ตอนที่ 18
“ตอนนี้เจ้าเป็นภรรยาของดยุคแล้ว. ข้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าจะกลัวอะไรนักหนา. จากนี้ไปเจ้าคือดัชเชสแล้ว”
“ดัชเชสงั้นเหรอ...”
“ใช่, เจ้าไม่ต้องลดตัวให้ต่ำกว่าใครอีกแล้ว.
ใครจะรู้ว่าสามีที่ยังแปลกหน้าสำหรับเธอ จะปลอบเธอเช่นนี้?
โมลิเทียมองสามีของนางแล้วพยักหน้าเบาๆ.
ผิดกับบ้านของเคานต์คลีเมนซ์ที่อยู่ไกล, บ้านของดยุคในเมืองหลวงนั้นใกล้มาก. ทันทีที่นางเห็นบ้านหลังใหญ่ในถนนโล่ง โมลิเทียก็นึกถึงผลงานของดยุคขึ้นมาอีกครั้ง.
“นายท่าน, กลับมาแล้วหรือครับ”
เมื่อดยุคลงมาพร้อมกับโมลิเทีย พ่อบ้านก็คำนับให้เขาเพราะตั้งตารออยู่. จากนั้นเขาก็ไปส่งเจ้านายของเขาราวกับว่าไม่มีสิ่งใดแปลก.
“พวกเรากลับมาก่อนเวลาน่ะ”
“มาดาม...”
คำพูดของพ่อบ้านดูสับสน เขาไม่รู้ว่าจะเรียกหมอหรือแนะนำตัวเองดี.
“ข้าอยากจะพักผ่อนแล้ว. ห้องนอนพร้อมหรือยัง?”
“แน่นอนครับ”
พ่อบ้านรีบคำนับให้ดยุคอย่างรวดเร็ว. จากนั้นก็พาทั้งสองไปที่ห้อง. ระหว่างทางดยุคก็กอดโมลิเทียเอาไว้ตลอด เขาอุ้มเธอไว้อย่างนั้นตลอดทางราวกับว่าไม่ใช่เรื่องแปลก.
บรรยาอากาศสีอ่อนหวานฉายเข้าตาของพวกเขาเมื่อเปิดประตูเข้าไป. เทียบกับบรรยาอากาศยิ่งใหญ่ในบ้านแล้ว เธอรู้สึกว่าห้องนี้ดูน่านอนกว่ามาก.
“ที่นี่ที่ไหน?”
“ห้องนอนของเรา”
“ห้องนอนของเรา...”
เมื่อนางได้ยินว่ามีห้องเป็นของตัวเอง โมลิเทียก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย.
บ้านหลังแรกที่ไกลจากเคานต์คนนั้น.
ไม่ว่ามันจะเป็นห้องที่ไม่ต่างจากชีวิตอันหดหู่หลังเดิมของนาง หรือการเริ่มต้นครั้งใหม่ โมลิเทียก็คิดว่าห้องนี้ก็ไม่ได้แย่นัก.
เขาค่อยๆวางโมลิเทียลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง. เธอวางเท้าลงบนเตียงนุ่มๆนั้น.
นอกจากโมลิเทียแล้ว เตียงนั้นก็ใหญ่พอจะให้คนมากกว่าสามคนนอนด้วยกันได้เลย. เธอต้องขอบคุณดยุคที่พาเธอมาที่นี่.
ถึงเวลาแล้วที่เธอจะมองเขาตรงๆแล้วทักทายอย่างเป็นทางการเสียที.
“…แล้ว, เจ้าคิดว่าไงบ้าง?”
“อะไรหรือ?”
ขณะนางทำสีหน้างุนงง เขาก็ล้วงเข้ามาในชุดแต่งงานของเธอ. มือที่รีบพุ่งเข้ามานั้นมุ่งไปยังกางเกงในของเธอ.
“ข้าบอกแล้วไงว่าข้าให้คิดจนกางเกงในของเจ้าแห้ง”
ตาของเขาเป็นประกายขึ้น.
“ว่าจะเรียกชื่อของข้าได้หรือยัง”
โมลิเทียกลืนน้ำลายลงคอไป.
ไม่ใช่เพราะนางไม่อยากเรียก. แต่เพราะนางไม่เคยได้สนิทกับใครเลย. นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมไม่เรียกชื่อเขาเสียที.
เธอรู้สึกว่าหากเรียกชื่อเขาไปแล้ว โมลิเทียจะไม่ใช่โมลิเทีย คลีเมนซ์อีกต่อไป.
เธอรู้สึกว่าเธอต้องใช้ชื่อโมลิเทีย ลิเนริโอ้ในฐานะดัชเชส. ซึ่งมันรู้สึกแปลกๆกว่าตอนจดทะเบียนมาก.
ทว่า ตอนนี้จะมาลีลาไม่ได้แล้ว. เธออ้าปากออกเล็กน้อยแล้วพึมพำออกมา.
“เร....”
“เร?”
สายตาของเขาจ้องเธออย่างไม่ลดละ ส่วนมือของเขานั้นก็กำลังล้วงอยู่ใต้กระโปรงของนาง.
“ว....”
“พูดให้หมดสิ เร็วเข้า”
ริมฝีปากสีชมพูของนางดูน่ารักเหลือเกิน. นางดูจะไม่เข้าใจ. แม้แต่ความหวานจากปากของนางก็เกือบทำให้เขาสิ้นสติ. ทุกครั้งที่ปากเล็กๆของนางขยับ เขาต้องฝืนทนความรู้สึกที่จะเอาปากตัวเองไปประกบ.
“ชื่อของข้าจะมีแค่ เร พยางค์เดียวไม่ได้”
นิ้วของเขากำลังไปแตะส่วนที่บวมของของลับของเธอ. เธอกระตุกทันทีทันใด.
“หรือว่าเจ้าจงใจไม่อยากพูดกันนะ?”
นิ้วของเขาล้วงเข้าไปลึกยิ่งขึ้น.มือของเขากวาดไปมาระหว่างทางเข้าและข้างในของนาง.
ชุดของนางเริ่มเผนออกแล้ว. นางยื่นมือออกไปแล้วพยายามผลักไหล่ของเขาแต่สุดท้าย ไหล่แข็งๆนั้นก็ไม่ไหวติง.
“โมลิเทีย”
เสียงของเขาเบากว่าโมลิเทียมาก. ความกระเซ่าออกจากปากของเขาขณะที่เขาขยับนิ้วเข้าออก.
นิ้วโป้งของเขากำลังถูกับส่วนยอดของนางขณะที่นิ้วที่เหลือก็กำลังเข้าไป.
เห็นได้ชัดเลยว่าเขาอยากจะทำสิ่งเดียวกับที่ทำในห้องนั้น. เขาทนรอไม่ไหวแล้ว.
