บทที่ 104: คำโกหก (7)

บทที่ 104: คำโกหก (7)

ฉันยังคงขมวดคิ้ว มองลงไปที่ปิเอล

'แม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่เหมือนกับ [ผู้ทำสัญญากับปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ]'

ฉันสงสัยว่าฉันสามารถทำสัญญากับปีศาจธรรมดาได้ นับประสาอะไรกับปีศาจที่ยิ่งใหญ่

อย่างที่ฉันได้พูดไปก่อนหน้านี้ ดวงตาของปีศาจที่ยิ่งใหญ่นั้นช่างแยบยลเป็นพิเศษ

หากใครก็ตามสามารถสร้างสัญญากับปีศาจที่ยิ่งใหญ่ได้ มันจะมีอัจฉริยะทั่วทั้งทวีปที่ไม่มีวันสิ้นสุดยินดีที่จะเสียสละจิตวิญญาณของพวกเขาเพื่อข้อตกลงดังกล่าว

ทุกคนโหยหา 'ความแข็งแกร่ง' อันยิ่งใหญ่

นับตั้งแต่การก่อตั้งสถาบันการศึกษา วีรบุรุษที่ทรงพลังหลายคนทำให้สังคมชนชั้นแบบดั้งเดิมไม่พอใจ

เดิมที ลำดับชั้นเกิดขึ้นเนื่องจากพลังที่ท่วมท้นไม่ว่าจะเป็นอำนาจ หรือความแข็งแกร่งทางกายภาพ

แน่นอนว่า ระดับเช่นดยุคยังคงมีอยู่ แต่ศักดิ์ศรีของพวกเขาไม่เหมือนเดิมนับตั้งแต่การถือกำเนิดของฮีโร่

ยกตัวอย่างเช่น อัจฉริยะอย่างแอนดรูว์ แม้จะเป็นสามัญชน แต่ก็ไม่จำเป็นต้องโค้งคำนับให้กับขุนนางส่วนใหญ่เมื่อเขาจบการศึกษาและกลายเป็นฮีโร่

ในทางกีบกัน เขาอาจจะมีศักดิ์ศรีมากกว่าขุนนางระดับล่าง

อย่างไรก็ตาม ความคิดของปีศาจที่ยิ่งใหญ่ซึ่งมีพลังมากจนเพียงการดำรงอยู่ของมันอาจคุกคามทวีปได้ การสร้างสัญญากับคนธรรมดาอย่างธีโอนั้นเป็นเรื่องไร้สาระ

แม้แต่ในเกมดั้งเดิม [ผู้ทำสัญญากับปีศาจที่ยิ่งใหญ่] ส่วนใหญ่ถือว่าเป็นตำนานของเมืองเท่านั้น

แม้ว่าอาจมีความแตกต่างกันบ้างขึ้นอยู่กับตัวตนปีศาจที่ยิ่งใหญ่ แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ

หากใครสามารถทำสัญญากับปีศาจที่ยิ่งใหญ่ได้ พวกเขาจะเก่งในอย่างน้อยหนึ่งเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นพลังหรือสติปัญญา

'แน่นอนว่า ธีโอเปลี่ยนไปมากตั้งแต่ฉันเข้ามายึดร่าง...'

แต่การที่จะบอกว่าเขาทำสัญญากับปีศาจที่ยิ่งใหญ่มันก็เกินไปหน่อย

และฉันก็จำเป็นต้องเปลี่ยนไปอย่างมาก

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสำเร็จการศึกษาด้วยเกียรตินิยมอันดับต้นๆจากสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้มีเกียรติที่ได้รับการยกย่องทั่วทั้งทวีปหากคุณเริ่มต้นด้วยการเป็นนักเรียนที่ได้รับการจัดอันดับต่ำสุดในชั้นปีของคุณ

มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ แม้จะใช้วิธีการที่ผิดปกติก็ตาม

'ให้ตายสิ มันไม่มีทางพิสูจน์เรื่องนี้ได้หรอก แล้วฉันควรทำอะไรดีเนี่ย?"

ปิเอลถือว่าฉันเป็น [ผู้ทำสัญญากับปีศาจที่ยิ่งใหญ่] แล้ว

ถ้าฉันไม่สามารถพิสูจน์ให้มันเป็นอย่างอื่นได้ ก็จะไม่มีใครบอกได้ว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เราอยู่กันเพียงลำพัง

แม้ว่าฉันจะใช้ทะลุขีดจำกัด แต่มันก็ยากที่จะหนีไปจากเธอ

ในขณะที่มีความคิดเหล่านี้ ฉันก็สังเกตปฏิกิริยาของปิเอล

และด้วยเหตุผลที่ดี อารมณ์ของปิเอลก็กลับเป็นปกติ

ฉันรู้สึกได้ถึงความโกรธที่เพิ่มขึ้นในตัวเธอ

...เธอคิดว่าฉันกำลังโกหกเธออยู่หรือเปล่า?

ฉันต้องเลือกคำพูดของฉันอย่างระมัดระวังจริงๆ

ฉันตรวจสอบอีกครั้งว่า [ศักดิ์ศรีของขุนนางผู้บิดเบี้ยว] ได้รับการเสริมพลังอย่างถูกต้องโดย [ออร์บเสริมพลัง] หรือยัง ก่อนที่จะพูดอะไรออกไป

"หยุดจ้องฉันแบบนั้นได้แล้ว ปิเอล ฉันไม่ใช่อะไรอย่าง 'ผู้ทำสัญญากับปัศาจผู้ยิ่งใหญ่' ถ้ามีวิธีที่ฉันสามารถพิสูจน์มันได้ ฉันก็อยากจะพิสูจน์มันเหมือนกัน"

ดวงตาของปิเอลเบิกกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับอ้าปากเล็กน้อย จากนั้นก็พูดออกมา

“เฮ้ ธีโอ นาย...”

ปิเอลพูดตะกุกตะกักเ สียงสั่นเครือวิ่งผ่านตัวเธอไป

"...อย่าเข้าใจผิดและฟังก่อนนะ"

"ว่ามา"

"สะ - สะ - สะ - เสื้อนาย….."

ปิเอลพูดตะกุกตะกักราวกับว่าเธอถูกควบคุมจิตใจโดยมนุษย์ต่างดาว และพยายามจะพูดออกมา

"อะไรนะ เสื้อผ้าเหรอ? เธอยังต้องการให้ฉันถอดพวกมันออกอีกครั้งในสถานการณ์แบบนี้อีกเหรอ?"

ฉันพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

"อธิบายให้ชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่เธอกำลังถาม ฉันอยากจะเคลียร์ข้อสงสัยของการเป็น [ผู้ทำสัญญากับปีศาจผู้ยิ่งใหญ่]

"......ถอดเสื้อผ้าของนายออก

“...หือ?”

นี้เธอถามแบบนี้อีกแล้วเหรอ?

ฉันจำได้ชัดเจนว่าก่อนหน้านี้ฉันจะไม่ทำแบบนี้แน่ๆ

เธอจำไม่ได้งั้นเหรอ?

ฉันจำช่วงเวลาในสนามฝึกได้ว่าจู่ๆปิเอลก็ขอให้ฉันแก้ผ้า

ย้อนกลับไปตอนนั้น เธอรู้สึกเหมือนรถบรรทุกแปดตันที่วิ่งมาหาฉัน

ฉันสังเกตปิเอลอย่างเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อสบตากัน เธอก็สะดุ้ง

สายตาของเธอทำให้ฉันนึกถึงกวางที่หวาดกลัว มีบางอย่างที่น่าสงสารเกี่ยวกับเรื่องนี้

"...ทำไมล่ะ?"

ฉันถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ซึ่งแตกต่างจากครั้งที่แล้ว เธอไม่ได้พยายามบังคับฉัน เธอแค่ขอความยินยอมจากฉัน... ครั้งนี้มันรู้สึกแตกต่างออกไป

ทำไมเธอถึงดูหมดหวังที่จะเห็นฉันไม่ใส่เสื้อผ้า?

ฉันอยากรู้จัง

ปิเอลจ้องกลับมาที่ฉัน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

"...นายไม่รู้จริงๆเหรอว่าฉันถามทำไม?"

"ใช่แล้ว ฉันไม่รู้"

ฉันอยากรู้จริงๆ

ในเกมดั้งเดิม ปิเอลแทบจะไม่สนใจรูปร่างหน้าตาของใครเลย

มันคงไม่ใช่เพราะเหตุผลง่ายๆในการชื่นชมร่างกายของฉัน

แน่นอนว่าร่างกายของธีโอนั้นดีมาก

ไม่ มันดีพอๆกับหน้าตาของเขา

......ก็นะ มันดูดี แต่ประสิทธิภาพก็ไม่ได้ยอดเยี่ยมนัก

ปิเอลจ้องมองฉันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกัดริมฝีปากของเธอก่อนที่จะพูด

"...[ผู้ทำสัญญากับปีศาจผู้ยิ่งใหญ่] มีเครื่องหมายของปีศาจที่พวกเขาทำสัญญาด้วย

“หือ?”

โดยไม่รู้ตัว ฉันพบว่าตัวเองสะท้อนคำพูดของเธอด้วยความประหลาดใจ

[ผู้ทำสัญญากับปีศาจผู้ยิ่งใหญ่] มีเครื่องหมายของปีศาจ?

นี่เป็นข่าวใหม่สำหรับฉัน

ฉันรู้ว่าเครื่องหมายนั้นเป็นอย่างไร แต่เกมดั้งเดิมไม่เคยพูดถึงเรื่องที่ว่ามันปรากฏบนร่างกาย

...แล้วปิเอลรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?

เอาล่ะ ฉันสามารถหาคำตอบได้ในภายหลัง

สำหรับตอนนี้เห็นได้ชัดว่าการแสดงร่างเปลือยเปล่าของฉันให้ปิเอลดูจะช่วยให้ความเข้าใจผิดนี้ชัดเจนขึ้น

แต่แล้วก็อีกครั้ง เครื่องหมาย [ตลับเวทมนตร์] ที่สลักอยู่บนร่างกายของฉันอาจทำให้เกิดคำถามเพิ่มเติมได้

ถ้าฉันแสดงให้เธอเห็นโดยไม่คิด ปิเอลอาจเข้าใจผิดได้

"งั้น เธอต้องการที่จะเห็นร่างกายของฉันเพื่อตรวจสอบสำหรับเครื่องหมายนี้เหรอ ปิเอล?"

"...ใช่"

จากนั้น ปิเอลก็เอื้อมมือไปจับดาบที่ห้อยอยู่ที่เอวของเธอ

"......"

เธอดูจริงจังมาก เธอเหมือนตั้งใจจะฆ่าฉันจริงๆ

ถ้าฉันปฏิเสธที่จะแสดงให้เธอเห็น เธออาจจะฆ่าฉันในทันที

ปิเอลมักจะเป็นประเภทที่จะโฟกัสไปที่เป้าหมาย และเพิกเฉยต่อสิ่งอื่นๆ โดยตรงไปข้างหน้าเท่านั้น

“...ก็ได้”

ฉันตัดสินใจถอดเสื้อผ้า

ฉันถอดชุดยูนิฟอร์มสีขาวออก ตามด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำด้านล่าง

ในไม่ช้าร่างกายส่วนบนของฉันก็ถูกเปิดเผย

"......!"

ดวงตาของปิเอลเบิกกว้าง

สายตาของเธอจับจ้องไปยังที่แห่งหนึ่ง

"นาย......นี่มันคืออะไรกัน?"

นิ้วของปิเอลชี้ไปที่ด้านซ้ายของเอวฉัน

ตรงที่ที่มีการสลักเครื่องหมายของ [ตลับเวทมนตร์]

"มันคือ [ตลับเวทมนตร์]"

"...... [ตลับเวทมนตร์]? นี่มัน?"

ปิเอลคิ้วขมวดคิ้ว

"ใช่ อย่างที่เธอรู้ปิเอล ฉันไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ ดังนั้น ฉันจึงสลักมันไว้"

"......แต่ฉันไม่เคยเห็นสัญลักษณ์แบบนี้มาก่อน ที่ไหนกัน..."

อย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถบอกความจริงกับเธอได้

มีเพียงฉันซึ่งเป็นอดีตผู้เล่นเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับ [ตลับเวทมนตร์] ไม่มีตัวละครดั้งเดิมคนไหนที่รู้เกี่ยวกับมัน

มันจะยังคงเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ซ่อนอยู่หากไม่ได้รับโดยนีกี้ และมันไม่เคยปรากฏตัวที่ไหนอีกเลย

ฉันพูดอย่างใจเย็น

"ฉันซื้อมันใกล้กับเขตวัลเดอร์กในช่วงวันหยุดพักผ่อน นี่มันดูเหมือนเครื่องหมายของปีศาจยิ่งใหญ่หรือเปล่าล่ะ?"

"......"

ปิเอลไม่พูดอะไร

และไม่มีอะไรจะพูด

เครื่องหมายของ [ตลับเวทมนตร์] ดูไม่เหมือนของปีศาจที่ยิ่งใหญ่

"งั้นฉันคิดว่าเธอน่าจะพอใจแล้ว อย่างที่ฉันเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ ฉันไม่ชอบการบีบบังคับแบบนี้อย่างยิ่ง และฉันก็ไม่ชอบโชว์ร่างกายให้คนอื่นเห็นเหมือนกัน"

ด้วยเหตุนี้ฉันจึงเริ่มใส่เสื้อผ้าของตัวเองกลับไป

"...เดี๋ยวก่อน"

แต่ปิเอลยังจับแขนของฉันแน่น

......มันยังไม่จบอีกเหรอ? ทีนี้อะไรอีกล่ะ?

"มีอะไรอีก ปิเอล?"

"......"

แต่ปิเอลก็ไม่ได้พูดอะไร

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนมะเขือเทศ และก้มศีรษะลงลึก

"ตอบฉันสิ ปิเอล มันเกิดอะไรขึ้น? นี่เป็นเรื่องที่ไม่สบายใจอย่างยิ่ง ฉันอยากแต่งตัวเร็วๆแล้ว"

"......เอ่อ ถอด...เอ่อ เสื้อผ้าข้างล่างออกด้วย"

“หือ?”

ฉันเบิกตากว้างหวังว่าจะได้ยินผิด

".......ถอดเสื้อผ้าข้างล่างของนายออกด้วย"

แต่ปิเอลพูดในสิ่งที่ฉันคิดว่าเธอไม่กล้าทำ

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย

นี่มันมากเกินไป แม้ว่าจะเป็นเธอก็ตาม

ฉันแสดงความหงุดหงิดออกมาทันที

"ปิเอล เดอ ชาลอน เธอรู้หรือไม่ว่าเธอกำลังถามอะไร......?"

"ฉันรู้  ฉันรู้สิ! ฉันรู้ว่าฉันถามไปเยอะมา แต่ฉันต้องดูให้แน่ใจ เพื่อยืนยันว่านายไม่ใช่ [ผู้ทำสัญญากับปีศาจผู้ยิ่งใหญ่]...... ”

ปิเอลยังคงไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้

เมื่อมองดูไป ตอนนี้เธอหน้าแดงไปถึงหูของเธอ ฉันจึงถอนหายใจจากภายใน

'อา ฉันมาเจอเรื่องยุ่งเหยิงอะไรอย่างนี้'

ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเต้นระบำเปลื้องผ้าจริงๆ

แต่ไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจความกังวลของปิเอล

เธอต้องการความมั่นใจ ครั้งแล้วครั้งเล่า

ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงความเศร้าโศก

ปิเอล เดอ ชาลอน

ช่วงเวลาที่เธอมองมาที่ฉันด้วยดวงตาเศร้าๆ แบบที่เธอขอให้ฉันถอดเสื้อผ้าอย่างกะทันหัน เธอสงสัยฉันในเหตุการณ์ดันเจี้ยนเวทย์ได้อย่างไร......

ทั้งหมดเป็นเพราะเธอเห็นฉันเป็น [ผู้ทำสัญญาปีศาจที่ยิ่งใหญ่]?

......ด้วยวิธีที่เรียบง่ายและบริสุทธิ์

เหมือนกับปิเอลอย่างมาก

เธอน่าจะขอให้ฉันแสดงให้เธอดู

“ฉันเข้าใจแล้ว”

ฉันไม่ใช่ชายขายบริการที่ขายร่างกายของตัวเอง ในสถานการณ์นี้......มันแตกต่างกันเล็กน้อย

ฉันไม่มีทางเลือกอื่น

"แต่ฉันจะจดจำความอับอายของวันนี้ได้อย่างแน่นอน"

จากนั้นฉันก็เอื้อมมือไปปลดเข็มขัดที่เอว....