บทที่ 88 เป็นยาแก้พิษของนาง    

“ร้อน ร้อนมาก!” เฟิ่งหยินซวง รู้สึกเหมือนปลาถูกโยนลงไปในน้ำร้อน เมื่ออุณหภูมิสูงขึ้นนางยังคงดิ้นรนและกระวนกระวาย แต่นางก็อ่อนแอและเหงื่อออก

ณ จุดนี้ เสื้อผ้าของนางก็หลุดจากร่างกาย เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าที่สวยงามดั่งดวงจันทร์

นอกจากนี้เป็นเวลานานนางรู้สึกไม่สบายตัว ร้อนเนื่องจากฤทธิ์ของยาและพยายามดิ้นรนอย่างต่อเนื่อง

นาง...รู้ไหมว่านางกำลังทำอะไร? นางรู้ผลของการทำเช่นนั้นหรือไม่?

ชายผู้นั้นเฝ้าดูฉากนี้อย่างเต็มที่ ปลายนิ้วเย็นเฉียบแตะแก้มนาง ต่อมาเพียงสัมผัสที่สวยงามก็หายไปแล้ว บางทีอาจเป็นเพราะเสื้อผ้าถูกปลดออกในที่สุด และความเย็นเล็กน้อยแทรกซึมเข้ามาเพื่อขจัดความสับสนวุ่นวายในใจของนาง และดวงตาที่ปิดสนิทของเฟิ่งหยินซวงก็เปิดขึ้น

แต่ดวงตาของนางพร่ามัว นางมองเห็นอะไรไม่ชัดเจน มีเพียงร่างสีขาวอยู่ข้างหน้านางเท่านั้นที่สามารถเห็นได้ลาง ๆ

ร่างในชุดขาวดูคุ้นเคยมาก

“จุน... โม เชน” ริมฝีปากของนางสั่นเล็กน้อยแล้วนางก็พูดชื่อ

ใบหน้าที่สวยงามของชายคนนั้น สีหน้าของเขาแข็งทื่อ และมีร่องรอยของการกลั่นตัวเป็นหยดน้ำ

“เฮ้อ อยากบอกเทพองค์นี้ว่าอยากให้เขาอยู่เคียงข้างและให้ยาแก้พิษของยารักหรือไม่ น่าเสียดายที่เขาไม่อยู่ที่นี่ในเวลานี้”

“จุนโมเชน ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย!” เฟิ่งหยินซวงไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเลย แต่นางยังคงตะโกนตามสัญชาตญาณ ต้องการที่จะเข้าใกล้เขาและสัมผัสเขา

เมื่อได้ยินว่านางเอาแต่ตะโกนชื่อนั้น สีหน้าของชายคนนั้นก็ซับซ้อนเล็กน้อย ทุกคนรู้ว่ากษัตริย์ชิงผิงมีใบหน้าที่อัปลักษณ์ ทนทุกข์ทรมานจากโรคปากแข็ง และยังอดทนต่อภรรยาของเขาอีกด้วย ถ้าผู้หญิงคนไหนที่แต่งงานกับเขาแล้วจะไม่จบลงด้วยดี นางยังอยากอุทิศตัวให้เขาด้วยความเต็มใจหรือไม่? นางไม่สนใจเลยใช่ไหม

เดิมทีนางคิดว่านางเลือกที่จะแต่งงานกับกษัตริย์ชิงผิงอย่างหมดหนทาง แต่ถ้านางมีโอกาสจากไป นางก็จะจากไปโดยไม่ลังเล แต่ตอนนี้ชายคนนั้นมองนางด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย

หลังจากที่ได้สัมผัสกับอุณหภูมิเย็นของร่างกายของเขาแล้ว นางก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่และควบคุมตัวเองไม่ได้เลย มีกลิ่นหอมเย็นที่คุ้นเคยจากร่างกายของเขา ซึ่งทำให้เฟิ่งหยินซวงรู้สึกโล่งใจอย่างสมบูรณ์ นางแค่อยากจะกอดเขาแน่น ๆ ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่นางจะรู้สึกสบายใจขึ้นและมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถทำให้นางเย็นลงได้ ปลาที่ใกล้ตายต้องได้รับการช่วยเหลือและใส่ลงไปในน้ำ

นางไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร นางแค่คลานขึ้นไปบนตัวเขาโดยสัญชาตญาณ วินาทีต่อม มือเล็ก ๆ ของนางก็ถูกมือเย็น ๆ ขนาดใหญ่จับไว้ในฝ่ามือของนาง และเสียงที่มีเสน่ห์และน่าฟังนั้นก็แหบกว่าเล็กน้อย

“สาวน้อย ถ้าเจ้าทำแบบนี้เพื่อล่อลวงเทพอีกครั้ง ก็อย่าโทษเทพเลย”

แต่ถ้าเฟิ่งหยินซวงยังคงมีสติสัมปชัญญะ นางจะไม่ยอมให้ตัวเองกระทำการที่กล้าหาญเช่นนี้

ในที่สุดชายคนนั้นก็ทนไม่ได้อีกต่อไป

“ร้อน ร้อนมาก ได้โปรดช่วยข้าด้วย!”

“ดี เทพองค์นี้จะช่วยเจ้า!” เหวี่ยงมือขึ้น มุ้งก็หลุดลงมา พื้นที่เล็ก ๆ ทำให้คนทั้งสองใกล้ชิดกันมากขึ้น

ชายคนนั้นเห็นสายตุ๊กแกที่สะดุดตาบนแขนของนาง ริมฝีปากบาง ๆ ของนางก็ถูกกดจูบเบา ๆ ในไม่ช้าความบริสุทธิ์ของนางจะถูกเขาพรากไป และเขาจะต้องอยู่คนเดียว

เมื่อเขาเห็นบาดแผลบนไหล่ของนางที่ถูกปักด้วยปิ่น ดวงตาของเขาก็จมลง นี่ต้องเป็นเพราะนางต้องการยับยั้งตัวเองไม่ให้ตกไปอยู่ในมือของหนานหยูเทียน ดังนั้นนางจึงทำร้ายตัวเอง

แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีเลือดมาก แต่บาดแผลก็ยังดูน่าตกใจ คิดว่าถ้าเขาไม่รีบไปช่วยนาง ตอนนี้นางคงถูกผู้ชายคนอื่นทำร้ายแล้ว และแววตาของชายคนนั้นก็มีความโกรธเกรี้ยวอยู่เงียบ ๆ

บัญชีนี้จะถูกเก็บไว้กับเขาในอนาคตและตอนนี้เขากำลังจะแก้ปัญหาตรงหน้าก่อน “ปัญหาสำคัญ” ต่อหน้าเขา

เขาบีบกรามของนาง บังคับให้นางลืมตาขึ้นมองเขา

“ข้าเป็นใคร?”

“ไม่...ไม่รู้”

“เอาน่า ถ้าไม่พูดก็จะไม่ได้สิ่งที่ต้องการ”

เฟิ่งหยินซวง มองเขาด้วยสายตาที่สับสนพร้อมกับความขุ่นเคืองในดวงตาของนาง นางรู้สึกว่าเขาน่ารังเกียจจริง ๆ นางอึดอัดมาก แต่เขาก็ยังรังแกนาง ในเวลานี้มีน้ำตาบนใบหน้าแดงของนางและรูปลักษณ์นั้นทำให้ผู้คนรู้สึกเป็นทุกข์

“เจ้าคือ... ชูทัน ข้าอึดอัดมาก ช่วยข้าด้วย!”

แต่เขาไม่ต้องการ เขาลดศีรษะลงกัดคอนางอย่างแรง และนางก็หายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด เขาเป็นคนเลวมากจริง ๆ นางพูดไปแล้ว ทำไมเขาถึงทำกับนางแบบนี้

“หากเจ้าปล่อยให้ข้าได้ยินชื่อชายอื่นจากปากเจ้าอีก ครั้งหน้าจะโดนลงโทษมากกว่านี้!” เขามองไปที่เครื่องหมายที่มีรอยฟันลึกใต้กระดูกไหปลาร้าของนาง และเตือนด้วยเสียงแหบแห้ง

“จำไว้ ข้าชื่อ เฉียนซ่งซื่อ!”

ก่อนที่เฟิ่งหยินซวง จะเข้าใจความหมายของคำทั้งสามนี้ วินาทีถัดมา นางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของนางพร่ามัวด้วยความเจ็บปวด

เขาจูบน้ำตาที่ไหลลงมาจากหางตาของนางอย่างอ่อนโยน แล้วจูบริมฝีปากสีแดงของนาง