บทที่ 98 : ฉันจะทำให้นายรู้สึกถึงความล้มเหลว (5-2)
บทที่ 98 : ฉันจะทำให้นายรู้สึกถึงความล้มเหลว (5-2)
การเตรียมการสิ้นสุดลงแล้ว
ฉันนั่งบนม้านั่งและรอดูผล
ฮีโร่ที่ออกมารวมตัวกันที่ลานกว้างก็กลับเข้าไปในห้องพัก สีหน้ากังวลสามารถเห็นได้ชัดบนใบหน้าของพวกเขา ดูเหมือนพวกเขาเองก็คงหวังว่าพวกนั้นที่เข้าไปจะไม่กลับออกมา
เวลาผ่านไปประมาณห้านาทีนับตั้งแต่ปาร์ตี้ที่ 3 เข้าสู่ชั้น 15
จัตุรัสเกือบจะว่างเปล่า เราไม่สามารถเห็นได้ว่าภารกิจข้างในนั้นคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว เห็นได้ชัดว่าวิกฤติยังไม่เกิดขึ้น เพราะยังไม่มีข้อความปรากฏขึ้น...
"หืม?"
ทันใดนั้น เอฟเฟกต์เสียงกับข้อความหลายข้อความก็ปรากฏขึ้นต่อเนื่องกัน
[ภารกิจล้มเหลว!]
[เป้าหมาย – ทำลายล้าง]
['โนคิน (★★★)' กลับมาสู่อ้อมกอดของเทพธิดาแล้ว จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันกล้าหาญของเข้าจะถูกจดจำไปชั่วนิรันดร์]
['วายนาร์ด (★★★)' กลับมาสู่อ้อมกอดของเทพธิดาแล้ว จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันกล้าหาญของเข้าจะถูกจดจำไปชั่วนิรันดร์]
['เจลแลน (★★★)' กลับมาสู่อ้อมกอดของเทพธิดาแล้ว จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันกล้าหาญของเข้าจะถูกจดจำไปชั่วนิรันดร์]
['โรเบอริล (★)' กลับมาสู่อ้อมกอดของเทพธิดาแล้ว จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันกล้าหาญของเข้าจะถูกจดจำไปชั่วนิรันดร์]
['เกลน(★)' กลับมาสู่อ้อมกอดของเทพธิดาแล้ว จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันกล้าหาญของเข้าจะถูกจดจำไปชั่วนิรันดร์ ]
['ปาร์ตี้ที่ 3' ถูกทำลายล้างแล้ว]
[คุณแพ้!]
ยังไม่ถึง 10 นาทีเลยตั้งแต่พวกเขาเข้าไป
'ภารกิจพิเศษงั้นเหรอ?'
ทั้งห้าคนเสียชีวิตพร้อมกัน
ไม่มีข้อความแจ้งเตือนสภาวะผิดปกติเช่นมีเลือดออกหรือหัวใจหยุดเต้นที่มักเกิดขึ้นก่อนเสียชีวิต
ครืนนน!
แรงสั่นสะเทือนกระจายไปทั่วห้องรอ
เจนน่าเซไปมาในที่นั่งของเธอ
“กะ เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆ ถึง...”
แคร่ก!
ด้วยเสียงที่ดังราวกับเกิดอะไรบางอย่าง กระแสน้ำสีน้ำเงินก็ไหลไปตามผนังของจัตุรัส
ไอเซลล์ออกมาด้วยใบหน้าซีดเซียวและกล่าวว่า
[นายท่านขว้างโทรศัพท์ของเขาทิ้งค่ะ]
"จริงเหรอ?"
[นายท่าน ท่านต้องการยุติการเชื่อมต่อหรือไม่]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
[ถ้าอย่างนั้น ลาก่อน!]
นายท่าน ยุติการเชื่อมต่อ
ไอเซลล์คว้าเสื้อผ้าของฉันแล้วตัวสั่น
[ฉันคิดว่าเรากำลังประสบปัญหาใหญ่ เราควรทำยังไงกันดีล่ะคะ?!]
“ตรงนี้มีคนอยู่เยอะ ไปจากที่นี่ก่อนเถอะ”
ฉันแกะไอเซลล์ที่เกาะแขนเสื้อฉันออก และพูดกับคนที่มองมาที่ฉัน
“การสังเกตการณ์นี้จบลงแล้ว กลับกันเถอะ”
“แล้วปาร์ตี้ที่ 3 ล่ะ?”
“ตายเรียบ”
พวกเขายังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ แต่พวกเขาก็ถูกกำจัดไปแล้ว
เป็นการตายที่เปล่าประโยชน์มาก เพราะเราไม่ได้รับเบาะแสอะไรเกี่ยวกับสำหรับชั้นที่ 15 ด้วยซ้ำ
มันเป็นหายนะโดยแท้
อีดิสพึมพำด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
“พวกนั้นเข้าไปได้ไม่นานเองนะ”
“นั่นแหละคือความสามารถสูงสุดของที่พวกนั้นมีกัน”
ยังไงก็ตาม ธุระของเราที่นี่ก็จบลงแล้ว
ไม่จำเป็นต้องอยู่ในจัตุรัสอีกต่อไป ฉันตรงกลับเข้าไปยังที่พักของฉัน
หลังจากนั้นนายท่านก็ไม่ได้เข้าสู่ระบบเป็นเวลานาน
ไอเซลล์เข้ามาที่ห้องของฉันทุกเย็นและถามว่าจะทำยังไงพร้อมสะอื้นเบาๆ
การร้องไห้ไม่ได้ช่วยเปลี่ยนแปลงอะไร ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไงต่อไป ฉันก็จะทำสิ่งที่ฉันสามารถทำได้ มันเป็นหลักการแรกที่ฉันตั้งไว้เพื่อความอยู่รอดในสถานที่แห่งนี้
กิจวัตรประจำวันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
ตื่นเช้ามา ออกกำลังกายหลังกินข้าวเช้า และซ้อมอีกครั้งจนถึงเย็น ฉันทำมันเป็นเวลานานแล้วเพื่อฝึกการต่อสู้จริง เพื่อให้ทักษะของฉันเฉียบแหลมมากขึ้นจึงซ้อมโดยใช้อาวุธจริง
เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์
ฉันไม่เห็นฮีโร่ระดับ 1 ดาว ยกเว้นสมาชิกหลักเข้ามาฝึกซ้อม ความกลัวในการถูกสังเคราะห์ได้หายไป จำนวนผู้เข้าฝึกร่างกายที่สนามฝึกซ้อมลดลงมาก มีคนจำนวนน้อยที่สมัครใจไปที่ดันเจี้ยนรายสัปดาห์เช่นกัน
และแล้วเวลาก็ผ่านไปอีกครั้ง
สิบวันในห้องรอได้ผ่านพ้น แต่ความเป็นจริงมันน่าจะประมาณสามวันแล้วนับตั้งแต่การเข้าสู่ระบบครั้งล่าสุด
ทันใดนั้นแสงไฟก็สว่างขึ้นบนท้องฟ้าโดยไม่มีเหตุผล
[ยินดีต้อนรับสู่พิกมีอัพ!]
และข้อความเข้าสู้ระบบที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น
"…เขามาแล้ว"
ฉันกำลังรอเขาอยู่
[การโหลดเสร็จสมบูรณ์]
[แตะ! (เลือก)]
นี้เป็นเวลารุ่งเช้า
ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในสนามฝึกซ้อม
บูม! บูม!
แสงสว่างกะพริบอย่างต่อเนื่องในท้องฟ้าที่ส่องแสงเจิดจ้า
*คลิก!*
[จับภาพหน้าจอแล้ว รูปภาพจะถูกบันทึกไว้ในคลังรูปภาพ]
[นายท่าน ท่านต้องการยุติการเชื่อมต่อหรือไม่]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
[ถ้าอย่างนั้น ลาก่อน!]
นายท่านเข้าที่ไม่ได้เข้าสู่ระบบเป็นเวลานาน พอเข้ามาเขาก็ถ่ายภาพหน้าจอและออกจากเกมไป
ตั้งแต่เข้าสู่ระบบจนถึงออกจากระบบ เขาใช้เวลาไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ
ฉันเก็บดาบของฉันกลับเข้าไปในฝัก
ฉันทิ้งหุ่นไม้ที่พังทลายไว้และมุ่งหน้าออกจากสนามฝึกซ้อม ฉันรีบเดินไปเรียกยัยนางฟ้าตัวน้อย
"ไอเซลล์!"
[คะ?]
ไอเซลล์ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับขยี้ตา แทนที่จะสวมชุดสีดำตามปกติเธอกลับสวมชุดนอนลายแมวสีขาวและสวมหมวกบนศีรษะ
“เรียกฉันออกมาทำไมเหรอคะ? ตอนนี้ฉันกำลังนอนอยู่นะ…”
โอ้ งั้นดีเลย
“นายท่านเข้าสู่ระบบแล้ว”
[ใช่แล้วนายท่าน …ว่ายังไงนะคะ!]
ไอเซลล์ตื่นตัวเต็มที่และมองไปรอบๆ
[ที่ไหน เขาอยู่ที่ไหน? เกิดอะไรขึ้น เขาอยู่ที่ไหนกันคะ?!]
“เขาเพิ่งออกไป”
[หลังจากที่ไม่ได้เข้าสู่ระบบมาเป็นเวลานาน ทำไมเขาไม่ทำอะไรเลย? อย่าบอกนะว่าเขาเพิ่งเข้าสู่ระบบและออกจากระบบทันที…]
“ฉันไม่รู้ รู้แต่ว่าเขาจับภาพหน้าจอไว้”
[ทำไมต้องแคปภาพหน้าจอด้วยล่ะ?]
“เธอคิดว่าไงล่ะ?”
หรือจะรูปถ่ายที่ระลึก?
นั่นมันคงไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่นัก
ไอเซลล์จ้องมองมาที่ฉันด้วยท่าทางสับสน
“งานอดิเรกของเธอคืออะไรนะ ไอเซลล์?”
[ฉันบอกไปแล้วว่าฉันเข้าเว็บนู้นนี้นั้นไปเรื่อย ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะคะ?]
“เพราะฉันต้องการตรวจสอบว่าเธอสามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตได้หรือเปล่า?”
[ได้แน่นอนอยู่แล้วค่ะ เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน ถามทำไมเหรอคะ?]
ไอเซลล์เอียงศีรษะของเธอเล็กน้อย
ฉันพูดต่อไปว่า
“ฉันต้องการความช่วยเหลือจากเธอสักหน่อย”
ในตอนนี้ มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นที่เขาจะจับภาพหน้าจอ
เขาจะคงขอความช่วยเหลือในบอร์ดเกมยังไงล่ะ
