บทที่ 79 กระเป๋าเป็ดแมนดารินสีแดง  

แน่นอนว่ามุมมองของชายและหญิงคู่นี้แตกต่างกันแม้ว่าจะเป็นพี่น้องร่วมมารดาเดียวกันก็ตาม

ความสนใจของเยว่หยิงถูกบดบังไปนานแล้วเพราะผู้ชายที่นางรักมาพัวพันกับเฟิ่งหยินซวง นางจะสนใจมากขนาดนี้ได้อย่างไร

แต่เมื่อนางได้ยินคำแนะนำของพี่ชาย นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และดูเหมือนจะสมเหตุสมผล ถ้าไม่ใช่เพราะเยว่ฉีคอยเตือนนางอยู่เสมอ นางเกรงว่าเฟิ่งหยินซวงคงจะตายไปแล้วแปดร้อยครั้งภายใต้แรงกระตุ้นของนาง

“ถ้าอย่างนั้น เฟิ่งหยินซวงหมายความว่าอย่างไร ตอนนี้อำนาจของตระกูลเฟิ่ง ในศาลนั้นท่วมท้นแล้ว แม้ว่าขุนนางของ เฉินกั๋วกงจะต่อต้านพวกเขา ก็ไม่สร้างความแตกต่าง ตอนนี้นางกำลังทำหลายสิ่งหลายอย่างโดยไม่มีเหตุผล นางต้องการทำอะไร?”

เมื่อพูดถึงภูมิหลังของเฟิ่งหยินซวง เยว่หยิงรู้สึกอิจฉามากยิ่งขึ้น

ตั้งแต่ยังเด็ก นางเป็นลูกสาวผู้สูงศักดิ์และเป็นที่รัก และพวกเขาเป็นเด็กกำพร้าจรจัดเร่ร่อนไปทั่ว นางมีทุกอย่างแล้วแต่นางยังไม่พอใจ นางออกมาข้างหน้าและจบลง ถ้าไม่ใช่เพื่อประโยชน์ของนางจะปล่อยให้คนแบบนี้มีอยู่ได้อย่างไร

แต่สิ่งที่เฟิ่งหยินซวงประสบความสำเร็จในชีวิต เป็นสิ่งที่นางไม่สามารถจินตนาการได้ นางอิจฉาชะตากรรมของเฟิ่งหยินซวงมาก ถ้านางรู้ความจริง นางเกรงว่านางจะไม่เต็มใจที่จะแลกเปลี่ยนกับนางเมื่อนางตาย

“ผู้คนไม่เคยพอใจ แม้ว่านางจะมีมากแต่นางก็ต้องการมากกว่านี้ แต่สิ่งนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา หน้าที่ของเราคือช่วยท่านชายให้ดีและทำงานทุกอย่างที่ท่านชายมอบให้ด้วยวิธีนี้เท่านั้น เราสามารถทำแผนการแก้แค้นของเราให้สำเร็จโดยเร็วที่สุด”

เมื่อนึกถึงความบาดหมางในสายเลือด ดวงตาของทั้งสองฉายแววเย็นชาและกระหายเลือด

…

หลังจากจัดการเรื่องของเฉินชูเซียนแล้ว เฟิ่งหยินซวงรู้สึกมีความสุขมากเป็นเวลาหลายวัน

เมื่อใดก็ตามที่สิ่งนี้เกิดขึ้น นางรู้สึกขอบคุณโชคชะตามากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งสามารถทำให้นางมีโอกาสที่จะมีชีวิตใหม่และลงโทษเหล่าวายร้ายเจ้าเล่ห์ด้วยมือของนางเอง แต่ยังมีอีกหลายอย่างรอให้นางทำต่อไป เช่นตอนนี้...

ภายใต้แสงไฟ เฟิ่งหยินซวงกำลังร้อยเข็มและด้ายปักกระเป๋าเป็ดแมนดารินที่สวยงาม หลังจากคำแนะนำของเฉินหยิงในวันนั้น นางก็ตระหนักว่านางควรทำอะไรสักอย่างเพื่อเขาจริง ๆ

เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้วที่นางเกิดใหม่ ตั้งแต่ตอนที่นางแต่งงานด้วยการสลับเก้าอี้เกี้ยวที่ไม่ถูกต้องและเข้าไปในวังชิงผิงเพื่อแต่งงานกับเขา โชคชะตาดูเหมือนจะเชื่อมโยงทั้งสองคนเข้าด้วยกัน

ตั้งแต่ความสงสัยเบื้องต้น ความระแวดระวัง ความสงสัย จนถึงความหลุดพ้นในปัจจุบัน

ความไว้วางใจนั้นได้รับมาทีละขั้นตอนเสมอ เขาช่วยมามากแล้ว ไม่ว่าเหตุผลคืออะไรนางควรขอบคุณเขา แม้ว่ากระเป๋าใบนี้จะไม่ใช่สิ่งของมีค่า แต่นางก็ปักให้เขา และมันก็เป็นชิ้นส่วนของหัวใจของนางด้วย

เมื่อนึกถึงสิ่งที่นางและจุนโมเชนผ่านมา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะแต่งงานกับเขาจริง ๆ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องที่รับไม่ได้เกินไป

เขาหายไปสามวัน เมื่อเขาออกไปเขาก็รีบร้อน เขาไม่ได้บอกนางต่อหน้าด้วยซ้ำ เมื่อนางรู้มันมาจากปากของรัวซุ่ย

เมื่อคิดว่าเขาเป็นนักรบของราชวงศ์ชูตอนใต้ ตอนนี้หยาน และเสี่ยว กำลังจับตามองอาณาเขตของราชวงศ์ชูตอนใต้ และชายแดนก็ตกอยู่ในอันตราย ตราบใดที่มีสถานการณ์ทางทหารฉุกเฉินเขาจะรีบกลับไปทันที

สนามรบเต็มไปด้วยการนองเลือดและการฆ่าฟัน เป็นสถานที่ที่อันตรายมาก ชีวิตและความตายเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ นับประสาอะไรกับวันที่จะกลับมา

คราวนี้เขาจากไปอย่างเร่งรีบ และเฟิ่งหยินซวงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น และเมื่อไหร่ที่เขาจะกลับมา

แต่ในใจนางรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับเขา และนางไม่รู้ว่าเป็นเพราะความฟุ้งซ่านหรือเปล่า จู่ ๆ ปลายเข็มก็แทงเข้าที่นิ้วของนาง นางขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความเจ็บปวด และมีเลือดสีแดงไหลหยดลงมา

ไม่ กระเป๋าเงินกำลังจะเปื้อนเลือด นางไม่สนใจนิ้วที่บาดเจ็บของนาง รีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาดู แต่พบว่าจุดที่เลือดหยดคือตาของเป็ดแมนดาริน

สีแดงสดเดิมทีนางลังเลเล็กน้อยว่าจะใช้เส้นไหมสีอะไรเย็บดวงตาของเป็ดแมนดาริน เพราะดวงตาคือจุดที่ดีที่สุดในการดึงอารมณ์ออกมา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นประสงค์ของพระเจ้าจริง ๆ

หยดเลือดนี้ แม้ว่าจะได้รับพรจากนาง ข้าหวังว่าในอนาคตเมื่อเขาพกกระเป๋าใบนี้ติดตัวไป มันจะทำให้เขามีความสงบสุข

…

การไม่อยู่ของจุนโมเชนเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมสำหรับหนาน หยูเทียน ทุกครั้งที่เขารู้ว่าจุนโมเชนแห่งวังชิงผิงไปหาเฟิ่งหยินซวง เขาจะโกรธมาก แต่ตอนนี้เขาจากไปนานและวันที่กลับมายังไม่แน่นอน เขาอาจตายในสนามรบก็เป็นได้ นางอาจจะกลายเป็นคนของเขาโดยตรงไม่ใช่หรือ

เขายังต้องใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ในการวางแผนของเขาให้ดี อย่างน้อยก่อนที่จุนโมเชนจะกลับมา เขาต้องรีบเตรียมเสบียง

หนานหยูเทียนมาหาเฟิ่งหยินซวงด้วยตัวเอง แน่นอนว่าไม่พบเฟิ่งหยินซวง สิ่งต่าง ๆ พัฒนาเป็นเช่นนี้ ดังนั้นนางจึงไม่เชื่อว่าหนานหยูเทียนไม่ได้สังเกตจริง ๆ หรือเขาแค่แสร้งทำ

เขายังสามารถเข้าใกล้นางได้อย่างหน้าด้าน และเฟิ่งหยินซวง ต้องชื่นชมความไร้ยางอายของเขา

“ซวงเอ๋อร์ เป็นเพราะราชาองค์นี้ไม่ดีพอที่จะปกป้องเจ้า และเจ้าต้องทนทุกข์กับความคับแค้นใจมาก ตอนนี้สุขภาพของเจ้าดีขึ้นหรือยัง”

เฟิ่งหยินซวงหลีกเลี่ยงมือที่ยื่นออกมาอย่างใจเย็น เสียงของนางไม่แยแสเล็กน้อย

“ผ่านมาหลายวันแล้ว ไม่บาดเจ็บสาหัส หายเป็นปกติแล้ว ขอบคุณองค์ชายสามสำหรับความห่วงใย”

หากเป็นเมื่อก่อน เขาคงยอมแพ้เมื่อเห็นนางหลบ แต่คราวนี้เขาก้าวไปข้างหน้าและดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

“ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!” เฟิ่งหยินซวงเริ่มต่อสู้ทันทีแต่นางจะสู้ความแข็งแกร่งของเขาได้อย่างไร

“ซวงเอ๋อร์ ตอนนี้เจ้ารังเกียจข้าแล้วหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุนั้น เราคงแต่งงานกันแล้ว และเจ้าพูดตั้งแต่แรกว่าเมื่อสามเดือนผ่านไป จะไม่มีใครแยกจากกันได้ ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะเป็นชายาของกษัตริย์องค์นี้ และเราไม่ต้องสนใจเรื่องนี้เลย” เขาจับมือนางที่นางต้องการจะต่อต้าน และกักขังนางไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่นหนา นางขยับไม่ได้เลย

รัวซุ่ยได้รับคำสั่งจากนางให้ออกไปชงชา ในเวลานี้มีเพียงพวกเขาสองคนอยู่ในห้อง ไม่อย่างนั้นเขาจะกล้าดียังไง

เฟิ่งหยินซวงไม่ต้องการพูดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ มากเกินไป ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมตัวเองให้สงบสติอารมณ์ก่อน “องค์ชายสาม ปล่อยข้าก่อน แล้วค่อยพูดกัน ถ้าท่านมีอะไรจะพูด”

แต่หนานหยูเทียนมีท่าทีกดดันจนถึงที่สุด วันนี้ในที่สุดเขาก็พบโอกาสเช่นนี้ เขาจะยอมแพ้ง่าย ๆ ได้อย่างไร

“ซวงเอ๋อร์ เจ้าลืมข้อตกลงระหว่างเราแล้วหรือ? ลืมสัญญาที่เราให้ไว้ว่าเราจะจับมือกันจนแก่เฒ่าไปตลอดชีวิต” เขาแค่ต้องการบังคับนาง เพราะเขารู้ว่าตั้งแต่เฟิ่งหยินซวงคือหากนางต้องการแขวนคอเขา นางจะไม่พูดคำที่ไร้หัวใจอย่างแน่นอน