
เสียงระบบดัง
เมิ่งฉางชิงตกตะลึงเล็กน้อย
คนดี เขายังคิดอยู่ว่าจะเพิ่มฉินเฟิงเป็นเพื่อนได้อย่างไร
แต่ฉินฝางได้ริเริ่มที่จะขอเอง
ช่างน่าประหลาดใจ
จบบทที่ 15
