บทที่ 8 นี่ถือเป็นการฆาตกรรมหรือไม่?
วิทยาลัยศาสนชิงซาน คณะการแพทย์
จางหยุนซีวิ่งไปยังรถเครนด้วยอาการหอบเหนื่อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ เมื่อเข้าไปใกล้เจ้าหน้าที่ที่ควบคุมรถเครน เขาก็เริ่มถามด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ "สวัสดีครับ ผมขอถามหน่อยได้ไหมครับ? พวกคุณกำลังเตรียมที่จะพาเขาออกไปทำลายหรือเปล่าครับ?"
ภายในรถ ชายร่างกำยำดูขี้เกียจหันมาตอบว่า "ใช่ กรุณาหลีกทางหน่อยนะครับ ระวังเครนจะร่วงใส่คุณได้!"
“วิทยาลัยไม่ซ่อมเขาเหรอ? ทำลายทำไม?” จางหยุนซีถามด้วยความประหลาดใจ
“ฉันไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น มันเป็นการตัดสินใจของสำนักงานการจัดการ AI ของสถาบันการศึกษา” ชายร่างกำยำตอบ พร้อมโผล่หัวออกมาแล้วตะโกนบอกคนอื่นๆ “เร่งมือเร็วเข้า!”
“หัวหน้า ขาของมันยาวนิดหน่อยเลยปิดประตูด้านท้ายไม่ได้ครับ”
“ไปเอามีดมาตัดข้อต่อลูกสูบไฮดรอลิกออก แล้วถอดขาออก” ชายร่างกำยำสั่งขณะก้าวลงจากรถ พร้อมทำท่า “เร็วเข้า!”
“อย่าตัดขาของอาจารย์จู!” โจวโจวร้องไห้และวิ่งออกไป แต่กาก้าก็หยุดเธอไว้แล้วปลอบประโลม "เขาเป็นคนดี... เขาทำเพื่อปกป้องพวกเรา...!"
จางหยุนซีเฝ้าดูร่างกายเชิงกลของจูฉีเจิ้นที่ลอยอยู่กลางอากาศ รู้สึกถึงอารมณ์ที่ไม่อาจอธิบายได้ปลุกเร้าอยู่ภายใน แต่เขาก็เข้าใจว่าผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นเพียงพนักงานขนส่ง เพียงทำตามคำสั่งโดยไม่มีอำนาจในการตัดสินใจ
หลังจากหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง จางหยุนซีก็หันหลังจากไป
"คุณกำลังจะไปไหน?" กาก้าตะโกน
“ฉันจะไปฝ่ายบริหาร!” จางหยุนซี ตอบขณะวิ่งไปในทันที
...
เมื่อหกปีที่แล้ว วิทยาลัยศาสนชิงซานได้เริ่มทดลองใช้หุ่นยนต์ AI ในบทบาทด้านการศึกษา ความตั้งใจคือการส่งเสริมบรรยากาศทางเทคโนโลยีภายในโรงเรียน ในหลักสูตรเฉพาะทางบางหลักสูตร AI อาจมีประสิทธิภาพเหนือกว่าอาจารย์ทั่วไปด้วยซ้ำ
ที่จริงแล้ว การทดลองนี้ได้รับความนิยมอย่างมากในหมู่นักศึกษา มันทำให้เกิดความรู้สึกแปลกใหม่ ดังนั้นสถาบันการศึกษาจึงค่อยๆ เพิ่มจำนวนอาจารย์ AI และจัดตั้งสำนักงานการจัดการ AI เพื่อสร้างมาตรฐานและจัดการผู้สอน AI
อย่างไรก็ตาม เมื่อไม่นานมานี้ คดีของหลี่หยุนที่น่าจับตามองได้เกิดขึ้น เจ้าหน้าที่ AI สังหารสมาชิกในครอบครัวจางสามคน ซึ่งทำให้เกิดการถกเถียงกันอย่างกว้างขวาง และสร้างความกังวลให้กับผู้บริหารแบบอนุรักษ์นิยมจำนวนมากในวิทยาลัย พวกเขากลัวอาจารย์ AI มาก และยังพัฒนาความคิดแบบกระจาย ซึ่งอาจควบคุมไม่ได้ภายใต้สถานการณ์บางอย่าง และอาจเป็นอันตรายต่อนักศึกษาในอนาคต
ท้ายที่สุดแล้ว วิทยาลัยไม่ใช่องค์กรเอกชนธรรมดาๆ หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นจริง วิทยาลัยจะต้องรับผิดชอบต่อสังคมอย่างหนัก ฝ่ายผู้นำสถาบันมีการพูดคุยกันหลายครั้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ผู้คนจำนวนมากยังคงเชื่อว่าเทคโนโลยีและชีวิตจะก้าวไปข้างหน้าเสมอ และไม่มีใครปฏิเสธการสำรวจ นวัตกรรมใหม่ได้ทั้งหมด เพียงเพราะเหตุการณ์ที่รุนแรงครั้งเดียว
หลังจากการประชุมหารือด้านการจัดการ แม้ว่าผู้สอน AI จะไม่ได้ถูกสั่งห้ามโดยสิ้นเชิง แต่พวกเขาก็ยังถูกควบคุมโดยกฎระเบียบการจัดการที่ "เข้มงวด" มากขึ้น ตัวอย่างเช่น เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา อุปกรณ์การทำงานที่เป็นอันตรายถึงชีวิตจำนวนมากในร่างกายและระบบของจูฉีเจิ้นได้ถูกรื้อถอนออกไปทั้งหมด หรือแม้แต่พลังงานจลน์หลักก็ยังถูกล็อคไว้ที่ค่ากำหนด
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไม "ความสามารถในการต่อสู้" ของอาจารย์จูที่แสดงระหว่างการต่อสู้กับชายชุดดำจึงไม่แข็งแกร่งนัก เนื่องจากมีการตัดทอนลงครั้งแล้วครั้งเล่า จึงเป็นเพียงอาจารย์สอนพิเศษ AI ในวิทยาลัยเท่านั้น
…
ในสำนักงานจัดการ AI ในมหาวิทยาลัยใกล้กับคณะการแพทย์ จางหยุนซียืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ก้มลงแล้วถามว่า "สวัสดีครับ ผมอยากจะถามว่า สำนักงานไหนที่ดูแลอาจารย์ AI โดยตรง?"
“แล้วคุณต้องการอะไร?”
"ร้องทุกข์!" จางหยุนซีตอบกลับอย่างรวดเร็ว: "อาจารย์ AI สอนพิเศษคนหนึ่งรังควานฉัน!"
"ฮะ?" พนักงานสาวสับสน: “คุณแน่ใจเหรอ?”
"แน่นอน!" จางหยุนซีตอบอย่างมั่นใจ
"ทางนี้...!" พนักงานยืนขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจังพาจางหยุนซีไปที่สำนักงานที่อยู่ด้านในสุด
หลังจากเคาะประตู เจ้าหน้าที่ก็เปิดประตูและเดินเข้าไปก่อน: "ผู้อำนวยการหลี่ นี่คือนักศึกษาใหม่ในวิทยาลัยของเรา เขาต้องการร้องทุกข์กับอาจารย์ AI"
ในห้องทำงาน ชายวัยกลางคนในชุดสูทผูกไทนั่งบนเก้าอี้แล้วค่อยๆ วางถ้วยชาลง: "นักศึกษาคนนี้...!"
จางหยุนซีมองไปที่อีกฝ่ายและก้าวไปข้างหน้าทันที: "สวัสดีครับ ผู้อำนวยการหลี่ ผมไม่ได้ต้องการร้องทุกข์อาจารย์ AI ผมแค่อยากถามคุณเกี่ยวกับแผนการรักษาของคุณสำหรับอาจารย์จูฉีเจิ้น"
ผู้อำนวยการหลี่ขมวดคิ้ว: "คุณคือคนเมื่อคืนนี้ใช่ไหม...?"
“ใช่ ผมเป็นนักศึกษาที่ถูกทำร้ายในสนามบาสเก็ตบอล” จางหยุนซีพยักหน้าทันทีและพูดว่า "อาจารย์จูช่วยผมไว้เมื่อคืนนี้"
ผู้อำนวยการหลี่หยุดชั่วคราวและโบกมือให้พนักงาน
"ออกไปก่อน!"
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น กาก้าก็วิ่งเข้าไปพร้อมกับโจวโจวและยิ้มอย่างเชื่องช้าให้กับพนักงาน: "เรามาพร้อมเขา"
พนักงานพยักหน้าทักทาย ปิดประตูแล้วออกไป
ทั้งสามคนยืนอยู่ในห้อง จางหยุนซีมองไปที่ผู้อำนวยการหลี่และถามต่อไปว่า: "เขา... ทำไมเขาถึงถูกทำลาย?"
ใบหน้าของผู้อำนวยการหลี่ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก และเขาก็ตอบเพียงเบาๆ: "นี่เป็นข้อสรุปจากสำนักงานบริหาร แกนพลังงานจลน์หลักของอาจารย์จูถูกทำลาย และร่างกายได้รับความเสียหาย 80%... ดังนั้นเราจึงตัดสินใจส่งอะไหล่บางส่วนไปทำลายและชิ้นส่วนที่ใช้งานได้จะถูกส่งกลับไปยังโรงงาน”
จางหยุนซีมองอีกฝ่ายด้วยความกังวลและคิ้วขมวดเข้าหากัน: "นี่เทียบเท่ากับการฆ่าเขา!"
ผู้อำนวยการหลี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น: "นี่ไม่ใช่การฆ่า มันเป็นเพียงการใช้วิธีที่เหมาะสมในการจัดการกับปัญหาอย่างสมเหตุสมผล การตัดสินใจของสำนักงานจัดการไม่ได้ละเมิดกฎการจัดการ AI ใดๆ และเราจะรายงานต่อหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง..”
“ผู้อำนวยการหลี่ ผมคิดว่าคุณคงไม่รู้ สำหรับนักศึกษาหลายคน อาจารย์จูไม่ใช่แค่หุ่นยนต์ AI แต่เขายังเป็นอาจารย์ของพวกเราด้วย! หากไม่มีเขาเมื่อคืนนี้ ผมอาจถูกฆ่าตายไปแล้ว” หลังจากเงียบไปชั่วครู่ จางหยุนซีก็กล่าวต่อสั้นๆ ว่า: "เขาเสียสละพลังงานจลน์หลักของเขาเพื่อปกป้องผม"
ผู้อำนวยการหลี่ตอบคำถามของจางหยุนซีด้วยรอยยิ้มและท่าทีที่ดูมั่นใจ "เฮ้… ในตอนนี้ นอกจากพวกคุณแล้ว ไม่มีนักศึกษาคนอื่นมาที่ฝ่ายบริหารเพื่อตั้งคำถามถึงวิธีการจัดการของเราหรอกนะ คุณเห็นนักศึกษาสักคนไหมนอกจากพวกคุณ? ความเป็นเจ้าของจูฉีเจิ้น เป็นของสถาบันทั้งหมด เราซื้อมันมาเพื่อให้บริการการสอนคุณภาพสูงแก่นักศึกษาของเรา หากอายุขัยของมันหมดลง ก็ควรจะทำลายทิ้งอย่างถูกต้อง”
“เขายังไม่สิ้นอายุขัย เราสามารถซ่อมแซมเขาได้!” จางหยุนซีโต้เถียงด้วยเหตุผล “ทำไมสถาบันถึงไม่เต็มใจที่จะช่วยชีวิตเขา ทั้งๆ ที่เขาช่วยชีวิตผม!”
ผู้อำนวยการหลี่มองด้วยความอดทนไปที่จางหยุนซีแล้วอธิบายว่า “สมมติว่าครอบครัวของคุณซื้อรถเก๋งยี่ห้อหงฉีเมื่อสิบปีก่อน หลังจากขับไป 300,000 กิโลเมตร เครื่องยนต์พังกะทันหันและหมดประกันแล้ว หากต้องการซ่อมไม่เพียงแต่ต้องเปลี่ยนเครื่องยนต์ใหม่เท่านั้น แต่ยังต้องเปลี่ยนชิ้นส่วนอื่นๆ ที่ราคาเท่ากับรุ่นใหม่ อย่างไรก็ตาม ค่าใช้จ่ายในการซื้อรถใหม่ยังน้อยกว่าค่าใช้จ่ายในการซ่อมมาก แล้วคุณจะเลือกอะไร!?”
จางหยุนซีตกตะลึง
“มันเป็นเพียงเครื่องมือที่ให้บริการคุณและฉัน เช่นเดียวกับรถยนต์ของครอบครัวคุณหรือเตาอบไมโครเวฟ ไม่มีความแตกต่างกันมากนักโดยธรรมชาติ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคืออาจมีคำพูดที่เฉียบแหลมเล็กน้อยในระหว่างการสอนและดูสง่ามากขึ้น แต่นั่นเป็นเพียงโค้ดที่ตั้งโปรแกรมมาจากโรงงาน” ผู้อำนวยการหลี่ค่อยๆ ยืนขึ้นและยิ้ม “ถ้าไม่มีอาจารย์จู ก็จะมีอาจารย์หวาง อาจารย์โจว!… สถาบันจะจัดอาจารย์ใหม่และพัฒนามากขึ้นให้กับคุณ ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลเลย”
จางหยุนซี ไม่สามารถเข้าใจคำพูดของอีกฝ่ายได้และรู้สึกโกรธเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าอาจารย์หวังและอาจารย์โจวคนใหม่จะเข้ากันได้ดีหรือไม่ อย่างไรก็ตาม เขาชัดเจนมากว่าถ้าไม่ใช่เพราะจูฉีเจิ้นเมื่อคืนนี้ เขาคงตกอยู่ในอันตรายร้ายแรงอย่างแน่นอน
ผู้ที่ไม่เคยผ่านประสบการณ์ชีวิตและความตายไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของการคว้าฟางเส้นสุดท้ายของชีวิตเป็นอย่างไร
เมื่อคืนนี้ การพลิกตัวและต่อยอย่างไม่ลังเลของจูฉีเจิ้นช่วยให้ จางหยุนซีรอดชีวิต ไม่เพียงแต่ได้รับการช่วยเหลือทางร่างกายเท่านั้น แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือความรู้สึกมั่นคงทางจิตใจอย่างแท้จริง
จูฉีเจิ้นนั้นฉลาด การประเมินอันตรายของเขานั้นเหมือนกับของมนุษย์หรือแข็งแกร่งกว่านั้นอีก!
ทำไมเขาถึงก้าวไปปกป้องจางหยุนซี? เพราะเขาถือว่าคนที่อยู่ข้างหลังเป็นนักศึกษาของเขา เขาจึงรู้สึกถึงความรับผิดชอบ!
ในกรณีที่เกี่ยวข้องกับหลี่หยุน การรับรู้ของจางหยุนซีเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิต AI ได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ไปแล้ว เขาตระหนักดีว่า “กลุ่มพิเศษ” ที่ชาญฉลาดเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงชุดโค้ดหรือโปรแกรมง่ายๆ พวกเขายังมีชีวิตอยู่ในแง่หนึ่ง
แม้จะมีการปฏิสัมพันธ์กันเพียงไม่กี่ครั้งและการสื่อสารกันไม่ถึงสิบประโยค จูฉีเจิ้นกับเข้าไปนั่งอยู่ในใจของจางหยุนซี
นี่คือคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้! โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อจางหยุนซี นึกถึงช่วงเวลาที่จูฉีเจิ้นล้มลงและฉากที่แกนพลังหลักของเขาถูกทำลายด้วยกระสุนปืนลำแสงอนุภาคจากชายชุดดำเพื่อแก้แค้น เขาก็รู้สึกผิดอย่างลึกซึ้ง
ผู้อำนวยการหลี่ดูเหมือนจะลืมการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของจางหยุนซี และปลอบใจด้วยเสียงแผ่วเบา “นักศึกษา ฉันเชื่อว่าคุณเข้าใจคำพูดของฉันแล้ว ฉันขอให้ทุกคนกลับไปก่อน ฉันยังมีงานต้องทำ”
จางหยุนซีค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา: “การตัดสินใจทำลายอาจารย์จูมันไม่สามารถแก้ไขได้ใช่ไหม?”
จู่ๆ ผู้อำนวยการหลี่ก็รู้สึกว่านักศึกษาคนนี้หัวแข็ง และตอบไปอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ใช่ มันเป็นการตัดสินใจของฝ่ายบริหาร”
“…ลุง… ได้โปรดช่วยอาจารย์จู… ได้โปรดเถอะ ฉันขอร้อง!” โจวโจวเมื่อเข้าใจบทสนทนาคร่าวๆ ก็หลั่งน้ำตาออกมาทันที
…
สี่ชั่วโมงหลังจากนั้น บรรยากาศก็แปรเปลี่ยนเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ท้องฟ้าที่เคยสว่างสดใสกลับกลายเป็นมืดครึ้มด้วยเมฆฝนที่หนาทึบ
นอกชานเมืองในหน่วยงานรื้อถอน คนงานในชุดสีน้ำเงินเข้มโบกมือและตะโกนว่า “โยนมันลงในกองหมายเลข 3 เราจะจัดการมันพรุ่งนี้”
เจ้าหน้าที่ควบคุมรถเครนแสดงสัญญาณโอเค และใช้ระบบช่วยเหลือแบบกึ่งอัตโนมัติ เขาควบคุมแขนเครนทั้งสองข้างด้วยมือเดียว โดยโยนจูฉีเจิ้นลงบนกองเศษชิ้นส่วน
ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ร่างโลหะของจูฉีเจิ้นที่เคยแวววาวดูเหมือนจะสูญเสียความเจิดจรัสไปกับน้ำโคลนที่กระเด็นใส่ ในขณะที่ลมแรงพัดผ่านโครงสร้างที่เสียหาย เผยให้เห็นตุ๊กตาสกปรกที่ยัดอยู่ในตัวของเขาพัดไปมา
สุสานขยะแห่งนี้คือที่พำนักแห่งสุดท้ายของอาจารย์จู
…
ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเมืองหมิงจู
ศาสตราจารย์เหลียงอันถอดเครื่องช่วยหายใจออกแล้วพูดกับหมออย่างเร่งด่วนว่า “ฉัน... ฉันขอคุยกับเฒ่าปัง… เร็วเข้า... เชื่อมต่อสาย!”
