บทที่ 38: มีคนมาที่นี่ก่อนหรือไม่? สำรวจซากปรักหักพังใต้ดิน

ตลอดทางที่เขาเดินมา เขานอนราบกับพื้นเพื่อวัดระดับของพื้นดินเป็นระยะ เขารู้สึกถึงความขึ้นๆ ลงๆ ของพื้นดินอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้าฉันเดาไม่ผิด ที่ที่ฉันอยู่น่าจะเป็นจุดที่เป็นแอ่ง”

ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากที่พักพิงประมาณสามกิโลเมตร เมื่อมองดูทางที่พวกเขามาเดินมา ระยะทางก็ดูเลือนลาง และเส้นขอบฟ้าก็บดบังทิวทัศน์ไปบางส่วน

เมื่อมองไปทางทิศตะวันตก เขาสัมผัสได้ถึงความลาดที่สูงขึ้น

หลังจากมองไปรอบๆ อย่างละเอียดแล้ว ซูโม่ก็พบที่ตั้งของซากปรักหักพัง

“นี่คือ... ซากโบราณสถานยุคก่อนประวัติศาสตร์ใช่ไหม?”

มันเป็นภูมิประเทศที่เกือบจะเหมือนกับที่พักพิง

นอกจากนี้ยังมีเนินเขาเล็กๆ ซึ่งเป็นที่ตั้งของซากปรักหักพังใต้ดิน เนื่องจากภูมิประเทศรอบเนินเขา ไม่มีระบบระบายน้ำที่สมบูรณ์ ส่งผลให้มีน้ำท่วมขังเป็นบริเวณกว้าง

แน่นอนว่าถ้าหากไม่มีสัญลักษณ์บนแผนที่และการมีอยู่ของซากปรักหักพัง มันจะเป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบในการสร้างที่พักพิง

  “โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!”

  โอรีโอ้ถอยออกมาและถามความคิดเห็นของซูโม่

  เนื่องจากมีฝนตกหนักมากกว่าหนึ่งวัน น้ำที่อยู่รอบๆซากปรักหักพังจึงลึกมาก จนยากที่โอรีโอจะลุยน้ำได้แม้ว่าจะสวมเสื้อกันฝนอยู่ก็ตาม

เมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวของโอรีโอ้ ซูโม่ก็พูดโดยไม่ลังเล:

  "เราต้องสำรวจที่นี้ นี่เป็นจุดสมบัติแห่งเดียวที่เรารู้จักและอยู่ใกล้เรา รอฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะเข้าไปคนเดียว"

  " โฮ่ง?"

  โอรีโอ้ส่ายหาง มันไม่อยากแยกจากซูโม่

  เขาก้มตัวลงแล้วลูบหัวโอรีโอ้ และปลอบโยนมัน

"ไม่ต้องกังวล เฝ้าดูฉันอยู่ข้างนอก ฝนกรดข้างในน่ากลัวมาก ถ้าหากสัมผัสมัน ขนของแกจะหายไป”

โอรีโอ้ที่ยังคงอยากลองเข้าไป ดวงตาของมันแสดงความรู้สึกกลัว ความคับข้องใจ และไม่เต็มใจที่จะแยกทางกับเขา มันนั่งยองๆ อยู่ที่เดิมแล้วส่ายหาง

ซูโม่ลุกขึ้นยืนหายใจเข้าลึกๆ ดึงเสื้อกันฝนออกจากพื้นที่จัดเก็บ และเริ่มสวมมัน

เสื้อกันฝนที่พลิ้วไหวไม่ได้ขัดขวางการเคลื่อนไหวของเขา หลังจากตรวจสอบเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรอยรั่ว ซูโม่ก็เริ่มเดินไปข้างหน้าทีละก้าว

เขาอยู่ห่างจากจุดที่เป็นเนินเขาอยู่ประมาณสองร้อยเมตร

ระดับน้ำอยู่เหนือตาตุ่ม

เพื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อน ซูโม่จึงตัดสินใจเดินไปรอบๆ เนินเขาเพื่อไปทางด้านหลัง และพยายามสำรวจในทิศทางที่มีน้ำขังไม่มาก

ดินบริเวณนี้กลายเป็นโคลนแทบจะทั้งหมด

ซูโม่เดินด้วยความยากลำบาก

ขาเล็กๆ ของเขาติดในโคลนบ้างเป็นบางครั้ง และเขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการดึงมันออกมา

เดินลุยน้ำประมาณ 20 นาที ก็เดินไปได้ประมาณ 150 เมตร

เมื่อไปถึงพื้นที่ที่สูงขึ้น ดินก็เริ่มแข็งตัว และน้ำก็ค่อยๆ หายไป

  อย่างไรก็ตาม รอยเท้ามากมายบนพื้นทำให้ซูโม่รู้สึกกังวล

  รอยเท้าเหล่านี้ดู "ใหม่" มากและสามารถมองเห็นรูปร่างได้ชัดเจน

  มีรอยเท้าที่แยกออกเป็นสองนิ้ว และมีรอยเท้าที่เหมือนกับรอยเท้าแมว

มีเส้นขนอยู่ตามรอยแตกของดินประปราย

ซูโม่นั่งยองๆ อยู่กับพื้น และหยิบขนขึ้นมาจากรอยแตกบนพื้น และมองดูอย่างระมัดระวัง

  “มันดูเหมือนขนแมว ความยืดหยุ่นแบบนี้ไม่น่าใช่สัตว์ธรรมดาแน่นอน”

  ด้วยความไม่สบายใจ ซูโม่จึงคลิกที่แผงเกมและคลิกที่ภาพประกอบสัตว์ประหลาดเป็นครั้งที่สองในวันนี้

  [ไม่พบสัตว์กลายพันธุ์ภายในรัศมีหนึ่งกิโลเมตรของผู้เล่น]

  [สแกน 1/3]

"แปลก ตามทฤษฎีแล้ว แมวต้องสร้างอาณาเขตของตัวเอง มันมาที่นี่ได้ไม่มีเหตุผลอะไรที่มันจะไม่สร้างอาณาเขตที่นี่

  แมวใช้การข่วนกรงเล็บและปัสสาวะเพื่อกำหนดขอบเขตอาณาเขตของตน และยังบอกสัตว์อื่น ๆ เวลาที่ผ่านมา เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งจากการเผชิญหน้าโดยบังเอิญ

  หลังจากมองไปรอบๆ ซูโม่ก็ส่ายหัว เขาไม่พบร่องรอยอะไรอีก

  “นี่คือเลือดเหรอ?”

เมื่อสัมผัสด้านข้างของเนินเขา จู่ๆ ซูโม่ก็ค้นพบแอ่งเลือดสีแดงที่ผสมอยู่ในดิน

เขาก้มศีรษะลงและได้กลิ่นของพื้นดิน นอกเหนือจากกลิ่นเหม็นของดินหลังฝนตก เขาก็ยังได้กลิ่นเลือดอีกด้วย

มีขนจำนวนมากอยู่ใกล้ๆเลือดด้วย

และ...

สถานที่ที่ถูกทิ้งระเบิด?

“นี่คืออะไร? ให้ตายเถอะ ที่นี่ถูกระเบิดด้วยระเบิดเหรอ?”

ยิ่งเขาเดินไปถึงเชิงเขามากเท่าไรก็ยิ่งพบสัตว์ต่างๆ มากขึ้นเท่านั้น

เมื่อซูโม่ไปทางซ้าย เขาก็ตกใจเมื่อเห็นรอยไหม้เกรียมบนพื้น

หญ้าที่อยู่ติดกับร่องรอยยังคงเป็นสีเขียว แต่ตรงกลางของร่องรอยไม่มีหญ้าขึ้นเลย

พื้นที่ที่ถูกทิ้งระเบิดนั้นผิดปกติอย่างยิ่ง เส้นผ่าศูนย์กลางของการระเบิด มีขนาดเพียงประมาณ 50 ซม.เท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น พื้นดินไม่ได้ถูกระเบิดไปด้วย ซึ่งมันไม่สมเหตุสมผลอย่างมากสำหรับการใช้ระเบิด

  ซูโม่รู้สึกกังวลมากขึ้น

  เขารีบเดินไปจุดสูงสุดของเนินเขา และเมื่อเดินไปเกือบถึง ก็เห็นร่องรอยการระเบิดอีกหลายจุด

  และที่ด้านหน้าสุดก็มีหลุมดำขนาดใหญ่ที่ถูกระเบิดออกมา

“มีใครมาที่นี่ก่อนหรือเปล่า?”

เขาหยิบไฟฉายออกมาจากช่องเก็บของ เปิดไฟแล้วมองเข้าไปในหลุม

  จากด้านบนถึงพื้นดินมีความสูงประมาณ 4 เมตร ซึ่งสูงใกล้เคียงกับที่พักพิงของเขา เขารู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่มาก

  "ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่มากๆ ไม่ใช่ว่าที่นี่เป็นที่พักพิงของมนุษย์ใช่ไหม?"

ถ้านี่เป็นเกม RPG คงมีคำถามนับไม่ถ้วนแขวนอยู่บนหัวของซูโม่

"ลองลงไปดูดีไหม?"

หลังจากความคิดอันกล้าหาญผุดขึ้นมาในจิตใจของซูโม่ เขาก็รู้มีความกล้าขึ้นมาทันที

ทุกสิ่งที่นี่แปลกเกินไป ขนแมวที่อธิบายไม่ถูก การทิ้งระเบิดเล็กๆ น้อยๆ หลายจุด และการออกแบบโครงสร้างที่เลียนแบบที่พักพิงของมนุษย์ ล้วนเพิ่มความรู้สึกลึกลับให้กับซากปรักหักพังใต้ดิน

หลังจากเปิดพื้นที่เก็บของและค้นหาไปรอบๆ ซูโม่ก็ตัดสินใจใช้วิธีการดั้งเดิมในการถักเชือกป่าน

มันสูงกว่าสี่เมตร กระโดดลงไปง่ายแต่กลับขึ้นมาได้ยาก

ซูโม่หยิบเส้นใยพืชออกมาสองหน่วย นั่งลงที่ปากหลุมและเริ่มถักเชือกป่าน

หลังจากพันเส้นใยพืชซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผ่านไป 20 นาที ก็ได้เชือกยาวประมาณ 3 เมตร

  เขานำบล็อกเหล็กออกมา 2 หน่วย วางไว้บนพื้น ผูกเชือกป่านเข้ากับบล็อกเหล็ก จากนั้นอุปกรณ์ขึ้นและลงที่เรียบง่ายก็เสร็จสมบูรณ์

 ซูโม่รู้สึกขอบคุณอย่างยิ่งที่ได้เข้าร่วมชมรมหัตถกรรม DIY ในวิทยาลัย

  ไม่เช่นนั้นงานง่ายๆ นี้คงเป็นเรื่องยากสำหรับเขา

หลังจากทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว ซูโม่ก็พยายามขว้างก้อนกรวดไปรอบๆ หลังจากแน่ใจว่าไม่มีกลไกอะไรแล้ว ซูโม่ก็เริ่มสำรวจซากปรักหักพังใต้ดินเป็นครั้งแรก

เขาได้อ่านนิยายเกี่ยวกับการปล้นสุสานมามากมาย แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่จะลงมือทำจริงๆ

ซูโม่คาบไฟฉายไว้ในปากอย่างไม่เต็มใจ คว้าเชือกและเริ่มไถลลงมา

สัมผัสที่หยาบของเส้นใยพืชช่วยเพิ่มแรงเสียดทานของการสไลด์ เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการยึดเกาะ

เมื่อเหลือเพียงหนึ่งเมตร ซูโม่ก็ปล่อยตัวและล้มลงกับพื้นตามธรรมชาติ

หลังจากกลั้นหายใจเป็นเวลานาน ซูโม่ก็หายใจหอบทันทีที่เขาถึงพื้น

แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและมองไปข้างหน้า ด้วยความช่วยเหลือจากแสงไฟฉ

าย เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกจุกอยู่ในใจ

  คน (×)

  โครงกระดูก (√)

  แม้ว่าเขาจะเพิ่งจัดการกับพวกอันธพาลห้าคนเมื่อคืนนี้ก็ตาม

ในขณะที่เขามองดูกะโหลกที่ตกลงบนพื้นและมองมาที่เขา

  ลมเย็นๆก็พัดวูบมาจากทางด้านหลัง