บทที่ 83 : อาจจะเป็นอย่างนั้น (2)
บทที่ 83 : อาจจะเป็นอย่างนั้น (2)
การบรรยายทั้งหมดสำหรับสัปดาห์ที่ 7 ในวันศุกร์ได้สิ้นสุดลงแล้ว
วันศุกร์หมายถึงการหยุดพักจากกิจวัตรประจำวันที่น่าเบื่อของสถาบันการศึกษา วันที่ไม่มีการประเมินผลในทางปฏิบัติใดๆ
เป็นผลให้นักเรียนดูมีชีวิตชีวา โดยเฉพาะเด็กผู้ชายที่คึกคักไปด้วยพลัง
"เฮ้! ใครอยากเล่นฟุตบอลก็มาได้เลย วันนี้ เอชิลด์เอซของสโมสรฟุตบอลของเราจะไปเล่นด้วย! ... หือ พวกนาย? เราจะไม่เชิญพวกนักเบสบอลหรอกนะ เรากำลังเล่นเกมของคนจริงกันอยู่"
“เกมของคนจริงเหรอ? มันคือเบสบอลเว้ย เคยคัมแบ็คในการเริ่มต้นครั้งที่เก้า สองครั้งไหม? พนันได้เลยว่านายยังไม่เคย นายจะไม่รู้สึกถึงความตื่นเต้นนั้นถ้านายเล่นฟุตบอลมาตลอดชีวิตของนาย”
“ตื่นเต้นเหรอ? ตื่นเต้นอะไร? เบสบอลเหมือนไปปิกนิกกันมากกว่า นายโดนเตะออกจากปิกนิกเหรอ? นายอาจต้องไปพบนักบำบัดหน่อยนะ ลองจินตนาการถึงกีฬาที่คนแก่อ้วนๆสามารถเล่นได้อย่างมืออาชีพ น่าตื่นเต้นเหรอ?”
ในหมู่นักเรียน เบสบอลและฟุตบอลเป็นกีฬาที่ผู้คนชื่นชอบมากที่สุด
นักเรียนชาย แม้ว่าพวกเขาจะจบการศึกษาและกลายเป็นฮีโร่ แต่ก็ยังสนุกกับสองเกมนี้
เด็กหนุ่มที่ถูกล้อเรื่องเบสบอลกำลังหัวร้อนอยู่
"ฟุตบอลของพวกนายมันไร้สาระ คน 22 คนไล่เตะบอลลูกเดียว เราเป็นฮีโร่ในอนาคต มีศักดิ์ศรีหน่อยเถอะ ไม่ใช่ว่าเราอยู่เหนือฟุตบอล เกมสำหรับคนยากจนที่ไม่มีปัญญาซื้อไม้ตีและถุงมือเหรอ?”
“พูดจบหรือยัง? พูดเรื่องไร้สาระอะไร นายเคยเล่นกีฬาขณะกินข้าวไปด้วยเหรอ? นั่นคือการพักผ่อน ไม่ใช่กีฬา และนายไม่ใช่สามัญชนหรอกเหรอ? สามัญชนรู้จักศักดิ์ศรีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
"ก็จริง แต่เมื่อฉันจบการศึกษา ฉันจะเป็นกึ่งขุนนาง~ แต่นายจะไม่ได้เป็นพันธมิตรของชนชั้นสูง~ นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมนายถึงติดอยู่กับการเล่นฟุตบอลที่หยาบคาย"
“ไอ้ลูกหมา-!”
เด็กชายทั้งสองกำลังโต้เถียงกันตอนนี้ต่างฝ่ายต่างคว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายอยู่
ไม่มีใครก้าวเข้ามาเพื่อแยกพวกเขาออกจากกัน
แต่ดูเหมือนว่าจะเพิ่มพลังให้กับฝูงชนแทน
"ดูสิ ทุกคน! นักเบสบอลพวกนั้นมาที่นี่อีกแล้ว! พวกที่แพ้ให้กับแผนกอัศวิน!”
“ถ้าไม่มีเอชิลด์ พวกนายก็แพ้แผนกอัศวินเหมือนกันแหละ! พวกนายทำตัวสูงส่งและทรงพลัง แต่พวกนายก็ไม่มีอะไรเลย! เราเข้าใจได้ถ้าพวกนายเป็นเชื้อพระวงศ์ แต่แค่ไวเคานต์และบารอนเนี่ยนะ? พวกนายไม่ได้ดีไปกว่าสามัญชนเลย!”
สิ่งที่เริ่มต้นจากการแข่งขันที่เป็นมิตรระหว่างนักเบสบอลและผู้ที่ชื่นชอบฟุตบอลได้กลายเป็นการต่อสู้ทางชนชั้นระหว่างสามัญชนและขุนนางอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ ใจเย็นๆ!"
"แมกซ์ นายอยู่ฝั่งไหนกันแน่? ฟุตบอลหรือเบสบอล?!"
"เอ่อ... ฉัน... ไม่รู้สิ ฉันแค่ชอบตกปลา..."
คำพูดที่เงียบสงบของแม็กซ์นั้นไม่มีใครสังเกตเห็นในระหว่างความบ้าคลั่งของนักฟุตบอลและนักเบสบอล
"ไม่เอาน่า! แม็กซ์เป็นนักเบสบอล ดูเขาสิ ร่างกายของเขามันเหมือนกับคนตีลูกเลยนะ แค่ต้องการการขัดเกลาเล็กน้อย แม็กซ์! มาเข้าชมรมเบสบอลเดี๋ยวนี้"
“ไม่มีทาง เห็นได้ชัดว่าแม็กซ์เป็นนักฟุตบอล เขามีพรสวรรค์ที่ได้รับจากพระเจ้า เขาเกิดมาเพื่อเป็นผู้รักษาประตู !”
สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ
แต่มันก็เย็นลงอย่างรวดเร็ว
“....”
นักเรียนทุกคนในการถกเถียงที่ร้อนแรงหันความสนใจไปในทิศทางเดียว
คลิป-คล็อป คลิป-คล็อป
เสียงนั้นมาจากรองเท้าของไอชาซึ่งเป็นไอดอลของสถาบันการศึกษา
ทุกความเคลื่อนไหวของเธอได้รับการจับตามองจากนักเรียน
สำหรับเด็กวัยรุ่นชายที่เพิ่งเริ่มแสดงความสนใจในเด็กผู้หญิง เธอร้อนแรงมากเกินไป
จนพวกเขาลืมความรักในกีฬาเบสบอลและฟุตบอลไปชั่วขณะ
เด็กชายที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ในตอนนี้ยิ้มผ่อนคลายและพูดว่า "ฮิฮิฮิ" "ฮี่ฮี่"
เมื่อได้รับความสนใจจากเด็กผู้ชายทุกคน เธอก็หยุดอยู่หลังห้อง
"ธีโอ นายคงไม่ลืมว่าวันนี้เรามีชมรมตกปลา ใช่ไหม?"
จากนั้นเธอก็พูดกับธีโอเบาๆ
เด็กผู้ชายที่กำลังดูฉากนี้อยู่ก็หน้ามืดตามัว
'อะไรกัน... ธีโออีกแล้ว ไอ้บ้านั่น'
'เขายังไปสนิทกับเซียน่าเมื่อไม่นานมานี้ด้วย'
ตอนนี้นักเรียนที่กำลังจะมาอวกกีฬาที่พวกเขาเลือกได้รวมเป็นหนึ่งเดียวในความคิดของพวกเขาแล้ว
ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว ธีโอก็กลายเป็นศัตรูร่วมกันของพวกเขา
'อั่ก ฉันอิจฉาจังเลย'
ด้วยสีหน้าบึ้งตึงเด็กชายมองดูธีโอจากนั้นก็มุ่งหน้าออกไป
การนัดพบของชมรมตกปลาในวันนี้อยู่ที่ทะเลสาบเทียมทางตะวันออกของสถาบันการศึกษา
สร้างขึ้นโดยอาร์คเมจโอดิอุสที่มีชื่อเสียง ซึ่งมันดีพอๆกับทะเลสาบธรรมชาติที่ เต็มไปด้วยปลาที่มีชีวิต
ดังนั้นฉันจึงอยู่ที่นั่นเพื่อโยนเบ็ดตกปลา
"โอ้"
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังโดนลาก
ฉันงอแขนและม้วนตัวเข้าไป
ที่ปลายคันเบ็ดมีปลาคาร์พตัวหนึ่งยาวพอๆกับแขนของฉัน
“ว้าว ธีโอ นายจับได้อีกตัว... นายไปฝึกซ้อมมาหรือยังไง?”
แม็กซ์ถือตะกร้าใส่ปลาออกมา
“ไม่นะ ฉันยังไม่เคยฝึกเลย ขอบคุณนะ แม็กซ์”
ฉันนทิ้งปลาคาร์พลงในตะกร้า
'แน่นอนว่าเวทมนตร์มีประโยชน์ในเวลาเช่นนี้'
ในตอนนี้ ฉันกำลังใช้เวทย์ [สนใจ] มันเป็นเวทย์มนตร์ง่ายๆที่ช่วยเพิ่มสมาธิของผู้ใช้เล็กน้อย
แต่ต้องขอบคุณ [ออร์บเสริมพลัง] ที่ทำให้เอฟเฟกต์เพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่า
รวมเข้ากับลักษณะ [ดวงตาของผู้สังเกตการณ์] ที่ได้รับการเสริมพลังและเป็นตัวเปลี่ยนเกมทั้งหมด
[ออร์บเสริมพลัง] เสริมพลังทั้งเวทมนตร์และคุณลักษณะพิเศษไปพร้อมๆกัน
'เป็นไปตามที่คาดไว้'
จริงๆแล้ว สิ่งประดิษฐ์ชั้นยอดอยู่ในระดับนี้ได้เพราะพลังของพวกมันเป็นของจริง
ฉันกลั้นยิ้มไว้
หลังจากจับปลาคาร์พได้อีกสามตัว ฉันก็ปิดใช้งานคาถา [สนใจ]
'ฉันต้องประหยัดมานาให้ได้มากที่สุด'
[ตลับเวทมนตร์] เป็นสินทรัพย์ที่มีค่าซึ่งช่วยให้แม้แต่คนที่ไม่มีมานาอย่างฉันก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้ แต่ต้องชาร์จจากแหล่งภายนอก
'มานาที่เหลืออยู่ 80% ฉันต้องบริหารเรื่องนี้จนกว่าจะถึงสัปดาห์หน้า '
ฉันสามารถชาร์จมานาใน [ตลับเวทมนตร์] เมื่อมันหมด แต่... ฉันมีโชคร้ายที่ร่างกายของฉันมันไม่มีมานาเลย
ซึ่งหมายความว่าฉันต้องการให้คนอื่นมาชาร์จให้ฉัน
แต่สำหรับการชาร์จมัน ฉันต้องถอดเสื้อของฉันออก
การทำเช่นนั้นจะเผยให้เห็นเครื่องหมายทางด้านซ้ายของฉันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
มันไม่ฉลาดที่จะแสดงเครื่องหมายนี้กับคนจำนวนมากเกินไป
ผู้คนจะคิดอย่างไรถ้าพวกเขาพบว่าเด็กจากตระกูลขุนนางได้รับรอยสักในขณะที่ยังเป็นนักเรียน?
ถ้ามีข่าวหลุดออกมา ฉันก็จะตัวสั่นเมื่อนึกถึงข่าวลือที่จะเกิดขึ้น
ชื่อเสียงที่สร้างขึ้นอย่างระมัดระวังของฉันจะต้องได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน
'ยังไงก็ตาม ฉันคิดว่าฉันคงต้องไปเจอเซเรียต่อไป'
แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันไม่มีอะไรที่คุ้มค่าที่จะเสนอให้เธอเป็นการตอบแทน
เมื่อคิดเช่นนี้ ฉันจึงบอกไอชาว่าฉันต้องไปแล้ว
ไอชามองมาที่ฉันด้วยความลังเล
"จะไปแล้วเหรอ...?" เราทุกคนวางแผนพักค้างคืนกัน อยู่กับเราสิ เรามีการประเมินครั้งใหญ่ในสัปดาห์หน้าซึ่งว่ากันว่าจะใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ การหยุดพักก่อนแบบนี้ก็ดีไม่ใช่เหรอ ?"
"อ่า ฉันมีแผนสำหรับวันพรุ่งนี้"
ฉันตอบอย่างใจเย็น
พรุ่งนี้-วันเสาร์-ฉันมีนัดดินเนอร์กับไอรีนแล้ว
เนื่องจากที่ผ่านมาฉันต้องยกเลิกหลายครั้ง มันจึงเป็นสิ่งสำคัญที่ฉันจะต้องไปในครั้งนี้
ถ้าฉันยกเลิกอีกครั้ง ฉันไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าไอรีนจะโกรธมากแค่ไหน
ไอช่าเอียงศีรษะของเธอ
"แผน? นายไม่ได้หมายถึงสิ่งที่น่าเบื่อเช่นการฝึก ใช่ไหม? ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันจะไม่อนุญาตมันนะ ฉันจะปฏิเสธด้วยอำนาจของประธานสโมสรในอนาคต"
“อืม ฉันนัดดินเนอร์กับคู่หมั้นไว้แล้ว นอกจากนี้ ฉันยังต้องเตรียมการสำหรับการประเมินผลในสัปดาห์หน้าอีกด้วย”
“คู่หมั้น... หมายถึงคุณหนูจากตระกูลอัสลานใช่ไหม?”
"ใช่"
ฉันพยักหน้าอย่างใจเย็น
“...ก็ได้”
ไอชามองดูฉันด้วยสีหน้าแปลกๆ จากนั้นก็หุบปาก
"อย่าลืมว่านายสัญญาว่าจะสอนวิชาดาบให้ฉันในวันอาทิตย์นะ ไม่ว่านนายจะยุ่งแค่ไหน...นายก็สัญญาว่าจะสอนฉันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
"หืมมม? เอาล่ะ งั้น เจอกันวันอาทิตย์นะ"
เมื่อพูดอย่างนั้นเสร็จ ฉันก็เริ่มเก็บของ
เมื่อฉันไปถึงสถาบันการศึกษา มันก็จะใกล้ค่ำแล้ว ดังนั้นฉันควรฝึกจนถึงเวลานอน
วันต่อมา วันเสาร์
แม้จะเป็นวันหยุด แต่ห้องบรรยาย A ของแผนกอัศวินก็เต็มไปด้วยนักเรียนมากมาย
จริงๆแล้วชื่อเสียงของคลาส A ประกอบด้วยนักเรียนชั้นนำ พวกเขาไปโรงเรียนแม้ในวันหยุด
“... ว้าว เธอน่าทึ่งมาก”
มีนาที่นั่งอยู่ข้างๆไอรีน ประหลาดใจกับเธอ
ตรงกันข้ามกับรูปลักษณ์ปกติของเธอ ไอรีนถูกประดับประดาด้วยการแต่งหน้าในวันนี้
เธอกล่าวถึงการออกเดทกับคู่หมั้นของเธอในวันนี้และดูเหมือนจะใช้ความพยายามในการแต่งหน้าของเธอ
มีนาระงับรอยยิ้มไว้ไม่ได้
“จะ-จริงเหรอ...?”
ไอรีนเหลือบมีนาอย่างตกตะลึงเล็กน้อย
"แน่นอน ยังไงมันเป็นงานของฉัน... ฉันซึ้งจัง"
มีนาตรวจสอบใบหน้าของไอรีน
จากนั้น เธอก็ยิ้มกว้าง
'จริงๆแล้ว ไอรีนจะไม่มีที่ติด้วยการแต่งหน้าที่น้อยที่สุด'
ไอรีนอวดผิวกระจ่างใส เต่งตึง และเปล่งประกายออร่าแห่งความไร้เดียงสา
ดังนั้น การแต่งหน้าแบบน้อยที่สุด แทนที่จะเป็นเลเยอร์หนาๆ มันจะช่วยเพิ่มเสน่ห์ของเธอได้
เธอสวยอยู่แล้ว แต่ใครก็ตามที่จับตาดูไอรีนตอนนี้คงปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเป็นคนสวยที่เปล่งประกาย
เพื่อเป็นหลักฐาน นักเรียนชายหลายคนได้แอบมองไปที่ไอรีนเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว
ที่นั่งของพวกเขาตั้งอยู่ตรงแถวกลาง
สายตาที่จ้องมองตลอดเวลาจากทั้งแถวหน้าและแถวหลังจับจ้องไปที่พวกเขา
เจคอบ คนที่เคยสารภาพรักกับไอรีน ถูกปฏิเสธ แยกแยะความรู้สึกของเขา และตอนนี้ ดูเหมือนจะยอมจำนนต่อคาถาแห่งความรักอีกครั้ง เขาชำเลืองมองเธออย่างเขินอาย
"ยอดเยี่ยม สมบูรณ์แบบที่สุด! ใช้โอกาสนี้และคว้าหัวใจเขามาเลย!”
มีนายิ้มอย่างสดใสและลูบหลังไอรีนอย่างมั่นใจ
