บทที่ 38 : [ด่าน 2] จำนวนไม่มีค่าเมื่อเทียบกับคุณภาพ (3)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 38 : [ด่าน 2] จำนวนไม่มีค่าเมื่อเทียบกับคุณภาพ (3)
NPC ที่ไม่เป็นมิตร
ก็ตามชื่อ พวกมันเป็นตัวละครที่เป็นอันตรายต่อผู้เล่น
ปีศาจเหล่านี้จะแทรกซึมเข้าไปในด่านและทำให้ผู้เล่นต้องเผชิญกับนรกทั้งหมดสองรูปแบบ
แบบชนิดแรกคือมีส่วนร่วมโดยตรงกับการต่อสู้
ก็เหมือนตัวละครที่ผู้เล่นใช้ พวกมันจะมีทักษะท่าพิเศษและลักษณะเฉพาะตัว โดยปกติแล้ว ปีศาจเหล่านี้จะมีชื่อและพวกมันก็ทรงพลังอย่างน่าสะพรึง
แบบที่สองคือมาทำให้ผู้เล่นปวดหัว
พวกมันไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้โดยตรง แต่ปีศาจเหล่านี้จะทรมานผู้เล่นด้วยความสามารถพิเศษของพวกมันแทน
พวกมันแตกต่างกันตามตัว บางตัวเปลี่ยนสภาพอากาศ บางตัวแพร่กระจายคำสาปออกมา
’ปีศาจบัดซบนี้เป็นประเภทที่สอง’
ข้ากัดฟันกรอดพลางมองไปที่นักกวีบนขอบฟ้าอันไกลโพ้น
’มันควบคุมสัตว์ประหลาดด้วยขลุ่ยของมัน’
ใช่แล้ว ข้าเคยเจอมันสองสามครั้งในเกม
ทว่าข้าก็จำมันไม่ได้ทันทีเมื่อเห็น เพราะตอนในเกมมันไม่ค่อยสร้างปัญหาสักเท่าไร
มันเป็น NPC จากอาณาจักรทะเลสาบ
มันไม่มีความสามารถในการต่อสู้ แต่มันเป็นนักกวีที่สามารถควบคุมสัตว์ประหลาดด้วยขลุ่ยของมันได้
ผู้เล่นเรียกเขาว่า ’ไพผู้เป่าขลุ่ย’
พวกฝูงสัตว์ประหลาดส่วนใหญ่ก็มีพฤติกรรมแบบเดียว
พวกมันพุ่งเป้าไปที่การสังหารมนุษย์ที่อยู่ใกล้ที่สุด
ทว่าเมื่อไพผู้เป่าขลุ่ยปรากฏขึ้น มันจะเปลี่ยนแปลงไป
สัตว์ประหลาดจะพุ่งเป้าไปที่คนที่ไพผู้เป่าขลุ่ยระบุก่อน
“เดเมี่ยน! ยิงปีศาจนั่นซะ!”
“…”
“เดเมี่ยน!”
ดาเมียนที่ถือหน้าไม้ยังคงนิ่ง
ไพผู้เป่าขลุ่ยเก็บขลุ่ยของมันออกไป ราวกับว่ามันได้ทำงานของตนเองแล้ว ทันใดนั้นมันก็เลือนหายไป
“ข้าขอโทษด้วยฝ่าบาท”
เดเมี่ยนวางหน้าไม้ลงเบาๆ พร้อมกับก้มศีรษะลง
“แต่…แม้ว่าเขาจะเป็นศัตรู แต่การที่ยิงคน สำหรับข้าแล้วมัน…”
“…”
ข้าตบไหล่เดเมี่ยนที่สำนึกผิดเบาๆ
“ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง”
ก็เข้าใจได้ เดเมี่ยนเป็นผู้รักษา เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีบทบาทหลักในการช่วยชีวิตคน ไม่ใช่การฆ่าคน
ในระหว่างการต่อสู้กับแนวหน้าของสัตว์ประหลาดนี้ เขาอาจจะฆ่าสัตว์ประหลาดได้ แต่เขาจะไม่มีวันต่อสู้กับมนุษย์ด้วยกัน
’ทว่ามันก็มีมนุษย์มากมายที่อยู่ในหมู่ศัตรูของเรา’
เราคงจะได้ต่อสู้กับมนุษย์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี
หากเขาไม่สามารถเอาชนะอุปสรรคนี้ได้ ประสิทธิภาพการต่อสู้ของเดเมี่ยนคงจะลดลงครึ่งหนึ่ง
ข้าหัวหมุนและตะโกนใส่ทหาร
"ปืนใหญ่! นักธนู! พวกเจ้าทำอะไรของเจ้ากัน? ตั้งสมาธิยิงไปที่ศูนย์กลางสิ! ทำลายล้างพวกมันให้หมด!”
"ขอรับ!"
เป้าของปืนใหญ่และคันศรยักษ์ได้เลื่อนไปที่จุดศูนย์กลางของกำแพง ในไม่ช้า ปืนใหญ่และคันศรยักษ์ก็เริ่มปล่อยกระสุนและลูกธนู
ตู้ม! ปัง!
เกิดการสังหารหมู่เกิดขึ้น
ในเปลวไฟที่ระเบิดและห่าลูกศร สิ่งมีชีวิตที่คล้ายหนูถูกลบล้างในทันที
แต่นั่นก็กินเวลาเพียงครู่เดียว
จิ๊ด! จิ๊ด!
สิ่งมีชีวิตที่เหมือนหนูได้กลับมาเดินหน้าอย่างมุ่งมั่น มันหลบซ่อนอยู่ระหว่างซากศพของสหายของพวกมัน
กำแพงซากศพที่รวมตัวกันราวกับภูเขาที่กำลังกลายเป็นสิ่งกีดขวาง มันขัดขวางการโจมตีของเรา
“พวกมันกำลังทุบกำแพง! กำแพงสั่นมากเกินไป!”
กระทั่งลูคัสก็ยังต้องตะโกนออกมาด้วยความตระหนก ข้าจึงได้แต่กล่าวออกมาว่า
"จงอย่าเพิ่งตื่นตระหนกไป ตราบใดที่กำแพงยังคงอยู่ เราก็แค่ต้องกำจัดพวกมันให้หมด”
ไม่ว่ามันจะซ่อมได้บกพร่องแค่ไหน แต่จงอย่าลืมว่ามันคือกำแพงป้อมปราการ มันคือสิ่งที่ใช่ว่าจะถูกเจาะได้อย่างง่ายดาย
“เจ้าคิดว่าป้อมปราการที่จักรวรรดิสร้างขึ้นมาจะอ่อนแอกว่าพวกเจ้าปีศาจหนูนี่เหรอ?”
ข้าหมุนตัวไปรอบๆ และตะโกนออกมา
"จูปิเตอร์! ได้เวลาเผยพลังออกมาแล้ว! จัดการมัน!"
“ข้าคิดว่าท่านจะเรียกข้าไวกว่านี้ซะอีก ข้าน่ะพร้อมมานานแล้ว”
กรอบแกรบ…..
จูปิเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างหลังข้าเตรียมเวทมนตร์ของนางพร้อมกับยกมือขึ้นมา ข้ายื่นมือไปข้างหน้าและตะโกน
“เผาพวกมันจนวอดวายให้หมด -!”
จูปิเตอร์ผลักมือของนางไปข้างหน้า เสียงของข้ายังคงดังก้อง
ครืน...
ทันใดนั้น เมฆดำได้รวมตัวกันอยู่บนท้องฟ้าและแสงก็ได้กระจายไปทั่ว
ฟู่ม-!
สายฟ้าจำนวนมากตกลงมายังบนพื้น
ตู้ม!
สายฟ้าตกใส่ปีศาจหนูที่กอดกันกลม ทำให้มันกลายเป็นเถ้าถ่านทันที มันเป็นพลังที่ท่วมท้นยิ่ง
แต่มันยังไม่จบเพียงเท่านั้น ข้าตะโกนใส่ลิลลี่ที่กำลังจัดการสิ่งประดิษฐ์
“ลิลลี่! เตรียมสิ่งประดิษฐ์ตัวปล่อยเปลวไฟให้พร้อม!”
“เราควรปรับใช้กี่อันดีคะ ?”
“ใช้มันทั้งหมด! แบบเต็มกำลัง!”
ข้าชี้ไปที่เนินศพหนูที่กองอยู่เหมือนภูเขา
“เผาพวกมันวอดซะ!”
“เครื่องยิงเปลวไฟ! พร้อม!”
เมื่อได้ยินคำสั่งของลิลลี่ นักเล่นแร่แปรธาตุก็ได้เปิดใช้งานสิ่งประดิษฐ์เวทมนตร์
ผ่านไปเพียงชั่วครู่
ฟู่มม!
เปลวไฟได้พวยพุ่งออกมาจากสิ่งประดิษฐ์ที่วางอยู่ที่ขอบกำแพง
เปลวไฟได้เปลี่ยนศพหนูให้กลายเป็นเถ้าถ่าน
สนามรบได้ถูกกวาดล้างด้วยสายฟ้าและไฟอันลุกโชน
ทุกคนต่างหอบหายใจและจ้องมองไปที่ภาพนั้น ข้าพูดอย่างแน่วแน่
"เราไม่มีสิ่งใดต้องกังวล เราชนะมันได้แน่”
ข้าตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อพวกมันเอาศีรษะชนกำแพง
แต่มันก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรง พวกมันแค่เล็งไปที่จุดเดียวเท่านั้น
“เพียงแค่มุ่งเน้นสังหารไปยังจุดที่พวกมันรวมตัวกัน! ไม่มีอะไรต้องกังวล!”
เราเพียงแค่ต้องเปลี่ยนพื้นที่ด้านหน้าของกำแพงให้กลายเป็นทุ่งแห่งความตาย
เราต้องจัดการชุดที่อยู่ด้านหน้าให้หมด ก่อนที่คลื่นลูกที่สองของพวกมันจะเข้ามาใกล้ ในยามที่ข้ากำลังจะออกคำสั่งนั้นเอง
ติ้ง!
การแจ้งเตือนของระบบดังขึ้น
มันคล้ายลางบอกเหตุที่กำลังดังก้องในหูของข้า
ข้าเหลือบมองไปที่หน้าต่างระบบที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า
[ข้อมูลศัตรู – ด่านที่ 2]
– มนุษย์หนูผู้มีชัย ระดับ:30 <หัวหน้า> 3 ตัว
– หนูท่อระบายน้ำยักษ์ ระดับ 5: 1574 ตัว (จำนวนสังหาร: 1677)
ชื่อที่เป็น ??? มาตลอดได้ถูกเปิดเผยชื่อแล้ว
มนุษย์หนูผู้มีชัย
เป็นตัวตนระดับสูงของหนูยักษ์ มีพลังร่างกายที่โดดเด่นจนน่ารำคาญ
ส่วนสาเหตุที่ชื่อของพวกมันปรากฏออกมา...
กรร-!
หมายความว่าพวกมันมาถึงสนามรบแล้ว
คลื่นลูกที่สองที่นำโดยมนุษย์หนูผู้มีชัยระดับ 30 สามตัวได้บุกเข้ามากันแล้ว
สัตว์ร้ายที่พวกเขาบังเอิญพบในดันเจี้ยนมีความคล้ายคลึงอย่างประหลาดกับมนุษย์หนูพวกนี้
ทว่าความสูงของมันเป็นสองเท่าของขนาดปกติ เกือบจะใหญ่เท่ากับช้างเลยด้วยซ้ำ
’ปกติแล้วพวกนี้แทบไม่ต่างกับกระสุนเนื้อ’
มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่แทบไม่มีแผนการซับซ้อน กลยุทธ์วิธีเอาชนะนั้นง่ายมาก มุ่งเน้นไปที่การยิงและจัดการทีละตัว
แต่สถานการณ์ในปัจจุบันมันจะทำได้เหรอ?
สัตว์ประหลาดทั้งหมดพยายามที่จะทะลุผ่านจุดเดียวในกำแพงของป้อมปราการ-
ตุ้บ!
มนุษย์หนูผู้มีชัยได้พุ่งมาทุบพื้น
ความเร็วของมันไม่เหมือนกับขนาดตัวที่ใหญ่ยักษ์เลย ยามนี้มันกำลังตรงไปทางกำแพงป้อมปราการทั้งสี่ด้าน
“หยุดมัน”
ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!
เมื่อสังเกตสัตว์ร้ายเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ข้าก็ตะโกนออกไป
“พวกเจ้ากำลังจ้องอะไรอยู่?! หยุดพวกมันสิ-!”
เหล่าทหารพลันหยุดออกจากห้วงภวังค์ พวกเขาเริ่มยิงปืนใหญ่และบรรจุกระสุนปืนใหญ่ทันที
ตู้ม! ฟิ้วว! ตุ๊บ...!
แต่มนุษย์หนูผู้มีชัยก็ปัดระเบิดและลูกศรออก มันพุ่งไปที่กำแพงป้อมปราการอย่างเดียว
ปังปังปัง!
เมื่อสิ่งมีชีวิตเข้ามาในระยะป้อมปืนป้องกันอัตโนมัติ มันก็ยิงออกไปคล้ายดั่งกับลูกซอง
ฟิ้ว! ฟิ้วว!
เสียงที่น่าสยดสยองของกระสุนที่กระจัดกระจายผ่านเนื้อหนังของมันดังก้อง
จิ๊ด!
มนุษย์หนูผู้มีชัยกรีดร้องอย่างน่ากลัว มันสะดุดและล้มลงตรงหน้ากำแพงป้อมปราการ
ร่างกายขนาดใหญ่ของมันได้ทำให้ปรากฏฝุ่น ตัวมันกลิ้งตลบไปหลายครั้งก่อนที่จะหยุดชะงัก
ความรู้สึกโล่งอกได้หายวับไปกับใบหน้าของทุกคน แต่มันไม่ใช่เวลาที่จะมายินดี ข้ายังคงตะโกนต่อไป
“มีอีกมากกำลังมากัน! สู้ต่อไป-!”
ยังมีมนุษย์หนูผู้มีชัยอีกสองตัว
ส่วนหนูเหลืออีกหนึ่งพันห้าร้อยตัว
ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!
ปังปังปังปังปัง-!
พื้นดินสั่นสะเทือน
ข้ากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
ฝูงหนูที่รวมตัวกันเป็นจุดเดียวจนกลายเป็นคลื่นสีเทา
มันขึ้นลงราวกับเป็นคลื่นน้ำ
“เราต้องกำจัดมนุษย์หนูผู้มีชัยก่อน!”
ข้าชี้ไปที่มนุษย์หนูผู้มีชัยตัวที่สองที่เป็นหัวหอกในการบุก
"ยิงได้! ไม่ต้องรั้งไว้แล้ว!”
ระเบิดและลูกศรถูกปล่อยออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
แต่หนูที่วิ่งเคียงข้างกันนั้นทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันให้กับมนุษย์หนูผู้มีชัย
แคร๊ง! แคร๊ง!
ป้อมปืนป้องกันอัตโนมัติเมื่อใช้กระสุนทั้งหมดก็ต้องเริ่มบรรจุกระสุนใหม่
ข้ากัดฟันแน่น สัตว์ร้ายเหล่านี้แข็งแกร่งเป็นพิเศษอยู่แล้ว แต่ว่าหากเป็นแบบนี้...
"จูปิเตอร์!"
"ข้าจัดการเอง!"
จูปิเตอร์ปลดปล่อยคาถาที่สองของนาง
“ลิลลี่เปิดใช้งานสิ่งประดิษฐ์เครื่องขยายเวทมนตร์! เล็งเป้าไปที่จูปิเตอร์!”
ข้าเปิดใช้งานสิ่งประดิษฐ์ตัวคูณความเสียหายแบบใช้ครั้งเดียวของเครื่องขยายเวทมนตร์ ออร่าบัพได้ห่อหุ้มร่างกายของจูปิเตอร์
“กินนี่สิเจ้าปีศาจหนู”
จูปิเตอร์ที่มีแสงสีฟ้าแผ่ออกมาจากดวงตาข้างเดียวของเธอก็ได้ผลักมือของเธอไปข้างหน้า
เมฆดำรวมตัวกัน สายฟ้าหลายสิบอันพุ่งลงมาจากด้านบน สายฟ้าฟาดเข้าใส่แนวหน้าของฝูงหนูที่กำลังพุ่งเข้ามา
ตู้มมมม!
พลังนั้นยิ่งใหญ่จนไม่อาจพูดได้
พื้นที่ที่ถูกฟ้าผ่าไหม้เป็นสีดำสนิท
ทว่าจำนวนหนูก็ยังคงมีมากมายมหาศาลอยู่ดี
หนูท่อระบายน้ำที่อยู่ด้านหน้าปะทะกันทำให้สายฟ้ากระจาย มนุษย์หนูผู้มีชัยก็ถูกเวทมนตร์เข้าเหมือนกัน แต่มันยังคงพุ่งมาอย่างไม่หยุดยั้ง
"เวรเอ้ย! มันไม่เพียงพองั้นเหรอ!”
จูปิเตอร์สบถพลางกัดริมฝีปากของนาง
จูปิเตอร์เป็นนักเวทย์ที่มีชื่อเสียงในด้านคาถาประเภทพื้นที่ ในการต่อสู้ที่วุ่นวายเช่นนี้ การโจมตีเป้าหมายเดียวด้วยความแม่นยำเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลย
ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว...
“ลิลลี่! ครื่องยิงเปลวไฟ!”
"เอ๊? คือว่าเครื่องยิงเปลวไฟกำลังรอเวลา…”
“ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ตัวเจ้าแทนเลย!”
ข้าจับรถเข็นของลิลลี่และพุ่งไปที่กำแพง หน้าลิลลี่เปลี่ยนเป็นสีซีด แต่เธอก็เริ่มรวบรวมพลังเวทย์มนตร์ของเธอออกมาอย่างขยันขันแข็ง
“ข้าว่าแล้วว่าเราต้องใช้วิธีนี้ …เอาเถอะ!”
จากปลายนิ้วของลิลลี่ ลูกไฟขนาดมหึมาได้ถูกปล่อยออกมา
ตู้ม…!
ลูกไฟได้พุ่งไปอย่างแม่นยำที่แนวหน้าของฝูง
มนุษย์หนูผู้มีชัยได้ถูกเผาไหม้เป็นสีดำตอตะโก แต่ถึงแม้จะอยู่ในสภาพนั้น มันก็ยังอดทนพยายามที่จะวิ่งเข้ามาต่อไป
ตุ้บ!
ลูกธนูปักอยู่ที่ตาซ้ายของมัน
มันเป็นหน้าไม้ที่เดเมี่ยนยิงไป ลูกศรที่แทงดวงตาของมันนสมองของมันปั่นป่วนราวกับแป้งนวด
เคี๊ยกก….
ครืน!
มนุษย์หนูผู้มีชัยตัวที่สองก็ล้มลงไปแล้วเช่นกัน
ทว่ามนุษย์หนูผู้มีชัยตนที่สามที่ตามหลังมาอย่างกระชั้นชิดยังคงเต็มไปด้วยพลังชีวิต
มันกำบังตนด้วยร่างของสหายมัน
ตอนนี้มันอยู่ห่างจากกำแพงเพียงไม่กี่ก้าว
“ย๊ากก-!”
ชวิ๊ง!
ลูคัสชักดาบยาวออกจากเอวและเหวี่ยงมัน
ใบมีดหมุนไประหว่างคอและไหล่ของมนุษย์หนูผู้มีชัย เลือดพุ่งออกมาอย่างมากมายมหาศาล
แต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้มันตายได้
ในช่วงเวลาที่ถึงวิกฤต ข้าก็เรียกนักแม่นปืนของเรา
“เดเมี่ยน! มาที่นี่เดี๋ยวนี้-!”
แคร๊ง!
ช้าๆ แต่มั่นคง เดเมี่ยนบรรจุหน้าไม้และยกมันขึ้นมา
วู้บบบ-!
มันพุ่งออกไป
เป็นกระสุนหน้าไม้ติดตามที่วิถีสะอาดหมดจรดอย่างไร้ที่ติ
วู้บบ!
เจาะตาขวาของมนุษย์หนูผู้มีชัยจนเกือบจะอยู่ที่กำแพง
"เราทำสำเร็จ! มันตายแล้ว-"
ข้าตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว
แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เช่นนั้น ราวกับมันกำลังจะบอกว่าตัวข้าเข้าใจผิดไป
เคี๊ยก!
แม้ว่าจะได้รับบาดแผลร้ายแรง แต่มนุษย์หนูผู้มีชัยก็ใช้แรงที่เหลืออยู่ของมันพุ่งใส่ในช่องว่างที่เปิด
ช่องว่างที่ฝูงหนูกลายพันธุ์ได้สร้างเอาไว้
มันเหวี่ยงตัวเองเข้าไปในที่ที่พวกมันฉีกแผ่นเหล็กและแทะหิน
ตู้ม!
ผลลัพธ์เห็นได้ในทันที
ด้านบนของกำแพงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ทหารทุกคนกรีดร้องและยึดกำแพงให้มั่นคง
“ฝ่าบาท!”
ลูคัสจับข้าที่เกือบร่วงหล่นไปพร้อมกับรถเข็น
ข้าแทบจะไม่สามารถประคองตัวตรงได้ ข้าเหลือบมองลงไปที่ฐานของกำแพง
เหมือนดั่งน้ำเสียที่ไหลลงสู่ท่อระบายน้ำ ฝูงหนูท่อระบายน้ำกำลังทะลักเข้าสู่กองฝุ่นหนาทึบที่ด้านล่างของกำแพง
ข้ากัดฟันกรอด
หัวใจของข้าคล้ายกับตกลงตาตุ่ม
กำแพงถูกเจาะทะลุเข้ามาแล้ว
