ตอนที่ 14 : บันทึกครั้งที่สอง
ตอนที่ 14 : บันทึกครั้งที่สอง
“การตื่นเหรอ? มันคืออะไรกัน?”
เมื่อได้ยินคำพูดของเมิ่งเจีย หวังซ่งก็ยังสับสน
เขาฟังต่อในขณะที่เมิ่งเจียอธิบาย “ในทันทีที่หอคอยปรากฏขึ้น มันก็จะปลดปล่อยสสารวิเศษที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าออกมาด้วย สสารนี้จะผสานเข้ากับอากาศ ซึ่งคนแก่และคนพิการที่สูดสสารนี้เข้าไปก็จะกลายเป็นซอมบี้”
“อย่างไรก็ตาม ถ้าคนธรรมดาสูดสสารนี้เข้าไป มันก็จะมีโอกาสเล็กน้อยที่วิวัฒนาการทางกายภาพที่เป็นประโยชน์จะเกิดขึ้นในร่างกายของพวกเขา ซึ่งเราเรียกว่าการตื่น”
เหล่าผู้เชี่ยวชาญนี่ช่างอยู่คนละชั้นจริงๆ
มันแค่หายนะวันที่สามเท่านั้น แต่เมิ่งเจียก็เข้าใจถึงต้นกำเนิดของซอมบี้แล้ว
แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเมื่อเทียบกับต้นกำเนิดของซอมบี้แล้ว หวังซ่งก็ดูจะสนใจเรื่องการตื่นมากกว่า
เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่ดูสงสัยของหวังซ่ง เมิ่งเจียก็ยิ้มและกล่าวว่า “พวกเรายังไม่มีงานวิจัยเกี่ยวกับการตื่นมากนัก อันที่จริงนายถือเป็นคนที่ถูกปลุกพลังคนที่สามที่ฉันรู้จักเลย สองคนแรกคือทหารจากกองทัพและคนที่อยู่ในที่พักพิง ในตอนนี้พวกเขาอยู่ในที่พักพิงใจกลางเมือง แต่ฉันก็ยังไม่เคยเจอพวกเขาเลย”
เมื่อได้ยินว่าเมิ่งเจียบอกว่าเธอยังไม่ได้มีผลการวิจัยเท่าไรนัก หวังซ่งก็ผิดหวังเล็กน้อย แต่เมิ่งเจียก็เปลี่ยนประเด็นในทันที
“อย่างไรก็ตาม จากตัวอย่างเลือดของคนที่ถูกปลุกพลังทั้งสองคนนั้น พวกเราก็ได้ค้นพบปรากฏการณ์ที่น่าสนใจบางอย่าง ประการแรก มันสามารถยืนยันได้ว่าการตื่นน่าจะเป็นแบบสุ่ม แม้ว่าความน่าจะเป็นจะต่ำมากๆ จนเหมือนกับการถูกล็อตเตอรี่ก็ตาม”
“และอีกข้อคือเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับสมรรถภาพทางร่างกาย ทหารที่ถูกปลุกพลังนั้นมีร่างกายที่แข็งแกร่งมาก แต่คนที่ถูกปลุกพลังอีกคนคือหญิงสาวที่อ่อนแอและไร้พลัง อย่างไรก็ตาม เมื่อถูกปลุกพลังขึ้นมาแล้ว มันก็ไม่ต้องกลัวการติดเชื้อจากซอมบี้อีกต่อไป”
“นอกจากนี้เมื่อสสารลึกลับนี้หลอมรวมเข้ากับเซลล์ของมนุษย์ มันก็จะไปกระตุ้นกิจกรรมและความแข็งแรงของเซลล์ขึ้นมา ตามการวิจัย ยิ่งสมรรถภาพทางกายดั้งเดิมดีมากเท่าใด พลังที่จะได้รับหลังจากการตื่นก็จะยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น”
“เมื่อเทียบกันระหว่างผู้ถูกปลุกพลังทั้งสองคนนั้น ความแข็งแกร่งทางกายภาพของทหารที่ถูกปลุกพลังขึ้นมาก็เหนือกว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นอย่างมาก”
ดวงตาของหวังซ่งเปล่งประกายขึ้นมาเมื่อเขาได้ยินเช่นนี้
“การตื่นของทหารคนนั้นเป็นยังไงบ้างเมื่อเทียบกับผม?”
ในแง่ของสมรรถภาพทางร่างกาย หวังซ่งเชื่อว่าเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าใครเลย
จางหลี่ซินลังเลอยู่ชั่วขณะและตอบอย่างคลุมเครือว่า “ก็พอๆ กัน พวกนายสองคนแข็งแกร่งมาก ฉันก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าใครแข็งแกร่งกว่ากัน”
เมิ่งเจียเสริม “สุดท้าย ตามการวิจัยที่ศูนย์พักพิง มันดูเหมือนว่ายังมีศักยภาพเพิ่มเติมสำหรับการตื่นอยู่ด้วย อย่างไรก็ตาม ตัวอย่างวิจัยในตอนนี้ก็มีน้อยเกินไป และฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเหล่าคนที่ถูกปลุกพลังจะพัฒนาต่อไปอย่างไร”
การแข็งแกร่งขึ้นนั้นเป็นสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิต
ในวันสิ้นโลกเช่นนี้ การแสวงหาพลังย่อมมีความสำคัญมากยิ่งขึ้น
เมื่อได้ยินว่าที่พักพิงกำลังทำการวิจัยเรื่องนี้อยู่ ดวงตาของหวังซ่งก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที
เขาถูมือเข้าด้วยกันแล้วพูดอย่างเขินอายว่า
“ดูเหมือนว่าผมจะมีสิทธิ์เข้าไปยังที่พักพิงที่พวกคุณพูดถึงใช่ไหม?”
จางหลี่ซินอึ้งไปเล็กน้อย เขามองไปที่เมิ่งเจียแบบแปลกๆ และรีบหัวเราะออกมา
“ได้สิ ตราบใดที่นายเป็นผู้รอดชีวิตและเป็นชาวจีน นายย่อมมีคุณสมบัติที่จะเข้าไปยังที่พักพิงได้”
หลังจากนั้นจางหลี่ซินก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “แต่มันก็ค่อนข้างไกล มันอยู่ห่างออกไปร่วมๆ 10 กิโลเมตรเลย”
ถ้ามีรถยนต์ ระยะทางแค่นี้คงไม่ใช่ปัญหาอะไร
แต่ถ้าไม่มีรถยนต์ และมีซอมบี้อยู่เต็มถนน ระยะทางสิบกิโลเมตรนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องยากพอสมควรเลย
อย่างไรก็ตาม หวังซ่งก็ตบหน้าอกของเขาและกล่าวด้วยความมั่นใจ
“ผมอยู่ที่นี่แล้ว มันจะต้องกลัวอะไรอีก!”
“ตกลง ฝากพี่หวังด้วย!”
“เยี่ยม! พวกเราจะออกเดินทางกันเมื่อไหร่ดี?”
“ไม่ต้องรีบก็ได้ ข้างนอกมันมืดแล้ว ไว้ค่อยไปพรุ่งนี้ก็ได้”
…
หลังจากได้เห็นซอมบี้ยักษ์มา ลู่หมิงจึงอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร
หลังจากกินข้าวเย็นและพักอยู่สักพัก ลู่หมิงก็เดินไปยังชั้นสองและเริ่มระบายความเครียดด้วยการต่อยกระสอบทราย
ลู่หมิงหยุดพักเมื่อทักษะการต่อสู้ด้วยมือเปล่าของเขาเพื่อระดับเป็นระดับสอง (3/200) แล้ว และความแข็งแกร่งกับพละกำลังของเขาก็เพิ่มขึ้นมา 0.2 หน่วย
หลังจากเช็ดเหงื่อแล้ว เขาก็เดินไปที่หน้าต่างบริเวณพื้นที่อ่านหนังสือ และมองออกไปข้างนอกอย่างเงียบๆ ผ่านช่องสังเกตการณ์
ในระหว่างตอนกลางวัน เสียงปืนจากทหารได้ล่อซอมบี้ส่วนใหญ่ออกไปจากหมู่บ้านกู๊ดโฮปแล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อการต่อสู้สงบลง ชาวบ้านในหมู่บ้านก็ออกมาตามหาอาหาร และดึงดูดซอมบี้บางตัวกลับมาด้วยเสียงที่พวกเขาทำ
บนถนนด้านนอกที่สว่างไสวด้วยไฟถนนสลัวๆ มันสามารถมองเห็นซอมบี้จำนวนมากมายที่เดินเตร่อยู่ได้
อย่างไรก็ตาม ลู่หมิงก็ไม่ได้เห็นซอมบี้ยักษ์อีก
เขาเปิด [บันทึกเหตุการณ์วันสิ้นโลกของหอคอยหมอกทมิฬ] ขึ้นมา
หลังจากสังเกตการณ์อยู่สักพัก ลู่หมิงก็เริ่มเขียนด้วยปากกาของเขา
[มีบางสิ่งเกิดขึ้นในวันนี้ และมือของฉันก็เปื้อนเลือดแล้ว แต่นี่ก็เป็นวิธีการป้องกันตัวเองที่จำเป็น และฉันก็ไม่เสียใจเลย]
[ฉันได้ค้นพบสถานการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวในวันนี้ ฉันเห็นซอมบี้กำยำสูงสองเมตรอยู่ท่ามกลางฝูงซอมบี้ ฉันจะเรียกมันว่าซอมบี้ยักษ์ละกัน]
ร่างกายของซอมบี้นั้นแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดา และร่างกายของซอมบี้ยักษ์นั้นก็เหนือกว่าคนปกติอย่างเห็นได้ชัด สิ่งนี้สร้างแรงกดดันให้กับลู่หมิงได้พอสมควรเลย
[แต่ถ้ามันเป็นซอมบี้ยักษ์แค่ตัวเดียว มันก็น่าจะไม่สามารถสร้างปัญหาอะไรให้กับฉันได้เท่าไรนัก สิ่งที่ฉันกังวลมีแค่เรื่องเดียว… นั่นก็คือซอมบี้มีศักยภาพที่จะวิวัฒนาการได้]
ลู่หมิงยังคงรู้สึกค่อนข้างมั่นใจเกี่ยวกับความปลอดภัยของบ้านของเขา
อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนี้ก็ตั้งอยู่บนสมมติฐานที่ว่าซอมบี้จะยังคงเป็นซอมบี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม
ดังที่ปรากฎในนิยายและภาพยนตร์บางเรื่อง หากซอมบี้พัฒนาเป็นสิ่งมีชีวิตสูงสามเมตรที่มีพละกำลังมหาศาล พร้อมทั้งแบกของแปลกๆ อย่างเช่น ปืนกล งั้นแม้ว่าจะเป็นบ้านที่แข็งแกร่งที่สุดก็คงจะไม่ปลอดภัยอีกแล้ว
ปากกาหยุดชะงัก ลู่หมิงอดเกาหัวไม่ได้
[มันปลอดภัยกว่าที่จะคิดถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเอาไว้เสมอ]
[ถ้าซอมบี้สามารถวิวัฒนาการได้ถึงระดับนั้นจริงๆ ฉันควรจะทำยังไงดี?]
ลู่หมิงอดตัวสั่นไม่ได้เมื่อคิดว่าบ้านของเขาไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว
หลังจากคิดอยู่สักพัก ลู่หมิงก็คิดแผนขึ้นมา
“หน้าต่างข้อมูล นี่คือการรับประกันอื่นของฉันนอกเหนือจากบ้านของฉัน!”
“ซอมบี้ยักษ์อาจจะน่ากลัว แต่ถ้าฉันสามารถเพิ่มค่าสถานะได้มากกว่าซอมบี้ยักษ์ตัวนั้นสักสิบเท่า และถ้ามันกล้ามาทำอันตรายให้กับฉัน ฉันก็จะสอนบทเรียนให้กับมันอย่างแน่นอน!”
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ลู่หมิงก็มีความปรารถนาที่จะแข็งแกร่งขึ้นอย่างแรงกล้า
หลังจากปิดสมุดบันทึกไปแล้ว ลู่หมิงก็หันไปหยิบขวานดับเพลิง กระบองเหล็ก และมีดสั้นขึ้นมาจากโต๊ะ
“ฉันจำเป็นต้องฝึกฝนการใช้อาวุธระยะไกล ซึ่งไม่เพียงแต่เพื่อค่าสถานะเท่านั้น แต่ยังเพื่อฝึกความแม่นยำด้วย”
“ส่วนการต่อสู้ด้วยมือเปล่า ดูเหมือนว่าลำดับความสำคัญของการฝึกฝนจะต้องลดลงเล็กน้อย”
การต่อสู้ด้วยมือเปล่ากับซอมบี้คงจะเรื่องที่บ้าบอมาก
การใช้อาวุธเย็นย่อมดีกว่า อย่างน้อยก็ดีกว่าการใช้มือเปล่ามาก!
เขาเหวี่ยงขวานดับเพลิงสองสามครั้งอย่างจริงจัง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นกระบองเหล็ก และมืดสั้น เขาเหวี่ยงพวกมันอยู่สักพัก และในไม่ช้า หน้าต่างข้อมูลของเขาก็มีการเปลี่ยนแปลง
การต่อสู้ด้วยอาวุธเย็น ระดับ 1 (1/100): ท่านจะเชี่ยวชาญการใช้อาวุธเย็นเบื้องต้น พละกำลังและความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 0.1 หน่วย
ชื่อ: ลู่หมิง
อายุ: 25 ปี
พละกำลัง: 7.5
ความแข็งแกร่ง: 7.9
ความว่องไว: 8
“ต่อไป”
สักพักก็มีเสียงแหวกอากาศดังขึ้นในห้องอย่างต่อเนื่อง
