นักรบพันธุ์ผสม บทที่ 397 - ฟื้นคืนอย่างแข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าเดิม
เดวิดจ้องปานดำที่ฝ่ามือขวาอย่างพอใจ แม้จะผ่านไปหลายนาทีแล้ว คลื่นทำลายล้างที่ถูกบีบอัดอยู่ในนั้นก็ยังไม่สามารถกัดกร่อนเนื้อเยื่อหนาที่เขาสร้างขึ้นออกมาได้ จนถึงตอนนี้ นับว่าวิกฤตการณ์อันตรายได้ถูกคลี่คลายลงอย่างสิ้นเชิงแล้ว
เหตุผลที่เดวิดไม่กำจัดคลื่นทำลายล้างออกจากร่างกายในทันที!? ก็เพื่อเก็บพลังทำลายล้างที่มหาศาลเอาไว้เป็นอาวุธ เขานึกภาพได้เลยว่าถ้าคลื่นทำลายล้างกลุ่มนี้ทะลวงเข้าใส่หน้าอกของศัตรูอย่างเต็มที่แล้วจะเกิดอะไรขึ้น มันจะเป็นการโจมตีที่ทรงพลังและไร้ร่องรอยให้จับสังเกตได้ เพราะเดวิดไม่ต้องระเบิดพลังหรือเตรียมตัวอะไรล่วงหน้าเลย แค่เอามือขวาแตะไปที่คู่ต่อสู้เบา ๆ เท่านั้น ทุกอย่างก็จะจบลง
ความคิดนี้วาบขึ้นมาในหัวของเขาตอนที่คิดหาวิธีกำจัดมันออกไปจากร่างกาย และใช้ความพยายามเป็นอย่างมากกว่าจะทำสำเร็จได้ตามเป้าหมาย ใบหน้าของเดวิดในตอนนี้มีแต่รอยยิ้มกว้างปรากฏอยู่ มันน่าประหลาดเสียจนมีเสียงเอ่ยถามออกมา
“เดวิด! นายไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่มั้ย? ดูจากสีหน้านายแล้ว ใช้ฉันลองเช็คร่างกายแบบสแกนทั้งตัวดูสักทีดีมั้ย?” เสียงเฮเซลยังดูเป็นกังวล เธอถึงกับเอ่ยขออนุญาตเพื่อตรวจสอบร่างกายของเดวิดอย่างละเอียดออกมาด้วยตัวเองทีเดียว
“เลิกกังวลได้แล้วน่าเฮเซล ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ แล้วถ้าเธอยังทำตัวแบบนี้ต่อไป มีหวังว่าฉันคงต้องสติแตกเข้าสักวันแน่ ๆ เอาเถอะ! อยากสแกนอะไรก็เต็มที่เลย แต่ห้ามส่งข้อมูลเข้าไปในระบบของทางสถาบันเด็ดขาดล่ะ” ความห่วงใยของเฮเซลทำให้เดวิดตัวสั่น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมบุคลิคเธอถึงได้เปลี่ยนไปกะทันหันอีกแล้ว? หรือว่าเป็นเพราะเขาเกือบตายไปแล้วเมื่อสักครู่นี้ มันเลยทำให้เธอกลัวว่าจะต้องตายไปด้วย? เดวิดคาดเดาอยู่อย่างวุ่นวายในใจเงียบ ๆ
“รู้แล้วน่า! นายไม่ต้องบอก ฉันก็ไม่มีทางส่งข้อมูลของนายเข้าระบบส่วนกลางอยู่แล้ว วางใจได้เลย” เสียงของเฮเซลกลับมาราบเรียบเหมือนเดิมได้ในที่สุด แน่นอน! น้ำเสียงนี้แฝงมาด้วยความหงุดหงิดอย่างที่ควรจะเป็นมาด้วย
มันทำให้เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ “อย่างนี้สิ! ถึงจะเหมือนเฮเซลที่ฉันรู้จักขึ้นมาหน่อย เธอสแกนร่างกายระหว่างที่ฉันพักผ่อนก็แล้วกัน 2-3 ชั่วโมงที่ผ่านมา มันเหมือนกับตกนรกจริง ๆ คงต้องหลับให้สบายสักตื่นหนึ่งก่อน”
“2-3 ชั่วโมง!? นายพูดถึงตอนไหน? มันตั้ง 2 อาทิตย์ต่างหาก! ฉันว่าสมองนายต้องสั่งปิดตัวเองไปสักพักเพื่อหลบเลี่ยงความเจ็บปวดแน่ ๆ” เฮเซลพึมพำออกมาเสียงไม่ดังนัก
แต่คิ้วของเดวิดขมวดแน่น “เธอพูดเรื่องอะไร? ตั้งแต่ดื่มเซรั่มนั่นเข้าไปจนฉันฟื้นคืนสติขึ้นมา มันไม่น่าจะถึง 1 ชั่วโมงไม่ใช่เหรอ?”
หลังจากนั้นเขาก็เอ่ยถามต่ออย่างเป็นกังวล “เธอแน่ใจนะว่าไม่ต้องสแกนตัวเอง? หน่วยความทรงจำอะไรไม่เสียหายไปเพราะคลื่นทำลายล้างด้วยแน่หรือ? เธอดูไม่ค่อยปกติเลย?”
“นายนะสิที่ไม่ปกติ ครอบครัวนายทั้งหมดนั่นแหละที่ไม่ปกติ!” เป็นครั้งแรกที่เฮเซลเอ่ยคำหยาบคายเข้าใส่เดวิด
“ฉันเป็น AI ไม่มีทางที่จะเข้าใจผิดเรื่องเวลาอยู่แล้ว นายนอนครางอยู่กับพื้นตลอดทั้ง 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่ใช่แค่ไม่ถึงชั่วโมงอย่างที่เข้าใจไปเองหรอก สมองของมนุษย์แม้จะบอบบาง แต่ก็มีกระบวนการป้องกันตัวที่ซับซ้อนและมีประสิทธิภาพมาก สมองของนายน่าจะปิดกั้นตัวเองไม่ให้ความเจ็บปวดที่ไม่จำเป็นสร้างผลกระทบให้กับร่างกายเกินไป บางที! ความเจ็บปวดพวกนั้นอาจจะฝังกลบอยู่ลึก ๆ ก็ได้ ระวังตัวเอาไว้เถอะ ถ้าวันไหนมีอะไรไปสะกิดถูกขึ้นมา นายต้องเจอความเจ็บปวดแบบเดิมซ้ำอีกแน่!”
เดวิดได้ฟังคำพูดที่มีเหตุผลของเธอแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น เขานอนครวญครางอยู่กับพื้นนาน 2 อาทิตย์เลยอย่างนั้นหรือ? คงต้องขอบคุณสมองของตัวเองสินะที่ลบความทรงจำช่วงนั้นออกไปให้ ไม่อย่างนั้น! มันคงจะรู้สึกทรมานกว่านี้หลายเท่าตัวนัก
แต่หลังจากขบคิดอยู่ได้เพียงไม่นาน เดวิดก็ส่ายหน้าไปมาเพื่อสลัดความคิดวุ่นวายออกจากหัว สิ่งที่เขาบอกเฮเซลไปก่อนหน้านี้เป็นเรื่องจริง สภาพของร่างกายตอนนี้ต้องการการพักผ่อนที่เหมาะสมเป็นที่สุด ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไร้สาระแบบนี้ เขายันมือของตัวเองลงไปที่พื้นเพื่อดันให้ตัวเองลุกขึ้นยืน เดวิดต้องการพาตัวเองไปนอนลงบนเตียงให้ได้เร็วที่สุด เขาไม่สนใจสภาพที่ดูไม่ได้ในตอนนี้ของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
ครึก! แคร๊ก! โครมมม!!!
บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นอย่างที่เดวิดไม่ทันได้ตั้งตัว มือของเขาทิ่มทะลุลงไปในพื้นห้องจนถึงข้อศอก รอยแตกยาวกระจายออกไปจนทั่วห้อง เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นในทันที
“คำเตือน! พบการกระทำที่อันตราย คำเตือน! พบการกระทบที่รุนแรงจนเกินระดับความปลอดภัย”
“แนะนำให้ยกระดับมาตรการรักษาความปลอดภัยในห้องพัก หรือเปลี่ยนไปใช้ห้องพักระดับที่สูงกว่าทันที ระดับความแข็งแกร่งของผู้เข้าพักสูงเกินกว่าขีดจำกัดที่ตั้งเอาไว้แล้ว”
“โปรดทราบ! ทางระบบจะเก็บค่าธรรมเนียมเป็นจำนวน 50,000 คะแนนจีโนสำหรับความเสียหายที่เกิดขึ้น”
เดวิดกำลังอยู่ในอาการตกตะลึง ทั้งจากการที่มือของตัวเองทะลุลงไปในพื้นห้องที่เคยแข็งแกร่ง และเสียงเตือนที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาค่อย ๆ ยกมือตัวเองขึ้นมาพิจารณาอย่างสับสน ก่อนจะจ้องมองเขม็งไปที่รอยแตกขนาดใหญ่บนพื้น จำนวน 50,000 คะแนนจีโนเป็นอย่างเดียวที่ลอยเข้ามาในสมองของเดวิดได้ และมันทำให้เขาเลิกคิ้วนึกย้อนกลับไป ใช่! เดวิดจำได้ว่าตัวเองยกระดับห้องพักให้มีความแข็งแกร่งขึ้นมาแล้ว เขาเคยจ่ายค่าธรรมเนียมจำนวนมหาศาลไปแล้ว มันมีคำรับประกันออกมาเป็นมั่นเป็นเหมาะด้วยว่า แม้จะมีแมมมอธทั้งฝูงเข้ามาอาละวาด ห้องพักนี้ก็ไม่มีทางพังทลายลงไปได้
มือของเดวิดทาบลงไปที่พื้นห้องอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ออกแรงกดลงไป และเป็นไปอย่างที่คาด พื้นห้องในตอนนี้เหมือนทำมาจากกระดาษ มือของเขากดทะลุผ่านลงไปได้อย่างง่ายดาย ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น ทำให้เดวิดต้องตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย
“อะไรกันเนี่ย! สถาบันโกงค่าวัสดุสร้างห้องพักของฉันไปหรือยังไง? ทำไมมันถึงได้บางได้ห่วยขนาดนี้? แค่วางมือเบา ๆ ก็ทะลุแล้ว นี่มันโกงกันชัด ๆ เลยนี่นา! เฮเซล! บันทึกหลักฐานทุกอย่างเอาไว้ ฉันจะทำเรื่องร้องเรียน! บันทึกเอาไว้ให้หมดทุกอย่างเลย”
ไม่มีสัญญาณตอบรับกลับมาจาก AI ส่วนตัวของเขาแม้แต่นิดเดียว ผ่านไปหลายวินาที เดวิดก็เริ่มขมวดคิ้วแน่นแล้ว
“เฮเซล!?” เขาตะโกนเรียกชื่อเธอออกมาโดยตรง
“เฮ้อ! นายนี่มันต้องโง่ถึงขนาดไหนกันแน่นะเนี่ย? คิดออกมาได้ยังไงว่าสถาบันจะโกงนักเรียนเพราะคะแนนจีโนเพียงไม่กี่พันคะแนน? สมองเป็นอะไรไปหมดแล้ว!”
“ถ้าไม่ได้โกงแล้วมันเกิดขึ้นได้ยังไง? ทำไมพื้นห้องถึงได้บอบบางอย่างนี้?”
“ถามตัวเองดีกว่ามั้ย? ว่าทำไมถึงไม่ควบคุมพลังให้ดี? ค่อย ๆ ลองทดสอบความแข็งแกร่งของร่างกายตัวเองดู อย่าให้มันรุนแรงนักล่ะ!” น้ำเสียงของเฮเซลนั่นดูเบื่อหน่ายและหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
“ให้ตายสิ! ทำไมฉันต้องมาติดอยู่กับคนแบบนี้ด้วยนะ?” คำพูดประโยคสุดท้ายเหมือนเป็นแค่การพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เท่านั้น แต่เดวิดก็ได้ยินอย่างชัดเจนทุกคำพูดของเธอเลย
“หืม? เธอหมายความว่าฉันแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นอีกอย่างนั้นหรือ?” คิ้วของเดวิดเริ่มคลายออก รอยยิ้มเริ่มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า และเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก็ดังออกมาสนั่นเลื่อนลั่นไปหมด
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ยู้ฮู้! ฮ่าฮ่าฮ่า!!”
หลังจากหัวเราะจนสะใจ เดวิดก็ค่อย ๆ ทดสอบพลังของตัวเองโดยการจิ้มนิ้วลงพื้นจนเป็นรูพรุนไปหมด เมื่อแน่ใจระดับพลังที่พื้นห้องทนทานได้ เขาก็ค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากพื้น และค่อย ๆ ขยับพาตัวเองไปที่เตียงนอนอย่างช้า ๆ แน่นอน เดวิดค่อย ๆ ทิ้งตัวลงอย่างนิ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้
เขาหลับสนิทไปรวดเดียวถึง 3 วันเต็ม ๆ หลังจากบิดขี้เกียจจนกระดูกส่งเสียงเลื่อนลั่นออกมาเกรียวกราวเสร็จ เดวิดก็เริ่มตรวจสอบสภาพร่างกายของตัวเองอย่างละเอียดทันที ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ ร่างกายนี้ฟื้นคืนสภาพได้อย่างสมบูรณ์แบบ อาการเจ็บปวดกล้ามเนื้อเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาสามารถควบคุมทุกอย่างของร่างกายนี้ได้อย่างเต็มที่เหมือนเดิม ไม่ต้องนับถึงความแข็งแกร่งที่ยังไม่รู้ว่าเพิ่มขึ้นมาอีกขนาดไหน มันไม่มีอะไรจะน่าพอใจมากไปกว่านี้แล้ว
หลังจากก้มตัวลงสำรวจเห็นคราบเลือดสกปรกที่เกาะติดอยู่เต็มตัว เดวิดก็เลือกที่จะอาบน้ำทำความสะอาดครั้งใหญ่ทันที เมื่อทำธุระส่วนตัวและแต่งองค์ทรงเครื่องจนเสร็จเรียบร้อย เขาก็ยืนขมวดคิ้วครุ่นคิดเล็กน้อยว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อไป และก็ตัดสินใจได้ในเวลาไม่นานนัก
เดวิดคิดจะออกไปหาอะไรกินก่อน จากนั้นก็จะลองติดต่อไปที่ครูฝึกเอลล่า อย่างน้อย ๆ ก็เพื่อส่งข่าวให้เธอวางใจ เพราะเขารู้ตัวดีว่าการที่รีบร้อนออกมาจากสนามประลองและหายตัวไปนาน 2 -3 อาทิตย์แบบนี้ มันจะต้องมีหลายคนเป็นกังวลอยู่แน่ ๆ...
