บทที่ 90: วิญญาณที่ตายแล้ว(ฟรี)

บทที่ 90: วิญญาณที่ตายแล้ว(ฟรี)

หลังจากไฟลุกโชนมาทั้งคืน ในที่สุดโบสถ์ก็ทรุดตัวลงสู่ซากปรักหักพังที่คุกรุ่นในตอนเช้า โดยทิ้งกำแพงที่ไหม้เกรียมไว้เบื้องหลัง ซึ่งบางส่วนได้ร้าวและพังทลายลง ชาวบ้านฉวนชางโผล่ออกมาจากที่ซ่อนในถ้ำ โดยได้รับความมั่นใจจากคำพูดของซูโม่ที่ว่าแวมไพร์กลัวแสงแดดและจะไม่เป็นภัยคุกคามอีกต่อไปในยามเช้า

แม่ชียืนอยู่หน้าซากโบสถ์ สายตาของเธอซับซ้อนและเต็มไปด้วยความรู้สึกสูญเสีย สะท้อนให้เห็นใบหน้าของแม่ชีที่อยู่ข้างหลังเธอ การทำงานหนักของพวกเธอในช่วงเดือนที่ผ่านมาเพื่อสร้างโบสถ์ขึ้นมาใหม่ได้ถูกยกเลิกไปในคืนที่ร้อนแรงเพียงคืนเดียว

“อย่ากังวลเลย” หัวหน้าหมู่บ้านพูดและเดินเข้ามาจากด้านหลัง เขาให้ความมั่นใจกับเธอถึงความมุ่งมั่นของเขาในการหาทุนภายในหมู่บ้านเพื่อการบูรณะโบสถ์ ซึ่งทำให้แม่ชีมีสีหน้าแสดงความขอบคุณ

ในขณะที่ชาวบ้านพูดคุยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซูโม่และลุงเก้าก็โผล่ออกมาจากป่า หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกโล่งใจที่เห็นพวกเขาปลอดภัย จึงสอบถามเกี่ยวกับชะตากรรมของแวมไพร์ทั้งสองอย่างกระตือรือร้น ซูโม่ยืนยันความสำเร็จในการกำจัดพวกมัน และแนะนำว่าการปลดท่อน้ำออกจะช่วยฟื้นฟูฮวงจุ้ยของหมู่บ้าน ซึ่งมีแนวโน้มว่าจะมีความเจริญรุ่งเรืองและเติบโต

เย็นวันนั้น หัวหน้าหมู่บ้านได้วางแผนจัดงานเลี้ยงเพื่อเป็นเกียรติแก่นักพรตเต๋าทั้งสอง ทั้งซูโม่และ ลุงเก้า เหนื่อยล้าจากความเจ็บปวดในค่ำคืนนี้ จึงกลับมาที่พักเพื่อพักผ่อน ซูโม่เหลือตุ๊กตากระดาษเพียงหกแผ่น รู้สึกไม่สบายใจและตัดสินใจนั่งสมาธิ

ในสภาวะเข้าฌาน รูปแบบดวงดาวของซูโม่เลียนแบบท่าทางของเขา โดยนั่งขัดสมาธิในความว่างเปล่าอันมืดมิด ในขณะที่เขาสร้างผนึกมือ อากาศรอบตัวเขาดูเหมือนจะบิดเบี้ยวเล็กน้อยขณะที่จุดพลังงานทางจิตวิญญาณเริ่มมาบรรจบกันเข้าหาเขา ชะล้างความเหนื่อยล้า ความหิวโหย และความเหนื่อยล้าในตอนกลางคืนออกไป หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง ซูโม่ก็ฟื้นคืนพลัง ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความมีชีวิตชีวา นี่คือความมหัศจรรย์ของวิถีเต๋า แม้ในช่วงแรกๆ มันให้ความยืดหยุ่นและความมีชีวิตชีวาอันยิ่งใหญ่

เมื่อนึกถึงชีวิตในอดีตของเขา ซูโม่มองออกไปนอกหน้าต่างไปยังท้องฟ้าสีครามและก้อนเมฆ การแสดงออกของเขาเป็นการผสมผสานระหว่างความทรงจำและความงุนงง เป็นเวลายี่สิบปีแล้วนับตั้งแต่เขามาถึงโลกนี้ และความทรงจำเกี่ยวกับชาติก่อนของเขา พร้อมด้วยตึกระฟ้าและยานพาหนะต่าง ๆ ก็เริ่มจางหายไป

รู้สึกราวกับว่าเขาเพิ่งมีความฝันที่แปลกประหลาดและมหัศจรรย์ และเมื่อเวลาผ่านไป วันหนึ่ง ความฝันก็จะสลายไปจนหมด

“อาจารย์อาซู!!” จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ขัดจังหวะความคิดของซูโม่ เขากลับมาสู่ความเป็นจริงและถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า "เข้ามา ประตูไม่ได้ล็อก"

เหวินไฉเข้าไปในลานบ้านด้วยเสียงเอี๊ยด และเห็นซูโม่นั่งขัดสมาธิอยู่กลางสนาม

“อาจารย์อา คุณอยู่ระหว่างการฝึกฝนใช่ไหม? ฉันไม่ได้รบกวนคุณใช่ไหม?” เหวินไฉถามอย่างระมัดระวัง แม้ว่าเขาจะไม่รู้เรื่องเล็กน้อย แต่เขามีความรู้พื้นฐานอยู่บ้าง เขารู้ว่าเมื่อผู้คนในโลกเต๋ากำลังฝึกฝน พวกเขาไม่ควรถูกขัดจังหวะจากบุคคลภายนอก

“ไม่” ซูโม่ลุกขึ้นและปัดเสื้อผ้าออก "ฉันเพิ่งทำสมาธิเสร็จ."

"ดีแล้ว."

“แล้วมีธุระอะไรถึงต้องรีบมาล่ะ” ซูโม่เดินเข้าไปในบ้าน เปิดตู้ และเริ่มมองหาเสื้อผ้าที่สะอาด

“เอ่อ... เรื่องนั้น” เหวินไฉเดินตามซูโม่ไป และเกาหัวอย่างเขินอาย “อาจารย์อา คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า ข้าหมายถึง ผีสาว…”

“ผีสาวเหรอ? คุณกำลังพูดถึงเรื่องไล่ผีเหรอ?” ซูโม่หยิบเสื้อผ้าออกมาหลายชิ้นแล้วปิดประตูตู้เสื้อผ้า “พี่ชายของฉันก็กลับมาแล้ว และเขารู้เทคนิคการไล่ผี ทำไมคุณถึงมาหาฉัน”

“ท่านอาจารย์อยู่ในการต่อสู้มาทั้งคืน และหลังจากกลับมา เขาก็ให้คำแนะนำแก่เรา และตรงไปที่ห้องของเขาเพื่อพักผ่อน” เหวินไฉกระซิบ

"อืม?" ซูโม่ก็มองมาที่เขา ใบหน้าของเขาแสดงรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง “แล้วฉันไม่เหนื่อยเหรอ? ทำไมคุณถึงวิ่งมาหาฉัน”

“ก็…” เหวินไฉไม่สามารถหาคำที่จะตอบได้

“เอาล่ะ ไปเตรียมตัวให้พร้อม เตรียมแท่น ขวดหยกที่บรรจุวิญญาณทั้งเจ็ด ขวดไวน์ปิดผนึกด้วยวิญญาณสองดวง ดาบไม้ท้อ ยันต์แบกวิญญาณ และทุกอย่างอื่นๆ เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่น่าเขินอายของเหวินไฉ ซูโม่ก็ไม่ได้ทำให้เรื่องยุ่งยากแก่เขา เขาเพียงแต่โบกมือ

“ฉันจะทำตัวให้สดชื่นก่อน แล้วฉันจะไปที่นั่น” แม้เนื้อชิ้นเล็กที่สุดก็ยังเป็นเนื้อ และถึงผีสาวจะอ่อนแอก็ยังเป็นคะแนนบุญ"

“ขอบคุณครับอาจารย์อา!” เมื่อเห็นว่าซูโม่เห็นด้วย เหวินไฉก็แสดงความขอบคุณอย่างรวดเร็วและออกจากลานบ้านไป

ใช้เวลาไม่นานซูโม่ก็เตรียมตัว ขณะที่เหวินไฉและชิวเซิงเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว ซูโม่สวมชุดสะอาดเอี่ยมก็ออกมา อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้สวมเสื้อคลุมเต๋า สำหรับงานส่งวิญญาณแบบนี้ แม้ว่าผีสาวนี้จะพิเศษสักหน่อยก็ตาม

“อาจารย์อา”

ชิวเซิงเข้ามาหาในเวลานี้ มองดูดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้าบนท้องฟ้าแล้วพูดว่า "ตอนนี้เป็นเวลากลางวันแสกๆ เราจะส่งวิญญาณได้จริงหรือ?"

ผีธรรมดาไม่กล้าออกไปกลางแสงแดด เพราะพวกมันจะกลายเป็นควันและสลายไปอย่างรวดเร็วหากสัมผัสกับมันแม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ และตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว โดยมีแสงอาทิตย์ส่องลงสู่พื้นดินโดยตรง แม้แต่คนธรรมดาที่อยู่กลางแดดนานเกินไปก็ยังรู้สึกว่าผิวไหม้ได้

ซูโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “นี่เป็นกรณีพิเศษ ผีสาวที่เรากำลังเผชิญอยู่นั้นมีลักษณะเฉพาะบางอย่าง เราต้องดำเนินการอย่างระมัดระวัง”