ตอนที่ 168 ครอบครัวคัง

ตอนที่ 168 ครอบครัวคัง

　　เมื่อเห็นว่าคังผิงจือตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่ให้พวกเขาไปส่ง ทุกคนก็ปล่อยเขากลับไปเองเช่นกัน เพื่อไม่ให้เขารู้สึกอึดอัดมากเกินไป

　　จู่ ๆ นางจางก็นึกบางอย่างขึ้นได้ เธอรีบวิ่งกลับไปที่ห้องครัว ห่อกะหล่ำปลี และซาลาเปาหมูที่เหลือจากมื้อเช้าเธอห่อมันด้วยกระดาษทาน้ำมัน และขอให้ฉื้อโถว นำไปให้คังผิงจือโดยเร็วโชคดีที่คังผิงจือ ยังเดินไปได้ไม่ไกลมาก

หลังจากรับตะกร้า ฉื้อโถว กวิ่งตามหลัง คังผิงจือจนทันกันที่ทางเข้าหมู่บ้านและส่งซาลาเปาให้ คังผิงจือ : "พี่ผิงจือ ท่านแม่บอกให้ข้าเอามาให้ท่านไว้กินตอนเดินทางกลับครับ "

　　คังผิงจือ ปฏิเสธอย่างสุภาพ: "ไม่เป็นไร เก็บไว้ให้ท่านตากับท่านยายเถิด ของฝากนี่ก็เพียงพอแล้ว"

　　“ฝากขอบคุณท่านป้าด้วย ที่ดูแลครอบครัวเราเป็นอย่างดี ท่านตากับท่านยายต้องการตอบแทนเช่นกัน ท่านไม่ต้องเกรงใจมากเกินไป ท่านเดินทางระวังด้วยนะครับ ข้าต้องกลับก่อน และวันนี้ข้าต้องขึ้นเขาไปทำงานที่นั่นด้วย”

　　"หากท่านมีเวลา ก็พาลูกพี่ลูกน้องคนอื่น ๆ ไปที่ร้านของเรานะ! ร้านอาหารของเราตั้งอยู่ที่ตรอกเถาเจียทางตอนใต้ของเมือง ข้าไปก่อน!" หลังจากพูดจบฉื้อโถวโบกมือให้ คังผิงจือ แล้ววิ่งกลับไป

　　เมื่อมองไปตามหลังของฉื้อโถวที่ห่างออกไป คังผิงจือรู้สึกว่าเขาไม่เจอน้องชายคนนี้นานมากแล้ว ทั้งท่าทางและคำพูดของเขาก็กระฉับกระเฉงกว่าเมื่อก่อนมาก คนนอกอาจดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในบ้านของท่านปู่หลังนี้ แต่ในความเป็นจริงแล้วทุกอย่างเปลี่ยนไปโดยเฉพาะครอบครัวของซือต๋า

　　คังผิงจือ ที่เต็มไปด้วยความสงสัยเกี่ยวกับคนที่บ้านของตา ตลอดที่เขาเดินทางมาถึงประตูบ้านของเขาโดยไม่รู้ตัว ก็ตระหนักว่าเขากลับมาถึงบ้านแล้วเมื่อเขาได้ยิน ซือฟ่าง เรียกเขา

　　"ผิงจือ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมเจ้าไม่ได้ยิน เจ้าคิดอะไรอยู่" คำถามของ คำถามของซือฟ่า ทำให้คังผิงจือ สะดุ้งเล็กน้อย

　　คังผิงจือ ไม่รู้ว่าเขามาถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ ในที่สุดเขามองไปรอบ ๆ และเห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น เขาจึงพูดว่า "ท่านแม่..เข้าไปคุยข้างดีกว่า"

　　ซือฟ่าง รู้สึกงุนงงกับท่าทางของลูกชายและเดินตามเข้าไปในสนามด้วยความสงสัย

　　มีทางเข้าสองทางสู่ลานบ้านของตระกูลคัง ทางเข้าแรกคือบ้านเก่าของพวกเขา และบ้านดินสี่หลังซึ่งปัจจุบันใช้เป็นโรงเรียนเอกชนสำหรับการสอนนักเรียนของคังเจี้ยน ทางเข้าที่สองคือบ้านอิฐและกระเบื้องที่สร้างขึ้นใหม่เมื่อคังผิงจือแต่งงาน มีสี่ห้องมีห้องปีกทางด้านตะวันออกและตะวันตก ซึ่งคังเจี้ยนฉือ อาศัยอยู่ทางทิศตะวันตกนั้น

　　ตอนนี้โรงเรียนเอกชนอยู่ในช่วงวันหยุดประจำปีและไม่มีแขกอยู่ที่บ้าน วันนี้แดดออกคังเจี้ยน นำกระดาษและหมึกออกมาที่สนามหน้าบ้านเพื่อเขียนกลอน

　　เนื่องจากเขาเป็นนักวิชาการคนเดียวในหมู่บ้าน ผู้คนจำนวนมากจึงมาขอให้เขาเขียนโคลงตอนสิ้นปีทุกปี

　　เมื่อใดก็ตามที่มีคนมาขอให้ช่วยเขียนกลอน พวกเขาจะนำข้าวมาหนึ่งถังหรือสองถังและไข่ประมาณหนึ่งโหลเพื่อตอบแทน ยังมีครอบครัวที่ยากจนที่มักจะนำผักใส่ตะกร้ามาให้เขาด้วย ดังนั้นครอบครัวคังจึงมีวันปีใหม่ที่ดีกับอาหารที่พวกเขานำมาให้เป็นการตอบแทน

　　เมื่อคังเจี้ยนเห็นว่าลูกชายคนโตถือตะกร้าสองใบกลับมาด้วย เขาก็คิดว่ามันแปลกมาก เขารู้เรื่องครอบครัวพ่อตาของเขา ว่าน้องเขยคนโตของเขาเป็นนักพนัน ดังนั้นชีวิตของครอบครัวซือจึงแย่มาก

　　คังผิงจือ เห็นว่าพ่อแม่พี่น้องของเขาอยู่ที่นั่นทั้งหมดในบ้าน และไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติม เขายกผ้าเนื้อหยาบที่คลุมตะกร้า "ท่านพ่อ ท่านแม่ ดูนี่ ท่านตากับท่านยายให้ของฝากพวกนี้มา และนี่ของน้าชายคนโตและน้าสะใภ้ "

　　นางเหริน หญิงชราแห่งตระกูลคัง ใช้ไม้เท้าเดินตัวสั่นไปที่ตะกร้า มองที่ตะกร้าและมองคังผิงจือ พร้อมกับถามอย่างลังเลว่า : "มันมาจากครอบครัวของตาท่านเจ้าจริงหรือเปล่า ลูกชายคนโตที่เป็นน้องของแม่เจ้าเป็นนักพนันไม่ใช่เหรอ? เป็นตายายของเจ้าจริงหรือไม่?"

　　“ท่านย่า หมายความว่ายังไง มีท่านตากับท่านยายคนอื่นอีกงั้นเหรอ?” คังเจี้ยนฉือ เป็นคนพูด และหลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้า มองไปที่ตะกร้า และมองไปที่พี่ชายของเขา : "ท่านตากับท่านยาย ตัวจริงของเราใช่ไหม?"

　　ซือฟ่าง ไม่พอใจที่ได้ยินสิ่งที่ย่าและหลานพูดถึงชายชราซือและนางไค่อย่างล้อเล่นเช่นนี้ แต่เมื่อคิดอีกที มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาทั้งหมดในครอบครัวซือ มันแปลกจริงๆ เธอยังดูไก่ เป็ด ปลา ขนมและไวน์อีกด้วย!

　　ซือฟ่าง มองไปที่คังผิงจือ เด็กคนนี้ไม่โง่ในสายเธอแต่.. : "ผิงจือ เจ้าไปผิดบ้านหรือเปล่า?"

　　คังผิงจือ ถอนหายใจ "ไม่ ท่านตากับน้าชายคนโตของข้าเป็นคนให้มาจริง ๆ น้าสะใภ้ยังให้ซาลาเปาเนื้อมาสามก้อนในถุงกระดาษด้วย และยังให้ข้าวที่ห่อใบบัวด้วย ส่วนเนื้อไก่ เป็ดและปลา พวกเขาบอกว่าเลี้ยงไว้บนภูเขาที่น้าชายคนโตเป็นคนซื้อไว้ อีอย่างนะท่านแม่ พวกเขาเปิดร้านอาหารด้วย”

　　หลังจากพูดจบ ก็เกิดความเงียบขึ้นในลานเล็ก ๆ แห่งนี้

　　คังเจี้ยน ขมวดคิ้ว : "ผิงจือ เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าพูดถูกจริง ๆ "

　　"ไม่ผิด! ข้าจะเข้าใจผิดได้อย่างไร?พวกเขาทุกคนดูดีขึ้นมากและอาหารก็มีแต่เนื้อสัตว์ทั้งนั้น ท่านพ่อท่านแม่ ยอมรับความจริงเถอะ ครอบครัวซืออาจมีโชคช่วยก็ได้”

　　แม้ว่า คังผิงจือ รู้สึกว่าเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะยอมรับการเปลี่ยนแปลงของ ซือต๋า จากนักพนันเป็นคนรวยในครึ่งปี แต่เขาเพิ่งเห็นด้วยตาของเขาเองจึงไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นได้

　　คังเจี้ยน เป็นบุคคลที่มีบุคลิกที่ค่อนข้างอนุรักษ์นิยม ในตอนแรกที่ได้ยินเรื่องนี้ เขารู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลเป็นพิเศษ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า : "ถ้าอย่างนั้น ทำไมเจ้าไม่เก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน และรอจนกว่าแม่ของเจ้าจะไปที่นั่น"

　　"น้าสะใภ้จาง บอกว่าใให้รีบกินข้าวที่ห่อในใบบัวนี่ก่อน ไม่งั้นมันจะบูดเสียหมด" จู่ ๆ คังผิงจือ ก็จำได้ว่า

　　"ให้แม่เจ้ากินก่อนเถอะ แล้วแบ่งไปให้บ้านน้องชายเจ้าด้วย" หลังจากที่คังเจี้ยนพูดจบ เขาก็เริ่มเขียนโคลงกลอนของเขาต่อไป

　　“คังเจี้ยนฉือ อยู่ที่นี่หรือเปล่า” เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากนอกประตู

　　"อยู่..." คังเจี้ยน ตอบหันศีรษะและมองไปที่ คังเจี้ยนฉือ ซึ่งนั่งอยู่ในสนามหญ้าไม่พูดอะไรสักคำ เขากำลังทำงานสานตะกร้าไม้ไผ่ใบเล็กของเขาที่สวนหลังบ้าน พวกเขาทั้งหมดเอางานของพวกเขามาด้วยและต้องการมาหาคังเจี้ยนฉือ คังเจี้ยนพูดว่า "เข้ามาเลย"