บทที่ 33: แบบฝึกหัดจำลอง

บทที่ 33: แบบฝึกหัดจำลอง

ในเมืองเจียง.

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันร่วมกัน ความสัมพันธ์ระหว่าง ฉินเฟิง และ หลิวชิงโหรว ก็ดีขึ้นอย่างมาก

อย่างน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับ ฉินเฟิง เธอก็ไม่แสดงท่าทีห่างเหินอีกต่อไป

พวกเขาพูดคุยและหัวเราะแทน

ระหว่างมื้ออาหาร

ฉินเฟิงถามเธอว่าทำไมเธอถึงเลือกเป็นมือปราบผีและเสี่ยงชีวิตของเธอ

จากรูปลักษณ์และพฤติกรรมของ หลิวชิงโหรว เธอดูเหมือนหญิงสาวที่ร่ำรวยและมีสิทธิพิเศษทุกประการ

แล้วทำไมเธอต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อเป็นมือปราบผีล่ะ?

คำตอบของ หลิวชิงโหรว ทำให้เขาประหลาดใจ

ปรากฎว่า หลิวกรุ๊ป ในเมือง เจียง ก่อตั้งโดยพ่อแม่ของเธอ

อย่างไรก็ตาม เมื่อสามปีที่แล้ว เหตุการณ์เหนือธรรมชาติกะทันหันทำให้พ่อแม่ของเธอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

ตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับพวกเขาเลย ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้วก็ตาม

และบริษัทที่เธอควรจะได้รับมรดกก็ถูกผู้ถือหุ้นรายอื่นเข้ายึดครองอย่างรวดเร็วภายในหนึ่งปี

ดังนั้นความปรารถนาของเธอที่จะเป็นมือปราบผีจึงเกิดขึ้นจากความปรารถนาของเธอที่จะตามหาพ่อแม่ของเธอ ไม่ว่าพวกเขาจะมีชะตากรรมใดก็ตาม

ไม่ว่าจะอยู่หรือตายไปแล้ว เธอจำเป็นต้องค้นหาความจริง

เธอยังต้องการทวงคืนบริษัท ซึ่งเป็นความทุ่มเทตลอดชีวิตของพ่อเธอด้วย

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉินเฟิงก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่หลากหลาย และสงสารผู้หญิงคนนี้

แม้ว่าเธอจะไม่ทนกับความแค้นฝังลึกที่เกิดจากญาติมิตร แต่ภารกิจของเธออาจจะยากกว่าการล้างแค้นเป็นร้อยเท่า

การฆ่าคนไม่กี่คนอาจเป็นเรื่องง่าย แต่การค้นหาพ่อแม่ท่ามกลางผีล่ะ? ใครจะรู้ว่ามันจะเป็นไปได้หรือไม่

เวลาผ่านไป

ฉินเฟิง ใช้เวลาช่วงบ่ายทั้งหมดในออฟฟิศ เพลิดเพลินกับช่วงเวลาสบายๆ หลังรับประทานอาหารกลางวัน

ในความเป็นจริง มือปราบผีนั้นค่อนข้างอิสระ มันไม่สำคัญว่าพวกเขาจะมาที่ออฟฟิศหรือไม่ ตราบใดที่พวกเขาสามารถแก้ไขเหตุการณ์เหนือธรรมชาติได้

ในเหตุการณ์ผีแขวนคอ หลิวชิงโหรว ไม่เพียงแต่เสียชีวิตหลายครั้ง แต่ยังใช้พลังของผมผีหลายครั้งอีกด้วย

ดังนั้น ฉินเฟิง จึงตัดสินใจหยุดพักสองวันก่อนที่จะจัดการกับเหตุการณ์เหนือธรรมชาติที่ถูกผนึกไว้อีกครั้ง

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน โทรศัพท์ของ ฉินเฟิง ก็ดังขึ้น

คนที่โทรมาคือเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเขา เฉินห่าว

หลังจากใช้โต๊ะร่วมกันมาสามปี ทั้งสองก็ค่อนข้างสนิทกัน

เมื่อนึกถึงสมัยเรียนของพวกเขา รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของ ฉินเฟิง ขณะที่เขารับสาย

“เฮ้! เพื่อนว่าไง”

“เพื่อนฉิน ขอบคุณสวรรค์ที่นายรับโทรศัพท์! นายรู้ไหมว่าฉันเป็นยังไงในปีที่ผ่านมาโดยไม่ได้รับข่าวสารจากนาย”

อีกด้านหนึ่งมีความตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

อย่างไรก็ตาม ประโยคถัดไปทำให้ ฉินเฟิง รู้สึกขบขันและโกรธเคือง

“ปีก่อนที่ไม่มีข่าวคราวจากนาย ฉันอยู่เฉยๆ ทุกวัน ทุกมื้อเต็มไปด้วยกุ้งล็อบสเตอร์และซุปหูฉลาม ทุกคืนก็อยู่กับนางแบบในคลับ ฉันทำได้เพียงทำให้จิตใจวิตกกังวลและหนักอึ้งด้วยสิ่งเหล่านี้”

“ให้ตายเถอะ นายคงพูดเก่งมากขึ้นตั้งแต่เรียนจบ!”

ฉินเฟิง กล่าวพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ แม้ว่าคำพูดของเฉินห่าวจะดูไร้กังวล แต่ฉินเฟิงก็สามารถสัมผัสได้ถึงความโล่งใจของเขา

“บอกตามตรง ปีที่แล้วนายไปอยู่ที่ไหนมา? ฉันคิดว่านายถูกผีพรากไป มันทำให้ฉันกลัวมากจนฉันสนุกกับชีวิตอย่างเต็มที่ ราวกับว่าฉันใช้ชีวิตทั้งชีวิตในเวลาเพียงปีเดียว”

“ฮิฮิ ที่ฉันไปเป็นความลับ สิ่งที่นายต้องรู้ตอนนี้ก็คือฉันรวยแล้ว”

มีความภาคภูมิใจในน้ำเสียงของ ฉินเฟิง

“อา พี่ฉิน คุณร่ำรวยขึ้นแล้วเหรอ? คุณต้องช่วยน้องชายของคุณนะ คุณควรรู้ว่าปีที่แล้วฉันได้เผากระดาษเงินกระดาษทองให้คุณอย่างเงียบ ๆ แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในล้านล้าน แต่ก็ต้องมี พันล้าน ฉันกลัวว่าชาติหน้าจะไม่มีความสุข คุณควรตอบแทนให้ฉันบ้าง ฉันไม่ขออะไรมาก แค่เงินศูนย์ไม่กี่ตัวก็เพียงพอแล้ว”

ยิ่งเฉินห่าวพูด ใบหน้าของฉินเฟิงก็ยิ่งเข้มขึ้น

“นายหุบปากได้รึป่าว? ทำไมฉันไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อนว่านาย 'พิเศษ' ขนาดนี้”

"ฮ่าฮ่า เพื่อนฉิน นี่เป็นวิชาที่ยอดเยี่ยมของครอบครัวฉัน สิ่งที่นายไม่สามารถเรียนรู้ได้!"

ไอ้สารเลว!

ใครจะอยากเรียนรู้เรื่องไร้สาระเช่นนี้?

ฉินเฟิง สาปแช่งในใจของเขา

“ฉันจะเลิกงานแล้ว ฉันไม่มีเวลาคุยกับนาย”

“เดี๋ยวก่อน! พรุ่งนี้เป็นวันหยุดวันชาติ หลี่จื่อเฟิงได้จัดงานรวมตัวในชั้นเรียน ฉันแค่จะบอกว่า ถังรั่วปิง คนสวยของโรงเรียนจะอยู่ที่นั่น จำไว้ว่าเธอเคยแอบชอบนาย นายต้องมา”

เฉินห่าวกล่าวเสริมอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยิน เฉินห่าว พูดถึง ถังรั่วปิง ฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหญิงสาวที่มีผิวขาวและมีลักษณะที่ละเอียดอ่อน

ในตอนนั้น เขาเป็นเด็กผู้ชายที่หล่อที่สุดในชั้นเรียน และ ถังรั่วปิง คือสาวงามของโรงเรียน เนื่องจากสถานะของพวกเขาและการล้อเล่นที่สนุกสนาน ความรู้สึกร่วมกันของพวกเขาจึงแข็งแกร่งขึ้น แต่ ฉินเฟิง กำลังยุ่งอยู่กับการดูดซับพลังเหนือธรรมชาติอย่างลับๆ และไม่มีเวลาสำหรับความสัมพันธ์ ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงดีกว่าเพื่อนร่วมชั้นเล็กน้อย

การรวมตัวของชั้นเรียน? เขาไม่มีอะไรทำสำหรับวันพรุ่งนี้อยู่แล้ว

ฉินเฟิงคิด

“ส่งที่อยู่มาให้ฉัน พรุ่งนี้ฉันจะไปรับ”

�·····················

กลางคืนตกอย่างรวดเร็ว

ฉินเฟิง เปิดใช้งานชั้นที่สองของเขตแดนแห่งความฝัน ปกคลุมทั้งห้องของเขา

ภายในเขตแดนแห่งความฝันนี้ ตรงกันข้ามกับความเป็นจริงอันมืดมนของกลางคืนข้างนอกนั้น มันเป็นกลางวัน แม้จะอยู่นอกหน้าต่างก็ดูเหมือนมีแสงแดดสดใส

ในโลกอันมืดมนนี้เต็มไปด้วยผีที่น่าสะพรึงกลัว ฉินเฟิงยังคงหวังว่าจะได้รับแสงแดดเล็กน้อย

ในความฝันชั้นที่ 2 นี้ เขาสามารถจำลองความสามารถของผีได้

ณ วันนี้ เขาสามารถจำลองความสามารถของผีได้ห้าประเภทในเขตแดนนี้: มือผี ผมผี ตาผี เงาผี และผีผ้าไหมสีขาว

เขากำจัดความสามารถของมือผีและผมผีออกก่อน

ความสามารถทั้งสองนี้ด้อยกว่าอีกสามความสามารถ

สิ่งต่อไปที่เขายกเว้นคือดวงตาผี

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการดวงตาผี เพียงแต่สามารถกำหนดเป้าหมายได้ครั้งละหนึ่งคนเท่านั้น ซึ่งหมายความว่าสามารถฆ่าคนได้เพียงคนเดียวเท่านั้น

ประสิทธิภาพของเงาผีนั้นดี แต่ก็มีช่องโหว่ที่ชัดเจน ตราบใดที่มีใครหันหลังหรือนอนคว่ำหน้า พวกเขาสามารถหลีกเลี่ยงรูปแบบการฆ่าได้

หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ฉินเฟิง ก็ตัดสินใจจำลองความสามารถของผีผ้าไหมสีขาว

ผีผ้าไหมยังมีความสามารถในการโจมตีหลายเป้าหมาย พวกมันสามารถระบายพลังงานของมือปราบผี และระงับการฟื้นคืนชีพของผี

เมื่อคิดได้ เพดานห้องก็เริ่มปล่อยผ้าไหมสีขาวออกมา ผ้าไหมนี้มีปลายผูกเป็นห่วง และมันกระพือปีกอย่างกระสับกระส่ายราวกับอยากจะดักจับอะไรบางอย่าง

นี่คือสัญชาตญาณของผี

อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถหาเป้าหมายได้

แม้แต่กับ ฉินเฟิง มนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ ยังยืนอยู่ตรงหน้ามัน

เนื่องจากผีผ้าไหมเป็นส่วนหนึ่งของความฝัน และเนื่องจาก ฉินเฟิง ควบคุมความฝัน เขาจึงควบคุมผีผ้าไหมด้วย

ด้วยความคิดอื่น ผ้าไหมสีขาวจำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มร่วงลงมาจากเพดาน เติมเต็มห้อง

"ดีมาก!"

ฉินเฟิง พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ต่อไป เขาวางแผนที่จะเข้าสู่ชั้นที่สามของผีฝันเพื่อขโมยพลังของมัน