บทที่ 62 : สมบัติ (2)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 62 : สมบัติ (2)
"อ่าหะ ดีใจที่ได้เจอนายนะ ทราวิส”
ฉันส่งคำทักทายกลับไปให้ทราวิส
“ฮ่าฮ่า พวกเราโชคดีจริงๆ ใครจะคิดว่าเราจะลงเอยด้วยกันอีก? มีธีโอ ราล์ฟ น็อคตาร์ และแม้แต่ไอช่า!”
ทราวิสตระโกนชื่อลูกทีมที่มารวมตัวกันของเรา
ในทางตรงกันข้าม ราล์ฟจ้องมาที่ฉันด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“...เราต้องผ่านมันไปได้เรื่อยๆแน่ๆ ธีโอ”
"เหรอ?"
ฉันไม่แน่ใจจริงๆ
ราล์ฟกับฉันร่วมทางกันบ่อยขนาดนั้นเลยเหรอ? ปฏิสัมพันธ์ระหว่างเราน้อยมาก
แน่นอน ราล์ฟเป็นคู่ต่อสู้ของฉันในการประเมินภาคปฏิบัติก่อนหน้านี้ แต่เขาไม่ได้อยู่ในความคิดของฉันมากนักตั้งแต่นั้นมา
"ดูเหมือนว่าจะมีใบหน้าที่คุ้นเคยมากมายที่นี่"
น็อคตาร์หมุนคอหนาของเขา สำรวจคนในกลุ่ม
จากนั้น เขาก็มองไปที่ราล์ฟ
“นายคือราล์ฟ ใช่ไหม? ฉันจำได้”
“... ลืมเรื่องตอนการประเมินผลไปได้เลย ตอนนั้นฉันอาจจะแพ้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว”
“ไม่ ฉันจะลืมมันไปได้ยังไง? นายใช้พลังทั้งหมดของนายแล้ว ไม่ใช่เหรอ? แม้แต่นักรบก็ไม่สามารถเป็นผู้ชนะได้เสมอไป กุญแจสำคัญคือการเรียนรู้จากความพ่ายแพ้ เทพสงครามผู้ยิ่งใหญ่เคยกล่าวไว้ว่า 'ในการเป็นนักรบที่แท้จริง เจ้าต้องยอมรับความล้มเหลวในอดีตของเจ้า' มันเป็นการต่อสู้ที่น่าประทับใจมากนะ”
"..."
ราล์ฟเงยหน้ามองน็อคตาร์
ครู่ต่อมา มุมปากของเขากระตุก
“…ขอบใจนะ น็อคตาร์ บอกตามตรง การประลองของนายทำให้ฉันรู้สึกประทับใจมากที่สุด ฉันคิดว่านายจะเสียเปรียบอย่างชัดเจน แต่นายท้าทายความลำบากทั้งหมดได้”
ราล์ฟยื่นมือไปทางน็อคตาร์
"ฮ่า ฉันแค่ไม่สามารถแพ้ให้กับพวกพ่อมดได้น่ะ"
น็อคตาร์ยิ้มและจับมือกับราล์ฟ
"..."
พวกเขาดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาดใจ
เมื่อมองดูทั้งคู่ ทราวิสยังคงยิ้มกว้าง ส่วนไอชานั้น
“แต่ไอชายังไม่ได้พูดอะไรเลยเหรอ? เธอเป็นฮีโร่ที่เป็นคนจับตัวการของเหตุการณ์ดันเจี้ยนเวทมนตร์ได้เลยนะ มันเป็นโชคชะตาที่เราอยู่ทีมเดียวกัน ดังนั้นอย่าอายไปเลย”
"...อ่า"
ดวงตาของไอชากระพืออย่างประหม่า
เธอรีบเหลือบมองมาทางฉัน
"...ใช่ พูดอะไรหน่อยสิ"
ฉันมองไปที่ไอชาอย่างเย็นชาและกระตุ้นเธอ
“ฉัน ฉันจะทำให้ดีที่สุด! คราวนี้ ฉันจะไม่ทำให้ใครผิดหวัง!”
“หือ~เธอหมายความว่าไง'ทำให้ใครผิดหวัง'? ถ้าใครเป็นภาระที่นี่ มันก็คงจะเป็นพวกเรา ใช่ไหมทุกคน?”
ทราวิสมองมาที่เรา รอยยิ้มของเขานั้นแน่วแน่
“แน่นอนที่สุด ไอชาอยู่ในอันดับที่ 6 ในการจัดอันดับโดยรวม แต่เธอก็เป็นอันดับหนึ่งในผลการเรียนทางทฤษฎีด้วย ใช่ไหม? พูดตามตรง ฉันต้องดิ้นรนกับเรื่องการใช้ความคิด แค่บอกมาว่าต้องทำยังไงก็พอ”
"ฉันเห็นด้วย นักรบที่แท้จริงควรใช้สมองของเขา แต่ก็เป็นการดีที่จะปฏิบัติตามหากมีนักสู้ที่ได้รับการพิสูจน์ตัวเองแล้ว"
ราล์ฟและน็อคตาร์เข้ามาร่วมการสนทนาด้วย
ทั้งสองสะท้อนกันและกันอย่างสมบูรณ์แบบ
“อืม เอ่อ...”
อีกครั้ง ที่ไอชามองมาที่ฉันและเริ่มพูด
"ฉะ ฉันจะให้มันทั้งหมดที่ฉันมี!"
เธอคร่ำครวญ คล้ายกระต่ายที่หวาดกลัวหมาป่าที่กำลังล้อมรอบ
ราวกับว่าเธอกำลังถ่ายทอดความกลัวออกมาให้ทุกคนได้ยิน 'ฉันกลัว~ฉันควรทำยังไงดี~'
มันเกือบจะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนเลว
ทราวิสและราล์ฟ รู้สึกสับสน จึงให้กำลังใจไอชา
“ฮ่าฮ่า ไอช่า วันนี้เธอคงหมดสภาพไปแล้วสินะ~นั่นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ การเป็นศูนย์กลางของความสนใจอาจทำให้เหนื่อยได้ แต่เมื่อเราเข้าไปในคุกใต้ดิน เธอจะกลับไปเป็นตัวเองที่ฉลาดและพึ่งพาได้ ใช่ไหม?”
“ไอชามักจะทำได้เองแหละเมื่อมันเป็นตอนที่สำคัญ เราเชื่อใจเธอนะ ไอช่า เราจะต้องใช้ทักษะของคุณสำหรับการประเมินผล”
"อา อ่า-"
ไอชาดูเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก
"······หืม"
ฉันรู้สึกว่าจำเป็นต้องเข้าไปแทรกแซง
หากไอชายังคงอยู่ในสภาพนี้ต่อไป มันอาจกลายเป็นปัญหาได้
"ไอชา"
"วะ ว่าไง?! โอ้ ธีโอ นายกำลัง... เอ่อ พูดงั้นเหรอ”
"······"
สภาพปัจจุบันของเธอน่าเป็นห่วงจริงๆ
ตัวละครที่เฉลียวฉลาดเช่นนี้ ตระหนักถึงสภาพแวดล้อมของเธออยู่เสมอ เธอลดลงมาอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้อย่างไร?
ก่อนอื่น ฉันต้องทำให้ความประหม่าของไอชาหายไปก่อน
“มานี่สักครู่ทีไอชา ฉัรอยากคุยอะไรบางอย่างด้วย”
“เอ่อ อืม...ได้ ได้”
ดวงตาที่สั่นเทาของเธอเริ่มสั่นไหวราวกับว่ามีแผ่นดินไหว
เธอตอบสนอง แต่ก็ยังคงฝังรากลึกอยู่ที่จุดนั้น ดูเหมือนจะยังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
• ··เฮ้อ
ฉันเดินเข้าไปหาไอชาและกระซิบข้างหูของเธอ
─แค่ทำตัวตามปกติที่เธอเคยเป็นซะ อย่ากังวลไปเลย
"······!"
ตอนนั้นเองที่ไอช่าได้สบกับสายตาของฉันและ
"ใช่ ใช่แล้ว!"
เธอพยักหน้าอย่างแรง ใบหน้าเล็กๆของเธอสั่นขึ้นและลง
ผ่านไปประมาณ 10 นาที
'เส้นประสาทของเธอดูเหมือนจะผ่อนคลายลงบ้าง'
ฉันสังเกตเห็นไอชามีปฏิสัมพันธ์กับนักเรียนคนอื่นๆ
เธอยังคงไม่ผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์ แต่...ให้เวลาอีกหน่อยเธอคงจะหายดี
ความตึงเครียดอาจเป็นอันตรายต่อฮีโร่ก่อนการทำภารกิจ
แม้แต่คนประเภทหัวร้อนอย่างราล์ฟหรือเอชิลด์ที่พุ่งเข้าสู่การต่อสู้ในสายตาของศัตรู ก็ยังดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด
"หืมมม"
น็อคตาร์ที่เพิ่งถกเถียงกับราล์ฟว่าขวานหรือกระบองเป็นอาวุธที่เหนือกว่า เดินเข้ามา
"ธีโอ นายพูดอะไรกับไอช่าก่อนหน้านี้”
"ไม่มีอะไรสำคัญเป็นพิเศษหรอก ฉันแค่บอกให้เธอทำตัวตามปกติ”
"โฮโฮ่─ฉันเข้าใจแล้ว"
"ว่าแต่นายถามทำไม?"
“มันน่าทึ่งที่ประโยคเพียงประโยคเดียวสามารถผ่อนคลายความตึงเครียดของเธอได้ มันเป็นภาพที่ผิดปกติน่ะ”
น็อคตาร์เอียงศีรษะของเขา
"เอ่อ ก็ไม่มีอะไรหรอก"
ฉันพยักหน้าช้าๆ
"อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่ามันจะถึงเวลาที่จะเริ่มแล้ว"
ประตูมิติหลายประตู─ทางเข้าดันเจี้ยนเวทย์เริ่มปรากฏขึ้นใกล้ป่า
หลังจากนั้นไม่นาน ร็อกก็เรียกนักเรียนออกมาอีกครั้ง
โดยธรรมชาติแล้ว ทีมของฉันต้องเป็นทีมแรกที่ถูกเรียกตัว
ร็อกเหลือบมองทีมของเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ฉัน และเริ่มพูด
"ทีมที่ 1 ดำเนินการได้"
"เข้าใจแล้วครับ"
โดยปกติ ในสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับพอร์ทัลหรือดันเจี้ยน นักเรียนที่มีอันดับสูงกว่าจะเข้าไปก่อน
ไอชาเป็นคนแรกที่ก้าวเข้าไปในดันเจี้ยนเวทมนตร์
ในตอนที่เธอได้สติ ราล์ฟ น็อคตาร์ ทราวิส และฉันก็เข้ามาแล้ว
“ฟิ้ว”
ฉันหายใจออกสั้นๆ โดยหวังว่าอนาคตจะไม่เปลี่ยนแปลงในครั้งนี้
มาต่อกันเลย
"เราอยู่ที่ไหน?"
เมื่อครั้งที่เข้าไปในดันเจี้ยนเวทย์มนต์ ทราวิสได้สำรวจสภาพแวดล้อมของเรา
"ในระหว่าง 'การปราบปรามมอนสเตอร์' มันอยู่ในทุ่งหญ้า แต่ที่นี่...ดูเหมือนห้องใต้ดิน?”
"อืม... ไม่ว่าจะมองมุมไหน ดูเหมือนว่าเราจะไม่ได้อยู่บนพื้นดิน ห้องใต้ดินน่าจะเป็นไปได้มากกว่า”
ดวงตาสีแดงของไอชาเป็นประกายขณะที่เธอสแกนสภาพแวดล้อมของเรา
น็อคตาร์ยืนอยู่ข้างๆฉัน จ้องมองลงไปข้างล่าง
“ธีโอ ที่นี่คือห้องใต้ดินเหรอ”
"ใช่"
มันคือดันเจี้ยนคุกใต้ดิน
'โชคดี ที่มันเหมือนเดิมทุกประการ'
ในเกม สถานที่แห่งนี้รู้สึกมืดมนและหมองหม่น แต่การอยู่ที่นี่ด้วยตัวเองจริงๆ มันค่อนข้างอึดอัด
'อ่า ฉันต้องค้นหาสมบัติโดยเร็วและหนีไปซะ'
ร่างกายของฉันดูเหมือนจะปฏิเสธที่นี่
ตำแหน่งปัจจุบันของทีมเราคือชั้นใต้ดินเลเวล 4 - B4 ของดันเจี้ยน
การประเมินการสำรวจซากโบราณสถานจะสรุปผลเมื่อเรายึดเครื่องหมายที่ตั้งอยู่บนชั้นใต้ดินระดับ 1 - B1 และขึ้นสู่พื้นดินได้
โดยพื้นฐานแล้ว ความสำคัญของงานคือการไปยัง B1
ด้วย [วิสัยทัศน์ที่เฉียบคม] ของไอช่า มันน่าจะง่ายกว่ามาก
คุณลักษณะพิเศษของเธอมีอิทธิพลอย่างท่วมท้นเมื่อต้องค้นหาเส้นทาง
ผู้ประเมินไม่ใช่คนโง่ พวกเขาได้ส่งการ์เดี้ยนไปประจำการที่บี 1... อย่างไรก็ตาม ด้วยพวกที่โจมตีได้อย่างหนักเช่น ราล์ฟและน็อคตาร์ เราควรจะสามารถจัดการกับมันได้อย่างง่ายดาย
'ดี เราต้องการวันแบบนี้แหละ’
ฉันกำมือของตัวเอง
สมบัติที่ฉันต้องการเพื่อรักษาความปลอดภัยของตัวเอง [ตลับเวทมนตร์] ก็ตั้งอยู่ที่ B1 เช่นกัน
เช่นเดียวกับครั้งก่อนที่ฉันได้รับ [พลังธรรมชาติ] ฉันจำเป็นต้องป้อนรูปแบบพิเศษเพื่อให้ได้ [ตลับวิเศษ]
ถ้าคุณรู้รูปแบบ มันก็ค่อนข้างจะง่าย
โดยธรรมชาติแล้ว ฉันได้ให้ความสำคัญกับรูปแบบในความทรงจำ
"อืม..."
“ไอช่า เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
"อ่า อย่างที่ทุกคนรู้กันดีว่าคุณลักษณะพิเศษของฉันทำให้ฉันมองเห็นได้ชัดเจนแม้ในความมืดระดับนี้ แต่...”
"แต่?"
ทราวิสสบตาไอชาด้วยสีหน้าลำบากใจ
ไอชาส่ายหัว
“ฉันสามารถมองเห็นได้...แต่มันไม่ชัดเจน ดูเหมือนว่ามีอุปกรณ์วิเศษบางอย่างที่บดบังวิสัยทัศน์อยู่ในห้องใต้ดินนี้”
"อ่า... ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันไม่เห็นอะไรเลย”
ทราวิสหายใจออกอย่างหนักหน่วง
"แล้ว วิธีการดำเนินการต่อไปของเราคืออะไร?"
ราล์ฟสวิงกระบองในมือของเขา อุ่นเครื่องรอ
“พูดตามตรง ในปัจจุบันดูเหมือนว่าเราจะไม่มีตัวเลือกในอุดมคติ เราจะรื้อถอนอุปกรณ์วิเศษหรือดำเนินการอย่างระมัดระวัง และเรียนรู้จากการลองผิดลองถูก”
ไอชาใช้นิ้วของเธอเสยผม
"เราเข้ามาเพื่อหวดอยู่แล้ว"
ทราวิสและราล์ฟถอนหายใจพร้อมกัน
"......"
อ่า ทำไมทุกอย่างถึงไม่เคยเป็นเรื่องง่ายเลยนะ?
เวลาเป็นเรื่องสำคัญ
วัตถุประสงค์ของฉันคือการไปเอา [ตลับเวทมนตร์] เป็นอันดับแรก
ฉันร่าย [การลบล้างเวทย์มนต์] ใส่ตัวเอง
'แน่นอนว่า ในพื้นที่นี้มีเวทมนตร์อยู่'
ตอนนี้ ฉันสามารถมองเห็นด้วยคริสตัลแห่งความบริสุทธิ์แล้ว
ในขณะเดียวกัน คนอื่นๆก็แทบจะเหมือนคนตาบอด
'มันไม่ได้เป็นแบบนี้ในเกมต้นฉบับ'
บัตเตอร์ฟลายเอฟเฟคนี้มีต้นกำเนิดมาจากไหน?
แน่นอนว่า มันเกินกว่าที่ฉันจะคาดเดาเองได้
ถ้าฉันมีสติปัญญาขนาดนั้น ฉันคงได้เผชิญหน้ากับคนพาลที่ผลักฉันเข้ามาในโลกนี้แล้ว
"ทุกคน ตั้งสติกันสักครู่"
ทั้งหมดที่ฉันทำได้คือทำอย่างเต็มที่เพื่อเอาชนะอุปสรรคนี้...
