บทที่ 127 : คุณค่าและความไร้ค่า (3-1)
บทที่ 127 : คุณค่าและความไร้ค่า (3-1)
หลังจากนั้นไม่นาน การจัดการของนายท่านก็เสร็จสมบูรณ์
ข้อความของระบบปรากฏขึ้น
[การปรับปรุงเสร็จสมบูรณ์]
[กำลังใช้การตั้งค่าที่เปลี่ยนแปลง โปรดรอสักครู่]
ไอเซลล์ดีดนิ้วของเธอ
[ฉันจะบอกว่าใครอยู่ที่ไหน ตั้งใจฟังดีๆ!]
หนังสือหนาเล่มหนึ่งโผล่ออกมาจากอากาศ
ไอเซลล์คลี่หนังสือและเริ่มอ่านเนื้อหาภายในเล่ม
[จำนวนฮีโร่ทั้งหมดในปัจจุบันในห้องรอคือ 35… และคำสั่งจากนายท่านคือ…]
ไอเซลล์พึมพำขณะที่เธอดูเนื้อหาในหนังสือ
เจนน่าเข้ามาใกล้และกระซิบกับฉัน
“ฮานเกิดอะไรขึ้น? มันแปลกไปนิดหน่อยนะ”
“ฉันคิดว่ามันปกติออก”
“เราจำเป็นต้องแบ่งชั้นหนึ่งและชั้นสองแบบนี้จริงๆ เหรอ? มันเหมือนกับ…”
“ขุนนางและสามัญชนสินะ หากนายท่านต้องการจะจัดการกับเราตามที่เขาพอใจ นั่นก็เป็นมาตรการตามธรรมชาติ ถึงฉันไม่ชอบมันแต่ผลลัพธ์มันจะออกมาดีเอง”
ออลก้าพูดแทรก
เธอกำลังโบกสะบัดพัดที่เธอได้รับเป็นของขวัญ
“ขุนนางและสามัญชน...”
เจนน่าทำหน้ามุ่ย
ฉันวางมือบนหัวของเจนน่าเบาๆ
“เธอตื่นแต่เช้าและไปที่สนามฝึกซ้อม เธอฝึกหนักที่นั่นตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น จากนั้นเธอก็ออกล่าวัตถุดิบในดันเจี้ยนวันธรรมดา เนื้อมากกว่าครึ่งหนึ่งที่เรากินก็มาจากการล่าสัตว์ของเธอ แถมเธอยังต้องไปทำภารกิจตลอด”
ฉันหันไปหาฝูงชนในจัตุรัสชั้นสองและสังเกตเห็นผู้คนพึมพำกัน
ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ
"แล้วพวกเขาล่ะ?"
“พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลย เธอนี่ก็ช่างไร้เดียงสาหมือนกันนะ ถ้าเป็นเวลาปกติ ฉันคงรำคาญไปนานแล้ว”
ออลก้าปิดปากของเธอด้วยพัด
อีดิสที่กำลังฟังอยู่ก็ถอนหายใจ
“แปลว่าแทนที่จะสังเคราะห์ เขาเลือกสร้างลำดับชั้นขึ้นมาแทนงั้นเหรอ?”
"ถูกต้อง"
ตอนนี้ฮีโร่ทุกคนในห้องรอก็มีวิถีชีวิตที่คล้ายกัน
พวกเขานอนเตียงแบบเดียวกัน กินอาหารแบบเดียวกัน และสวมเสื้อผ้าแบบเดียวกัน แม้ว่าความพยายามและความสำเร็จจะแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล ทว่ารางวัลก็เท่าเทียมกัน
หากห้องรอถูกควบคุมด้วยการสังเคราะห์โดยใช้คนจำนวนเพียงน้อยนิด มันก็เป็นอะไรที่ยอมรับได้
แต่การจะพัฒนาห้องรอในปัจจุบันไปสู่ระดับต่อไป จำเป็นต้องมีมาตรการบางอย่างที่จะไม่เสียคนที่มีประโยชน์ไปกับการสังเคราะห์โดยใช่เหตุ
หนึ่งในนั้นคือการปรับแต่งสิ่งอำนวยความสะดวก
ในตอนแรก มันใช้เพื่อตกแต่งห้องรับรองเท่านั้น เหล่านายท่านเองคงไม่คิดว่าฮีโร่จะมีสติปัญญาที่เกือบจะเทียบเท่ากับมนุษย์ พวกเขาคิดเพียงว่ามันเป็นก้อนข้อมูล
แต่ฉันนั้นแตกต่างออกไป
ฉันได้พัฒนาห้องรออย่างรวดเร็วและพบว่าการตกแต่งห้องรอมีประโยชน์อีกอย่างด้วย
สิ่งที่นายท่านสร้างขึ้นในตอนนี้คือโมเดล A3 ที่ฉันเคยใช้ในช่วงแรกของนิฟม์เฮมมั นมีข้อเสีย แต่มันก็เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการลดอัตราการสังเคราะห์ ภาพแบบจำลองของเมืองที่ฉันสร้างได้ถูกร่างไว้ในบันทึกการเล่นแล้ว
ไอเซลล์ปิดหนังสือ
จากนั้นเธอก็หมุนตัวโปรยละอองดาวไปรอบๆ จัตุรัส
[ทุกคนตั้งใจฟังนะ! ฉันจะแจ้งการจัดสรรห้อง ตั้งใจฟังให้ดีเพราะจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น มันเป็นคำสั่งที่เข้มงวดของนายท่าน ดังนั้นหากมีคนประท้วงโดยไม่มีสาเหตุ คงรู้ผลที่ตามมานะ]
ไอเซลล์กระแอมในลำคอและแสดงสีหน้าจริงจัง
[สมาชิกในปาร์ตี้ที่ 1 ทั้งหมด 4 คน! ทุกคนจะอยู่บนชั้นสอง สามารถเลือกห้องใดก็ได้ที่ต้องการ เช่นเดียวกับปาร์ตี้ที่ 2 มีห้องมากมายเลย เลือกห้องใดก็ได้เช่นกัน]
ไอเซลล์ยังคงพูดต่อไป
[โคลอี้ อีน๊อค อัลเตอร์ แพทริค และอมารีนด้วย พวกเธอก็อยู่บนชั้นสอง]
ใบหน้าของผู้ที่ถูกเอ่ยชื่อนั้นโล่งใจ
แม่ครัว 2 คน ช่างไม้ ช่างตีเหล็ก และคนฟอกหนัง คนเหล่านี้คือฮีโร่ที่ฝึกฝนทักษะอย่างต่อเนื่องนับตั้งแต่ได้รับมอบหมายให้ทำงานในศูนย์แห่งนี้ มีสมาชิกสนับสนุนคนอื่นๆ เช่นกัน แต่พวกเขานั้นขาดทักษะไปพอสมควร
[คนอื่นๆ ที่เหลือจะอยู่ชั้นหนึ่ง]
"ว่าไงนะ?!"
ชายคนหนึ่งที่มุมจัตุรัสก้าวไปข้างหน้า
แก้มของไอเซลล์พองขึ้น
[นายมีอะไรจะแย้ง?]
“ห้องชั้น 2 เยอะไม่ใช่เหรอ? คนอื่นๆ อยู่ที่ชั้น 1 เนี่ยนะ ฉันไม่ยอมหรอก!”
"ใช่! ชั้น 2 สามารถพักได้อย่างน้อย 30 คน! จัดห้องใหม่เดี๋ยวนี้!”
เพื่อนของชายคนนั้นตะโกนเสียงดัง
คนอื่นๆ ก็เริ่มแสดงความไม่พอใจพร้อมๆ กัน
“จัดห้องใหม่!”
"เราจะนอนในห้องที่ไม่มีเตียงได้ยังไง? น่าสมเพช!”
[เหอะ!]
ไอเซลล์หัวเราะอย่างสดใสและกำหมัดเล็กๆ ของเธอไว้
จากนั้นเธอก็ทะยานขึ้นไปในอากาศและส่งหมดเล็กๆ ของเธอกระแทกลงไปที่พื้น
บูม!
ห้องที่เราอยู่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงราวกับมีระเบิด
คนที่อยู่ใกล้ไอเซลล์ปิดหูแน่น จัตุรัสเงียบไปครู่หนึ่ง ไอเซลล์พับปีกและนั่งอยู่บนม้านั่งที่พังทลาย
[พวกแกจะได้ใจเกินไปแล้วนะ! ความจริงเดือนที่แล้ว พวกแกน่าจะถูกสังเคราะห์ไป โดนแค่นี้ก็ถือว่าโชคดีแค่ไหนแล้ว]
"แต่…"
[แต่อะไร? อยากลิ้มรสหมัดปรมาณูของฉันไหม]
ไอเซลล์ยกหมัดขึ้นและยื่นมือขวาออกไปราวกับกำลังชก
มือเล็กๆ ของเธอขยับด้วยความเร็วที่มองไม่เห็น ปล่อยคลื่นกระแทกออกมา เธออาจจะดูเหมือนนางฟ้าตัวเล็กๆ เมื่อมองแวบแรก แต่ไอเซลล์นั้นเป็นสัตว์ประหลาดเลเวล 257
ความปั่นป่วนในลานจัตุรัสก็สงบลง
ไอเซลล์พยักหน้าด้วยสีหน้าพึงพอใจ
[ตอนนี้ไม่มีใครจะร้องเรียนอีกไหม? โคลอี้ ก้าวออกมาข้างหน้า]
โคลอี้ก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้าวิตก
[เธอเป็นหัวหน้าแม่ครัว จากนี้ไปเธอและอมารีนจะทำอาหารให้แค่คนที่อยู่ชั้นสองกินเท่านั้น]
“อะไรนะคะ?”
[เธอจะทำอาหารให้แค่คนที่ชั้นสองกินเท่านั้น คนอื่นไม่ต่องทำเผื่อ]
"เดี๋ยว!"
“แล้วเราล่ะ?”
“พาแม่ครัวออกไปหมดเลยเหรอ? งั้นเราจะเอาอะไรกิน?”
ไอเซลล์ขมวดคิ้ว
[คิดเอาเองสิ….จะกินดินกินหญ้าหรือไม่กินก็ตามสบาย อ้อ ลืมบอกไปว่าจากนี้คนในชั้นที่ 1 ห้ามกินเนื้อสัตว์ เห็นมันฝรั่งในตู้กับข้าวชั้นหนึ่งไหม? จะย่างจะต้มมันก็ตามสะดวก]
“ไม่มีทาง…เธอกำลังบอกให้เรากินแต่มันฝรั่งงั้นเหรอ?”
[ใช่ มีปัญหาอะไรไหม?]
“แม่งเอ้ย! ให้เรานอนบนพื้นแล้วยังให้เรากินแต่อะไรก็ไม่รู้อีกเนี่ยนะ?”
ชายที่แข็งแกร่งก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ
“มันไม่ยุติธรรมเลยที่เราถูกลากมาที่นี่โดยไอ้โรคจิตที่เรียกตัวเองว่านายท่าน ทั้งตอนนี้เขายังกล้าปฏิบัติต่อเราแบบนี้อีกเหรอ? คิดว่าฉันจะยอมหรือไง?”
[แกคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าแกไม่ทำตามคำสั่ง?]
“แก…ไปลงนรกซะ!”
ชายคนนั้นชักมีดสั้นออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่ไอเซลล์
ไอเซลล์ดันแขนเสื้อของเธอขึ้น ท่าทางเธอเริ่มเปลี่ยนไป
แสงวาบพุ่งขึ้นไป
แขนที่ถือมีดมีเลือดออกและลอยขึ้นไปในอากาศ ชายคนนั้นจ้องมองที่แขนขวาที่ขาดหายไปครู่หนึ่งก่อนที่จะกรีดร้องอย่างเจ็บปวด
“อ๊ากกก!”
ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาแลบลิ้นออกมา เลียริมฝีปาก และหมุนดาบในมือ
เลือดหยดกระจายไปทั่วทุกทิศทุกทาง
คนที่ลงมือคือเวคิส
[แกกำลังทำอะไรอยู่?]
“ตราบใดที่ไม่ฆ่ามัน ก็ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
