บทที่ 47: ผีดิบที่หลุดลอย
บทที่ 47: ผีดิบที่หลุดลอย
ดาบไม้ท้อตัดผ่านอากาศ ทำให้เกิดเสียงหวีดแหลมขณะที่มันเคลื่อนลงมายังหัวใจ "ศพ"
"ชายชราเหรินเทียงถาง" ซึ่งเดิมนอนอยู่ในโลงศพก็กระโดดขึ้นอย่างหวุดหวิด หลีกเลี่ยงดาบไม้ท้ออย่างหวุดหวิด
ฉึก-
ดาบแทงโลงศพ แม้กระทั่งทำให้ฐานเป็นรู
“อ้า เกือบไปแล้ว!” เมื่อมองดูดาบที่เจาะโลงศพ อาฮ่าว ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยน้ำเสียงที่ผิด
“รู้ว่าเป็นคุณ เจ้าสารเลวตัวน้อย!”
ซูโม่เยาะเย้ย "ฉันคิดว่าคนที่คิดโครงการนี้คือศิษย์น้องของฉันเหรอ?"
เศรษฐีเหรินตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและชี้ไปที่ อาฮ่าว ด้วยไม้เท้าของเขา "คุณ... นายกล้าดียังไง! ศพของบรรพบุรุษของเราอยู่ที่ไหน"
“คุณเหริน โปรดให้ฉันอธิบายด้วย!”
อาเฉียง ซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดคลุมของลัทธิเต๋าดูตื่นตระหนก เขารีบวางกริ่งแล้วเดินเข้ามา “เราไม่มีทางเลือกอื่น…”
"คน! มานี่!"
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าอาจารย์เหรินจะไม่สนใจคำอธิบายของพวกเขา และตะโกนว่า "จับสองคนนี้และส่งพวกเขาไปที่ทีมรักษาความปลอดภัย!"
“คุณเหริน… อาจารย์ลุง…”
ขณะที่ทั้งสองถูกลากออกไป ซูโม่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ โดยคิดว่ามันเหมาะสมสำหรับพวกเขาที่จะเผชิญกับผลสะท้อนกลับบางอย่าง
“คุณซู เกี่ยวกับ…” เหรินฟามองไปที่ซูโม่ เมื่อได้ยินเสียงเรียกของ “อาจารย์ลุง” ก่อนหน้านี้
ซูโม่โบกมือ “ลงโทษพวกเขาตามที่เห็นสมควร แค่อย่าฆ่าหรือทำให้พิการ”
เพียงแค่นั้น.
“อาจารย์อา!”
ชิวเซิงวิ่งไปหาซูโม่ หอบหนัก มือซ้ายวางเข่า และมือขวาชี้ไปทางเมืองเหรินเจีย "อาจารย์อาซู... อาจารย์เรียกคุณไปที่บ้านของเขา"
"เกิดอะไรขึ้น?" ซูโม่ขมวดคิ้ว สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่เป็นลางไม่ดี
“มันคือผีดิบ!” หลังจากที่หายใจเข้าออกแล้ว ชิวเซิงก็กล่าวเสริมอย่างรวดเร็วว่า "ตอนนี้ ผู้คนจำนวนมากจากหมู่บ้านใกล้เคียงมาที่เมืองเหรินเจียของเราเพื่อรับการรักษา แพทย์ที่ห้องพยาบาลรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงเรียกหาอาจารย์ของฉัน"
“หลังจากตรวจสอบพวกมันแล้ว อาจารย์ของฉันก็สรุปว่าพวกเขาถูกผีดิบกัด!”
"ไปกันเถอะ!"
โดยไม่ลังเล ซูโม่ หันไปหา เหรินฟา "คุณเหริน ฉันเกรงว่าเราอาจจะไม่พบศพของบรรพบุรุษในเร็ว ๆ นี้ โปรดทำความสะอาดที่นี่และกลับไปที่คฤหาสน์ เหริน พยายามอย่าออกไปข้างนอกเร็ว ๆ นี้!"
"ตกลง!" เมื่อได้ยินคำว่า 'ผีดิบ' เหรินฟาก็เริ่มวิตกกังวลและปฏิบัติต่อคำพูดของซูโม่เหมือนเป็นคำสั่ง
ฉากในบ้านนั้นวุ่นวาย
ผู้คนหลายสิบคนไม่ว่าจะนอนหรือยืนก็อัดแน่นอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่ละคนแสดงอาการหวาดกลัวและอ่อนแอ ริมฝีปากของพวกเขาซีดลงจากการเสียเลือดมากเกินไป
แต่ละคนมีบาดแผลเหมือนกันทั้งที่คอหรือแขน มีรูเลือดกลมๆ สองรู ดูเหมือนถูกฟันแหลมคมกัด
เหวินไฉ บดข้าวเหนียวเป็นผงอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย โดยเกลี่ยให้ทั่วบนผ้ากอซ
ลุงเก้าใช้ผ้ากอซนี้พันบาดแผลผู้คนอย่างระมัดระวัง
ฟู่
เมื่อแป้งข้าวสัมผัสกับบาดแผล กลิ่นฉุนและควันสีขาวก็เกิดขึ้น ผู้ได้รับบาดเจ็บดูเหมือนจะได้รับความเจ็บปวดอย่างมากและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
หลังจากผ่านไปหลายวินาที บุคคลนั้นก็จะสงบลง และลุงเก้าก็จะไปหาผู้บาดเจ็บรายต่อไป ตลอดกระบวนการ ใบหน้าของลุงเก้ายังคงมืดมน
เมื่อกลับมาที่บ้านของลุงเก้า ชิวเซิงก็ช่วยเหลือทันที ขณะที่ซูโม่เข้าไปหาผู้บาดเจ็บ ใช้นิ้วสัมผัสรู้สึกถึงบาดแผล
“พลังศพ…แต่ก็แผ่วเบา”
"ใช่."
ลุงเก้าเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก "นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันสับสน"
“โดยปกติแล้วถ้าใครถูกผีดิบกัดและไม่ได้รับการรักษาทันที พิษจากศพจะบุกรุกร่างกายพวกเขาภายในครึ่งชั่วโมง”
“ภายในเวลาประมาณสองชั่วโมง เล็บจะเริ่มยาวและมีความไวต่อกลิ่นเลือดเป็นพิเศษ หากผ่านไปนานกว่าสี่ชั่วโมง พวกมันจะกลายเป็นผีดิบโดยสมบูรณ์ และสูญเสียความเป็นมนุษย์ไปทั้งหมด”
หลังจากซักถามผู้ที่ได้รับผลกระทบ ซูโม่ก็เข้าใจว่าพวกเขาถูกกัดเมื่อคืนนี้ จากนั้นก็ตกอยู่ในอาการโคม่า และตื่นขึ้นมาภายหลังเมื่อได้ยินว่ามีปรมาจารย์เหมาซานในเมืองของเหริน พวกเขาจึงวิ่งมาขอความช่วยเหลือ
พวกเขาถูกกัดเกินกว่าสี่ชั่วโมง แต่คนเหล่านี้กลับไม่มีทีท่าว่าจะกลายร่างเป็นผีดิบเลย พวกเขาดูซีดเซียวและอ่อนแอ
“เหวินไฉ” ทันใดนั้น ซูโม่ก็ร้องเรียกเหวินไฉข้างๆ เขาว่า "ไปที่ทีมรักษาความปลอดภัย หาอาฮ่าวและอาเฉียง ค้นหาว่าอาจารย์หม่ามาตี้ของพวกเขาอยู่ที่ไหน จากนั้นตามหาหม่ามาตี้แล้วพาเขามาที่นี่โดยเร็วที่สุด "
"ครับ." เหวินไฉตอบแล้ววิ่งออกไป
“หม่ามาตี้?” ลุงเก้าถามว่า “เขาอยู่ในเมืองเหรินเหรอ?”
“อืม” ซูโม่พยักหน้าและพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่แปลกใจเลยถ้าเหตุการณ์ผีดิบนี้เกี่ยวข้องกับเขา!”
เขาไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมและเริ่มช่วยพันผ้าพันแผลให้กับคนไข้ ลุงเก้าไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม
ในไม่ช้า คนไข้ทุกคนในห้องก็ถูกพันผ้าพันแผลไว้
ซูโม่มองไปรอบๆ และถามทันทีว่า “มีกี่คนในหมู่บ้านของคุณ?”
“อาจารย์” ชายแข็งแรงที่มีแขนพันผ้าพันแผลตอบอย่างอ่อนแรง “หมู่บ้านของเรามีมากกว่าร้อยครัวเรือน มากกว่าห้าร้อยคน”
“มีแค่พวกคุณเท่านั้นที่รอดชีวิต?” ลุงเก้าตระหนักถึงความรุนแรงของสถานการณ์และถามอย่างรุนแรง
หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย
“ดูดเลือดหลายร้อยคน…” ใบหน้าของลุงเก้าแสดงความกังวล “เราไม่สามารถปล่อยให้มันอาละวาดต่อไปได้อย่างแน่นอน หรือใครจะรู้ว่ามันจะก่อให้เกิดปัญหาขนาดไหน”
คนหลายร้อยคนก็เพียงพอที่จะปล่อยให้ผีดิบธรรมดาพัฒนาเป็นผีดิบปีศาจโลหิต ซึ่งเป็นรูปแบบที่น่าเกรงขามและก้าวหน้ายิ่งขึ้น นอกจากนี้ผู้ที่ถูกมันกัดและฆ่าก็จะกลายเป็นผีดิบในที่สุด มันเป็นปัญหาใหญ่จริงๆ
“ชิวเซิง เฝ้าดูพวกเขาที่นี่ต่อไป ในห้องของฉันมีดาบเหรียญทองและเครื่องรางปราบปรามผีดิบ อย่าลืมเอาไป!”
ลุงเก้ารีบสั่งการแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องโถงด้านหลังเพื่อเตรียมอาวุธสำหรับฆ่าผีดิบ
ในขณะนี้ เหวินไฉก็วิ่งกลับมาอย่างหอบ “ท่านอาจารย์อาซู!”
"เขาอยู่ที่ไหน?" ซูโม่มองไปที่พื้นที่ว่างด้านหลังเหวินไฉพร้อมกับขมวดคิ้ว
สีหน้าหงุดหงิดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเหวินไฉ “หลังจากที่ได้ยินว่าเป็นศิษย์ของลุงเก้า ท่านอาจารย์หม่ามาตี้ก็เตะข้าออกไปทันที โดยบอกว่าเขาจะไม่มีวันมาพบอาจารย์”
