ตอนที่ 14 ไปอารามอส
"ช่างวิเศษอะไรเช่นนี้ หรือนี่คือผลตอบแทนจากการทำความดีของฉัน ฮ่าๆ"
ออสบอร์นที่กำลังนอนเอนหลังบนเก้าโยกตัวใหม่หัวเราะออกมา
เขามองไปยังกระท่อมหลังใหม่ของเขาที่พวกคนแคระสร้างให้ ก็อดรู้สึกภาคภูมิใจไม่ได้ การทำความดีมันคุ้มค่าจะตาย แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เขาชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านได้ยังไง
พ่อมดเฒ่ารู้สึกว่าช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาโชคดีมาก ทั้งอัญเชิญสิ่งมีชีวิตระดับตำนานมาเป็นลูกน้อง ทั้งได้กระท่อมหลังใหม่ที่สวยงามและสะดวกสบายกว่าเดิม
ออสบอร์นได้ขนของใช้จำเป็นมาไว้ที่กระท่อมหลังใหม่แล้ว ส่วนกระท่อมหลังเก่าเขาก็ยกให้โรอาไป ซึ่งเขารู้สึกว่าเด็กคนนั้นนอกจากจะไม่ขอบคุณเขาแล้ว ยังมองเขาด้วยสายตาแปลกๆอีกต่างหาก เขาทำอะไรผิดหรือไง?
เปล่าเสียหน่อย ก็กระท่อมหลังนี้คนแคระสร้างให้เขา ถ้าเชิญคนอื่นมาอยู่ด้วยมันก็เป็นการไม่ให้เกียรติคนที่สร้างกระท่อมนี้ให้เขาจริงไหม?
ออสบอร์นเองก็ไม่ได้ไล่เด็กชายคนนั้นออกไปเสียงหน่อย อย่างไรเขาก็เป็นพ่อมดผู้มีเมตตาล่ะนะ
ในความรู้สึกลึกๆของเขา เด็กชายคนนั้นมอบความคุ้นเคยบางอย่างที่เหมือนกับหลานชายเพียงคนเดียวของเขาในชาติก่อน
ออสบอร์นมีบุตรสาวหนึ่งคนเธอท้องโดยไม่มีพ่อ เมื่อคลอดลูกชายได้หกเดือนก็จากไปด้วยอุบัติเหตุ คุณตาอย่างเขาจึงเลี้ยงหลานชายมาคนเดียว แต่ก็ไม่ได้ลำบากอะไรเพราะออสบอร์นมีทรัพย์สินจำนวนมาก เขาเป็นนักวิชาการที่ประสบความสำเร็จและมีบริษัทรับจัดประมูลโบราณวัตถุเป็นของตัวเอง
ในชีวิตก่อนเขาเป็นต้นแบบให้กับนักประวัติศาสตร์และนักโบราณคดีจำนวนมาก ผู้คนในสังคมให้เกียรติและยอมรับเขาอย่างจริงใจ
ก็คงมีแต่เพียงหลานชายของเขาที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น ในสายตาของหลานชายเขาเป็นแค่คนแก่ที่ช่วยเหลือตนเองไม่ได้คนหนึ่ง
...ตาแน่ใจนะว่าเขียนหนังสือเล่มนี้เอง ยอมรับมาเถอะว่าตาจ้างคนเขียนเท่าไหร่?...
...ตาลืมเอกสารอีกแล้วนะ นักศึกษาจะเรียนอะไร...
...ตายังไม่ได้กดบันทึกนะอย่าเพิ่งปิดโน๊ตบุ้คสิ!..
...ผมละอยากรู้จริงๆว่าตาให้เงินกรรมการคนละกี่ดอลลาร์ถึงได้รางวัลนี้มา...
...ถ้าไม่ยอมกินยาอีกผมจะโทรบอกหมอแน่นอน...
คงไม่มีประโยคแบบนี้อีกแล้ว...
น้ำตาไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ จนมันหยดลงบนเคราของเขาแล้วถึงได้รู้สึกตัว ออสบอร์นค่อยๆใช้หลังมือปาดน้ำตาออก อย่างไรเด็กคนนั้นก็คงได้ใช้ชีวิตของตนเองสักที ไม่ต้องมาทนดูแลคนแก่อย่างเขา
พ่อมดเฒ่ารู้สึกว่าตนเองกลายเป็นโรคอารมณ์สองขั้ว เมื่อก่อนหน้าครู่เดียวเขายังหัวเราะอยู่เลย ตอนนี้กลับร้องไห้ออกมา
ก็ไม่แปลกล่ะนะ อัจฉริยะมักไม่ปกติอยู่แล้ว
"ท่านพ่อมด"
เสียงของกอแท็บเรียกเขาอยู่ด้านหน้ากระท่อม พวกคนแคระมาบอกลาแล้ว
นับเป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์ที่พวกเขาอาศัยอยู่กับออสบอร์น ความผูกพันธ์ล้ำค่าเกินกว่าของมีราคาใด
"จะไปแล้วหรอ"
ออสบอร์นยิ้มให้พวกคนแคระหลายสิบชีวิตตรงหน้า มีทั้งเด็ก หนุ่มสาวและคนแก่ เป็นเพื่อนที่เข้ามาและผ่านไปในชีวิต แต่ออสบอร์นจำชื่อพวกเขาได้หมดทุกคน
"ขอรับท่านพ่อมด พวกเรามาบอกลา ขอขอบพระคุณท่านที่ช่วยพวกเราออกมา และยังให้ที่พักแก่เรา คนแคระจะจดจำบุญคุณของท่านเอาไว้"
กอแท็บและพวกคนแคระทั้งหมดเอามือแตะบนหัวใจและก้มลงต่ำที่สุดในชีวิต การทำความเคารพนี้แม้แต่กษัตริย์แห่งขุนเขาแห่งมิวอล์สต็อกก็ไม่เคยได้รับ
"อาณุภาพแห่งความดีจะคอยคุ้มครองพวกเจ้า สรรพสิ่งในโลกนี้จะรับรู้ได้เสมอ ไปเถอะ"
ออสบอร์นเดินเข้ามาทักทายคนแคระทุกขึ้น ก่อนจะตบไหล่กอแท็บเบาๆ ตอนนั้นไม่มีใครสังเกตว่าพ่อมดเฒ่าได้แอบใส่อะไรบางอย่างลงในกระเป๋าเสื้อของกอแท็บ
เมื่อทุกคนบอกลากันจนครบแล้วพวกคนแคระก็เริ่มออกเดินทาง
พวกเขามองพ่อมดตรงหน้าอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะเก็บสัมภาระขึ้นรถลากและเดินผ่านม่านพลังของอาณาจักรลับออกไป มุ่งหน้าสู่ทิศเหนือ เมืองด่านหน้าอารามอส
โรอา กระต่ายเฒ่าออกัส หมีสีน้ำตาลนิคและสัตว์บางตัวออกมาส่งพวกคนแคระด้วย พวกเขาโบกมือให้กันจนขบวนคารวานลับหายไป
ผ่านไปพักหนึ่งโรอาจึงมานั่งอยู่หน้ากระท่อมหลังใหม่ของออสบอร์นเขาเองก็ชอบกระท่อมที่สวยงามหลังนี้เช่นกัน
"กลับไปกระท่อมซะ"
พ่อมดเฒ่าพูดขึ้น เขานั่งสูบไปป์อยู่บนบันไดหน้ากระท่อม ห่างจากโรอาไม่มาก
เด็กชายเหมือนไม่ได้ยินคำสั่งของออสบอร์น แต่ถามคำถามเขาแทน
"พวกเขาจะปลอดภัยไหม?"
โรอากังวลมากเพราะการเดินทางจากที่นี่ไปยังอารามอสต้องใช้เวลาเดินทางยี่สิบห้าถึงสามสิบวัน ในช่วงเวลานี้อาจเจอปัญหาอะไรก็ได้ ป่าต้องห้ามไม่ได้ปลอดภัยขนาดนั้น
"ไม่แน่ใจเหมือนกัน"
ออสบอร์นตอบกลับเบาๆ และกลับไปสูบไปป์ต่อ
"ไม่แน่ใจ แล้วคุณปล่อยพวกเขาไปเนี่ยนะ ทำไมไม่เดินทางไปกับพวกเขา"
โรอารู้สึกหัวเสียมาก
"พวกเขาโตแล้ว มีสิ่งหนึ่งที่คนโตแล้วทุกคนต้องมีนั้นคือ ศักดิ์ศรี ถ้าเป็นนาย นายจะยอมให้คนที่ช่วยชีวิตนายคอยช่วยเหลือนายตลอดไปหรือเปล่า คนที่รักเกียรติของตนจะไม่ทำเช่นนั้น
พวกเขาเป็นคนที่รักเกียรติของตน ฉันถึงรู้สึกดีกับพวกเขา"
พ่อมดเฒ่าให้บทเรียนกับโรอา อย่างไรเขาก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ยังต้องขัดเกลาอีกมาก
"แต่พวกเขาอาจไม่รอดไปถึงอารามอส"
โรอามีสีหน้าเศร้าสร้อย
"ฉันถึงบอกให้เธอกลับไปที่กระท่อม เตรียมสัมภาระให้พร้อม เราจะแอบตามพวกเขาไป"
พ่อมดเฒ่ามองโรอาแล้วก็ยิ้มออกมา ควันจากไปป์ลอยไปเบื้องหน้าจนโรอาสำลัก
"จริงรึเปล่า ให้ผมไปด้วยหรอ! แต่จะไม่เป็นอะไรแน่นะ"
โรอากระโดดลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่เขาเองก็กังวลเกี่ยวกับดยุกแห่งเมดีซีที่ตามหาเขาอยู่
"ไม่ต้องกังวลไป ฉันให้เธอไปด้วยก็ย่อมมั่นใจว่าปกป้องเธอได้ เธอเป็นผู้ชาย สมควรออกไปดูโลกภายนอก ไปทำในสิ่งที่ลูกผู้ชายควรทำ ไม่ใช่มาอุดอู่อยู่แต่ในกระท่อมกับฉัน"
สิ้นเสียงออสบอร์น โรอาก็รีบวิ่งกลับไปที่กระท่อมหลังเก่า เสียงของเขาที่คุยกับกระต่ายเฒ่าออกัสดังออกมาตลอดเวลา พวกเขากำลังคุยกันว่าจะเอาอะไรไปบ้าง อันที่จริงควรบอกว่าโรอาคุยอยู่คนเดียวเพราะออกัสทำได้แค่ส่ายหัวกับพยักหน้าเท่านั้น
ออสบอร์นไม่ได้เข้าไปเตรียมของเหมือนโรอา เพราะเขาได้เตรียมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
พ่อมดเฒ่านั่งสูบไปป์อยู่อีกครู่หนึ่งก่อนจะเดินอ้อมไปทางบ่อน้ำพุวิเศษ ครั้งก่อนที่เขาไปยังเหมืองอิกซอร์ ออสบอร์นประมาทเกินไป หากเขาเตรียมพร้อมมากกว่านี้กอดิมดูลินและคนแคระพวกนั้นอาจไม่ตาย
ครั้งนี้จึงต่างออกไป เขาต้องเอาสมบัติลับก้นหีบของเขาไปด้วย
พ่อมดเฒ่าเดินลุยลงไปในบ่อน้ำพุ ยิ่งเดินลึกลงไปเขาก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่เข้มข้น จนเมื่อถึงกลางบ่อเขาก็ก้มลงขุดดินใต้ตาน้ำพุออกมา ไม่นานนักออสบอร์นก็หยิบเอาหินสีขาวสว่างก้อนหนึ่งชูขึ้นส่องกับแสงอาทิตย์
สมบัติทรงพลังลึกลับที่ทำให้น้ำธรรมดาในบ่อกลายเป็นน้ำวิเศษ!
เขาพร้อมเดินทางแล้ว
เมื่อออสอบร์นเดินกลับมาที่กระท่อมเด็กชายก็เตรียมของเสร็จแล้ว
หนึ่งพ่อมดหนึ่งเด็กชายก้าวเดินออกไปพร้อมกัน แสงตะวันส่องไล่เบื้องหลัง ตกกระทบคนสองคนจนเกิดเป็นเงาดำวูบไหวไปมา
เมื่อออสบอร์นออกมาพ้นอาณาเขตอาณาจักรลับเสียงในหัวเขาก็ดังขึ้นกะทันหัน
[ติ้ง! คนแคระผู้รอดชีวิตจากเหมืองอิกซอร์กำลังเดินทางไปยังอารามอส พ่อมดผู้มีเมตตาเช่นท่านกังวลว่าจะเกิดอันตรายกับพวกเขา คุ้มครองเหล่าคนแคระให้ถึงอารามอสอย่างปลอดภัย
-เงื่อนไขภารกิจ 1.คาราวานคนแคระถึงอารามอสอย่างปลอดภัย 2.มีผู้รอดชีวิตเกินกว่า 90%
-ราลวัลภารกิจ 1.คาถาลำแสงพิฆาต(ระดับดับสูง) 2.โอกาสหมุนวงล้อนำโชค(ระดับตำนาน) ×1 3.อัพเกรดพื้นที่เก็บของหนึ่งครั้ง ]
