บทที่ 7: การตั้งถิ่นฐานของแวมไพร์

คีธ มองไปที่ เรน่าด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเรน่าจะเสียสละขนาดนี้ แม้จะอยู่ภายใต้สภาวะที่เลวร้าย ถูกจำกัดและผูกพันโดยแวมไพร์ ความมุ่งมั่นที่จะป้องกันไม่ให้ตัวเองเย็นชาและเห็นแก่ตัวในโลกที่โหดร้ายนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถทำได้

“แล้วคุณต้องการอะไรอีก? บอกฉันสิ ถ้ามันอยู่ในอำนาจของฉัน ฉันจะพยายามมอบมันให้กับคุณ”

คีธไม่อยากให้เธอไปมือเปล่า เขาจึงถามเธอว่าเธอต้องการอะไรอีกไหม

เขาประหลาดใจที่เรน่าไม่ได้พูดอะไรเลย

“.. แค่เลือดไม่กี่หยดไม่มีอะไรมาก คุณไม่จำเป็นต้องชดเชยฉัน นี่เป็นส่วนหนึ่งของภาระจำยอมของฉัน” เรน่าตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“นั่นอาจเป็นเรื่องจริงสำหรับคนอื่นๆ แต่คุณดูแลฉันมาโดยตลอด ดังนั้นอย่างน้อยฉันก็อยากให้คุณได้รับค่าตอบแทนที่ดีบ้าง” ถ้ากินไม่ดีจะให้เลือดฉันได้ยังไงเมื่อฉันต้องการ” คีธยิ้มให้เธอ

เขาไม่อยากให้เธอไปมือเปล่า ในฐานะบุคคลที่ภักดีที่สุดในปราสาท อย่างน้อยเขาต้องทำให้ชีวิตของเธอดีขึ้น เขารู้สึกว่าเขาสามารถเชื่อใจเธอได้ และเขาไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าเขาใช้เธอเป็นแหล่งอาหาร แม้ว่าเขาจะบอกว่าเขาต้องการเลือดของเธอ แต่จริงๆ แล้วเขาอยากให้เธอเชื่อสิ่งนี้และอย่างน้อยก็กินดีอยู่ดี ราคาเนื้อสัตว์นั้นสูงมากสำหรับมนุษย์ เนื่องจากแวมไพร์ไม่ได้ล่าพวกมัน

แวมไพร์ต้องการเพียงเลือดและพวกมันก็รวบรวมเลือดจากมนุษย์ มนุษย์ทำไร่ไถนาเฉพาะที่ดินของตนเองที่มอบให้พวกเขาเท่านั้น การขาดแคลนอาหารยังจำกัดจำนวนวัวที่พวกมันเลี้ยงได้ ราคาเนื้อจึงสูงจริงๆ โดยปกติแล้วผู้คนจะรับประทานขนมปังและผักปรุงสุกเป็นอาหาร และนั่นก็ไม่เพียงพอเช่นกัน เพราะพวกเขาต้องให้เลือดแก่แวมไพร์เป็นประจำเพื่อการบริโภค

เรน่าแทบไม่มีโอกาสได้กินเนื้อสัตว์ อาหารประจำวันของสาวใช้ทุกคนจะเหมือนกันทุกวัน และเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้นที่พวกเขาได้รับเนื้อปรุงสุก เนื่องจากเธอไม่เคยออกไปนอกบริเวณปราสาท เธอจึงไม่เคยรู้ว่ามีอาหารอันโอชะอื่นๆ อีกบ้าง

เมื่อเธอได้ยินว่าคีธ ต้องการเลือดของเขาในอนาคต ก็สมเหตุสมผลที่เธอจะต้องมีสุขภาพที่ดีขึ้น หากเธอยังคงควบคุมอาหารแบบเดิม เธอก็ไม่สามารถให้เลือดเพิ่มเติมแก่เขาได้ และเธอรู้ดีว่าเขาไม่ต้องการรับเลือดของเธอมากเกินไปเพราะมันจะทำให้เธออ่อนแอลง เขาควบคุมตัวเองเมื่อเห็นว่าเขากินเลือดมากเกินไป เธอต้องการที่จะสามารถให้ความช่วยเหลือเขาได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“ฉันจะกินให้ดีขึ้นตั้งแต่นี้นายน้อย ขอบคุณที่ให้โอกาสฉันช่วยเหลือคุณ”

เธอตอบด้วยรอยยิ้มใจดี

“ใช่แล้ว..” คีธให้เหรียญแก่เธอ และคราวนี้เธอไม่ปฏิเสธ

“คุณไปได้แล้ว..” คีธต้องการเริ่มส่งพลังชี่ในเลือดของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องการความโดดเดี่ยว

เรน่าพยักหน้าแล้วยืนขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง

หลังจากที่เธอจากไป คีธก็หลับตาและนั่งสมาธิ เขาถ่ายทอดพลังชี่ในเลือดและไหลเวียนไปทั่วร่างกาย เขารู้สึกว่าแกนเลือดของเขากำลังตอบสนอง เขาหมุนเวียนต่อเนื่องเป็นเวลาหลายชั่วโมง และเขารู้สึกได้ว่าแกนกลางของเลือดกำลังดูดซับพลังชี่ของเลือดเล็กน้อยและสะสมอยู่ในแกนกลาง และทำเช่นนี้ตลอดทั้งคืน เมื่อรุ่งเช้าร่างกายของเขาก็รู้สึกเบาและสดชื่น เขาลืมตาและลุกขึ้นจากเตียง วันนี้เล็กซ์จะอธิบายรายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับกระบวนการรับตำแหน่งผู้สืบทอดให้เขาฟัง แต่เรื่องนั้นจะเกิดขึ้นในตอนบ่าย

เขาคิดที่จะออกไปนอกปราสาทเพื่อดูบริเวณโดยรอบ เนื่องจากคีธคนก่อนอ่อนแอและป่วยอยู่ตลอดเวลาเนื่องจากความพิการ เขาจึงแทบไม่ได้ออกจากปราสาทเลย คีธเปิดหน้าต่างแล้วมองออกไปข้างนอก จากทิวทัศน์ด้านบนเขามองเห็นปราสาทอยู่บนเนินเขาเล็กๆ

อาณานิคมที่เหลือกระจายไปทั่วที่ราบที่ล้อมรอบปราสาท คีธมองดูขอบฟ้าซึ่งมีแสงสว่างสลัวๆ รู้สึกเหมือนก่อนรุ่งสาง เพราะคุณสามารถเห็นดวงดาวที่สุกสว่างบนท้องฟ้า การตั้งถิ่นฐานดำเนินไปตลอดทั้งวันเนื่องจากแวมไพร์ไม่ได้นอนเกือบตลอดเวลา ครั้งเดียวที่พวกเขานอนหลับคือถ้าพวกเขาต้องการจำศีลเนื่องจากขาดเลือด แต่ที่นี่มันไม่เคยเกิดขึ้น

แสงของการตั้งถิ่นฐานส่องแสงบนท้องฟ้าที่มีแสงสลัวซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนหิ่งห้อยที่รุมล้อมภูมิทัศน์โดยรอบ คีธลุกออกจากหน้าต่างแล้วกระโดดลงไปยี่สิบเมตร เขาลงมาที่สวนด้านหลังของปราสาท เขาเดินผ่านต้นไม้แปลก ๆ ที่ปลูกไว้ประดับที่นั่น ต้นไม้สัตว์กินเนื้อพยายามคว้ามือและขาของเขา แต่เขาสะบัดมันออกโดยไม่ต้องใช้ความพยายามเลย

เขาเคลื่อนตัวข้ามสวนและไปถึงกำแพงสูงยี่สิบเมตร มันถูกเคลือบด้วยสีดำสนิทและมีจารึกไว้มากมาย ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เขาไม่จำเป็นต้องปีนกำแพง เขาวางขาของเขาลงบนพื้นแล้วผลักตัวเองขึ้นไปบนฟ้า เขาตกลงไปบนกำแพงซึ่งมีความกว้างครึ่งเมตร เขามองลงไปและอีกด้านหนึ่งของกำแพงมีหน้าผา เขาประเมินว่ามันสูงสองร้อยเมตร

แม้ว่าเขาจะเป็นบารอน แต่เขาก็ไม่อาจยอมแพ้ได้ การตกจากที่สูงเช่นนี้อาจทำให้กระดูกของเขาหักได้ และถ้าเขาไม่ได้รับเลือดที่จะงอกใหม่ ก็จะยิ่งลำบากมากขึ้นไปอีก

เขามองลงไปที่หน้าผาแล้วใช้มือคว้าเข้ากับผนัง เขาหมุนเวียนพลังชี่ในเลือดในมือของเขา และเจาะรูเล็กๆ บนกำแพง

'อืม ถ้าฉันสามารถจับอะไรบางอย่างได้ก่อนที่จะถึงจุดต่ำสุด มันก็จะไม่เป็นไร'

เขาปล่อยมือและเริ่มลงจากหน้าผา ก่อนจะถึงพื้น เขาใช้มือคว้าอะไรบางอย่าง กิ่งก้านของต้นไม้ไม่เพียงพอที่จะหยุดแรงผลักดัน ดังนั้นเขาจึงเอามือของเขาเข้าไปในก้อนหิน เขาสร้างงานแกะสลักและในขณะที่มือของเขาจับหิน และเขาก็หยุดอยู่เหนือพื้นดินเพียงไม่กี่เมตร

เขากระโดดลงไปไม่แตะพื้น มีต้นไม้มากมายที่มีใบสีแดงเลือดและเปลือกไม้สีดำ ใบไม้สีแดงสะท้อนแสงในลักษณะที่ทำให้เกิดภาพหลอน แต่เขาไม่รู้สึกถึงผลกระทบเนื่องจากพลังชี่ในเลือดที่ไหลเวียนในดวงตาของเขา

หากมนุษย์ปกติอยู่ที่นี่ เขาอาจจะสูญเสียการรับรู้ทิศทางและไปอยู่ที่อื่น เขาเดินผ่านพวกเขาและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็เห็นถนนหินที่ปลายทาง เขาเดินบนถนนเพื่อลงทางลาด หลังจากที่เขาไปถึงสุดถนนหินซึ่งเป็นทางโค้งแล้ว ก็มีร้านค้ามากมายสองข้างทาง

เขามองไปรอบๆ และเห็นว่าทุกร้านมีแวมไพร์ เจ้าของร้านและลูกค้าล้วนแต่เป็นแวมไพร์ และมันก็ค่อนข้างมีชีวิตชีวา เขามองดูร้านค้าทั้งหมด ขณะที่เขาเดินลงไปตามทางเท้าหิน

มีร้านค้าหลายประเภท เช่น ร้านขายเสื้อผ้า ร้านขายเครื่องประดับ ร้านอาหาร และอื่นๆ อีกมากมาย เขามองไปที่ร้านอาหารที่เสิร์ฟเลือดหลายประเภท และในเมนูก็มีอาหารหลายประเภทที่ทำจากเลือด เมื่อมองดูพวกเขา เขารู้สึกแปลกๆ

เนื่องจากเขาเป็นมนุษย์มาก่อน เขาเคยไปหลายแห่งและได้ลิ้มลองอาหารมากมาย แต่ที่นี่ทุกอย่างประกอบด้วยเลือดมนุษย์ ซึ่งดูแปลกประหลาดจริงๆ

หลังจากมองไปรอบๆ สักพัก เขาก็เจอร้านหนึ่งที่เขาสนใจจริงๆ มันเป็นร้านค้าที่ขายเลือดมนุษย์สดๆ เขาอยากรู้ว่าเขาดูดซับ 'แก่นแท้ของเลือด' ได้อย่างไร ดังนั้นที่นี่จึงเป็นสถานที่ที่ดีในการทดสอบ

แม้ว่าจะมีส่วนหนึ่งของเขาที่ไม่ต้องการทำเช่นนี้ แต่สัญชาตญาณแวมไพร์ของเขาก็เข้าครอบงำ หลังจากที่เขากลายเป็นบารอน จิตใจของเขาก็ค่อนข้างสงบ และสัญชาตญาณของแวมไพร์ก็ระงับความเป็นมนุษย์ของเขา เขายังคงรู้สึกว่ามันเป็นเขาอยู่ข้างใน แต่ร่างกายของเขาแตกต่างออกไป เขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป

ด้วยเหตุนี้เขาจึงเดินเข้าไปในร้าน