Ch19: ปลอดภัย 1
ระหว่างข้ามทางม้าลาย หลีกเลี่ยงผู้ขับขี่จักรยานไฟฟ้าที่เร่งความเร็วบนทางเท้าอย่างระมัดระวัง จากนั้นขึ้นไปบนสะพานลอยสีขาวที่มีบันไดเลื่อน ไปฝั่งตรงข้ามแล้วเลี้ยวขวาไปตามถนนหินอีก 350 เมตร
ในที่สุดหลี่เฉิงอี้ก็มาถึงอาคารนิวเซนจูรี่ที่ซินดราพูด
ก่อนที่เขาจะเดินไปที่ทางเข้ารักษาความปลอดภัยหน้าอาคาร หญิงสาวที่เฝ้าประตูได้ริเริ่มทักทายเขา
"คุณเฉิงอี้หรือเปล่าคะ?" ผู้หญิงคนนั้นสวมกระโปรงสีดำ OL ชายกระโปรงยาวเหนือเข่าซึ่งสั้นเล็กน้อยเผยให้เห็นขายาวสีขาวของเธอ เธอมีผมหยิกสีน้ำตาลห้อยลงมาที่ไหล่ เธอแต่งหน้าเบาๆ บนใบหน้า และคิ้วของเธอดูหนาเกินไปอย่างเห็นได้ชัดจนเหมือนไส้ดินสอสองแท่ง
"ใช่แล้วครับ ทันทีที่หลี่เฉิงอี้ได้ยินชื่อ เขาก็รู้ว่าคนที่มารับเขาจึงพยักหน้าเล็กน้อย
"โปรดตามฉันมาค่ะ ทางเข้าบริษัทไม่อยู่ทางนี้" เธอยิ้มแสดงรอยยิ้มต้อนรับอย่างมืออาชีพและพูดเบา ๆ
"ครับผม" หลี่เฉิงอี้เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่อาคารอีกครั้ง
ความรู้สึกเร่งด่วนก็เกิดขึ้นในใจของเขา ตามข้อมูลของซินดรา มุมอับจะกลับมาอีกครั้งในอีกสองเดือน นี่ไม่ใช่เกมและไม่มีรางวัลสำหรับการมีชีวิตรอด ดังนั้นเขาจึงต้องเตรียมพร้อมสำหรับการตอบสนองโดยเร็วที่สุดในสองเดือนนี้
นอกจากนี้ หากสามารถใช้ทรัพยากรของซินดราเพื่อหาวิธีพัฒนาเสื้อผ้าเกล็ดดอกไม้ได้ โอกาสที่จะผ่านมุมอับไปได้ก็จะยิ่งมีมากขึ้น
นับตั้งแต่วินาทีที่เสื้อผ้าเกล็ดดอกไม้ฉีกสัตว์ประหลาดหน้ามนุษย์ออกจากกันเป็นครั้งแรก และจากนั้นก็ประสบความสำเร็จในการช่วยชีวิตตัวเองได้ หลี่เฉิงอี้ก็เข้าใจดีว่าความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาอยู่ที่ Flower of Evil ส่วนในแง่ของสติปัญญาเขาอยู่ในระดับคนธรรมดาซึ่งไม่ดีเลยจริงๆ
เขาเดินตามผู้หญิงคนนั้นไปรอบๆ ด้านข้างของอาคาร เข้าไปทางทางเข้าสำนักงาน แล้วขึ้นลิฟต์อีกตัว
ไม่นานหลังจากนั้น ลิฟต์ก็หยุดที่ชั้นสิบเก้า
ติ๊ง----
ประตูเปิดออก
ข้างในมีโต๊ะและเก้าอี้เรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อย
โต๊ะและเก้าอี้สีขาว พื้นสีดำ เพดานสีเงิน และต้นไม้สีเขียวขนาดใหญ่ตรงมุม
พนักงานนั่งที่โต๊ะอย่างเป็นระเบียบ ใช้งานคอมพิวเตอร์เป็นครั้งคราว และบางคนกำลังสื่อสารทางโทรศัพท์ ดูยุ่งมาก
"นี่ค่ะ" ผู้หญิงที่เป็นผู้นำทางแนะนำด้วยรอยยิ้มแล้วเดินออกไปก่อน
"ครับผม" หลี่เฉิงอี้เดินตามเธอ ผ่านโต๊ะและเดินไปที่ทางเดินมืดที่อยู่สุดทาง
สุดทางเดินมีเพียงห้องเดียว ประตูแง้มไว้ และมีชายสูบบุหรี่ยืนอยู่หน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน ชุดสูทสีเงินดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว ผมเปียด้านหลัง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง และอีกข้างหนึ่งมีก้นบุหรี่
หลี่เฉิงอี้จำได้ทันที นั่นคือซินดราที่เขาเคยพบมาก่อน
เขาเหลือบมองผู้หญิงที่เดินตามทาง ซึ่งยื่นมือออกไปหาเขา และทำท่าทางเชิญชวน
"อะแฮ่ม" หลี่เฉิงอี้ก้าวไปข้างหน้าเดินผ่านทางเดิน เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานในตอนท้าย
"มาแล้วเหรอ?" ซินดราหันกลับมาแล้ววางก้นบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะ "ดูสัญญาบนโต๊ะสิ ถ้าตกลงก็เซ็น ถ้าไม่เห็นด้วยก็ลืมมันซะ" เขาชี้ไปที่โต๊ะไม้สีเหลืองด้านหนึ่ง
สำนักงานทั้งหมดมีขนาดไม่ใหญ่นัก จากซ้ายไปขวา มีโซฟาหนังสีดำ โต๊ะกาแฟเตี้ย ไวท์บอร์ดสำหรับเขียนหนังสือ เก้าอี้คอมพิวเตอร์แบบเคลื่อนย้ายได้ 2 ตัว และโต๊ะสำนักงานไม้สี่เหลี่ยม การตกแต่งเรียบและและรัดกุมจนดูเหมือนกระเป๋าหนังใส่เอกสาร
หลี่เฉิงอี้จ้องมองไปที่โต๊ะไม้ในห้องทำงานของเขา โดยมีเครื่องดื่มสามขวดวางอยู่บนนั้น มีสีดำสองขวดและสีแดงหนึ่งขวด รวมถึงโคคาโคล่าสีดำสองขวดและน้ำแร่หยุนซานหนึ่งขวด ทั้งหมดมาในขวดขนาด 500 มล. ส่วนเอกสารสัญญาถูกบังด้วยน้ำแร่ห่อด้วยพลาสติกสีแดง
เขาก้าวไปข้างหน้า หยิบน้ำแร่ออกแล้วจึงหยิบกระดาษธรรมดาๆ ขึ้นมาแล้วมองดูมัน
เนื้อหาเรียบง่ายมาก เป็นข้อตกลงว่าเขาจะทำงานในบริษัทภายใต้ซินดราและมาทำงานตรงเวลาทุกวัน ไม่มีเนื้อหาเกี่ยวกับงานและไม่มีข้อจำกัด (สัญญาเหี้ยอะไรเนี่ย?) อย่างไรก็ตามมีการเขียนรายละเอียดสวัสดิการและเงินเดือนรายเดือนไว้อย่างละเอียด
ด้วยเงื่อนไขที่เอื้อเฟื้อเช่นนี้ ไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะไม่เซ็นสัญญา เขาหยิบปากกาเจลที่อยู่ข้างๆ แล้วเขียนชื่อของลงไป
"ฝากหมายเลขบัตรเครดิตของเธอจะส่งไปไว้ที่ห้องการเงินทีหลัง" ซินดราหันกลับมาและเตือน
"แล้วข้อมูลล่ะฮะ เกี่ยวกับมุมอับน่ะ" หลี่เฉิงอี้ถามในส่วนที่เขากังวลมากที่สุด
"ให้ฉันถามก่อน เธอรู้ไหมว่ามีมุมอับมีกี่ประเภท" ซินดรากล่าว ในเวลาเดียวกันเขาก็ค่อยๆ เดินไปที่ประตูแล้วปิดประตูซะ
"ประเภท?"
"มุมอับมีหลายประเภท ดังนั้นเธอต้องบอกว่าเธอได้เข้าไปสู่มุมอับประเภทใด เพื่อที่เธอจะได้หาข้อมูลได้อย่างถูกต้อง" เขาก็หยิบวัตถุคล้ายแฟลชไดรฟ์ USB สีเงินดำออกมาจากกระเป๋าแล้วมอบให้หลี่เฉิงอี้ "แค่เปิดมันกับไวท์บอร์ดหรือผนัง"
หลี่เฉิงอี้หยิบสิ่งนั้นขึ้นมาและมองดูอย่างระมัดระวังดูเหมือนว่าจะเป็นไฟฉายขนาดเล็ก มีปุ่มสวิตช์ธรรมดาด้านข้าง
เขามองผ่านมันและชี้ปลายด้านหนึ่งของหลอดไฟไปที่ผนังสีขาวทางด้านซ้าย
กดปุ่มอย่างรวดเร็ว
----ฮิส----
ลำแสงสีขาวส่องออกมาจากปลายด้านหนึ่งของสิ่งนั้น สะท้อนไปที่ผนังสีขาว กำแพงก็มีฉากสีขนาดใหญ่ที่ยาวและกว้างมากกว่าสี่เมตร บนหน้าจอ แถวของโฟลเดอร์สีเหลืองถูกจัดเรียงอย่างหนาแน่น อย่างน้อยหลายร้อยแห่ง
"นี่คือมุมอับที่ฉันรวบรวมมา มันไม่มากไปใช่มั้ย?" ซินดรากระซิบจากด้านหลัง
"อื้อเลยฮะ" หลี่เฉิงอี้หรี่ตาและมองดูชื่อโฟลเดอร์เหล่านี้อย่างระมัดระวัง ล้วนเป็นตัวเลขล้วนๆ
"ก่อนอื่น ฉันต้องบอกเธอเรื่องหนึ่ง กฎที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับมุมอับ" ซินดราพูดต่อ "โดยทั่วไปมีเพียงสองวิธีเท่านั้นที่จะออกจากมุมอับ" เขาชูสองนิ้วออกมา "ประการแรก ในบรรดาคนที่ยังมีชีวิตอยู่ซึ่งเข้ามาด้วยกัน ถ้าหนึ่งในนั้นตาย ส่วนที่เหลือจะสามารถออกไปได้ชั่วคราว พวกเขาจะกลับเข้าไปอีกครั้งหลังจากผ่านไปสองเดือน... นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่เราถือว่าปรากฏการณ์นี้เหมือนจุดตาย"
ม่านตาของหลี่เฉิงอี้แคบลงเล็กน้อย เมื่อนึกถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเขา
"ตอนนี้ผมเป็นแบบนั้นใช่มั้ยฮะ" เขาถาม
"ใช่ ต้องมีใครบางคนเสียชีวิตในมุมอับที่เธอเข้าไป จากนั้นเธอจึงได้รับอนุญาตให้หลบหนีได้ชั่วคราว... แน่นอนว่า ช่วงเวลาเข้าหลังจากแยกทางกันไม่จำเป็นต้องกำหนดไว้ 2 เดือน นี่เป็นเพียงตัวเลขโดยประมาณตามสถิติของเรา" ซินดราพูดต่อ "วิธีที่สองในการออกจากที่นั่นคือสำรวจพื้นที่มุมอับทั้งหมดเพื่อหาจุดเริ่มต้น... มุมอับแต่ละจุดมีวิธีหลบหนีแบบพิเศษของตัวเอง วิธีการเหล่านี้ ล้วนแล้วแต่แปลก แต่ทั้งหมดล้วนเกี่ยวข้องกับต้นกำเนิดของมันมาก"
"....................."
"ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงก่อตั้งบริษัทนี้ขึ้นและคัดเลือกบุคลากรพิเศษจำนวนเล็กน้อยเพื่อช่วยฉันในการตรวจสอบส่วนนี้"
"มีคนแบบผมกี่คนที่จะมาร่วมกับคุณ" หลี่เฉิงอี้ถาม
"ไม่มาก" ซินดราพูดอย่างกระชับ
"มี่มากนี่คือเท่าไหร่ฮะ?" หลี่เฉิงอี้มีความรู้สึกใจไม่ดี
"รวมเธอด้วยก็ มีสองคน" ซินดราพูดอย่างสงบ "เคยมากที่สุดมีประมาณสิบคน แต่ต่อมาเหลือเพียงสองคนเท่านั้น"
"ตายหมดแล้วเหรอฮะ?" หลี่เฉิงอี้รู้สึกสับสนเล็กน้อย และเสียงของเขาก็ต่ำเล็กน้อยเมื่อเขาถาม
"บางทีนะ แค่บางที สำหรับพวกเราที่ไม่ได้เข้าไปในจุดบอด พวกเขาทั้งหมดหายไป ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้และไม่เห็นศพที่ตายแล้ว" ซินดราถอนหายใจ
"เมื่อมีคนเข้าไปในมุมอับพร้อมกันหลายๆ คน แล้วพอมีตายไปทีละคนก็จะยืดเวลาการเอาชีวิตรอดของคนที่เหลือใช่มั้ยฮะ? ถ้างั้นในทางกลับกันก็ควรจะมีกรณีที่คนที่เข้าไปในมุมอับตายก่อนก็น่าจะทำให้คนอื่นๆ รอดจากวิกฤตการณ์ที่จะต้องผ่านเข้าไปได้โดยสมบูรณ์นี่ฮะ?" หลี่เฉิงอี้โต้ตอบทันที
"ใช่และไม่ใช่" ซินดราตอบ
"หมายความว่าไง?"
"คือแท้จริงแล้ว" เขาเดินไปที่ตำแหน่งเคียงข้างกับหลี่เฉิงอี้ ยืนนิ่งและเงยหน้าขึ้นมองจอฉายภาพบนผนัง "บางคนออกจากสถานการณ์ที่จะเข้าสู่มุมอับจริงๆ และด้วยความช่วยเหลือจากกองกำลังภายนอก โดยใช้วิธีที่เธอพูดถึง แต่พวกเขาก็พบกับปัญหาใหญ่อีกอย่างหนึ่งเช่นกัน"
"ปัญหาอะไรฮะ?"
"เมื่อมีคนตายก่อน อันตรายภายในจะเพิ่มขึ้นอย่างมากในการกลับมาครั้งต่อไป"
"มากขึ้น" หัวใจของหลี่เฉิงอี้สั่นสะท้าน "มากขนาดไหน?"
"ฉันไม่รู้" ซินดราส่ายหัว "ลูกชายของฉันหายไปข้างใน และฉันก็อยากจะรู้ว่ามุมอับพวกนั้นจะสามารถหลบหนีออกไปได้อย่างสมบูรณ์หรือไม่"
"แล้วคนที่พบทางออกล่ะ?" หลี่เฉิงอี้ถามอีกครั้ง
"พวกเขาจะพบมุมอับใหม่ต่อไปอีกสองเดือนต่อมาจนกว่าพวกเขาจะหายไปจริง"
"....................."
ในที่สุดหลี่เฉิงอี้ก็เข้าใจว่าทำไมปรากฏการณ์นี้จึงถูกเรียกว่ามุมอับ เพราะคนที่หลุดเข้าไปในนั้นต่อให้มีชีวิตรอดก็ไม่มีใครพบเห็นราวกับพื้นที่นั่นถูกซ่อนไว้
"ไม่ต้องกังวล มีสถิติที่ยาวนานที่สุดคือสถิติอย่างเป็นทางการที่สามารถเอาชีวิตรอดได้มากกว่า 30 รูปแบบ ถ้าเธอทำงานหนักกว่านี้ เธอก็อาจจะทำมันได้เช่นกัน!" ซินดราตบไหล่เขาและปลอบใจเขา
"อีกนัยหนึ่ง คุณอยากตามหาลูกชายของคุณเหรอ? คุณไม่ได้บอกว่าเขาตายแล้วเหรอ?" หลี่เฉิงอี้ยังคงถามต่อไป
"บางทีอาจจะแค่หายไป"
"ตกลงฮะ" หลี่เฉิงอี้ไม่ถามคำถามอีกต่อไป"ผมควรเริ่มต้นยังไง"
"ตั้งแต่ต้นจนจบ บอกฉันหน่อยว่าเธอเข้าไปได้ยังไง หลังจากที่เธอเข้าไปแล้วเป็นยังไง และเธอออกไปได้อย่างไร" ซินดราดูจริงจัง
หลี่เฉิงอี้ไม่เสียเวลา และอธิบายทันทีถึงกระบวนการทั้งหมดว่าเขาเข้าสู่ลางสังหรณ์ครั้งแรกได้อย่างไร เขาเข้าไปได้อย่างไรในภายหลัง การเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาด และอื่นๆ แน่นอนว่าเขาละเว้นเนื้อหาทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับ Flower of Evil ดังนั้นแม้แต่ความจริงที่ว่าใบหน้าของสัตว์ประหลาดถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ก็ถูกปกปิดไว้เช่นกัน
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ความสามารถทางภาษาดอกไม้ของ Flower of Evil และชุดเกราะเกล็ดดอกไม้จะเป็นไพ่ใบสำคัญที่สุดของเขาและจะไม่รั่วไหลออกไปในทางใดทางหนึ่ง
"คุณหมายถึง คุณเจอคนพกปืนเข้ามาเหรอ?" ซินดราถามอย่างครุ่นคิด
"ใช่ฮะ คนๆ นั้นต้องเตรียมพร้อมแล้ว ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่ตรงไปยังรอยแตกที่ผมกำลังจะผ่าน นอกจากนี้ ผมยังเห็นสัญลักษณ์แปลก ๆ ที่รอยแตกที่ปรากฏขึ้นทันที" หลี่เฉิงอี้ตอบ
"ลางช่วยให้เธอเตรียมเสบียงล่วงหน้าได้ และโดยธรรมชาติแล้วก็จะอนุญาตให้คนอื่นเตรียมตัวล่วงหน้าด้วย หากบุคคลนั้นมีคุณสมบัติที่จะถือปืนและสามารถรับอาวุธปืนได้ ก็เป็นเรื่องปกติที่จะนำปืนเข้าที่มุมอับ แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่หรือเปล่า ไม่...อาจจะไม่..." ซินดราจับคางของเขา
"แล้วผมควรทำไงดี?" หลี่เฉิงอี้ถามด้วยขมวดคิ้ว
"ถ้าเธอต้องการเอาชีวิตรอดเธอไม่เพียงแต่ต้องเผชิญกับอันตรายในมุมอับเท่านั้น แต่ยังเรียนรู้ที่จะเผชิญกับภัยคุกคามที่เกิดจากผู้อื่น ท่ามกลางภัยคุกคามเหล่านี้ ความเป็นไปได้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคืออาวุธประเภทต่างๆ"
ซินดราเดินไปด้านข้างแล้วเขียนคำสองสามคำอย่างรวดเร็วด้วยปากกาสีดำบนไวท์บอร์ด
ความสามารถทางกายภาพ อาวุธ รูปแบบการรับมือ
"สามสิ่งนี้คือสิ่งที่เธอต้องศึกษาอย่างเข้มข้นในสองเดือนนี้หากเธอยังต้องการที่จะอยู่รอด"
หลี่เฉิงอี้วางไฟฉายโปรเจ็กเตอร์ในมือลงแล้วมองดูไวท์บอร์ด
"คุณมีการเตรียมการอะไรบ้างไหมฮะ"
"แน่นอน ฉันยึดชั้นล่างทั้งหมดที่นี่เพื่อเป็นศูนย์ฝึกในร่มสำหรับเธอและผู้ช่วยอีกคน สำหรับอาวุธ เธอต้องเรียนรู้วิธีการป้องกันตัวเองเมื่อต้องเผชิญกับอาวุธต่างๆ จากนั้นเรียนรู้การใช้อาวุธต่างๆด้วยตัวเอง เหตุผลที่เราควรให้ความสำคัญกับความเชี่ยวชาญด้านอาวุธเป็นอันดับสุดท้ายก็เพราะอาวุธธรรมดา รวมถึงอาวุธปืน มีผลน้อยมากต่ออันตรายต่างๆ ในจุดบอด ผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของปืนคือต่อผู้คน"
"ทำไมผมคิดว่าต้องมีองค์กรใหญ่อยู่เบื้องหลังคุณ" จู่ๆ หลี่เฉิงอี้ก็พูดด้วยท่าทีสับสน
