บทที่ 64 ทรายโมริมิยะ  

หนานหยูเทียนและซูมันรูนั้นเดินทางมาด้วยกัน เนื่องจากหนานหยูเทียนกำลังพูดคุยกับเฟิ่งฮาว ซูมันรูจึงไปที่สวนหลังบ้านทันทีเพื่อเยี่ยมเฟิ่งหยินซวง

จุนโมเชนจากไปหลังจากพูดคุยกับไท่ซือเฟิ่ง และคนอื่น ๆ ในเวลานี้ มีเพียงรัวซุ่ยเท่านั้นที่เฝ้าประตูของเฟิ่งหยินซวง

เมื่อเห็นซูมันรูกำลังมารัวซุ่ยก็หยุดนางทันที

“แม่นางซู คุณหนูของข้ายังอยู่ในอาการโคม่า หมอบอกว่าอย่าให้ใครรบกวนเจ้า เจ้าเข้าไปข้างในไม่ได้”

หากไม่ใช่เพราะทำตามคำสั่งก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่านางไม่สามารถฉีกหน้าซูมันรูได้เร็วขนาดนี้ และรัวซุ่ยต้องการดุนางโดยตรง นางจะสุภาพกับซูมันรูได้อย่างไร

“ท่านพี่หยินซวงข้าเสียใจมากที่ไม่สามารถปกป้องท่านพี่ของข้าได้ในวันนี้ ดังนั้นให้ข้าเข้าไปดูแลนาง...นาง...”

ฮา... เจ้าเล่ห์จริง ๆ เมื่อหญิงสาวถูกเฉินชูเซียนรังแก นางจึงหดกลับและไม่ทำอะไรเลย ต้องขอบคุณท่านหญิงที่เคยดีกับนางมาก่อน นางจึงเลี้ยงดูหมาป่าตาขาว

“ไม่จำเป็นหรอก แม่นางซู ถ้าเจ้าเป็นห่วงจริง ๆ เจ้าควรรู้ว่าควรทำอย่างไรเพื่อประโยชน์ของคุณหนูเอง ว่ากันว่าคุณหนู กำลังพักผ่อนและฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณหนู มันไม่ใช่สิ่งที่เจ้าและข้าสามารถจ่ายได้” รัวซุ่ยจงใจทำให้คำพูดรุนแรงมากขึ้นและต้องการทำให้ซูมันรูรู้สึกหวาดกลัวและออกไปก่อนในเวลานี้

แต่ถ้าซูมันรูออกไปจริง ๆ มันคงไม่ใช่สไตล์ของนาง

“เมื่อก่อนแม่นางหยินซวงป่วย ข้าเป็นคนรับใช้ข้างเตียงนางตลอดไม่ใช่หรือ แม้แต่ท่านหญิงก็ยังบอกว่าข้าดูแลนางอย่างระมัดระวัง ไม่มีใครเทียบได้ ตอนนี้ข้ารู้ว่านางบาดเจ็บ เจ้าต้องระวัง เจ้าจึงไม่ต้องการการช่วยเตือน”

นางเคาะประตูโดยตรงจากนั้นก็ผลักประตูและเดินเข้าไป

ไม่ใช่แค่สาวใช้เท่านั้นที่นางยังไม่สนใจมัน

“เจ้า...” รัวซุ่ยกังวลและโกรธ ดังนั้นนางจึงได้แต่วิ่งเข้าไป

แต่หมอสั่งว่าในห้องต้องอยู่เงียบ ๆ ดีที่สุด อย่าให้เสียงดังรบกวนการพักผ่อนของท่านหญิง ดังนั้นจึงไม่ดีสำหรับนางที่จะพูดเหมือนอยู่ข้างนอก

หลังจากที่ซูมันรูเข้ามา นางรู้สึกมีความสุขมากเมื่อเห็นการปรากฏตัวของเฟิ่งหยินซวงในเวลานี้

ตอนที่นางอยู่ที่เทียนเซียงโหลว ใบหน้าของนางได้รับบาดเจ็บ และตอนนี้มันยิ่งบวมมากขึ้น ทำลายรูปลักษณ์ที่สวยงามของนางไปเจ็ดหรือแปดจุด

ต้องรู้ว่าทุกครั้งที่นางเห็นใบหน้าที่สวยงามนี้ก่อนหน้านี้ นางอยากจะตบเฟิ่งหยินซวงอย่างแรงและฟันมีดอีกสองสามที เป็นการดีที่สุดที่จะทำลายใบหน้าของนางโดยตรง ตอนนี้มีคนทำสิ่งที่นางไม่กล้าทำแล้ว แน่นอนว่าซูมันรูรู้สึกภูมิใจมากในใจของนาง

แต่ดูผิวเผินแล้วนางต้องแสดงสีหน้าลำบากใจมาก

ในขณะนี้เหงื่อบาง ๆ หยดลงมาจากหน้าผากของเฟิ่งหยินซวง รัวซุ่ยหันศีรษะของนางและพูดว่า “ไปเอาอ่างน้ำ”

อะไร นางไม่ใช่สาวใช้ของซูมันรูยังกล้าที่จะใช้นางอีก รัวซุ่ยเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมาก และซูมันรูอยู่ที่นี่ นางจะจากไปอย่างสงบได้อย่างไร ถ้าซูมันรูทำอะไรให้คุณหนูเสียหาย

“เร็วเข้า!” ซูมันรูเห็นนางตกตะลึงและรีบเพิ่มน้ำเสียงของนาง “ข้าไม่เห็นว่าคุณหนูเหงื่อออกบนหัวของนางและตอนนี้อากาศร้อนและนางยังห่มผ้านวมหนา ๆ อยู่ เจ้าไม่คิดเหรอ? เพื่อให้นางหลับสนิท”

นี่...เป็นความประมาทเลินเล่อของรัวซุ่ยจริง ๆ และเมื่อเห็นว่าเฟิ่งหยินซวงขมวดคิ้วเล็กน้อย เฟิ่งหยินซวงดูอึดอัดมาก รัวซุ่ยกัดริมฝีปากของนางและหันหลังกลับและจากไป

อย่างไรก็ตาม อ่างน้ำอยู่ข้างนอก นางจะกลับมาในไม่ช้า นางจะไม่ให้โอกาสซูมันรูทำร้ายคุณหนู

…

ไม่นานน้ำก็มา

ซูมันรูขอให้รัวซุ่ยวางผ้าลงบนเตียง โดยบอกว่านางกำลังจะเช็ดตัวของเฟิ่งหยินซวง

รัวซุ่ย ต้องการทำเองแต่ถูกซูมันรูไล่ออก ดังนั้นนางจึงต้องรออยู่นอกผ้าม่านผืนโปร่ง

ผ้าม่านผืนโปร่งนี้มีหมอก ระบายอากาศได้ดี และใช้สำหรับฤดูกาลนี้โดยเฉพาะ แม้ว่านางจะอยู่ข้างนอกแต่นางก็สามารถมองเห็นฉากข้างในได้ หากซูมันรูต้องการทำบางสิ่งเพื่อทำร้ายคุณหนู นางจะไม่ยอมให้มีโอกาสนั้น

ซูมันรูต้องการบริการใครสักคนจริง ๆ และนางก็ทุ่มเทอย่างมาก ซึ่งไม่มีอะไรจะพูดจริง ๆ นางปลดกระดุมเสื้อผ้าของเฟิ่งหยินซวงอย่างระมัดระวัง จากนั้นจุ่มผ้าขนหนูชุบน้ำ บิดหมาด ๆ แล้วเช็ดเบา ๆ บนตัวของเฟิ่งหยินซวง

เมื่อมองดูผิวของเฟิ่งหยินซวงที่ขาวราวกับหิมะ และคิดถึงความจริงที่ว่านางได้รับบาดเจ็บที่แขนเพราะความโหดร้าย นางก็อดไม่ได้ที่จะฉายแววบึ้งตึงในดวงตาของนาง

ในเวลานั้นซูมันรูให้รางวัลกับเฟิ่งหยินซวงด้วยครีมบัวหิมะ ให้นางเช็ดแม้ว่านางจะใช้มันแต่แผลก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่มันคันมาก นางไม่สามารถควบคุมแรงกระตุ้นที่จะเกาได้ สุดท้ายก็ยังมีแผลเป็น

แม้ว่านางจะไม่ได้คิดมากในตอนแรก แต่ภายหลังนางรู้สึกว่าเฟิ่งหยินซวงต้องตั้งใจทำ และสิ่งที่นางทำในยาจะทำร้ายนางเช่นนี้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ซูมันรูก็อดใจรอไม่ไหวที่จะให้เฟิ่งหยินซวงลิ้มรสความเจ็บปวดที่นางได้รับ

ในเวลานี้รัวซุ่ยเร่งเร้าอยู่ข้างนอก “แม่นางซู เป็นอย่างไรบ้าง? เร็วเข้า”

“ใกล้เสร็จแล้ว!” ซูมันรูรีบจัดการกับอารมณ์ของนาง จุ่มผ้าฝ้ายลงในน้ำอีกครั้ง และเริ่มเช็ดแขนของเฟิ่งหยินซวง

ในเวลานี้การเคลื่อนไหวของซูมันรูหยุดลงเล็กน้อย และรูม่านตาของนางก็ขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อย เมื่อนางพลิกแขนของเฟิ่งหยินซวง นางเห็นสิ่งที่น่าทึ่ง

บนแขนที่ขาวราวกับหิมะนั้นมีทรายโชวกงสีแดงที่สะดุดตาเป็นพิเศษ

นาง... ยังไม่สมบูรณ์แบบไม่ใช่เหรอ?

ซูมันรูจำได้ชัดเจนว่าองค์ชายสามบอกนางว่า กษัตริย์ชิงผิง และเฟิ่งหยินซวง ต่างก็ยอมรับว่าทั้งสองคนได้แต่งงานและกลายเป็นสามีภรรยากันจริง ในกรณีนี้นางยังมีวังทรายนี้ได้อย่างไร?

สิ่งนี้สามารถแสดงได้ว่าทุกอย่างเป็นเท็จ ในท้องพระโรงในวันนั้น พวกเขาพูดโกหกทั้งหมด

ดูเหมือนนางจะรู้เรื่องที่น่าทึ่งในทันที และผ้าฝ้ายในมือของนางก็ตกลงพื้นทันที

“เกิดอะไรขึ้น?” รัวซุ่ยซึ่งอยู่ข้างนอกรีบหยิบผ้าแล้วเดินเข้าไป ในเวลานี้ซูมันรูดึงเสื้อผ้าของเฟิ่งหยินซวงอย่างใจเย็นและคลุมผ้าที่แขนของนางด้วย ทำเป็นว่าไม่พบอะไร

“เสร็จแล้ว ดูสิท่านพี่หยินซวงนอนหลับสบายขึ้นหรือยัง”

รัวซุ่ยรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคิ้วที่ขมวดของ เฟิ่ง หยินซวงคลายออกบ้างแล้ว

“แม่นางซู ขอบคุณที่ทำงานหนัก เมื่อคุณหนูของข้าตื่น ข้าจะบอกนาง”

แม้ว่ารัวซุ่ยจะไม่ชอบซูมันรู แต่ท้ายที่สุดแล้วแม่นางอยู่กับคุณหนูของนางมาหลายปีแล้ว นางไม่คาดหวังให้ซูมันรูตอบแทนอะไร แค่หวังว่านางจะยังจำความกรุณาของคุณหนู ที่มีต่อนางได้ และยังคงมี ช่างเป็นน้องสาวตัวน้อย อย่าทำร้ายนางเลย นางพอใจแล้ว

“งั้นก็ดูแลท่านพี่หยินซวงให้ดี ข้าจะกลับไปก่อน แล้วเจอกันพรุ่งนี้” ซูมันรูลุกขึ้นและรีบออกไป