บทที่ 74 ตบตัวเอง  

แน่นอนว่านางกลัวการติดคุก และตอนนี้พ่อของนางก็ปกป้องนางไม่ได้ด้วยซ้ำ นางเป็นลูกสาวของขุนนางที่มีเกียรติ ถ้านางถูกคุมขังจริง ๆ ไม่เพียงแต่นางจะถูกทำลาย แต่ตระกูลเฉินของพวกเขาก็จะเป็นตัวตลกด้วย

ด้วยวิธีนี้จะทำให้คนตัวเล็กประสบความสำเร็จ ไม่ นางไม่เห็นผลลัพธ์แบบนั้น

พ่อของนางพูดถูก ความใจแคบเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจนำไปสู่แผนการใหญ่ได้ ความอดทนของนางในครั้งนี้ไม่ได้หมายความว่านางต้องก้มศีรษะจริง ๆ แต่ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่นางจะมีโอกาสแก้แค้น เฟิ่งหยินซวงและทำให้สิ่งนี้ต้องชดใช้

เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ในวันนี้กำลังจะล้มเหลว เฉินชูเซียนรู้สึกเสียใจและคุกเข่าลงบนพื้น

ทุกคนมองนางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ท้ายที่สุด ตอนนี้นางหยิ่งยโสมากจนไม่มีใครสนใจนาง และตอนนี้นางคุกเข่าลง

ได้ยินมานานแล้วว่า เฉินชูเซียนนั้นหยิ่งยโสและไม่มีเหตุผล และไม่มีใครสามารถควบคุมนางได้ แต่ตอนนี้ซวงเอ๋อร์ได้เอาชนะนางด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ ตระกูลเฟิ่งอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเฟิ่งหยินซวงมากยิ่งขึ้น นางมีวิธีจริง ๆ

“เฟิ่งหยินซวง สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นคือข้าขอโทษเจ้า ข้าผิดไปแล้ว!” เฉินชูเซียนกัดริมฝีปากของนางและพูดคำเหล่านี้ทีละคำ แต่หลังของนางยังคงตรง ไม่ว่าจะมองมันอย่างไร ท่าทางไม่เต็มใจ

“เรื่องนี้ควรทำให้ชัดเจนเสมอ เจ้าบอกว่าเจ้าผิด และเจ้าผิดตรงไหน? เพื่อไม่ให้แพร่งพรายออกไปในภายหลังและบอกว่าข้าทำผิดต่อแม่นางเฉิน”

เมื่อรู้ว่าเฟิ่งหยินซวงจะไม่ปล่อยนางไปง่าย ๆ เฉินชูเซียนก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทน

“ข้าเองที่ผิด ข้าบุกเข้าไปในห้องที่องค์ชายสามเตรียมไว้ให้ท่านในวันนั้น ทำลายข้าวของ อาหารของท่าน แม้แต่... ข้ายังทำร้ายท่านด้วยซ้ำ ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า”

นางสาบานว่านี่เป็นวันที่อัปยศที่สุดที่นางมีชีวิตอยู่มาสิบหกปี! นางไม่เคยยอมกับใครมาก่อนในชีวิตของนาง

เฟิ่งหยินซวงรอข้าก่อนไม่ช้าก็เร็วข้าจะเอาคืน ข้าจะทำให้เจ้าและเฉินหยิงคุกเข่าต่อหน้าข้าและนอนบนพื้นเหมือนสุนัขร้องขอความเมตตาจากข้า

เฟิ่งหยินซวงหัวเราะเบา ๆ และกล่าวว่า “ทุกสิ่งในโลกนี้ต้องยุติธรรม ตัวอย่างเช่น การฆ่าใครสักคนเพื่อชดใช้ชีวิตหรือชำระหนี้นั้นเป็นเรื่องแน่นอน ในเมื่อแม่นางเฉินยอมรับว่าทำร้ายข้า ตอนนี้ก็ถึงเวลาชำระคืนแล้ว ได้เวลา”

อะไร! เฉินชูเซียนจ้องมองเฟิ่งหยินซวงด้วยความโกรธ นางขอโทษด้วยเสียงแผ่วเบาแล้ว แต่นางก็ยังไม่ยอมแพ้และต้องการที่จะตบนาง

“อะไรนะ แม่นางเฉินไม่เต็มใจทำเองเหรอ เป็นความผิดของข้าด้วยที่คิดไม่ดี การตบหน้าแม่นางเฉินที่ตบหน้าข้า ในวันนั้นทำให้ข้าจำได้จริง ๆ แทนที่จะปล่อยให้คนอื่นทำแทนเจ้า” ขณะที่นางพูด นางค่อย ๆ เข้าใกล้เฉินชูเซียน ด้วยความหวาดกลัวจนนางอดไม่ได้ที่จะถอยห่าง

“ท่าน... ท่านอยากทำอะไร?”

เฉินกั๋วกงจะทนได้อย่างไรที่ลูกสาวของเขาทำผิด เขารีบยืนอยู่ต่อหน้าเฉินชูเซียน “ท่านเฟิ่ง พ่อและลูกสาวของเรามาที่นี่ในวันนี้เพื่อขอโทษอย่างจริงใจ อย่าไปไกลเกินไป”

มีสายตาหลายคู่จ้องมองมา และพวกเขาล้วนแสดงความดูถูกเหยียดหยาม พ่อลูกคู่นี้เจ้าเล่ห์จริง ๆ

“นี่มันไร้สาระ เฉินกั๋วกงกำลังเตือนข้าว่าผู้กระทำความผิดยังลอยนวลอยู่ และเหยื่อไม่ได้รับค่าชดเชยที่เขาสมควรได้รับ เฉินกั๋วกงและปู่ของข้าต่างก็เป็นหัวหน้าข้าราชการ ดังนั้นตามกฎหมายของหนานจู๋ ความผิดของแม่นางเฉินควรได้รับโทษหรือไม่”

ใบหน้าของเฉินกั๋วกงเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินแล้ว “เจ้า...”

เมื่อเทียบกับปู่ของนาง ไท่ซือเฟิ่ง แม่นางคนนี้ดีกว่าปู่ของนาง ในห้องพิจารณาคดีเขามักถูกไท่ซือเฟิ่งทุบตีอยู่เสมอ แต่ตอนนี้เขาได้รับบทเรียนจากแม่นาง ที่เกลียดยิ่งกว่าคือเขาไม่สามารถแม้แต่จะพูดอะไรสักคำ

ในเวลานี้เฉินชูเซีย ตะโกนด้วยความโกรธ “ความผิดพลาดนับพันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด เฟิ่งหยินซวงเจ้าไม่ต้องการเห็นข้าหลอกตัวเองใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นข้าจะทำในสิ่งที่เจ้าต้องการในวันนี้”

นางยกมือขึ้นตบหน้าอย่างแรง

แค่ฟังเสียงนางก็รู้ว่าการตบของนางไม่เบา และในไม่ช้า รอยแดงห้าจุดก็ปรากฏขึ้นบนแก้มของนาง ซึ่งดูน่าตกใจ

ข้าต้องบอกว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริง ๆ และนางสามารถทำมือที่โหดร้ายกับตัวเองได้

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่บ้าคลั่งของนาง เฉินหยิงก็ปิดปากด้วยความสยดสยอง นางมักจะรู้สึกว่าดวงตาของเฉินชูเซียนเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งในเวลานี้ และนางก็ดูน่ากลัว

เฉินกั๋วกงมองดูนางอย่างเป็นทุกข์ แต่ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดมันได้

“เฟิ่งหยินซวง ตอนนี้เจ้ามีความสุขไหม ข้าชดใช้ทุกอย่างที่เป็นหนี้เจ้าในวันนี้” นางตบหน้าตัวเองอย่างเมามันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำเสียงแหลม และในที่สุดตระกูลเฟิ่งก็ทนไม่ได้ที่จะดำเนินการต่อ หลังจากอ่านแล้ว เฟิ่งหยินซวงไม่กะพริบตา

เฉินชูเซียนสมควรได้รับมัน นี่คือสิ่งที่นางสมควรได้รับ

ในที่สุดเฉินกั๋วกงก็ก้าวเข้ามากอดนาง “พอแล้ว หยุด หยุดได้แล้ว!”

อย่างไรก็ตามในเวลานี้ใบหน้าของเฉินชูเซีย แดงและบวมเหมือนหัวหมูอยู่แล้ว เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของนางในเวลานี้ ความเห็นอกเห็นใจของครอบครัวเฟิ่งก็ลดลงเล็กน้อย เพราะเมื่อเฟิ่งหยินซวงถูกนำกลับมาในวันนั้น นางไม่ได้ดีไปกว่านางเลย ดีกว่านี้เป็นเพียงความผิดของนางเอง

“เอาล่ะ ในที่สุดก็ได้ตามที่เจ้าต้องการแล้วใช่ไหม งั้นเราไปกันเถอะ หยุดเรื่องนี้กันเถอะ”

คราวนี้ใบหน้าของคฤหาสน์เจ้าชายของพวกเขาหายไปอย่างสิ้นเชิง เฉินกั๋วกงโกรธและทุกข์ใจ และต้องการจะออกไปจากที่นี่โดยเร็ว

แต่ในเวลานี้ คิดถึงเสียงเวทมนตร์เย็นชา “เดี๋ยวก่อน!”

เขาเงยหน้าขึ้นและพบกับดวงตาที่เย็นชาของเฟิ่งหยินซวง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาประสบความสูญเสียในวันนี้ พวกเขาควรจะเกลียดนางมากจนกัดฟัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ทราบสาเหตุ เขารู้สึกใจสั่นเมื่อพบสายตาของนาง

ผมของเฉินชูเซียนยุ่งเหยิงและแก้มของนางแดงและบวม เมื่อมองไปที่การแสดงออกของเฟิ่งหยินซวงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังอันขมขื่น น้ำเสียงของนางก็เยาะเย้ยเล็กน้อย “เฟิ่งหยินซวง ความอัปยศอดสูที่เจ้าให้ข้าในวันนี้ก็เพียงพอแล้ว ครั้งนี้แม้ว่าเจ้าต้องการสร้างปัญหาอีก ต่อหน้าฮ่องเต้ข้าก็ไม่กลัวเจ้า”

“แม่นางเฉินเข้าใจผิด แน่นอนว่าเรื่องนั้นจะถูกละทิ้งและถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น แต่แล้วเราควรสะสางเรื่องส่วนตัวของเราดีไหม”

เรื่องส่วนตัวระหว่างพวกเขาคืออะไร? คนอื่นไม่เข้าใจ แต่ใบหน้าของเฉินชูเซียนกลับซีดลงในทันใด

คราวนี้นางมองไปที่เฟิ่งหยินซวง ไม่ใช่ด้วยความโกรธแต่ด้วยความกลัวอย่างเห็นได้ชัด และแม้แต่ร่างกายของนางก็สั่นเล็กน้อย

เฟิ่งหยินซวงค่อย ๆ ม้วนริมฝีปากของนาง ยิ้มเหมือนดอกไม้ นางจับมือของเฉินหยิงและเดินไปที่เฉินชูเซียนพร้อมกับพูดว่า “แม่นางเฉิน ไม่ควรลืมการเดิมพันระหว่างเราในวันนั้นใช่ไหม”