ตอนที่ 310 การตัดสินใจของคุซัน
“ยอมแพ้เถอะค่ะ จอมพล เซ็นโกคุ ไม่สิ! ฉันขอเรียกคุณว่าเซ็นโกคุ”
เสียงที่สงบของไอน์ ดังไปถึงหูของเซ็นโกคุและคนอื่นๆ
“ความสามารถของ [ ซิลเวอร์ แชเรียท เรเควี่ยม ] ของฉัน มันไม่เหมือนกับ [ สตาร์แพลตตินั่ม ] ของพี่สาวโดมิโน่ ซึ่งมีความสามารถในการหยุดเวลา แต่มันก็มีความสามารถในการควบคุมพลังผลปีศาจของคนอื่นได้”
“เว้นซะแต่ว่าคุณจะแข็งแกร่งมากกว่าฉันมาก มิฉะนั้น คุณก็จะไม่สามารถกำจัดการควบคุมของฉันได้”
“และตอนนี้ คุณก็เป็นหุ่นเชิดของฉัน เซ็นโกคุ”
ราวกับจะพิสูจน์คำพูดของตัวเอง ร่างกายของไอน์ได้ขยับเบาๆ และร่างของเซ็นโกคุ ซึ่งยังคงยืนอยู่ห่างไกลออกไป ก็ได้กระโดดมาอยู่ที่ด้านข้างของไอน์ โดยที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้
อนึ่ง มันยังมี [ ซิลเวอร์ แชเรียท เรเควี่ยม ] ที่อยู่ข้างๆ เซ็นโกคุอีกด้วย
“แน่นอน นอกจากความสามารถนี้แล้ว ฉันก็ยังมีความสามารถอื่นๆ ที่ยังทำได้อยู่ด้วย…”
ตามที่ไอน์ได้พูดออกมา เธอก็ได้ใช้ความสามารถของ [ ซิลเวอร์ แชเรียท เรเควี่ยม ] ในการส่งเสริมการวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิต กับเซ็นโกคุ!
ทันใดนั้น ในสายตาของการ์ปและคนอื่นๆ ที่กำลังดูอยู่ ใบหน้าของเซ็นโกคุก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง และดูเหมือนว่ามันจะมีสิ่งใหม่ๆ ที่กำลังเติบโตขึ้น!
“เดี๋ยวก่อน! ไอน์ เธอจะทำอะไรกับเซ็นโกคุกัน?” ซึรุรีบพูดอย่างรวดเร็ว
“มันเป็นแค่คำเตือนเท่านั้น” ไอน์เหลือบมองไปที่เธอ
“ตราบเท่าที่ฉันต้องการ ฉันสามารถทำให้เซ็นโกคุ พัฒนากลายเป็นสายพันธุ์ใหม่ได้ทันที”
“และแน่นอนว่าในตอนนั้น สายพันธุ์ใหม่ที่เกิดขึ้นก็อาจจะไม่ใช่เซ็นโกคุอีกต่อไป และนั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันไม่รู้จักด้วย”
“บางที เซ็นโกคุอาจจะสูญเสียสติไป ในขณะที่กำลังวิวัฒนาการก็ได้”
“แต่ถ้าเซ็นโกคุ สามารถออกไปจากกองบัญชาการกองทัพเรือ และมอบกองบัญชาการกองทัพเรือ มารีนฟอร์ดให้กับพวกเราได้ ฉันก็จะดึงความสามารถนี้กลับคืนมา”
“ด้วยวิธีนี้ มันก็จะเป็นการดีกว่าที่จะป้องกันไม่ให้ผู้ที่สลบอยู่ สูญเสียสติไปเนื่องจากวิวัฒนาการ”
ได้ยินคำพูดของไอน์ ซึรุก็ขมวดคิ้วและมองไปยังทหารเรือที่ล้มลงรอบๆ ทันที
ร่างของพวกเขาทั้งหมดอยู่ในสายตาของซึรุ และในตอนนี้ร่างของทหารเรือบางส่วน ก็ดูเหมือนจะอยู่ในสภาพเดียวกับเซ็นโกคุไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าไอน์จะไม่ได้ใช้ความสามารถนี้กับพวกเขา และการเปลี่ยนแปลงในพวกเขานั้น มันก็ต่ำกว่าของเซ็นโกคุมาก
“เซเฟอร์ นี่คือสิ่งที่นายวางแผนที่จะทำงั้นหรอ?” เซ็นโกคุสะกิดใจขึ้นมาได้
“นายคิดผิดแล้ว เซ็นโกคุ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรกับนาย” เซเฟอร์เดินไปหาเซ็นโกคุ และเหลือบมองไปยังเพื่อนเก่าของเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน
“ถ้านายเต็มใจที่จะเข้าร่วมกับนีโอกองทัพเรือ และรับตำแหน่งได้ ทหารเรือที่เต็มใจจะจากไปพร้อมกับนาย ก็สามารถเข้าร่วมกับพวกเราได้เช่นกัน”
“หรือไม่ก้ยินยอมทำตามคำพูดที่ไอน์บอก มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้น ที่จะทำให้ไอน์ยกเลิกความสามารถนี้ และร่างกายของพวกเขาก็จะฟื้นตัวกลับมาตามธรรมชาติ”
“พอเถอะ อย่ามาชักชวนฉันอีกต่อไป นายกับฉันมีเส้นทางที่แตกต่างกัน” ฟังสิ่งที่เซเฟอร์ต้องการจะพูด เซ็นโกคุก็พูดขัดจังหวะเขาโดยตรง
“นายยังต้องการที่จะสนับสนุนรัฐบาลโลกต่อไป และฉันก็สามารถทำในสิ่งที่ฉันคาดหวังได้ พวกเราต่างก็คงต้องทำงานหนัก” เซเฟอร์พยักหน้า
“เช่นเดียวกับอิซโช เขากำลังเคลื่อนตัวไปสู่ความยุติธรรมของตัวเอง”
ได้ยินคำพูดของเซเฟอร์ เซ็นโกคุก็เงียบไปครู่หนึ่ง และไม่รู้ว่าเขาจะตอบคำพูดของเซเฟอร์อย่างไร
ด้านข้าง อาคาอินุต้องการที่จะโจมตีไอน์ต่อ แต่เนื่องจากกลัวความสามารถของไอน์ ในการควบคุมพลังผลปีศาจ เขาจึงต้องต่อต้านความปรารถนาที่จะทำการโจมตีเอาไว้
“อาจารย์เซเฟอร์ ไอน์ พวกเขาจะไม่เป็นไรจริงๆ ใช่ไหม” ในเวลานี้ อาโอคิยิที่นิ่งเงียบมาตลอดก็ได้พูดขึ้น
ไอน์เหลือบมองมาที่เขา และพยักหน้าเบาๆ
“ทหารเรือที่ล้มลงไป กำลังเข้าสู่ขั้นตอนการเตรียมการของการวิวัฒนาการ เพียงเพราะความสามารถของฉัน”
“ในตอนนี้ พวกเขาอยู่ในอาการโคม่าเท่านั้น และพวกเขาก็ยังมีความปลอดภัยในชีวิตของตัวเองอยู่”
“แน่นอนว่า… มันยังมีอิทธิพลอื่นๆ อยู่ด้วย”
“อิทธิพลอื่นๆ?” อาโอคิยิขมวดคิ้ว
และเมื่อเขาต้องการถามคำถามต่อ ไอน์ก็ถอนพลังของเธอเล็กน้อยออกมาจากฮินะกับทาชิงิ ที่กำลังนอนสลบอยู่ข้างสนาม
ในไม่ช้า ผู้หญิงทั้งสองคนก็ลืมตาขึ้น และลุกขึ้นยืนจากพื้นดิน
ในเวลานี้ ทุกคนที่กำลังมีสติอยู่ ล้วนแล้วแต่หันความสนใจไปที่ฮินะกับทาชิงิทั้งสิ้น
“ฮินะ เธอโอเคไหม” อาโอคิยิหันไปถามฮินะ
“พลเรือเอกอาโอคิยิ?” [ ฮินะ ] เอียงศีรษะและดูสับสน
“ฉันชื่อทาชิงิ! ไม่ใช่พันเอกฮินะสักหน่อย?”
“แต่… ทำไมฉันถึงเป็นลมไปล่ะ แล้วสถานการณ์มรตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น!”
“ฮะ?! จอมพล เซ็นโกคุ คุณถูกจับไปแล้วงั้นหรอ?”
เมื่อวิญญาณเปลี่ยนไป ทาชิงิผู้ควบคุมร่างของฮินะก็กำลังจ้องมองไปที่เซ็นโกคุ ซึ่งกำลังถูกไอน์ควบคุมอยู่ด้วยความตกใจ
โดยที่เธอไม่ได้สังเกตเลยว่าคนอื่นๆ ก็กำลังมองมาที่เธอ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจมากเช่นกัน
และข้างๆ เธอ ฮินะที่ควบคุมร่างของทาชิงิ ก็กำลังมองไปที่ทาชิงิในร่างของเธอ ด้วยท่าทางที่น่ากลัว
“เธอทำได้ดีมาก! ตอนนี้ฮินะอารมณ์เสียมากแล้ว!” ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ฮินะในร่างทางชิงิ มองไปที่ไอน์ด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“เดี๋ยวก่อน! นั่นมันเสียงของฉันนี่น่า?” ทาชิงิมองไปที่ฮินะ
“ทำไมมันถึงมีฉันอีกคนที่นี่กันล่ะ?” ทาชิงิตกใจ และรีบมองไปที่ร่างของฮินะ
“ฮะ? ทำไมฉันถึงเป็นพันเอกฮินะ!”
ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ ซึรุก็ขมวดคิ้วและมองไปที่ไอน์อย่างเคร่งขรึม
“นี่มันก็คือความสามารถของเธอด้วยงั้นหรอ? แลกเปลี่ยนจิตสำนึกระหว่างผู้คน?”
“ยังไงก็ตาม เธอไม่ได้แลกเปลี่ยนจิตสำนึกของฉัน เซนโงคุ ฯลฯ ซึ่งหมายความว่า ความสามารถของเธอไม่สามารถนำไปใช้กับคนที่มีพลังมากเกินไปได้?”
ได้ยินคำพูดของซึรุ ฮินะกับทาชิงิก็เกือบจะแน่ใจแล้วว่า นี่เป็นฝีมือของไอน์ ที่ทำให้พวกเธอตกอยู่ในสภาพแบบนี้
“แต่พลังผลปีศาจของฮินะ ฮินะก็ยังสามารถใช้มันได้อยู่ ฮินะสงสัยเรื่องนี้มากจริงๆ” ฮินะพยายามใช้พลังผลปีศาจของเธอ
และพบว่าเธอสามารถใช้พลังผลปีศาจของเธอ ผ่านร่างกายของทาชิงิได้ ทำให้มีความประหลาดใจแวบวาบอยู่ภายในดวงตาของฮินะ
“ตามตำนาน ผลปีศาจเชื่อมโยงกับจิตวิญญาณของผู้ที่กินมันเข้าไป”
“บางที เมื่อไอน์ใช้ความสามารถนี้ เธอก็สามารถแลกเปลี่ยนจิตวิญญาณของฮินะ และพลังผลปีศาจของเธอ กับร่างและวิญญาณของทาชิงิได้?”
“ไอน์ เมื่อเธอยกเลิกความสามารถนี้ ทุกคนก็จะกลับสู่สภาพเดิมใช่ไหม?” อาโอคิยิถาม
“ใช่!” ไอน์พยักหน้าเล็กน้อย
“อาจารย์เซเฟอร์ได้พูดไปแล้ว พวกเราไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายทหารเรือทั้งหมด”
“ผู้ที่ยินดีจะเข้าร่วมกับนีโอกองทัพเรือ สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้ และผู้ที่ไม่ต้องการจะเข้าร่วมกับนีโอกองทัพเรือ โปรดออกไปจากกองบัญชาการกองทัพเรือ มารีนฟอร์ด”
“เราจะใช้มารีนฟอร์ดแห่งนี้ เป็นกองบัญชาการนีโอกองทัพเรือของพวกเราในอนาคต!”
เช่นเดียวกับเซเฟอร์ ไอน์ก็ไม่ได้สนใจที่จะทำสงครามกับกองทัพเรือในตอนนี้ หากสิ่งต่างๆ สามารถจบลงได้อย่างมั่นคง มันก็ไม่จำเป็นที่เธอจะต้องดำเนินการจนถึงขั้นเด็ดขาด
“ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างงั้น… ฉันก็จะไปกับเธอ” อาโอคิยิพยักหน้าและพูดขึ้นอย่างจริงจัง
“เดี๋ยวก่อน! คุซัน! นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน!” เซ็นโกคุที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ เบิกตากว้าง
“นายต้องการที่จะออกจากกองทัพเรืออย่างงั้นหรอ?”
“พูดให้ชัดก็คือ ฉันจะเข้าร่วมกับนีโอกองทัพเรือ ของอาจารย์เซเฟอร์ต่างหาก” อาโอคิจิมองไปที่เซ็นโกคุอย่างขอโทษ
“ขออภัยจอมพล เซ็นโกคุ ในกองทัพเรือ ฉันไม่สามารถค้นหาความรู้สึก ในการแสวงหาความยุติธรรมของฉัน ได้มากขึ้นอีกต่อไปอีกแล้ว”
“ฉันไม่แน่ใจว่า ฉันจะสามารถหาความยุติธรรมที่แท้จริงได้หรือไม่ หากฉันยังคงทำแบบนี้ต่อไป”
“ดังนั้น ฉันจึงอยากที่จะลองค้นหาเรื่องนี้ กับนีโอกองทัพเรือของอาจารย์เซเฟอร์!”
…
