บทที่ 106 : คนสวยถึงผายลมก็หอม!

บทที่ 106 : คนสวยถึงผายลมก็หอม!

ซึนาเดะมองไปทางซาโตรุ เพราะการต่อสู้กับสมาชิกแสงอุษาทั้งสองคนนั้นค่อนข้างอันตราย เธอจึงรู้สึกโล่งใจมากเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

“แล้วภารกิจล่ะ?” ซึนาเดะถาม

"สมบูรณ์แบบ" ซาโตรุโยนคุเรไนลงไปที่พื้นและยิ้มเบาๆ "คุเรไนรายงานเนื้อหาภารกิจเลย"

“อู้ย” คุเรไนล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดลามไปทั่วร่างกาย เธอจับบั้นท้ายที่บวมแดงของเธอและจ้องมองไปที่ซาโตรุด้วยความอาย

“ช่วยทำให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม?”

คุเรไนลุกขึ้นยืน มองที่ซาโตรุอย่างยั่วยุ จากนั้นก็มองที่ซึนาเดะด้วยความเคารพและรายงานว่า "รายงานภารกิจต่อท่านซึนาเเดะ หลังจากที่ได้ติดตามและปฏิบัติภารกิจ…”

"เพี๊ยะ"

ซาโตรุปรบมือยิ้มขู่แล้วพูดว่า "ขอโทษที ฉันว่ามียุงอยู่ในนี้น่ะ"

หลังจากได้ยินเสียงปรบมือ ร่างกายอันบอบบางของคุเรไนก็สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว พูดคำที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากของเธอก็ถูกกลืนมันกลับทันที

ทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัย ทำไมแค่คุเรไนได้ยินซาโตรุปรบมือก็ต้องหวาดกลัวขนาดนี้กัน?

"จบแล้วเหรอ?" ซึนาเดะประสานมือไว้ใต้คาง และมองซาโตรุแปลกๆ

คุเรไนเปลี่ยนหัวข้อเป็นและพูดว่า "การจัดการศัตรู"

เธอกลัวจริงๆ

เธอกลัวซาโตรุจะตีก้นเธอ

ถ้าซาโตรุตีเธอต่อหน้าฮินาตะและเด็กคนอื่นๆ เธอคงรู้สึกอายมากที่ต้องเจอหน้ากับคนอื่นแน่

"สมาชิกสองคนขององค์กรแสงอุษา ซาโซริเสียชีวิตในสนามรบ เดอิดาระเสียชีวิตในสนามรบ และกาอาระเสียชีวิตเพราะถูกดึงสัตว์หางออกจากร่าง รายงานเนื้อหาของภารกิจเสร็จสิ้นค่ะ”

“อีกเรื่องคือเราได้พบกับสมาชิกอีกคนขององค์กรแสงอุษาระหว่างปฏิบัติภารกิจเขาคือ อุจิวะ โอบิโตะที่มีเนตรวงแหวนสังสาระ”

"ส่วนกายได้ออกเดินทางไปยังหมู่บ้านซึนะพร้อมกับร่างของกาอาระแล้ว"

ซึนาเดะขมวดคิ้วและพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันเข้าใจแล้ว”

ท้ายที่สุดเราก็ยังช้าไปหนึ่งก้าว

แต่ซาโตรุก็สามารถจัดการสมาชิกแสงอุษาสองคนได้ในเวลาเดียวกัน

ความแข็งแกร่งนี้...ยังคงแข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อ

“แล้วเด็กๆ ทีมที่เจ็ดล่ะ?” ซึนาเดะถาม

เนื่องจากจุดประสงค์ของแสงอุษาคือการจับสัตว์หาง หนึ่งในนั้นก็คงมีเด็กเก้าหาง ซึ่งก็คือนารูโตะ

การที่เขาอยู่กับซาโตรุ มันน่าจะเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด

“เดี๋ยวก็มาถึงหมู่บ้านภายในห้าวันนี้แหละ” ซาโตรุกล่าว

"ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น?" ซึนาเดะสะดุ้งเล็กน้อย

เกิดอุบัติเหตุขึ้นหรือเปล่า?

ซาโตรุพูดสั้นๆ ว่า "ผมทิ้งให้พวกนั้นกลับหมู่บ้านมากันเอง"

เขาจะใช้โอกาสนี้สอนความอดทนของเจ้าเด็กแสบทั้งหลายในทีมที่เจ็ด และเขาก็จะใช้โอกาสนี้เพื่อพักผ่อนสักสองสามวันด้วย

“.....” ทุกคนในที่นี่ต่างพูดไม่ออก ทิ้งนักเรียนไว้นอกหมู่บ้านที่แสนจะอันตรายแล้วกลับหมู่บ้านมาก่อนงั้นเหรอ?

มีอาจารย์แบบนี้ในโลกด้วย?

“แสงอุษาต้องการจับสัตว์หาง แต่นายยังทิ้งนารูโตะไว้ข้างนอกแบบนั้นเนี่ยนะ?” มุมปากของซึนาเดะกระตุกเล็กน้อย เธอค่อยๆ กำหมัดแน่น และวางแผนที่จะชกซาโตรุสักสิบหมัด

“ท่านซึนาเดะ ได้โปรดสงบสติอารมณ์หน่อยเถอะค่ะ” ชิซึเนะหยุดเธออย่างรวดเร็ว

ตึกโฮคาเงะเพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่นะ!

“ไม่เป็นไร ฉันจะจัดการเอง” ซาโตรุพูดสบายๆ ราวกับไม่สนใจอะไรเลย

"ช่างเถอะ" ซึนาเดะระงับความโกรธของเธอ เธอรู้ว่าต่อให้พยายามมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถแตะต้องซาโตรุได้อยู่ดี

“อา...จารย์ซาโตรุ” ฮินาตะ คว้าเสื้อผ้าของ ยางิว ซาโตรุ และยื่นช็อคโกแลตเข้าไปใส่ในมือของซาโตรุ ด้วยท่าทีเขินอาย

“การให้เกียรติอาจารย์แบบนี้ แสดงว่าเธอเป็นเด็กดีมากเลยนะ” ซาโตรุหยิบช็อกโกแลตไป

ฮินาตะพูดตะกุกตะกัก "น..หนู..."

ซาโตรุถามว่า "เธอทำช็อกโกแลตเหรอ?"

"ค่ะ" ฮินาตะพยักหน้า

การสนทนากับเธอนั้นง่ายมาก เพราะซาโตรุสามารถคาดเดาสิ่งที่เธอพูดได้หมดเลย

“ก็ดีที่นายฟังออก” กระทั่งซึนาเดะก็แทบจะไม่ได้ยินสิ่งที่ฮินาตะพูดเลย

ซาโตรุเปิดช็อกโกแลตแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากกินเข้าไป

ขมมาก

เปรี้ยวมาก

เค็มมาก

ฮินาตะ ยัยหนูน้อยคนนี้คงสับสนระหว่างเกลือกับน้ำตาลกระมัง

ซาโตรุกินช็อกโกแลตไปสองคำ สัมผัสศีรษะเล็กๆ ของฮินาตะแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า "เธอพยายามอย่างหนักมากเลยสินะ มันอร่อยมาก"

"ถ..ถ..ถ้าอย่างนั้น..ก็ดีแล้วค่ะ" ฮินาตะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของซาโตรุ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ดวงตาของเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ซึนาเดะมองฮินาตะด้วยสายตาแปลกๆ

เด็กตระกูลฮิวงะคนนี้...ก็ชอบซาโตรุเหมือนกันเหรอ?

“ไปเถอะ อย่าสนใจไอ้เจ้านักเลงหัวไม้คนนี้เลย” คุเรไนอ้าปากค้างด้วยท่าทีโกรธจัด เธอดันฮินาตะและคนอื่นๆ ออกจากห้องทำงานทันที

“..อาจารย์ ซา ซา ซาโตรุ ลาก่อนนะคะ” หลังจากที่ฮินาตะพูดด้วยน้ำเสียงที่เบามาก เธอก็หันหลังแล้ววิ่งออกไปทันที เพราะตอนนี้เธอเขินมาก

การส่งช็อคโกแลตที่ทำเองไปให้ซาโตรุ ถือเป็นความกล้าที่มากที่สุดของเธอแล้ว

“ท่านโฮคาเงะ เราขอตัวไปก่อนนะคะ” คุเรไนพูดด้วยความเคารพและออกไปพร้อมคิบะกับคนอื่นๆ

เมื่อคุเรไนกำลังเดินผ่านซาโตรุไป

"เอาแต่หลอกเด็ก" คุเรไนจ้องมองไปที่ซาโตรุ แล้วสะบัดหน้าของเธอด้วยท่าทีโกรธจัด

คุเรไนและคนอื่นๆ ออกไปกันหมดแล้ว

“ซาโตรุ คุณจู้จี้จุกจิกเรื่องขนมหวานมากไม่ใช่เหรอ? หรือว่าฮินาตะทำอร่อยมากเลย?” ชิซึเนะกอดหมูสีชมพูแล้วเดินไปหาซาโตรุด้วยความสงสัย

เธอรู้ว่าซาโตรุเป็นคนจู้จี้จุกจิก ทั้งยังเอาแต่ใจตัวเองมากเมื่อพูดถึงเรื่องขนมหวาน

ซาโตรุหยิบช็อกโกแลตขนาดเท่าหัวแม่มือขึ้นมาเขย่าแล้วพูดว่า "ยังเหลือชิ้นเล็กๆ อยู่นะ ลองชิมดูสิ"

ชิซึเนะหยิบช็อกโกแลตเข้าปากอย่างสงสัย

และแล้ว...

ใบหน้าของชิซึเนะก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและเป็นสีเขียว เธอไออย่างรุนแรง

“แค่ก แค่ก ทั้งเค็ม ขม เปรี้ยว” ชิซึเนะคุกเข่าลงบนพื้นหอบหายใจแรงมาก เธอรู้สึกเหมือนเธอเพิ่งกลืนยาพิษร้ายแรงเข้าไปเต็มปาก

นี่มันช็อคโกแลตจริงเหรอ?

มันฆ่าคนได้เลยนะ!

เห็นได้ชัดว่าถึงจะมีรูปร่างเป็นช็อกโกแลต แต่ก็ไม่หวานเลยสักนิด

“นายเปลี่ยนไปมากเลยนะ” ซึนาเดะอุทาน เพียงมองแวบเดียว เธอก็บอกได้ว่าช็อกโกแลตนั้นน่าจะไม่อร่อย

ถ้าเป็นซาโตรุเมื่อก่อน เขาคงจะปาช็อกโกแลตใส่หน้าไปแล้ว

แต่ครั้งนี้หลังจากกินเสร็จ กลับยังชมฮินาตะว่าทำอร่อย

เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ

“ไม่สำคัญหรอกว่ามันจะอร่อยแค่ไหน แต่อยากให้รู้ไว้ว่าอาหารที่ซึนะจังที่ทำก็ไม่อร่อยเลย” ซาโตรุยกนิ้วโป้งขึ้น แสร้งทำเป็นชมเชย

“ซาโตรุ!” ซึนาเดะกัดฟันเบาๆ ด้วยสายตาที่เผยแววถึงความโกรธ เธอต่อยซาโตรุอย่างแรง

“ตู้ม” ตึกโฮคาเงะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และหมัดของซึนาเดะหยุดอยู่ต่อหน้าของซาโตรุ

"ไม่มีอะไรเป็นเหตุผลที่ทำให้จิตใจของเด็กๆ ต้องท้อถอยเสียหน่อย" ซาโตรุจับกำปั้นของซึนาเดะแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ก็เหมือนที่ซึนะจังเลยพูดเมื่อก่อนไง”

เขาเชื่อว่าความกระตือรือร้นของเด็กๆ เป็นสิ่งสำคัญมาก

“นายยังจำได้ว่าฉันเป็นแม่บุญธรรมของนายใช่ไหม?” ซึนาเดะพูดอย่างเย็นชา ความอบอุ่นได้แล่นเข้ามาในหัวใจของเธอ เธอเคยพูดคำนี้กับซาโตรุมาก่อนจริงๆ

แต่นั่นก็นานมาแล้ว

เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ แต่เด็กคนนี้ก็ยังจำได้

"ยังจำอะไรได้อีก?"

ซาโตรุนั่งบนโซฟานุ่มๆ แล้วพูดติดตลกว่า "ความน่ารักคือความยุติธรรม คนสวยน่ะ ต่อให้ผายลมก็ยังหอม"