บทที่ 42: หัวใจมนุษย์น่ากลัวกว่าผี
บทที่ 42: หัวใจมนุษย์น่ากลัวกว่าผี
ในลานบ้านของตระกูล เหริน ลมยามเย็นพัดเบาๆ ผู้คนหลายสิบคนรวมตัวกันแต่กลับเงียบงันอย่างน่าขนลุก
ภายในค่ายกลกับดักผี วิญญาณของเฉินจือก็ปรากฏขึ้น มองดูชายชราด้วยความเจ็บปวด “พ่อ... ทุกอย่างที่คุณซูพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”
"มันเป็นความจริง." ชายชรา ดูเหมือนอายุเพิ่มขึ้นหลายสิบปีในทันที
“พี่สาว…” เฉินจือหันไปหาผีที่โกรธแค้นอยู่ข้างๆ “ฉันขอโทษ”
"ขอโทษ?" เฉินเหม่ยเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “ฉันเสียชีวิตแล้ว คุณคิดว่าคำขอโทษจะเพียงพอหรือไม่”
“ฉันรู้ว่าคำขอโทษไม่เพียงพอ ดังนั้น…” เฉินจือพูดกับซูโม่จากระยะไกล “คุณซู คุณช่วยถอยร่างกระดาษของคุณไปก่อนได้ไหม?”
"คุณแน่ใจเหรอ?" ซูโม่เลิกคิ้วขึ้น “ถ้าพวกเขาอยู่ไกลเกินไปและเธอกลืนคุณทั้งตัว หุ่นกระดาษของฉันคงช่วยคุณไม่ทัน”
"ฉันแน่ใจ."
"ตกลง." ซูโม่สั่งร่างกระดาษไปที่ขอบของค่ายกลโดยไม่ยุ่งยาก
เมื่อเห็นร่างกระดาษออกไป เฉินจือก็คุกเข่าต่อหน้าเฉินเหม่ยและเงยหน้าขึ้นมองเธอ “ถ้าอย่างนั้น วันนี้ฉันจะคืนชีวิตนี้ให้กับคุณ”
ตอนนี้ไม่เพียงแต่ชายชราตะลึง แต่เฉินเหม่ยก็เช่นกัน
อย่างไรก็ตาม ไม่นานก่อนที่รอยยิ้มเย็นชาจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินเหม่ย ทันใดนั้นเธอก็พุ่งไปข้างหน้า จับวิญญาณของ เฉินจือ ที่คอ
เฉินจือ แสดงความเจ็บปวดแต่ไม่ขอความช่วยเหลือ
หลังจากนั้นไม่นาน ขณะที่วิญญาณของ เฉินจือ เริ่มจางหายไป เกือบจะหายไป เฉินเหม่ยก็ปล่อยมือของเธอออก ความสับสนปรากฏชัดในดวงตาของเธอ “คุณไม่กลัววิญญาณของคุณสลายเหรอ?”
"ฉันไม่กลัว"
เฉินจือยิ้มอย่างขมขื่น “แต่นี่คือสิ่งที่ฉันเป็นหนี้คุณ ฉันยืมชีวิตคุณและมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกยี่สิบปี... พี่สาว ฉันขอโทษ ฉันไม่เคยรู้ ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ชีวิตนี้ควรจะคืนให้กับคุณ”
เมื่อได้ยินคำพูดของ เฉินจือ ออร่าอันดุร้ายรอบตัว เฉินเหม่ย ก็ค่อยๆสงบลง
เธอมองดูดวงวิญญาณที่กำลังคุกเข่าต่อหน้าเธอด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย
ท้ายที่สุด คนที่ทำร้ายเธอก็คือชายชรา ตอนนั้นน้องชายของเธออายุเพียงสองขวบ เขาจะรู้ได้อย่างไร?
เหตุผลที่เธอครอบครองร่าง เฉินจือ ก็เพื่อแก้แค้นชายชราเท่านั้น
“เนื่องจากเธอมีสติปัญญาทางจิตวิญญาณ โดยปกติแล้ว เธอจึงมีอารมณ์เช่นกัน เพียงแต่ความขุ่นเคืองที่สะสมมานานหลายปีได้บดบังสติปัญญาของเธอ ทำให้เธอกลายเป็นคนกระหายเลือดและเป็นบ้า
ขณะนั้น,
ชายชรารวบรวมพละกำลังจากที่ไหนก็ไม่รู้ รีบพุ่งเข้าไปในค่ายกลกับดักผี คว้ามีดขนาดใหญ่จากมือของคนกระดาษ และฟันไปทางเฉินเหม่ย
ค่ายกลกับดักผีมีไว้เพื่อดักผี ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วจึงไม่ส่งผลกระทบต่อมนุษย์
“เสี่ยวเหม่ย อย่าตำหนิฉันเลย!”
“ในเมื่อคุณกลายเป็นวิญญาณอาฆาต คุณก็ไม่ควรอยู่ในโลกนี้!”
ด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว ชายชราใช้ประโยชน์จากความตกใจชั่วขณะของเฉินเหม่ย อย่างไรก็ตาม การฟันที่คาดไว้ก็ไม่เกิดขึ้น มีดกระดาษแทงผ่านจิตวิญญาณของเฉินเหม่ยอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็หล่นลงกับพื้น
การเคลื่อนไหวของชายชราจะหลุดพ้นสายตาของซูโม่ได้อย่างไร
เขาทำได้เพียงแย่งมีดจากคนกระดาษเพราะซูโม่อนุญาต มิฉะนั้นทันทีที่เขาเข้าใกล้คนกระดาษ เขาคงถูกไล่ออกไป
แต่พลังที่ไหลเวียนบนมีดก็ถูกซูโม่ดึงกลับคืนพร้อมๆ กัน และเปลี่ยนมันให้กลายเป็นมีดกระดาษธรรมดา
ชายชราจ้องมองอย่างตกตะลึงขณะที่เฉินเหม่ยหันศีรษะไปด้วย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัว
“เสี่ยวเหม่ย... อะไรนะ... เธอจะทำอะไร ฉัน... ฉันคือพ่อของเธอนะ!”
ขณะที่ชายชราค่อยๆ ถอยออกไป เขาไม่สังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหลังเขา
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงก้าวขึ้นไปบนซากของวงกบประตู ล้มไปข้างหลัง และตกลงสู่พื้นอย่างแรง
เมื่อค่ายกลกักวิญญาณปะทุขึ้นเมื่อสักครู่ ประตูและหน้าต่างทั้งหมดก็พังทลายลง มีเศษไม้อยู่ด้านหลังชายชรา
เศษไม้แทงทะลุด้านหลังศีรษะของเขาและยื่นออกมาจากปาก
เลือดจำนวนมากไหลทะลักออกมา ชายชราต่อสู้อย่างดุเดือดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเสียชีวิต
“แม้แต่สวรรค์ก็ไม่ต้องการที่จะช่วยคุณ” ซูโม่พูดอย่างเหน็บแนม และมองไปที่ชายชราที่ตายไปแล้ว
ฉากดราม่านี้เป็นสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง แม้แต่เฉินเหม่ยก็จ้องมองศพของชายชราอย่างว่างเปล่า ไม่แน่ใจว่าจะตอบสนองอย่างไร
หลังจากนั้นไม่นาน
“เขาตายแบบนั้นเหรอ? เขาจากไปง่ายๆ!”
เฉินเหม่ยหัวเราะอย่างขมขื่น จากนั้นมองไปที่เฉินจือและพูดช้าๆ ว่า "อย่างไรก็ตาม เขาพูดถูกเรื่องหนึ่ง... คุณบริสุทธิ์"
เลือดข้นกว่าน้ำ. คนที่อยู่ตรงหน้าเธอยังคงเป็นน้องชายของเธอ
เมื่อตอนเป็นเด็ก เธอดูแลเขาเป็นเวลาสองปี เปลี่ยนผ้าอ้อม และให้เขาเข้านอน ความทรงจำเหล่านั้นมิอาจลืมเลือน
“พี่...พ่อ...”
เมื่อเห็นร่างหนึ่งกลายเป็นผีพยาบาทและร่างหนึ่งตายต่อหน้าเขา เสียงของเฉินจือก็สำลัก
แต่เฉินเหม่ยไม่ได้มองเขาอีกต่อไป เธอเดินตรงไปที่ขอบของค่ายกลกับดักผีและมองไปที่ซูโม่ "คุณซู ฉันรู้ว่าคุณเป็นปรมาจารย์เหมาซาน ตอนนี้ฉันได้ล้างแค้นให้ตัวเองแล้ว... โปรดทำในสิ่งที่ต้องทำ "
“คุณซู ได้โปรด…” เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินจือก็ตกใจและร้องขออย่างสิ้นหวัง
“ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยเหตุผล” ซูโม่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหยิบกระดาษออกมาแล้วประดิษฐ์ม้ากระดาษอย่างรวดเร็ว “อย่างไรก็ตาม คุณทำร้ายผู้บริสุทธิ์มากมาย”
"นี่คือสิ่งที่เราจะทำ: ฉันจะไม่ทำลายล้างคุณ ขี่ม้ากระดาษตัวนี้แล้วคุณจะตรงไปยังยมโลก เมื่อไปถึงที่นั่น บาปของคุณจะถูกตัดสินโดยกฎแห่งยมโลก"
เฉินเหม่ยโค้งคำนับซูโม่แล้วเหลือบมองเฉินจือเป็นครั้งสุดท้าย “ในเมื่อนายเอาชีวิตฉันไปแล้ว นายก็ควรจะอยู่ดีมีสุข!”
จากนั้นเธอก็ขี่ม้ากระดาษ
ด้วยการสะบัดป้ายคำสั่งของซูโม่ เส้นทางที่เรียงรายไปด้วยเปลวไฟสีเขียวก็ปรากฏขึ้น
โดยไม่ลังเลใจ เฉินเหม่ยไปตามเส้นทางและหายไป ทิ้งให้เฉินจือร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้ในจุดนั้น
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนแสดงอารมณ์ผสมปนเป
หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เหรินถิงถิงก็ถามเบา ๆ ในที่สุด "คุณซู ผีพยาบาทคนนี้ ... "
“คุณรู้สึกว่าผีอาฆาตนี้แตกต่างจากที่คุณจินตนาการไว้หรือไม่?”
“ใช่” เหรินถิงถิงพยักหน้า “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าผีอาฆาตจะมีอารมณ์ได้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูโม่ก็หัวเราะเบา ๆ
เขามองไปที่ศพของชายชราแล้วพูดว่า "บางครั้ง หัวใจของมนุษย์ก็น่ากลัวกว่าผีอาฆาตใดๆ มาก"
