ตอนที่ 8 การต่อสู้ตัวต่อตัวครั้งแรก

พ่อมดอัจฉริยะแห่งโลกเวทมนตร์

ตอนที่ 8 การต่อสู้ตัวต่อตัวครั้งแรก

—-------------------------------------------

"อะไร… "หมายความว่าอย่างไร?"

ได้ยินเสียงสับสนจากสถานที่ด้านหลังโรงงานไส้กรอก

มันเป็นสถานที่ที่ไม่ค่อยมีคนไปผ่านเข้าไป ดังนั้นขยะจึงกองพะเนินเทินทึกทุกแห่งและมีหนูเดินไปมา

ขณะนี้มีชายสองคนยืนอยู่ในสถานที่นั้น

คนหนึ่งแข็งแกร่งพอๆ กับอันธพาลข้างถนน และอีกคนผมบลอนด์มีใบหน้าหล่อเหลา

เขาคือทอมและแอนดรูว์

"ใจเย็น ๆ" แอนดรูว์พูดเพื่อพยายามทำให้ทอมสงบลง

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าทอมจะไม่มีความตั้งใจที่จะทำเช่นนั้น

เขาอยู่ในอาการตื่นตระหนก

“ข้าจะสงบสติอารมณ์ได้อย่างไร!... การแข่งขันเหรอ? การทดสอบเพื่อเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการ? ทำไมข้าต้องทำอย่างนั้นด้วย? มันเป็นที่ของข้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!!”

ดวงตาของทอมมีน้ำตา ซึ่งไม่เข้ากันกับรูปร่างหน้าตาที่สมบุกสมบันของเขาสักเท่าไร

นั่นเป็นวิธีที่ไม่ยุติธรรมเสียเลย

ทอมซึ่งกำลังจะเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการและอีกไม่กี่วันก็จะเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการ ตอนนี้ต้องต่อสู้กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเพิ่งเข้ามาเมื่อสัปดาห์ก่อนเพื่อชิงที่นั่งนั้น

แต่คำตอบของแอนดรูว์กลับใจแข็ง

"หยุด… ! หยุดอ่อนแอได้แล้ว ในตอนแรกมันถูกกำหนดไว้แล้ว “แล้วจะทำอย่างไรได้ล่ะ”

“โอ้ แม้แต่ท่านแอนดรูว์ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เหรอ?”

“เจ้าคิดว่าข้าไม่ได้พูดอะไรเลยเหรอ? ข้าพูดแล้ว! เราได้พูดคุยกับท่านอาจารย์ร่วมกับศิษย์อาวุโสคนอื่นๆ และบอกว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะให้สิทธิพิเศษแบบนี้กับเด็กที่มาอยู่ที่นี่ได้เพียงสัปดาห์เดียว! แต่มันก็ไม่ได้ผล การดึงอารมณ์ครั้งสุดท้ายของเขา มันน่าทึ่งล้นหลามมากจน...”

แอนดรูว์โพล่งประโยคท้ายของเขา และทอมรู้สึกสิ้นหวังมากยิ่งขึ้น

ทอมก็อยู่ที่นั่นด้วย

เดิมทีมันเป็นสถานที่แสดงความสามารถของเขาในฐานะลูกศิษย์คนต่อไป แต่น่าตลกที่มันกลายเป็นเวทีสำหรับเด็กชายที่อยู่ที่นี่น้อยกว่าหนึ่งสัปดาห์

ทอมยังคงสงสัย

เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา

ยากเกินกว่าที่จะเชื่อได้ว่าเด็กชายผู้มาใหม่จะดึงอารมณ์ความรู้สึกมหาศาลออกมา ควบคุมอารมณ์นั้นให้ใหญ่ขึ้นและมีรูปร่างที่แปลกประหลาด

ทุกอย่างรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน - ความฝันอันเลวร้าย

ทอมพูดทั้งน้ำตา

"มันไม่ยุติธรรม… มันไม่ยุติธรรมเลย รุ่นพี่ ท่านก็รู้ว่าข้าพยายามอย่างหนักแค่ไหนในการเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการ”

ในขณะนั้น แอนดรูว์ผลักทอมไปทางกำแพง

"ตื่น! ตั้งสติให้ได้! ข้าบอกเจ้าแล้วว่ามันตัดสินใจแล้ว! และการแข่งขันนี้ค่อนข้างจะดีสำหรับเจ้า ถ้ามีผู้ชายที่มีความสามารถแบบนั้น ต่อให้เจ้ากลายเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการ วันหนึ่งเจ้าก็ต้องถูกไล่ออกอยู่ดี!”

การแสดงออกของทอมยิ่งมืดลง

เขาคิดถึงทุกสิ่งที่เขาทำเพื่อแอนดรูว์

เขาขโมยไส้กรอกจากโรงงาน ขายมันในตรอกด้านหลัง และให้เงินทั้งหมดแก่เขา แต่ตอนนี้แทนที่จะช่วย เขากลับได้รับการเทศนา เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดที่ได้ยินมัน

แต่ไม่มีอะไรที่ทอมทำไม่ได้

เนื่องจากนี่คือโลกแห่งเวทมนตร์

โลกที่พลังคือทุกสิ่งทุกอย่าง

แอนดรูว์พูดอีกครั้ง

“ข้าจะพูดครั้งสุดท้าย เจ้านั่นแหละที่จะถูกผลักออกไปตั้งแต่แรก แต่ข้าพยายามโน้มน้าวอาจารย์พร้อมกับศิษย์อาวุโสคนอื่น ๆ ให้ตัดสินใจด้วยการแข่งขัน ดังนั้นเจ้าควรขอบคุณข้ามากกว่า”

ทอมไม่ได้พูดอะไร แต่เขายังคงเต็มไปด้วยความผิดหวัง

แอนดรูว์เปิดปากอีกครั้งด้วยความพึงพอใจ

“…ข้าเข้าใจว่าเจ้าเจ็บปวด แต่ข้าคิดว่ามันเป็นโอกาส”

"โอกาส?"

“ใช่แล้ว โอกาส” เจ้าเห็น… โอลิเวอร์หรือชื่ออะไรสักอย่าง “เจ้าคิดว่าเขาเก่งแค่ไหน”

ทอมตอบหลังจากคิดอยู่สักพัก

“… ข้าคิดว่า… เขามีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม”

“ใช่แล้ว แต่มนตร์ดำไม่ใช่แค่เกี่ยวกับความสามารถเท่านั้น ถ้าจะเหยียบเขาล่ะก็ ไม่มีโอกาสไหนจะดีไปกว่าตอนนี้แล้ว คิดสิ หากใครสักคนที่มีความสามารถนั้นได้รับการสอนอย่างจริงจัง สักวันหนึ่งเขาจะยืนอยู่เหนือเจ้า เจ้าทนสถานการณ์ที่เด็กชายที่เพิ่งเข้ามาสั่งเจ้าได้ไหมล่ะ” ทอมส่ายหัวอย่างมั่นคง

แค่มาจากถนนไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีความภาคภูมิใจ

ไม่ เขาหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนั้นมากกว่าเพราะเขามาจากข้างถนน

“มันคงเป็นเรื่องยากที่จะทำร้ายเขาในตอนนี้ เพราะว่าท่านอาจารย์กำลังเฝ้าดูเขาอยู่ ถ้าอย่างนั้นเจ้าควรเหยียบย่ำเด็กคนนั้นอย่างภาคภูมิใจ”

ทอมไม่เข้าใจความหมายจึงถามอย่างระมัดระวัง

“เหยียบย่ำอย่างภาคภูมิใจเหรอ…” ”

แอนดรูว์ยื่นขวดแก้วเล็กสองขวดให้ทอม

ขวดแก้วพิเศษที่มีเส้นเวทมนตร์แปลกๆ วาดอยู่ด้านนอก และแสงสีดำข้างในก็สั่นอย่างแรง

“ไม่ว่าเขาจะมีความสามารถแค่ไหน สิ่งที่เขาเรียนรู้ได้ทันทีคือทักษะพื้นฐาน กระสุนแห่งความเกลียดชัง และโล่สีดำ ดังนั้นเจ้าต้องใช้สิ่งนี้ ถ้าเจ้าเปิดฝาแล้วโยนมันใส่เขา ทุกอย่างก็จะจบลง”

“นี่คืออะไร?”

“ความสามารถพิเศษของข้า ลาสบอมบ์ มันสามารถทำลายโล่สีดำธรรมดาที่สร้างโดยผู้เริ่มต้นได้อย่างยอดเยี่ยม ข้าต้องการที่จะใส่มนตร์ดำที่แข็งแกร่งขึ้น แต่ข้าค่อยๆ ทำมันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะอาจจะเกิดความสงสัยได้”

ทอมบีบขวดในมือแน่น

“ผู้ชายคนนั้นบอกว่าโอลิเวอร์ถูกนำมาจากเหมือง และจริงๆ แล้วเขาเป็นคนช้าและอ่อนแอ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถตอบสนองต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันได้ จากนั้นเจ้าสามารถแกล้งทำเป็นว่าเจ้าทำผิดและฆ่าเขาซะ” ทอมคิดตาม

ถ้าเขาใช้มนตร์ดำที่แอนดรูว์มอบให้ระหว่างการต่อสู้ เด็กชายที่ชื่อโอลิเวอร์จะต้องสับสนกับพลังการยิงอันมหาศาลอย่างแน่นอน และถ้าเขาโจมตีอีกครั้งในตอนนั้น ก็เป็นไปได้มากพอที่จะทำให้เด็กชายคนนั้นหายไป

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็จะเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการและคนที่ขัดขว้างเจ้าก็จะหายไปด้วย ความสงบสุขของเราก็จะคงอยู่ หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ข้าจะรับผิดชอบเจ้าเอง และยกระดับเจ้าให้เป็นศิษย์ระดับกลาง... ไม่สิ อาจเป็นศิษย์อาวุโสไปเลยก็ได้”

ดวงตาของทอมเริ่มเบิกกว้างมากขึ้นเมื่อได้ยินเกี่ยวกับตำแหน่งนี้

เมื่อพูดถึงศิษย์อาวุโส พวกเขาได้รับค่าจ้างสูง และพวกเขาสามารถเรียนรู้ที่จะทำงานได้ด้วยตัวเอง

มันเป็นเป้าหมายของทอม ความฝันของเขา

ลาก่อนชีวิตขยะ... !

จู่ๆ ทอมก็ได้รับกำลังใจและแรงบันดาลใจ

แอนดรูว์ยิ้มแย้มเมื่อมองดูความรู้สึกของทอม

'อย่างที่คาดไว้ เขาเป็นคนรับมือได้ง่าย ยิ่งพวกเขาโง่มากเท่าไร การจัดการกับพวกเขาก็ง่ายขึ้นเท่านั้น' แอนดรูว์คิด

“ดังนั้นให้แน่ใจว่าเจ้าทำให้โอลิเวอร์ล้มลงได้ ข้าจะคอยดูหลังให้เจ้าเอง ตกลงไหม?”

ทอมพยักหน้าและกำขวดที่แอนดรูว์ยื่นให้เขา

*** ***

วันสุดท้ายของเดือนพฤษภาคม

เดิมทีวันนี้ควรจะเป็นวันแต่งตั้งลูกศิษย์คนใหม่

ผู้ที่ได้รับการเสนอชื่อคือทอม

มันควรจะเป็นวันที่ทุกคนยกเว้นทอมควรจะดูเศร้า

อย่างไรก็ตาม เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเล็กน้อยขึ้น และวันแต่งตั้งศิษย์อย่างเป็นทางการก็กลายเป็นวันแข่งขันแทน

การแข่งขันระหว่างทอมและโอลิเวอร์

รางวัลสำหรับผู้ชนะคือตำแหน่งศิษย์อย่างเป็นทางการ

มันเป็นตำแหน่งที่ถูกสร้างขึ้นจากการเสียชีวิตของหนึ่งในศิษย์รุ่นน้องระดับต่ำเนื่องจากอาหารเป็นพิษ และไม่มีใครรู้ว่าที่นั่งจะถูกสร้างขึ้นเมื่อใด

ดังนั้นสีหน้าของทอมจึงตึงเครียด

เพราะเขารู้ว่าสถานการณ์เลวร้ายแค่ไหน

ในทางกลับกัน โอลิเวอร์มีสีหน้าว่างเปล่าตามปกติ ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าเขาจะได้รับสิทธิพิเศษมากแค่ไหนหากเขาชนะการต่อสู้!

ทอมมองไปรอบๆ

มีศิษย์นอกระบบประมาณ 30 คน ศิษย์รุ่นน้องระดับต่ำประมาณ 20 คน ศิษย์ระดับกลางประมาณ 10 คน และศิษย์อาวุโส 5 คน

ศิษย์อาวุโสและระดับกลางหัวเราะและพูดคุยกันอย่างสบาย ๆ โดยถือว่าการแข่งขันเป็นเหมือนความบันเทิง และสิ่งที่น่ารำคาญยิ่งกว่านั้นคือสายตาของศิษย์นอกระบบ

ดวงตาของพวกเขาฉายแววเย็นชาด้วยความคาดหวังอันร้ายกาจ คาดหวังว่าทอมจะแพ้

สิ่งนี้ทำให้ความโกรธของทอมเพิ่มขึ้น

'มาดูกันว่าใครจะลงไป?'

ทอมเล่นขวดแก้วสองขวดที่อยู่ในกระเป๋าของเขาขณะคิด

เขาคิดว่าถ้าเขาใช้มันอย่างไร โอลิเวอร์ คนที่เข้ามาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วคงจะเสร็จเขาในทันที

เขาคิดว่าบางทีเขาอาจจะติดอยู่ในสายตาของอาจารย์และได้รับการสอนจากเขามากกว่านี้

หากเป็นเช่นนั้น ทอมคิดว่าเขาอาจจะเป็นศิษย์อาวุโส และวันหนึ่งเขาอาจจะกลายเป็นพ่อมดตัวจริงและบอกลาชีวิตที่อยู่ก้นบึ้งของสังคมซะ

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว ทอมก็ขึ้นไปบนโพเดียมด้วยความกล้าหาญและความปรารถนาอันแรงกล้า

โอลิเวอร์ตามมาติดๆ

“ถ้าอย่างนั้น เราก็ไม่ต้องการการเจรจาที่ไร้ประโยชน์ใช่ไหม? พิสูจน์ความสามารถของเจ้าด้วยพลัง เริ่มการแข่งขัน!”

ทอมได้ยินคำพูดของโจเซฟ ก็ดึงอารมณ์ออกมาจากหลอดทดลองที่เขาได้รับและยิง กระสุนแห่งความเกลียดชังทันที

เนื่องจากเขาได้เรียนรู้พื้นฐานแล้ว โอลิเวอร์จึงสามารถป้องกันการโจมตีได้โดยการสร้างโล่สีดำขนาดเล็ก

'แน่นอน ไม่ว่าเจ้าจะมีความสามารถแค่ไหน มันก็ยากที่จะเรียนรู้มนตร์ดำในเวลาอันสั้นเช่นนี้!'

'ข้าสามารถชนะได้!'

'ใช่ สามารถชนะได้!

ทอมกรีดร้องในใจ ดึงอารมณ์ออกจากหลอดทดลองอีกครั้งและยิงกระสุนแห่งความเกลียดชัง

แม้ว่าจะเป็นพื้นฐาน แต่มันก็เป็นการโจมตีที่ทรงพลังและมีประสิทธิภาพ

ดูเหมือนโอลิเวอร์จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อป้องกันการโจมตี ไม่ต้องพูดถึงการโต้กลับเลย

ทอมไม่สูญเสียแรงผลักดันและยังคงยิงกระสุนแห่งความเกลียดชังต่อไป

กระสุนแห่งความเกลียดชังหลั่งไหลเข้ามา และโอลิเวอร์ก็กางโล่สีดำเล็กๆ ออกทุกครั้ง

กระสุนสีดำที่ตัดผ่านอากาศ ม่านสีดำที่กั้นกระสุน

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของทอมที่กำลังรุกอยู่

-หยุด! เจ้าได้ใช้อารมณ์ไปมากแล้ว ระวัง! ทอมหยุดลง

เขาได้ยินเสียงของแอนดรูว์ในหัวของเขา มันเป็นกระแสจิตชนิดหนึ่ง

ทอมหยุดการโจมตีชั่วคราว ตามที่แอนดรูว์แนะนำ และตรวจสอบอารมณ์ที่เหลืออยู่ในหลอดทดลอง

ดังที่แอนดรูว์พูดอย่างน่าประหลาดใจ มีเพียงหนึ่งในสามของอารมณ์ที่เหลืออยู่ในหลอดทดลอง

มันอาจจะเป็นเรื่องปกติเพราะเขาเอาแต่โจมตีแบบนั้น

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าประหลาดใจคืออาการของโอลิเวอร์

แม้ว่าเขาจะโจมตีอย่างหนัก แต่ก็ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนบนตัวเขาเลย

ห่างไกลจากความเจ็บปวด ไม่มีสีหน้าใด ๆ บนใบหน้าของเขา และอารมณ์ที่เหลืออยู่ในหลอดทดลองเหลือน้อย

ทันใดนั้นทอมก็ตระหนักได้

โอลิเวอร์ไม่รีบร้อนที่จะหยุดการโจมตี เขาแค่หยุดมันในระดับปานกลาง

เขาแค่ล้อเล่นกับเขา เหมือนอันธพาลต่อสู้กับเด็กอ่อนแอ

ในขณะนั้นทอมรู้สึกโกรธมาก

เขารู้สึกอับอาย

ทอมหยิบขวดแก้วที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าของเขาออกมา

จากนั้นเขาก็ตะโกน

“มาดูกันว่าเจ้าจะสามารถหยุดสิ่งนี้และหนีไปได้หรือเปล่า!”ลาสบอมบ์!”

ทอมขว้างลูกบอลสีดำขนาดเท่ากำปั้นใส่โอลิเวอร์

โอลิเวอร์รีบกางโล่สีดำด้วยความประหลาดใจ แต่มันก็ไม่มีความหมาย

ทันทีที่ระเบิดแห่งความโกรธสัมผัสกับโล่สีดำ การระเบิดครั้งใหญ่ก็ปะทุขึ้น และห้องใต้ดินก็สั่นสะเทือน

ผู้คนที่นั่งใกล้โอลิเวอร์ก็ถอยไปข้างหลังในขณะที่เสียงกรีดร้องและความชื่นชมก็หลั่งไหลออกมาจากที่นั่น

“เมื่อกี้เห็นอะไรไหม?”

“ศิษย์นอกระบบเรียนรู้ลาสบอมบ์ได้อย่างไร… !”

“เขาเรียนรู้เรื่องนั้นได้อย่างไร”

“ต้องเป็นศิษย์ระดับกลางจึงจะเรียนรู้มันได้?” ทอมยิ้ม

เขาตราตรึงการปรากฏตัวของเขากับทุกคน

เขาคิดว่าตอนนี้ อาจารย์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจับตาดูเขา

'ฮ่า! ดูนั่นสิ ความสามารถของเจ้าที่มีหมดแล้วหรือยัง? และดูว่าในที่สุดเจ้า... ฮะ?

รอยยิ้มบนใบหน้าของทอมเริ่มหายไป

เป็นเพราะเมื่อควันค่อยๆ จางลง เขาเห็นโอลิเวอร์ยืนอยู่ที่นั่นอย่างสบายๆ

"ว้าว… ท่านทำได้อย่างไร?" โอลิเวอร์พูดโดยมองไปที่ทอม

ห่างไกลจากความหวาดกลัว ไม่มีอาการแปลกใจเลย

เขาค่อนข้างพอใจ

'อะไร? ยังไง? ไม่มีทาง… นี่คือเวทมนตร์ของรุ่นพี่แอนดรูว์ 'เขาทำได้ยังไง..?'

ทอมรู้สึกแปลกๆ — ความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึก

'ใช่ มีบางอย่างผิดปกติ ไม่มีทางที่เด็กที่เพิ่งเข้ามาจะสามารถหยุดยั้งการโจมตีนี้ได้... '

ทอมรีบดึงลาสบอมบ์ชิ้นสุดท้ายที่เหลือออกมาโดยไม่สังเกตเห็นสถานการณ์ที่เขาเผชิญอยู่

เขาเปิดขวดแก้วแล้วโยนมันใส่โอลิเวอร์อีกครั้ง และเมื่อโอลิเวอร์เห็นมัน เขาก็ยิง กระสุนแห่งความเกลียดชังไปที่ขวดนั้น และในทันใดนั้น มันก็ระเบิดขึ้นไปในอากาศ

อีกครั้งหนึ่งที่เสียงคำรามดังไปทั่วพื้นที่

อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างในครั้งนี้คือทอมยังถูกพัดหายไปเนื่องจากเขาไม่สามารถเอาชนะและล้มไปข้างหลัง

"ฮะ? ฮึ?"

ทอมส่งเสียงครวญครางซึ่งแตกต่างจากตัวตนปกติของเขาเมื่อเขามองดูโอลิเวอร์ที่ยืนนิ่งพร้อมโล่สีดำ

'มันคืออะไร? ข้ากำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดชนิดไหน?

พร้อมกับความกลัว คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเขา

'ทำไม?? นี่ควรจะเป็นวันที่ข้าได้รับแต่งตั้งให้เป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการ…ทำไมล่ะ?’

'ทำไม?? นี่ควรจะเป็นวันที่ข้าจะกินอาหารที่ดีๆ มากกว่าขนมปังและซุปรสจืด…ทำไมล่ะ?’

'ทำไม?? นี่ควรจะเป็นวันที่ข้าจะเริ่มเรียนรู้มนตร์ดำแทนที่จะทำงานในโรงงาน….ทำไม?… นี่มันอะไรกันเนี่ย?’

"ท่านโอเคไหม?" โอลิเวอร์พูดขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้

สิ่งเดียวที่ทอมทำได้คือกรีดร้องและมองไปรอบๆ

"โปรด…. ช่วยข้าด้วย"

แต่ไม่มีใครช่วยได้ และสิ่งเดียวที่เขาเห็นมีเพียงสายตาเย็นชาที่เยาะเย้ยเขา

มันเป็นการจ้องมองที่เขาได้รับขณะเดินไปตามถนน

ความโกรธเพิ่มขึ้นภายในใจทอม

ความโกรธต่อโลก ความโกรธต่อสิ่งกีดขวางที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

ทอมพยายามต่อสู้อีกครั้งโดยใช้ความโกรธนี้ แต่ในขณะนั้นเขาได้ยินเสียงของปีศาจร้าย

“โอ้ นั่นเป็นเรื่องโล่งใจ เจ้าไม่เป็นไร” ปีศาจเอื้อมมือออกไป

และในไม่ช้าปีศาจก็เริ่มระบายความโกรธของทอม

“………”

ทอมเบิกตากว้าง แต่โอลิเวอร์หยุดสนใจทอมทันทีและเริ่มจัดการกับความโกรธที่ระบายออกมา

“มันชื่อลาสบอมบ์…ใช่ไหม?”

สัญชาตญาณของทอมตะโกนขอให้เขาวิ่งหนี แต่ร่างกายไม่ขยับ

'เขาเป็นบ้าอะไร!'

โอลิเวอร์จัดการกับลาสบอมบ์อีกครั้ง

เขาอัดระเบิดให้มีขนาดเท่ากำปั้นและวางมันลงบนกระสุนแห่งความเกลียดชัง

เขาเล็งไปที่ทอมในสภาพนั้น

“…..เจ้าจะไม่ปกป้องตัวเองเหรอ?”

ทอมวางโล่ดำโดยสัญชาตญาณและอธิษฐานต่อพระเจ้า

'ได้โปรดช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย'

ขณะที่เขากำลังอธิษฐานอยู่นั้น ปีศาจร้ายก็เปิดปากของเขาแล้วพูดว่า

“ยิงกระสุนแห่งความโกรธ”

กระสุนแห่งความโกรธพุ่งไปเป็นเส้นตรงและทะลุโล่สีดำ

กระสุนทะลุทอมอย่างไร้ปราณี และระเบิดเข้าไปในร่างของทอมไปพร้อมกับเขา

บูมมมมม!

ฝนสีแดงเริ่มโปรยลงมาตามเสียงระเบิด ซึ่งเทียบไม่ได้กับเสียงระเบิดของทอม

เมื่อทุกคนจับจ้องไปที่แท่นก็ได้ยินเสียงของใครบางคน

“โอลิเวอร์เป็นผู้ชนะ”