บทที่ 145 ลำบาก
ฎีกาที่เหลียงอี้ต้องรีบจัดการมีไม่มาก ฉินชิงรอไม่ถึงสองเค่อ ถือว่าค่อนข้างเร็วอยู่ เมื่อเห็นเหลียงอี้เดินมาทางนี้ ฉินชิงก็กวักมือส่งสัญญาณให้เสี่ยวอันจื่อไปยกสำรับเข้ามา “เอาละ งานที่เร่งทำก็เสร็จไปเยอะแล้ว กินข้าวกันเถอะ เจ้าหิวไม่ใช่หรือ?” “หม่อมฉันให้เสี่ยวอันจื่อยกอาหารมาแล้ว เดี๋ยวก็มาแล้วเพคะ”...
