บทที่ 103: ขับไล่ออกไปด้วยกำลัง

ตอนนี้ซูจินเก่งมากในการใช้พลังจิตไซโคไคนีซิสของเขา ทุกครั้งที่เขาเสร็จสิ้นการท้าทาย นอกเหนือจากการเรียนรู้และฝึกฝนเทคนิคการต่อสู้แล้ว เขายังจะจัดสรรเวลาไว้เป็นจำนวนมากเพื่อค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับพลังจิตของเขา ซูหรานบอกเขาก่อนหน้านี้ว่าเมื่อจิตของเขาถึงจุดหนึ่ง จะสามารถทำนายเหตุการณ์ในอนาคตได้

แม้ว่าพลังจิตของซูจินจะยังไม่ถึงจุดนั้น แต่เขาก็ยังสามารถใช้มันเพื่อรับรู้ถึงอันตรายในบริเวณใกล้เคียงได้ และตอนนี้ เขาสัมผัสได้ว่ามีอันตรายอยู่ตรงหน้าเขา

“ฮ่าๆ!” ซูจินตะโกนออกมา แต่เขาไม่ได้รับมีดตัดกระดูกของเขากลับมา แต่เขากลับยึดลูมอร์ที่ติดอยู่บนไหล่ของ เฉินซินเอ๋อแล้วดึงมันออกมา จากนั้นปลดปล่อยพลังจิตไซโคไคนีซิส ของเขาเพื่อดันตัวเองไปข้างหลัง แต่ชั่วครู่ก่อนที่เขาจะบินไปข้างหลัง เขารู้สึกเจ็บที่หน้าอก

เมื่อเขาอยู่ห่างจาก เฉินซินเอ๋อ เขาก็ตระหนักว่ามีท่อสีดำแทงเข้าที่หน้าอกของเขา เขาไม่รู้ว่ามันทำมาจากอะไร แต่มันก็เป็นสีดำทั้งตัวและสามารถทะลุผ่านผิวหนังของเขาได้อย่างง่ายดาย หากเขาไม่ได้ใช้พลังวิญญาณเพื่อแยกพวกเขาออกจากกันทันเวลา หลอดสีดำนี้คงจะเข้าถึงหัวใจของเขาได้

“ปฏิกิริยาของคุณค่อนข้างรวดเร็ว! คุณหลบการโจมตีของฉันได้จริงๆ” เฉินซินเอ๋อดูไม่เจ็บปวดอีกต่อไป เธอยืนอย่างมั่นใจต่อหน้าซูจินและยิ้มเยาะเย้ยเขา

"ความภาคภูมิใจ!" ซูจินขู่ เขาคิดว่าหลังจากที่เขาขับมันออกจากร่างกายของเขาเอง มันก็จะหายไปเหมือนความโลภ เขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเข้าครอบครองเฉินซินเอ๋อ แทนและเปิดการโจมตีแบบลับๆใส่เขา เขาเกือบตายจากสิ่งนั้น

ซูจินคว้าปลายท่อที่ยื่นออกมาแล้วดึงออกมาทันที ท่อนี้กลวงอยู่ตรงกลาง ดังนั้นหากเขาไม่ถอดมันออก เลือดของเขาก็จะไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง และชีวิตของเขาจะตกอยู่ในอันตรายจากการสูญเสียเลือดมากเกินไป

“แน่นอน ฉันเอง! คุณไม่ให้ความร่วมมือมากนัก แต่ผู้หญิงคนนี้แตกต่างออกไป! เธอปฏิเสธฉันไม่ได้เลย! เธอเป็นเด็กที่เชื่อฟังมาก! ดีแค่ไหน!”ความภาคภูมิใจสัมผัสใบหน้าของเฉินซินเอ๋อ และดูยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ซูจินหรี่ตาลงและหยิบมีดตัดกระดูกออกมา ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะฆ่าเฉินซินเอ๋อ แม้ว่าเธอจะถูกครอบงำก็ตาม ธนูยาวของจอมมารจะมีพลังมากพอที่จะทำให้เธอกลายเป็นฝุ่น แต่ซูจินไม่ต้องการฆ่าเธอ ถ้าเขาทำได้เขาอยากจะช่วยเธอมากกว่า

ความภาคภูมิใจตระหนักได้อย่างชัดเจนว่าซูจินนั้นรับมือได้ยาก นั่นคือเหตุผลที่เขาพยายามใช้ซูจินทำร้ายเฉินซินเอ๋อ เพื่อว่าหลังจากที่ซูจินขับไล่เขาออกไป เขาก็สามารถเข้าครอบครองเฉินซินเอ๋อที่อ่อนแอลงได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ

“ถึงเวลาตาย!” ความภาคภูมิใจคำรามด้วยความโกรธในขณะที่เขาขยับร่างกายของเฉินซินเอ๋อ ด้วยความเร็วที่น่าตกใจ

ซูจินตกใจกับความเร็วของเฉินซินเอ๋อ แต่ก็โกรธในเวลาเดียวกัน ความหยิ่งทะนงกำลังดูดกลืนชีวิตของเฉินซินเอ๋อ และผลักร่างกายของเธอให้เกินขีดจำกัด แม้ว่าซูจินจะสามารถขับไล่ความภาคภูมิใจออกจากร่างกายของเฉินซินเอ๋อได้จริงๆ แต่มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเฉินซินเอ๋อที่จะมีชีวิตรอดหลังจากนั้น

บูม! ความภาคภูมิใจไปถึงซูจินในไม่กี่วินาที เขาเหวี่ยงหมัดที่ส่องแสงสีขาวขุ่นไปที่กรามของซูจิน และยกขาของเขาไปที่หน้าท้องของซูจิน

ซูจินแน่ใจว่าเฉินซินเอ๋อกำลังจะตายในขณะที่ความภาคภูมิใจ ใช้ร่างกายของเธอในทางที่ผิดเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงตบฝ่ามือลงบนคู่มือของเขา และของขวัญจากเหล่าทวยเทพก็พันรอบตัวเขาทันทีและกระพือไปตามสายลม

ต้องขอบคุณเสื้อคลุมนี้ ซูจินจึงสามารถป้องกันตัวเองจากการโจมตีสองครั้งพร้อมกันจากความภาคภูมิใจ แต่ผลกระทบของการโจมตีเหล่านี้ยังคงทรงพลังมาก แม้จะสวมเสื้อคลุมอยู่ ซูจินก็ยังคงได้รับบาดเจ็บในระดับหนึ่งและถูกส่งตัวออกไปทันที

“เมื่อความภาคภูมิใจพยายามควบคุมฉัน เขาต้องได้รับอนุญาตจากฉันก่อน แต่เมื่อพูดถึงเฉินซินเอ๋อ ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถครอบครองร่างกายของเธอได้ ฉันไม่ได้นิ่งนอนใจที่นี่ ฉันมีบางอย่างที่สามารถต่อสู้กับบาปดั้งเดิมนี้ได้” ขณะที่ซูจินปรับท่าทางเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีครั้งต่อไปของความภาคภูมิใจ จิตใจของเขาก็เริ่มวิเคราะห์สถานการณ์นี้ เขารู้สึกเหมือนว่าเขามีบางอย่างที่สามารถขับไล่บาปดั้งเดิมเหล่านี้ออกจากร่างกายของเขาได้ เช่นเดียวกับที่เขาทำกับความภาคภูมิใจเมื่อกี้

“ความแตกต่างก็คือฉันมีพลังจิตไซโคไคนีซิส และฉันเข้าใจความหมายลึกซึ้งเบื้องหลังบาป…ถูกต้อง! แค่นั้นแหละ! บาปดั้งเดิมนั้นให้อภัยไม่ได้เพราะศาสนากำหนดไว้ว่าเป็นบาปที่ให้อภัยไม่ได้ แต่ฉันไม่เชื่อว่าความบาปเป็นสิ่งที่แน่นอนและไม่เปลี่ยนแปลง เพราะมันขึ้นอยู่กับว่าตัวแปรต่างๆ ถูกกำหนดไว้อย่างไร คุณต้องกำหนดกฎหมายเพื่อให้เกิดอาชญากรรม ดังนั้นตราบใดที่ฉันปฏิเสธการมีอยู่ของเขา…บาปดั้งเดิมเหล่านี้จะไม่สามารถส่งผลกระทบต่อฉันได้!” ดวงตาของซูจินเป็นประกาย

ในขณะที่ใช้ของขวัญจากเหล่าทวยเทพเพื่อปกป้องตัวเองจากการโจมตีของความภาคภูมิใจ เขาก็เริ่มพยายามขับไล่ความภาคภูมิใจออกไปด้วย เมื่อความภาคภูมิใจ เข้ามาใกล้เขาเพื่อโจมตี เขาก็ล็อคพลังวิญญาณของเขาไว้บนเฉินซินเอ๋อ

"ความภาคภูมิใจ! ฉันไม่ยอมรับการมีอยู่ของคุณ และฉันกำลังเนรเทศคุณตอนนี้!“ซูจินตะโกนเสียงดัง หัวใจของเขายืนยันสิ่งที่เขาเพิ่งพูดและปฏิเสธที่จะยอมรับการมีอยู่ของความภาคภูมิใจ

ร่างกายของเฉินซินเอ๋อ เซื่องซึมอย่างรุนแรงและมีของเหลวสีขาวขุ่นไหลออกมาจากปาก จมูก และหูของเธอ และรวมตัวกันอย่างรวดเร็วเพื่อสร้างสิ่งอื่นแทน

“บ้าเอ๊ย!” ซูจินไม่คาดคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ของเหลวสีขาวขุ่นได้แข็งตัวเป็นสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดที่มีร่างกายของมนุษย์ แต่เป็นลูกบอลขนาดมหึมาสำหรับหัวที่เปลี่ยนหน้าเหมือนหน้าจอโทรทัศน์

ซูจินยิงลูมอร์ออกไป และใช้พลังจิตของเขาเพื่อดึงเฉิน ซินเอ๋อมาหาเขา จากนั้นเขาก็เปิดใช้งานทักษะการเดินบนอากาศทันที สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้มีพลังมหาศาล ดังนั้นสิ่งที่ฉลาดที่ต้องทำคือหนีและไม่สู้กับมันโดยตรง

การเดินบนอากาศฟังดูเหมือนเป็นทักษะที่สามารถช่วยให้ซูจินบินได้ แต่จริงๆ แล้วมันก็ทำตามชื่อของมันเลย ตอนนี้ซูจินสามารถเดินบนอากาศได้เหมือนกับที่เขาเดินบนบก ดังนั้นความเร็วที่เขาเดินบนบกจะเป็นตัวกำหนดว่าเขาเดินบนอากาศได้เร็วแค่ไหนเช่นกัน หากเขาเคลื่อนที่ช้าๆ เหมือนเต่า มันก็จะเหมือนกันในอากาศเช่นกัน

แต่ตอนนี้ซูจินแข็งแกร่งมาก ดังนั้นเขาจึงวิ่งได้เร็วมาก ใครๆ ก็มองเห็นเป็นภาพเบลอ เขาดำเนินไปอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเขาใช้พลังจิตเพื่อตรวจสอบสถานการณ์เบื้องหลัง เขาก็ตระหนักว่าความภาคภูมิใจยังคอยติดตามเขาอยู่ และจริงๆ แล้วกำลังจะไล่ตามเขาทัน

"แบบนี้ไม่ได้ ฉันยังต้องแบกคน ทําให้ฉันช้าจริง ๆ ซูจินมองเฉินซินเอ๋อและตกใจ เฉินซินเอ๋อไม่มีลมหายใจแล้ว อันที่จริง ตอนที่เขาไล่ความภาคภูมิใจออกจากร่าง เธอก็ตาย

ในขณะนั้น ซูจินไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เขาไม่แน่ใจว่าเฉินซินเอ๋อ ตายเพราะ ความภาคภูมิใจใช้ร่างกายของเธอเกินขีดจำกัด หรือเป็นเพราะเขาบังคับขับไล่ ความภาคภูมิใจออกจากร่างของเธอและทำให้เธอเสียชีวิต หากเป็นอย่างหลัง นั่นจะทำให้ซูจินเป็นฆาตกร

ในขณะที่ซูจินกำลังจมอยู่กับความรู้สึกผิด ความภาคภูมิใจ ก็แซงหน้าซูจินและยืนขวางทางเขา ลูกบอลแสงบนหัวของมันเปลี่ยนใบหน้าของมันอยู่เสมอ ดังนั้นเมื่อมันพูดกับซูจิน เสียงของมันก็เปลี่ยนไปเช่นกัน บางทีก็เป็นเสียงผู้ชาย บางทีก็เป็นเสียงผู้หญิง เสียงเด็ก เสียงคนแก่ อะไรก็ได้

“คุณไม่จำเป็นต้องวิ่งอีกต่อไป! เธอตายไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงได้สิ่งที่ต้องการแล้ว!” ความภาคภูมิใจกล่าวกับซูจิน

ซูจินกัดฟันและพูดอย่างเกลียดชัง “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ทำไมคุณถึงยังวิ่งตามฉันอยู่?”

“โอ้...นั่นเป็นเพราะว่าฉันชอบมองหน้าผู้ที่สูญเสีย! หน้าตาคุณอยากจะร้องไห้แต่ไม่สามารถทำให้ฉันมีความสุขได้จริงๆ! ฉันไม่เคยเบื่อมันเลย! ฮ่าฮ่า!”

ซูจินโกรธมากกับความปรารถนาซาดิสม์ของความภาคภูมิใจ เขาวางร่างของ เฉินซินเอ๋อลง จากนั้นกระแทกมือบนคู่มือ ของเขาเพื่อดึงธนูยาวของจอมมาร

“ฉันจะฆ่าคุณ!” ซูจินตะโกน

“มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่สามารถฆ่าฉันได้! คุณ? คุณไม่สามารถ!” ความหยิ่งยโสมีความเคารพต่อเทพเจ้า แต่มันก็ดูหมิ่นมนุษย์เช่นซูจิน ความภาคภูมิใจอาจมีปัญหาในการควบคุมซูจิน แต่ซูจินจะไม่มีวันทำร้ายมันได้

ซูจินไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นในใจของความภาคภูมิใจ เขาดึงเชือกกลับแล้วส่งเสียงคำรามของจอมมารด้วยความภาคภูมิใจ พลังวิญญาณจอมมารปะทะกับพลังวิญญาณจิตไซโคไคนีซิสของเขา ซึ่งทำให้เขาเจ็บปวดอย่างมากภายใน เหงื่อไหลอาบหน้าขณะที่เขาอดทนต่อความเจ็บปวด และใช้พลังจิตเล็กน้อยเพื่อตั้งใจให้ความภาคภูมิใจเป็นเป้าหมาย

ความภาคภูมิใจและความมั่นใจก่อนหน้านี้เริ่มวิ่งด้วยความสยดสยอง มันสัมผัสได้ถึงพลังที่ธนูยาวของจอมมารถืออยู่ มันรู้ดีว่าแม้ว่ามันจะไม่ตายจากการโจมตีครั้งนี้ มันก็จะได้รับบาดเจ็บสาหัส หากซูจินสามารถยิงธนูได้มากขึ้นติดต่อกัน มันอาจตายได้

ประกายไฟที่ ยิงไปในอากาศและเล็งตรงไปที่เป้าหมายเหมือนขีปนาวุธไล่ตรงไปหาความภาคภูมิใจ ไม่ว่า จะวิ่งไปในทิศทางใดก็ตาม แต่ความภาคภูมิใจ ไม่ใช่มนุษย์ ดังนั้นมันจึงกระจัดกระจายและละทิ้งร่างประหลาดที่มันสร้างขึ้นสำหรับตัวเองออกไปและสลายหายไป

หลังจากที่มันสูญเสียเป้าหมายไปแล้ว เสียงคำรามของจอมมารก็หยุดไล่ตามเช่นกัน ซูจินทรุดตัวลงกับพื้นและหอบอย่างหนัก หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดในขณะที่เขามองไปที่ร่างกายของเฉินซินเอ๋อ เขารู้สึกเสียใจมาก

“ความภาคภูมิใจ…บางทีความภาคภูมิใจก็ถูกต้อง มันเป็นความภาคภูมิใจของฉันที่ฆ่า เฉินซินเอ๋อ!” ซูจินตบหน้าตัวเอง ความเจ็บปวดที่เขารู้สึกนั้นรุนแรงขึ้นจากความร้อนอบอ้าวของทะเลทราย

แต่เขาไม่เพียงแค่นั่งเฉยๆและโทษตัวเองต่อไป บาปดั้งเดิมอื่นๆ กำลังไล่ตามเจ้าของคนอื่นๆ ดังนั้นเขาจึงต้องมองหาพวกมันก่อน

เมื่อพวกเขาจะบอกลากันก่อนหน้านี้ เขาได้ทิ้งพลังจิตเล็กๆ น้อยๆ ไว้กับพวกเขาแต่ละคน แต่มันก็เป็นจำนวนที่น้อยมาก ดังนั้นเว้นแต่พวกเขาจะอยู่ใกล้ๆ เขาจะสามารถรับรู้ได้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน แต่มันก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

เขาไม่ได้ใช้พลังเดินลนอากาศ ต่อไปเนื่องจากเขาได้ใช้พลังวิญญาณไปมากแล้ว และเขาต้องประหยัดบางส่วนไว้สำหรับอันตรายข้างหน้า เขากลืนใบไม้จากต้นไม้แห่งชีวิตเพื่อช่วยให้ร่างกายฟื้นตัว จากนั้นจึงเลือกทิศทางและเริ่มมุ่งหน้าไปทางนั้นโดยเร็วที่สุด

หลังจากนั้นเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็รับสัญญาณได้ เขาเริ่มเคลื่อนที่เร็วขึ้นไปหามันและมองเห็นบุคคลจากระยะไกล แต่บุคคลนั้นถูกแขวนไว้บนหอกและกระพือปีกท่ามกลางลมทะเลทรายอันอบอุ่น ราวกับธงรูปมนุษย์