ตอนที่3 ฮีโร่? จอมมาร?

การเป็นเด็กเป็นเรื่องยากอย่างแน่นอน คุณไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างถูกต้อง กระดูกของคุณอ่อนแอและอ่อนแอ แม้จะกลิ้งไปสักหน่อยก็เหนื่อยง่าย ยิ่งไปกว่านั้น คุณไม่สามารถควบคุมการทำงานของร่างกายได้ ดังนั้นทำไมคุณถึงต้องใส่ผ้าอ้อม...

เวทมนตร์แห่งการเสกดูเหมือนจะยากเกินไปสำหรับฉัน แม้แต่ "ทักษะ" ภายในสิ่งที่เรียกว่า "ระบบ" ก็ยังไม่ดี พวกเขาอ่อนแอมาก...

ฉันคิดว่าฉันอาจมีพรสวรรค์ที่แย่กว่าฉันในชาติที่แล้วอีก จริงๆ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่คุณตาย? คุณจะไปที่ไหน? ฉันเพิ่งเกิดใหม่เพราะว่าฉันถูกเลือกโดยสิ่งลึกลับ แต่ถ้าฉันไม่ได้ล่ะ?

ในโลกก่อนของฉันผู้คนเชื่อเรื่องชีวิตหลังความตายแต่จริงๆแล้วฉันไม่เชื่อเลย ฉันไม่เชื่อว่าวิญญาณมีอยู่จริงเช่นกัน ฉันแค่คิดว่าหลังจากที่คุณตายก็แค่หยุดและ... หายไป แต่ดูเหมือนว่าฉันคิดผิด มีคนที่เชื่อในพระเจ้าองค์หนึ่ง และคนอื่นๆ ในเทพเจ้าต่างๆ ขอย้ำอีกครั้งว่าฉันไม่เคยมีเวลาเจาะลึกหัวข้อเหล่านี้มากนัก ฉันมีชีวิตที่มีแม่และพี่สาวที่ฉันต้องช่วยชีวิต และมีเวลาอีกนิดหน่อยที่จะฝึกฝนกับอาจารย์

เฮ้อ... ฉันไม่เสียใจเลยที่ต้องปลิดชีพตัวเอง ถ้ามันหมายความว่าฉันสามารถช่วยชีวิตพวกเขาได้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงคิดแบบนั้น ฉันแค่รักครอบครัวมากเกินไปจนปล่อยให้พวกเขาตายไม่ได้...

ถ้าฉันเลือกได้ว่าจะทำยังไงอีกครั้ง ฉันก็คงทำแบบเดียวกัน ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้ว จริงๆ แล้วฉันตายและเกิดใหม่เป็นเด็ก "ลูกครึ่งเอลฟ์" ในโลกที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง โดยมีพื้นฐานมาจากแนวคิดที่ฉันเคยได้ยินมาและคนที่ส่งฉันมาที่นี่เท่านั้น

จริงๆแล้วเขาเป็นใคร?

ถ้าเขาสามารถทำสิ่งต่าง ๆ เช่น ชุบชีวิตผู้คนหรือกลับชาติมาเกิดใหม่ได้...

แล้วเขาจะมีความคล้ายคลึงกับเทพเจ้าหรือเทพเจ้าที่พวกเขาบูชาในชาติที่แล้วของฉันหรือเปล่า?

สิ่งมีชีวิตเหนือมนุษย์ที่สามารถทำสิ่งที่ท้าทายตรรกะของเราได้...

และเขาก็ให้พลัง "ระบบ" แปลกๆ นี้แก่ฉันเช่นกัน อีกทั้งที่รู้สึกเหมือนว่าเขากำลังจะกำจัดฉันโดยให้ระบบล้มเหลวที่เข้าสร้าง ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

ต้องบอกว่าเราอยู่ด้วยกัน,ระบบเราทั้งคู่ถูกทอดทิ้งโดยไอ้บ้านั่น

ฉันเดาว่าคุณคงพูดไม่ได้ แต่ดูเหมือนคุณจะมีสติสัมปชัญญะอยู่บ้าง และยังพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ เมื่อข้อความปรากฏขึ้นเหมือนคัมภีร์เวทมนตร์ บางทีมันอาจมีสติปัญญาหรืออะไรบางอย่าง แต่เนื่องจากมันเสียหาย มันจึงไม่สามารถแสดงออกได้อย่างสมบูรณ์?

ฉันสงสัยว่าฉันจะแก้ไขระบบได้อย่างไร? พอเปิดขึ้นมาก็บอกว่ามีข้อผิดพลาด บอกฉันว่าสามารถแก้ไขได้ แต่หากฉันซ่อมมันมากกว่านี้ มันจะไม่แย่ลงใช่ไหม?

ดังนั้นฉันจึงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อีกทั้งจำนวนข้อผิดพลาดก็มีมากกว่าพันครั้ง... ดีไหม! ฉันไม่อยากเสี่ยงและท้ายที่สุดก็ทำให้ระบบมาฆ่าฉันหรืออะไรทำนองนั้น ฉันคิดว่าสิ่งนี้ติดอยู่กับร่างกายของฉัน...หรือจิตวิญญาณกันแน่

ฉันอายุได้สี่สัปดาห์แล้ว แต่ที่นี่ฉันประสบปัญหาหลายอย่าง บางครั้งฉันแค่อยากจะไม่มีระบบนี้ติดตัวไปด้วยเลย การกลับชาติมาเกิดด้วยตัวเองนี่ก็มากเกินพอ อันที่จริงนี่ก็ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วตั้งแต่ฉันเกิด นับวันก็ 30 วันผ่านไปตั้งแต่ฉันเกิด พ่อและแม่ของฉันก็พูดถึงการเปลี่ยนแปลงของเดือนด้วย โอ้ใช่. ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาพูดภาษาเดียวกับโลกของฉัน

อย่างไรก็ตาม ฉันไม่แน่ใจว่าฉันอยู่ในโลกที่แล้วหรือเปล่า แต่อาจจะแค่อยู่ในภูมิภาคที่ห่างไกล จากสิ่งที่พวกเขาพูดถึงในบางครั้งมันทำให้ฉันเริ่มสงสัยในความเป็นไปได้นั้น

แม่ของฉันพูดคุยกับพ่อเกี่ยวกับ "การผจญภัย" ของพวกเขาเมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้ว วิธีที่พวกเขาเอาชนะ "จอมมาร" และในที่สุดพวกเขาก็สามารถที่จะอยู่อย่างสงบสุขในฐานะชาวนาธรรมดา ๆ ได้ เกี่ยวไรด้วย!

จอมมาร? นั่นอะไร? นิทานพื้นบ้านหรอ?

ฉันได้ยินพ่อบอกว่าแม่ของฉันคือนักบุญศักดิ์สิทธิ์แห่งเอลฟ์ และวันหนึ่งแม่ของฉันก็แกล้งเขาโดยเรียกเขาว่า "วีรบุรุษแห่งเปลวเพลิง" ... หืม?!

พวกเขาล้อเล่นหรือเปล่า? บางทีพวกเขาอาจจะชอบเล่นบทบาทสมมติ? ฉันไม่เข้าใจ!

ฉันรู้สึกเหมือนว่าถ้าฉันได้อ่าน "นิยายอิเซไค" ที่ไอ่เจ้าบ้านั่นพูดถึง ฉันคงจะพอเดาออกว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แต่ ณ ตอนนี้ฉันยังเป็นทารกอยู่เลย

แล้วนักบวชหญิงศักดิ์สิทธิ์พบเห็นได้ทั่วไปที่นี่หรือไม่? แล้วพวกที่มีฉายาฮีโร่แปลกๆ ล่ะ?

ตอนนี้ฉันกำลังฝึกพูดอยู่ แต่ลำคอและปากของฉันไม่สามารถรวบรวมคำพูดที่เหมาะสมได้...บางทีอีกสักหน่อยฉันจะสามารถพูดคุยกับพ่อแม่ได้…

แน่นอนว่าฉันจะไม่เปิดเผยเพราะสำหรับพวกเขาแล้วฉันเป็นคนกลับชาติมาเกิดเหมือนทั่วๆไป ฉันชอบให้พวกเขาปฏิบัติต่อฉันเหมือนลูกสาวของพวกเขา และไม่ใช่คนแปลกหน้าที่เข้ามาในครรภ์แม่ด้วยความตั้งใจอะไรก็แล้วแต่

นอกเหนือจากความยากลำบากในการเป็นทารกแล้ว อาจกล่าวได้ว่าฉันมีชีวิตที่ดีอยู่ในเปล บางครั้งแม่ก็โอบกอดฉันด้วยความรักและร้องเพลงเอลฟ์ให้ฉัน ซึ่งฟังดูคล้ายกับเพลงกล่อมเด็กที่ผ่อนคลาย

ด้วยเหตุนี้ฉันจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว ส่วนพ่อเขาจะมาพบฉันเวลาอื่น ปกติวันละ 2-3 ครั้งหลังจากเลิกงานในฟาร์ม เสร็จแล้วเขาก็จะมาเล่นกับฉัน เขาลูบท้องฉันเบาๆ จูบหน้าผากของฉัน และลูบผมของฉัน ยิ่งไปกว่านั้นเขาหล่อและน่ารักมาก ฉันคิดว่าฉันเริ่มชอบความรู้สึกเอาแต่ใจนี้แล้ว...

ฉันคิดว่าหัวใจของฉันค่อยๆ ได้รับการเยียวยาจากพ่อแม่ที่น่ารักทั้งสองคนนี้...

สำหรับการฝึกฝนล่ะ? ฉันได้ทำสิ่งที่ฉันสามารถทำได้แต่อาจจะเพราะยังเด็กมัเลยนลำบากมาก และดูเหมือนฉันจะมี HP ที่ไม่ลดลง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่เหนื่อยนะ ฉันแค่กลิ้งไปรอบๆ และไปต่อไม่ได้เพราะแค่นั้นฉันก็เหนื่อยแล้ว มันยากเกินไป และเวทมนตร์?

ฉันมีทักษะการใช้เวทย์มนตร์ตามธรรมชาติ ซึ่งทำให้ฉันสามารถควบคุมมานาได้ จากนั้น ฉันสามารถสร้างเอ็มเบอร์เป็นเปลวไฟเล็กๆ ขนาดเท่าปลายนิ้ว อ่อนกว่าไฟอื่นๆ ที่คุณเคยคิดอีก และอาจอ่อนกว่าไฟเทียนด้วย

แต่แล้วจู่ๆ ฉันก็สงสัยว่า... จะเป็นอย่างไรถ้าฉันเสกเอ็มเบอร์หลายครั้งติดต่อกัน? ถ้าทำในบ้านจะไม่ตกใจเหรอ? แล้วตอนที่พ่อแม่ของฉันอยู่ด้วยล่ะ?

ด้วยเหตุนี้ฉันจึงตัดสินใจฝึกซ้อมในขณะที่แม่กำลังยุ่งกับการทำอาหารเมื่อเช้านี้ ฉันสร้างถ่านไฟขึ้นมา จากนั้นก็ใช้ความพยายามและความตั้งใจในการสร้างสรรค์มันขึ้นมาอีกก้อนหนึ่ง แล้วก็อีก และอีก และอีก... และอีก... และ... ในที่สุดฉันก็สร้างลูกไฟลอยได้โดยการหลอมถ่านจำนวนหนึ่งร้อยก้อนเข้าด้วยกัน

“หืม?! ซิลฟ์?!” อ้าวแม่เจอแล้ว