บทที่ 92 อุบาทว์  

เมื่อเยว่ฉีกลับมาจากการทำงาน เขาเห็นเยว่หยิงนั่งอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางลุกลน ราวกับว่ามีเรื่องสำคัญเกิดขึ้น

เยว่ฉีรู้จักน้องสาวของเขาดีที่สุด นางหยิ่งยโสและเอาแต่ใจตัวเองมาโดยตลอด

เกิดอะไรขึ้น?

เขาถามอย่างกระวนกระวายทันที “เกิดอะไรขึ้น เจ้าไม่ได้ไปปกป้องเฟิ่งหยินซวงใช่ไหม การที่นางได้พบกับองค์ชายสามต้องเป็นอันตรายมาก นางควรจะกลับบ้านอย่างปลอดภัยแล้วตอนนี้”

เขาไม่ได้ถาม แต่เมื่อเขาถามเยว่หยิงตัวสั่นเล็กน้อยและไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขา

เยว่หยิงไม่เข้าใจสิ่งนี้หรือ? เขาคว้าไหล่ของเยว่หยิง ทันทีและเขย่าอย่างแรง

“ก่อนที่ท่านชายจะจากไป เขาบอกให้ข้าปกป้องเฟิ่งหยินซวง และไม่ปล่อยให้นางประสบอุบัติเหตุ เจ้าสัญญาไม่ใช่หรือว่าเรามุ่งเน้นไปที่สถานการณ์โดยรวม”

อาจเป็นเพราะนางกลัวมากจน เยว่หยิงออกนอกเส้นทางของนาง

“มันยั่วยวนท่านชาย ข้าจะทนนางได้อย่างไร องค์ชายสามให้ยาแก่นางและต้องการทำมิดีมิร้ายกับนาง ข้าจะสนองความคิดของเขา ตราบนั้นกลายเป็นหลิวที่สูญเปล่า นางจะไม่สามารถแย่งชิงเจ้าชายจากข้าได้อีกต่อไป”

เยว่ฉีตกใจ “เจ้าพูดอะไร!”

เขาไม่เคยคิดเลยว่า เฟิ่งหยินซวงจะประสบกับเรื่องเช่นนี้ มิฉะนั้นเขาจะอยู่เพื่อป้องกันอย่างแน่นอน และเขาจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเฟิ่งหยินซวง ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม นี่คือคำสั่งของท่านชาย และในเมื่อเขาสัญญากับท่านชายแล้ว เขาจึงต้องเชื่อฟัง

แต่ถ้ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเฟิ่งหยินซวง เขาจะอธิบายให้ท่านชายฟังอย่างไร?

เฟิ่งหยินซวงพบกับหนานหยูเทียนเมื่อวาน เขาออกไปปฏิบัติภารกิจและเพิ่งกลับมาวันนี้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมันคงสายเกินไปแล้ว

“บอกข้าว่าเกิดอะไรขึ้น เฟิ่งหยินซวงได้รับอันตรายจากองค์ชายสามหรือไม่”

ยิ่งเขากังวลมากเท่าไหร่ เยว่หยิงก็ต้องต่อสู้กับเขา

“ทำไมเจ้าถึงสนใจนางมาก ถึงยังไงนางก็เป็นแค่คนเลวสำหรับเรา แม้ว่านางจะถูกเหยียดหยามและดูหมิ่น ก็ไม่ส่งผลต่อมูลค่าการใช้งานของเรา เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าจะถูกล่อลวงด้วยสิ่งนั้นด้วย”

แน่นอนว่า เยว่หยิงโกรธมากเมื่อพี่ชายของนางไม่ช่วยนาง และเขาไม่ได้เลือกว่าจะพูดอะไร

“จะบ้าเหรอ นี่คือคำสั่งของท่านชาย! ข้าเป็นห่วงเจ้านะ! ครั้งที่แล้วเจ้าโดนทำโทษเพราะปะทะกับนาง ครั้งนี้ถ้าเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้น เขาจะไว้ชีวิตเจ้าง่าย ๆ เหรอ เป็นไปไม่ได้สำหรับนาง ที่จะอยู่เคียงข้างท่านชายและทำสิ่งต่าง ๆ ให้กับเขาในอนาคต!”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เยว่หยิงก็ตื่นตระหนกทันที

นางไม่กลัวการลงโทษ แต่สิ่งที่นางกลัวที่สุดคือนางจะไม่สามารถเห็นเขาได้อีกหลังจากถูกเจ้าชายขับไล่ไป แต่นางได้ทำไปแล้วและมันก็สายเกินไปที่จะพูดอะไรตอนนี้!

เยว่หยิงพูดด้วยความโกรธ “องค์ชายสามให้ยากับนาง แต่เขาไม่คิดว่านางจะแทงตัวเอง จะจมลงในมือด้วยพิษของเขา ต่อมาเมื่อนางหนีไป นางสะดุดก้อนหินข้อเท้าแพลง นางล้มลงกับพื้นและถูกองค์ชายสามจับตัวไว้”

ยิ่งเยว่ฉีฟังมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น

เฟิ่งหยินซวงตกอยู่ในอันตราย นางไม่ปกป้องนางด้วยซ้ำ และนางก็ตกอยู่ในปัญหาใหญ่ในขณะนี้

“เจ้าทำเกินไปแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าหากท่านชายรู้เรื่องนี้ เจ้าจะถูกลงโทษรุนแรงขนาดไหน”

เยว่หยิงตกใจเล็กน้อย ท่าทีหยิ่งผยองหายไปทันที แทนที่ด้วยร่องรอยของความตื่นตระหนก

“ท่านชายรู้แล้ว!”

…

ในเวลานี้ตระกูลเฟิ่งได้พลิกแผนดินหาหยินซวงแล้ว

เฟิ่งหยินซวงหายไป แน่นอนว่าคนในตระกูลเฟิ่งกังวลใจ พวกเขาออกตามหาทั้งวันทั้งคืน แต่ก็ไม่มีใครเจอร่องรอย

ฉินซือยังคงเช็ดน้ำตาด้วยความเป็นห่วง “ซวงเอ๋อร์ผู้น่าสงสารของข้า นางทนกับความยากลำบากมามาก นางได้รับบาดเจ็บเมื่อสองสามวันก่อนและยังไม่ฟื้นตัว แต่ตอนนี้นางหายไปแล้วอีกครั้ง หากมีอะไรเกิดขึ้นข้าจะทำเช่นไร”

เฟิ่งไท่ซือและเฟิ่งฮาวดูมืดมน และแม้แต่พี่ชายทั้งห้าของ เฟิ่งหยินซวงก็รีบกลับมาอย่างเร่งรีบ

การหายตัวไปของเฟิ่งหยินซวงนั้นร้ายแรงยิ่งกว่าฟ้าถล่ม พวกเขากังวลจริง ๆ

เฉินหยิง รู้สึกผิดมากและคอยขอโทษอยู่ข้าง ๆ

“ข้าขอโทษ มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้าไม่ได้ช่วย หยินซวงได้ทันเวลา ข้าเป็นคนฆ่าหยินซวง!”

“ข้าจะโทษเจ้าในเรื่องนี้ได้อย่างไร หยินซวงก็เช่นกัน ทำไมนางไม่ปรึกษากับเราล่วงหน้าเมื่อเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ นางรู้ว่าอาจมีกับดักอยู่ข้างหน้านาง แต่นางก็ยังกระโดดลงไป ทำไมเด็กคนนี้ถึงไร้เหตุผลนัก ไม่ต้องห่วง” เฟิ่งฮาวพูดคำเหล่านี้เพราะความรักและความรับผิดชอบอย่างลึกซึ้งของเขา เขาเป็นห่วงลูกสาว เขามักจะมองว่านางเป็นอัญมณีในมือของเขา และเมื่อเขาคิดถึงอันตรายที่นางอาจเผชิญในตอนนี้ หัวใจของเขาก็จมดิ่งปล่อยวางไม่ได้

“ท่านเข้าใจผิด หยินซวงนางแค่ไม่อยากให้ท่านกังวล นั่นคือเหตุผลที่นางต้องการแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเอง และองค์ชายสามก็แสดงชัดเจนว่าเขาต้องการขู่ท่าน ถ้านางไม่ไปเขาจะเอาเรื่องสัญญาแต่งงานนี่ เรื่องจะยุ่งยากและไม่มีใครยอมจบด้วยดีหรอก” เฉินหยิงรู้เรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างดี นางรู้ว่าเฟิ่งหยินซวงกตัญญูและมีเหตุผลเพียงใด ดังนั้นนางจึงรีบอธิบายให้เขาฟัง

ไท่ซือเฟิ่งถอนหายใจอย่างหนัก “นี่ไม่ใช่เวลาที่จะต้องรับผิดชอบ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องพานางกลับมาโดยเร็ว ผ่านไปหนึ่งวันกับหนึ่งคืนแล้ว หยินซวงไปไหนทำไมข้าถึงไม่เห็นนาง? ตราบใดที่นางกลับมาได้อย่างปลอดภัย ก็ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

“ต้องเป็นองค์ชายสามแน่ ๆ เขาชวนซวงเอ๋อร์ออกไป การหายตัวไปของซวงเอ๋อร์ต้องเกี่ยวข้องกับเขาแน่ ๆ” ฉินซือกล่าวอย่างตื่นเต้น

“แต่ว่า... เมื่อข้าพาคนไปหาหยินซวง สิ่งที่ข้าเห็นคือองค์ชายสามเป็นลมล้มลงกับพื้น ผิวของเขาฟกช้ำและใบหน้าของเขาถูกทุบตีอย่างเห็นได้ชัด และหยินซวงก็หายตัวไป หากเป็นมือขององค์ชายสามจริง ๆ เขาคงไม่ถูกเฆี่ยนตีเช่นนั้น”

นั่นก็จริง แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในป่าดอกท้อ

สำหรับหนานหยูเทียนดูเหมือนว่าเขาจะถูกทุบตีอย่างหนัก เขาถูกส่งตัวกลับไปที่คฤหาสน์องค์ชายสามอย่างเร่งด่วนเพื่อรับการรักษา และส่งคนไปถามเขาหลายครั้งแต่ก็ไม่มีใครบอก

ใครกันที่แม้แต่องค์ชายสามผู้สง่างามยังกล้าโจมตีและลักพาตัวซวงเอ๋อร์ของพวกเขาไป?

สันนิษฐานว่าตัวตนของบุคคลนี้ไม่ง่าย ซวงเอ๋อร์ตกอยู่ในมือของเขา จะมีทางรอดได้หรือไม่?

ทุกคนวิตกและต้องการทราบข่าวโดยเร็ว แต่ก็กลัวจะได้รับข่าวร้าย พวกเขากำลังจะใจสลาย

ในเวลานี้มีสมาชิกในครอบครัวรีบมารายงาน

“คุณหนูกลับมาแล้ว คุณหนูกลับมาแล้ว!”

หยินซวงกลับมา ทุกคนอดไม่ได้ที่จะกระโดดในใจ พร้อมลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นและวิ่งไปที่ประตู

เฉินหยิงเป็นคนแรกที่วิ่งไปข้างหน้า หากมีอะไรเกิดขึ้นกับ หยินซวง นางจะไม่รู้สึกสบายใจเลยในชีวิตของนาง