บทที่ 31: หลังจากเกิดเพลิงไหม้ครั้งใหญ่
บทที่ 31: หลังจากเกิดเพลิงไหม้ครั้งใหญ่
“สลับเงา!”
เมื่อซูโม่ปรากฏตัวอีกครั้ง เขาก็กลับมาอยู่ตรงหน้าผีดิบอีกครั้ง โดยแทงดาบวิญญาณดวงดาวของเขาเข้าไปในตันเถียนของมันโดยตรง
"อา-"
ผีดิบคำรามด้วยความโกรธและพุ่งเข้าใส่ซูโม่
อย่างไรก็ตาม ร่างกระดาษทั้งสองด้านก็เหวี่ยงดาบไปพร้อม ๆ กัน และจับแขนของมันอย่างแรง
แม้ว่าร่างกระดาษหลายร่างจะถูกฉีกออกจากกันในทันที แต่ซูโม่ก็ถอยกลับอย่างปลอดภัยในช่วงเวลาสั้นๆ นี้
ทุก ๆ สิบวินาที ซูโม่จะหยิบดาบวิญญาณแห่งดวงดาวขึ้นมา และสุ่มปรากฏที่จุดถัดจากผีดิบ จากนั้นแทงดาบเข้าไปในร่างของมัน
“สลับเงา!”
“สลับเงา!”
"สลับเงา..."
ภายใต้การจ้องมองที่ประหลาดใจของซือมู่ (นักพรตสี่ตา)และลุงเก้า ซูโม่ทุก ๆ สิบวินาทีสั้นๆ สลับสถานที่ด้วยร่างกระดาษ และแทงผีดิบด้วยดาบวิญญาณแห่งดวงดาวก่อนที่มันจะตอบสนอง
ในไม่ช้า ดาบวิญญาณแห่งดวงดาวหลายสิบเล่มก็เสียบเข้าไปในร่างของผีดิบ
"อา-"
เปลวไฟสีเขียวเดือด ทำให้ดูเหมือนลูกไฟขนาดใหญ่ที่เคลื่อนไหวตลอดเวลา!
ผีดิบต่อสู้อย่างดุเดือด เสียงกรีดร้องอันโศกเศร้าของมันดังก้องไปทั่วท้องฟ้าเหนือ หมู่บ้านเหริน
"โอกาสมาแล้ว!"
ลุงเก้าและซือมู่สบตากัน ประสานมือเป็นตราประทับมือ ยันต์จุดไฟโดยไม่มีเปลวไฟในมือ และถูกโยนเข้าไปในลูกไฟสีเขียว ทำให้เกิดเปลวไฟที่รุนแรงขึ้น
ลมแรงเริ่มพัดทั้งๆที่ไม่มีกระแสลมมาก่อน
ลมยิ่งทำให้เปลวเพลิงโหมกระหน่ำยิ่งขึ้น ทำให้ไฟดาวสีเขียวบนร่างของผีดิบปั่นป่วนยิ่งขึ้น ก่อตัวเป็นพายุทอร์นาโดไฟขนาดเล็กที่ส่องสว่างวัตถุใกล้เคียง ความร้อนที่รุนแรงกระทบใบหน้าของทุกคน
ควันดำลอยขึ้นมาแต่ถูกระเหยออกไปทันทีด้วยไฟสีเขียวที่รุนแรงก่อนที่มันจะแพร่กระจายออกไป
อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นไหม้
นี่คือไฟดวงดาวที่พัดลงมาด้วยคาถาเหมาซานของซูโม่ ซึ่งมีเพียงรัศมีของดาวสวรรค์ที่แท้จริงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็ยังมากเกินกว่าที่ผีดิบกระหายเลือดจะทนทานได้ แม้ว่ามันจะแข็งแกร่งกว่าผีดิบธรรมดาก็ตาม
คำสาปกระหายเลือดบนหน้าอกของมันพร่ามัว และแม้แต่ผิวหนังที่ไม่อาจเจาะเข้าไปได้ ซึ่งแม้แต่ดาบเหรียญก็เจาะเข้าไปได้ยาก ก็เริ่มละลายในเปลวไฟ
ความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้มันส่งเสียงโหยหวนด้วยความโกรธ สติสัมปชัญญะที่พร่ามัวของมันบอกให้มันหนีหรือหาทางดับไฟ ไม่เช่นนั้น มันก็ต้องเผชิญกับการทำลายล้างโดยสิ้นเชิง!
“ไม่ดีแล้ว มันพยายามจะหนี!”
หลังจากต่อสู้กับผีดิบมาหลายครั้งแล้ว ลุงเก้าก็สังเกตเห็นเจตนาของมันทันที เขาคว้าดาบเหรียญสำรองและเตรียมพร้อมที่จะพุ่งไปข้างหน้า
อย่างไรก็ตาม เปลวไฟสีเขียวที่แผดเผาทำให้เขาต้องหยุดเดิน
ถ้าเขารีบเข้าไปตอนนี้ เขาคงจะถูกไฟเขียวเผาจนตายก่อนที่เขาจะหยุดผีดิบได้
อย่างไรก็ตาม ซูโม่ก็เยาะเย้ยและพูดว่า "อย่ากังวล มันหนีไม่พ้น"
ด้วยการประทับตราด้วยมือง่ายๆ ร่างกระดาษที่เขากระจายออกไปชั่วคราวก็รวมตัวกันอีกครั้ง
กระดาษถูกไฟไหม้อย่างรวดเร็วท่ามกลางความร้อนจัด และกลายเป็นเถ้าถ่านในไม่กี่ลมหายใจ
อย่างไรก็ตาม ร่างกระดาษที่อยู่รอบๆ ยังคงพุ่งเข้าสู่เปลวไฟทีละคน แกว่งดาบขนาดใหญ่ใส่ผีดิบอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนที่จะกลายเป็นเถ้าถ่านไปจนหมด!
ก่อนที่ผีดิบจะเดินได้สองสามก้าว ร่างกระดาษก็สับลงมา
ไม่สามารถก้าวหน้าหรือถอยได้
ซูโม่มักจะหยุดยั้งการโจมตีของเขาอยู่เสมอ เพราะเขารู้ว่ามีผู้ปรับแต่งศพอยู่เบื้องหลัง
แม้เขาต้องการฆ่ามันทันทีแต่เพื่อจัดการคนที่อยู่เบื้องหลัง ดังนั้นเขาจึงยับยั้งชั่งใจเพื่อล่อผู้ปรับแต่งศพออกมา
ตอนนี้ผู้ปรับแต่งศพถูกผีดิบกัดจนตาย ซูโม่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะอดกลั้นอีกต่อไป
"จู่โจม!"
ในขณะนั้น ร่างกระดาษทั้งหมดก็พุ่งไปข้างหน้า กองรวมกันเป็นภูเขาและกดผีดิบลงไปที่ด้านล่างสุด
เสียงกรีดร้องแห่งความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง ผสมกับเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดยังคงดังต่อไป
เมื่อไฟสีเขียวเริ่มรุนแรงขึ้น เสียงกรีดร้องเหล่านั้นก็ค่อยๆอ่อนลง
ถึงกระนั้น ซูโม่ก็ยังไม่หยุด เขาหยิบตะกร้าที่เต็มไปด้วยข้าวเหนียวแล้วโยนลงในกองไฟ
ถ้าไม่ทำคือไม่ทำอะไรเลยหรือถ้าจะทำต้องทำให้เต็มที่!
นี่คือหลักการที่ซูโม่ได้สรุปจากประสบการณ์ชีวิตของเขา เมื่อเขาลงมือแล้ว เขาจะต้องไม่ปล่อยให้ศัตรูพลิกโต๊ะ!
ในที่สุด เสียงร้องของผีดิบก็หยุดลง เหลือเพียงไฟสีเขียวที่ลุกไหม้อย่างดุเดือด
ทุกคนในปัจจุบันมีการแสดงออกที่ซับซ้อน และบางคนที่ใจไม่ถึง ก็หันหน้าหนี ไม่สามารถมองดูได้
ไม่มีใครพูด; ทุกคนจ้องมองไปที่ไฟอย่างเงียบ ๆ
“หลังจากการเผาไหม้อย่างเข้มข้นนานกว่าสองชั่วโมง เมื่อเปลวไฟดับลงในที่สุด เหลือเพียงกองขี้เถ้าที่โรยด้วยประกายไฟ และแผ่นหินโดยรอบก็ละลายไปอย่างมาก
“น้ำข้าวเหนียว!” ซูโม่ตระโกน
ไม่นานก็มีชายฉกรรจ์หลายคนเข้ามาถือถังน้ำข้าวเหนียวสีน้ำนมเทลงไป
“ฉ่า—”
ไอน้ำจำนวนมากลอยขึ้น และซากขี้เถ้าก็กระจัดกระจายไปในอากาศ
หลังจากเทน้ำข้าวเหนียวเต็มถังและความร้อนก็หายไปเป็นส่วนใหญ่ ซูโม่ก็เดินอย่างระมัดระวังโดยใช้ดาบเหรียญร่อนผ่านขี้เถ้าบนพื้น หลังจากยืนยันแล้วว่าไม่มีซากศพเหลืออยู่ เหลือเพียงกองขี้เถ้าที่ร่วน เขาก็หันกลับมาแล้วพูดว่า "ผีดิบถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านแล้ว"
ตอนแรกก็มีความเงียบ จากนั้นเสียงเชียร์ก็กระจายไปทั่วถนนและตรอกซอกซอย
เป็นเวลาหลายวันแล้วที่ผีดิบสร้างแรงกดดันให้หมู่บ้านนี้มากมายมหาศาล ไม่มีใครกล้าออกจากบ้านการรวมตัวในตอนการคืนถูกยกเลิกทั้งหมด และมีเพียงทีมลาดตระเวนเท่านั้นที่เดินไปตามถนน
ตอนนี้น้ำหนักมหาศาลที่กดทับหัวใจของพวกเขาก็หายไปในที่สุด
ลุงเก้าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่เหรินฟามีความสุขมาก
ท้ายที่สุดแล้ว ผีดิบตัวนั้นก็คือพ่อของเขา ซึ่งมุ่งเป้าไปที่ตระกูลเหรินเพื่อดูดเลือดของลูกหลาน
ท่ามกลางการเฉลิมฉลอง มีเพียงนักพรตเต๋าชื่อซือมู่เท่านั้นที่นั่งโศกเศร้าอยู่ข้างกองขี้เถ้านั้น
“ลูกค้าของฉัน...”
