บทที่ 93 ดูแลเธอจนกลายเป็นความเคยชินของฉัน (2)
"อาจารย์หนิงคะ" เมื่อดูเวลาแล้วยังไม่ถึงเวลางาน เธอจึงเรียกเขาไว้ ปัญหาเมื่อครู่ยังคงค้างคา เขายังไม่ได้ให้คำตอบเลย เขานั่งลงอีกและจ้องเธออยู่นาน มองจนเธอไม่สามารถจะเงยหน้าขึ้นมาได้ ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาและจัดการกับปอยผมเธอ ปลายนิ้วโดนหูเธอเป็นครั้งคราวและรู้สึกคันนิดๆ หูของเธอค่อยๆ เปลี่ยนเป็น...
