ตอนที่20: ความทุกข์ทรมานจากผลที่ตามมา(2)

เฉินเจียอี้เดินอย่างรวดเร็วไปที่โต๊ะ ยกมือขึ้นแล้วกางนิ้วออก เปลวไฟเล็ก ๆ ปรากฏบนฝ่ามือของเธอเเล้ว ค่อยๆ ขยายตัวขึ้น

ก่อนระดับที่ 6 คนที่ฝึกฝนพลังเวทย์จะไม่มีทักษะมากนัก สิ่งที่เฉินเจียอี้ใช้ตอนนี้คือหนึ่งในไม่กี่ทักษะนั่นก็คือ ลูกบอลไฟ

“เธอไม่คู่ควร!”

เฉินเจียอี้ พ่นลูกไฟบนฝ่ามือของเธอด้วยความหึงหวง เสียงดัง ปัง !เปลวไฟสีแดงกลืนกินของขวัญอันประณีตที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างดุเดือด  ของว่างอันหอมกรุ่นและของขวัญที่ประณีต รวมถึงอุปกรณ์ทั้งหมดก็กลายเป็นขี้เถ้าในทันทีมันถูกเผาในเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ

ตั้งแต่ต้นจนจบ เฉินหยานเซียวนั่งบนเตียงและมองดูเฉินเจียอี้อย่างเงียบ ๆ ซึ่งเริ่มก้าวร้าวเนื่องจากความหึงหวงโดยไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ การเผาสิ่งของที่ไม่ได้เป็นของเธอ ความอิจฉาของเฉินเจียอี้ก็ ไม่ได้ลดลงเลย เธอรู้ว่าเฉินซียู่ ถูกเรียกตัวไปโดยเฉินเฟิง และไม่มีใครในตระกูลสุซาคุทั้งหมดที่จะปรากฏตัวในห้องของเฉินหยานเซียว ในเวลานี้ไม่ว่าเธอจะทำอะไรกับคนงี่เง่าในตอนนี้ก็ไม่มีใครหยุดเธอได้!

ความหึงหวงและไม่เต็มใจกระตุ้นให้ เฉินเจียอี้ เข้าใกล้เฉินหยานเซียวทีละขั้น เฉินเจียอี้ อาศัยความสูงกว่าเฉินหยานเซียวเล็กน้อย คว้าคอเสื้อของเฉินหยานเซียวดึงเธอขึ้นจากเตียงอย่างแรง แล้วลากเธอเข้าหาเธอเปลวไฟที่ลุกโชน

“ฉันอยากรู้ว่าพี่ซียู่จะสงสารเธอไหม คนงี่เง่าขี้เหร่ ถ้าทำผมและคิ้วของเธอไหม้ละก็!” เฉินเจียอี้พูดอย่างดุเดือด เธอให้ เฉินเจียเว่ยเฝ้าห้องอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องกังวลกับพฤติกรรมของเธอจะถูกวิพากษ์วิจารณ์ ฉันพบว่าแม้ว่าจะมีคนสังเกตเห็นทุกอย่างที่นี่หลังจากนั้น พวกเขาก็คงคิดแค่ว่าเฉินหยานเซียวทำเทียนล้มโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เกิดไฟไหม้ และเผาของขวัญและผมของเธอเอง!

จะไม่มีใครสงสัยเธอ เพราะไม่มีใครสนใจชีวิตหรือความตายของคนงี่เง่าคนนี้!ยกเว้นเฉิน ซิยู่เด็กซนสมัยนี้เริ่มโหดร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ เฉินหยานเซียวยังคงถูกลากเข้าไปใกล้กับเปลวไฟโดยเฉินเจียอี้ ..แต่รอยยิ้มที่ชั่วร้ายฉายแววอยู่ในดวงตาของเฉินหยานเซียวอีกครั้ง

เมื่อรู้สึกถึงคลื่นความร้อนที่กระทบผิวของเธอชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ  เฉินหยานเซียว ก็หรี่ตาและมองดูเฉินเจียอี้ ที่กำลังโกรธอย่างบ้าคลั่งและมีเปลวไฟลุกโชนที่อยู่ตรงหน้าเธอ มุมริมฝีปากสีดอกกุหลาบของเธอทำให้เกิดรูปลักษณ์ที่ชั่วร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ ยิ้ม กระแสลมที่มองไม่เห็นที่ควบแน่นบนปลายนิ้วของเฉินหยานเซียว ค่อยๆก่อตัวเป็นกลุ่มเปลวไฟเล็ก ๆ กลุ่มเปลวไฟถูกซ่อนอยู่ข้างหลังเธอ และ เฉินเจียอี้ที่อยู่ข้างหน้าก็ไม่สามารถตรวจจับได้เลย

  เมื่อเห็นว่าเธอมาถึงหน้าโต๊ะที่กำลังลุกไหม้ ดอกไม้ชั่วร้ายก็เบ่งบานในดวงตาของเซินเอี้ยนเซียว และเปลวไฟเล็กๆ ก็พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของเธอราวกับลูกธนูจากเชือก!

เฉินเจียอี้ ที่กำลังจะลากเฉินหยานเซียว เข้าไปในกองไฟ จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าของเธอโดยไม่ได้ตั้งตัว เธอสูญเสียการทรงตัวทันทีและล้มไปทันทีตรงที่กองไฟ ล้มลง!

"อ๊า!!!" เปลวไฟที่ร้อนระอุลุกลามไปทั่วร่างกายของเฉินเจียอี้ เปลวไฟลุกโชนไปทั่วร่างกายเธอ และรอยไหม้บนผิวหนังทำให้เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอล้มลงและตกไปในกองไฟ

ด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เฉินเจียอี้กลิ้งและดิ้นทุรนทุรายอยู่ในกองไฟ และดวงตาของเธอก็มองเห็นร่างเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่นอกเปลวไฟโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอยังคงผอมมาก และยังคงมีใบหน้าเล็กๆ ที่น่าเกลียดอยู่

(ท้ายบท)