ตอนที่ 128 การ์ปต้องการขอลา
อลาบาสต้า ในทะเลทราย การ์ปและคุซันกำลังเดินกลับไปที่เรืออย่างรวดเร็ว
“แค่ก แค่ก แค่ก!” การ์ปไอออกมาอย่างหนัก และใช้มือปิดไปที่ปากของเขา
แต่เมื่อเขาดึงมือออก สัมผัสของเลือดสีแดงสดก็อยู่ในสายตาของอาโอคิยิและการ์ป
“พลเรือโทการ์ป คุณสบายดีไหม?” อาโอคิยิถามอย่างประหม่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นการ์ปอ่อนแอถึงขนาดนี้
“ไม่ต้องเป็นห่วง แค่ไม่สบายนิดหน่อย!” การ์ปโบกมืออย่างสบายๆ
“แต่สำหรับตอนนี้ ฉันอาจจะไม่สามารถไปตามหาลูฟี่ได้แล้ว”
“เจ้าหนูหลี่ฟานนั่น… มันเป็นทักษะการต่อสู้แบบไหนกัน ถึงกับสามารถสร้างมังกรขึ้นมาได้แบบนี้?”
“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องบอกเรื่องนี้กับเซ็นโกคุก่อน”
“เข้าหนูนั่นเชี่ยวชาญทั้งวิชาดาบและวิชานินจา และตอนนี้ แม้แต่ศิลปะการต่อสู้ก็อาจจะเชี่ยวชาญด้วย เขาเป็นสัตว์ประหลาดจริงๆ”
“คุซัน ขอยืมทากสื่อสารของนายหน่อย ทากสื่อสารของฉันมันหายไปเพราะการโจมตีของหลี่ฟานเมื่อกี้”
ราชสีห์ทองคำ ชิกิหนีไปแล้ว ด้วยอาการบาดเจ็บของเขา และข้อมูลล่าสุดเกี่ยวกับหลี่ฟาน การ์ปรู้สึกว่าเขาควรบอกเซ็นโกคุโดยเร็วที่สุด
"โอ้" อาโอคิยิพยักหน้า เขาหยิบทากสื่อสารออกมาจากแขนอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นให้กับการ์ป
ในไม่ช้า การ์ปก็ติดต่อไปที่กองบัญชาการกองทัพเรือเซ็นโกคุ โดยตรง
“นี่ฉันเอง เซ็นโกคุ” การ์ปพูดขึ้นทันทีโดยไม่รอให้เซ็นโกคุพูด
“การ์ป นายสามารถจับชิกิได้หรือเปล่า?” เซ็นโกคุถาม
“ฉันไม่ได้ระวัง เพื่อนเก่าคนนั้นถูกเจ้าหญิงวีวี่ขับไล่ออกไปแล้ว และถ้าเขาไม่ได้ปล่อยเกาะลอยฟ้าที่พังทลายให้ตกลงมาที่เมืองหลวงของอลาบาสต้าล่ะก็ บางที เด็กสาววีวี่คนนั้นก็อาจจะจับตัวเขาเอาไว้ได้”
"ฮะ?! เจ้าหญิงวีวี่มีพลังมากถึงขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?” เซ็นโกคุพยายามทำใจของตัวเองให้เย็นลง
“แม้ว่าวีวี่จะมีเนตรวงแหวน แต่ชิกิก็ฟื้นคืนจากอาการบาดเจ็บของเขาแล้ว ด้วยพลังวิชาดาบและพลังผลปีศาจของเขา เขาก็น่าจะไม่ถูกวีวี่ขับไล่ออกไปได้ง่ายๆ แบบนั้นสิ?”
“ฉันเองก็ไม่รู้สถานการณ์จริงๆ หรอก เพราะฉันเห็นแค่วีวี่บินลงมาจากท้องฟ้า พร้อมกับซูซาโนะโอที่มีขนาดใหญ่เท่าภูเขา แล้วก็อีกอย่างหนึ่ง นิโค โรบินกลายเป็นลูกศิษย์ของหลี่ฟานไปแล้วจริงๆ และเธอก็ได้เรียนรู้วิชานินจา คาถาไม้มาจากหลี่ฟานด้วย” การ์ปบอกสิ่งที่เขารู้
“นิโค โรบินเรียนรู้คาถาไม้?” น้ำเสียงของเซ็นโกคุสูงขึ้นทันที
“ตอนนี้ เธอมีความแข็งแกร่งมากแค่ไหน?”
ในฐานะที่เคยเป็นคนได้เห็นการสาธิตของรายการทองคำ เซ็นโกคุเข้าใจพลังของซูซาโนะโออย่างสมบูรณ์ และยังรู้ถึงปัญหาของการฝึกฝนคาถาไม้ไปจนถึงระดับสูงสุดด้วย
วีวี่มีพลังของซูซาโนะโอที่บินได้ สามารถเทียบเท่าได้กับภัยคุกคามระดับราชสีห์ทองคำ ชิกิ
หากนิโค โรบินสามารถใช้ [ คาถาไม้ : ม่านบุปผาพฤกษาจุติ ] ได้ล่ะก็ มันก็แสดงว่าหลี่ฟานมีบุคคลที่มีพลังต่อสู้เทียบเท่าได้กับพลเรือเอก อยู่ถึงสามคนด้วยกัน!
และเมื่อเขาคิดว่ารัฐบาลโลกยังคงต้องการตัวของหลี่ฟานอยู่ เซ็นโกคุก็รู้สึกว่าอาการปวดหัวของเขากำลังจะกลับมาอีกครั้ง
“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะสามารถใช้ [ คาถาไม้ : ม่านบุปผาพฤกษาจุติ ] ได้รึเปล่า แต่ฉันเห็นว่าเธอสามารถใช้ [ คาถาไม้ : โกเล็มไม้ ] ได้”
“ฉันคิดว่านายก็คงรู้ดีอยู่แล้วว่า คาถานี้มันยุ่งยากแค่ไหน เพราะรายการทองคำก็เคยได้สาธิตพลังของวิชานี้ ให้พวกเราได้ดูแล้ว”
การ์ปหยุดและพูดต่อ
“อีกอย่างหนึ่ง โรบินยังบอกเองอีกด้วยว่า คาถาไม้ที่แข็งแกร่งที่สุดมันไม่ใช่ [ คาถาไม้ : ม่านบุปผาพฤกษาจุติ ] แต่เป็น [ วิชาเซียน คาถาไม้ ] และเธอยังใช้สิ่งนี้เพื่อเตือนฉันกับอาโอคิยิ”
“และถ้ามันเป็นไปตามที่เธอพูดไว้จริงๆ ล่ะก็ วิชาเซียนก็น่าจะสร้างความลำบากให้กับพวกเราสองคนมากทีเดียว”
“เรื่องสุดท้าย เซ็นโกคุ ฉันขอลาพักร้อนไปพักผ่อนสักพักนะ”
เซ็นโกคุรู้สึกกังวลใจ ในขณะที่เขาได้ยินคำอธิบายของการ์ปเกี่ยวกับนิโค โรบิน และความสามารถในการต่อสู้ของวีวี่ ก็ทำการระเบิดออกมาทันที เมื่อเขาได้ยินว่าการ์ปกำลังวางแผนที่จะขอลาพักร้อน
“ไอ้บ้าการ์ป ฉันบอกให้นายรีบไปที่อลาบาสต้าเพื่อจับชิกิ”
“และตอนนี้ราชสีห์ทองคำ ชิกิก็ได้หนีไปแล้ว แถมนายก็ยังไม่ได้ต่อสู้กันมันอีก นายจะมาขอพักร้อนเพื่ออะไร!”
การ์ปแคะหูของเขา และขัดจังหวะคำพูดของเซ็นโกคุโดยตรง
“ฉันถูกหลี่ฟานทุบตี มีอาการบาดเจ็บสาหัส และต้องการเวลาพักผ่อนเป็นระยะเวลาหนึ่ง”
เซ็นโกคุ: “???”
ในสำนักงานของจอมพลเซ็นโกคุ ทหารเรือทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็มีดวงตาที่เบิกตากว้าง
“การ์ป มันเกิดอะไรขึ้นกัน ทำไมนายถึงไปปะทะกับหลี่ฟานได้?”
“หลี่ฟานอยู่ที่อลาบาสต้าด้วยงั้นเหรอ?”
“ตอนนี้อาการบาดเจ็บของนายเป็นยังไงบ้าง!!”
เซ็นโกคุลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที และถามการ์ปอย่างกังวล
“สำหรับอาการบาดเจ็บของฉัน ฉันก็คงสามารถฟื้นตัวได้ หลังจากพักผ่อนไปสักสองสามวัน” การ์ปตอบ
“ส่วนเรื่องความขัดแย้งหรืออะไรทำนองนั้น… ฮ่าๆ ฉันเป็คนที่เข้าไปท้าทายหลี่ฟานด้วยตัวเอง!”
“และฉันก็ถูกผู้ชายคนนั้นต่อยมา!”
“เซ็นโกกุ ผู้ชายคนนั้นไม่เพียงแต่จะเชี่ยวชาญในวิชาดาบเท่านั้น แต่เขายังเชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้อีกด้วย!”
การ์ปค่อยๆ บอกรายละเอียดต่างๆ หลังจากที่เขาโดน “หมัดมังกรผงาดโรซัน” ของหลี่ฟานเข้าไป ให้กับเซ็นโกคุฟังอย่างช้าๆ
ส่วนเซ็นโกคุ ยิ่งเขาฟังใบหน้าของเขาก็ยิ่งซีดลง
ศิลปะการต่อสู้ไม่ได้มีชื่อเสียงเท่ากับวิชาดาบ และโลกนี้ก็ไม่เคยรวบรวมผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้มาก่อน
แต่ถ้าให้เขาต้องการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับคนที่เป็นอันดับหนึ่งของศิลปะการต่อสู้ เซ็นโกคุก็รู้สึกว่ามันจะต้องเป็นการ์ปอย่างไม่ต้องสงสัย
ครั้งหนึ่ง การ์ปเคยใช้หมัดของเขาเพื่อทำลาย ‘กลุ่มโจรสลัดร็อค’ ร่วมกับ ‘โรเจอร์’ และไล่ตามโรเจอไปที่ทะเลอย่างไม่ลดล่ะ ดังนั้น ศิลปะการต่อสู้ของการ์ปจะต้องแข็งแกร่งมากๆ อย่างไม่ต้องสงสัย
แต่ตอนนี้ เช่นเดียวกับตาเหยี่ยว มิฮอว์ค เขาจบลงด้วยความพ่ายแพ้ให้กับหลี่ฟาน
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเซ็นโกคุเข้าใจนิสัยของการ์ป และรู้ว่าเขาจะไม่มีทางพูดล้อเล่นในเรื่องนี้ดีล่ะก็ เซ็นโกคุจะไม่มีวันเชื่อมันเด็ดขาด
“เซ็นโกคุ ฉันพูดอย่างจริงจังนะ นายต้องพยายามพูดคุยกับห้าผู้เฒ่า ให้พวกเขายกเลิกรางวัลค่าหัวของหลี่ฟาน!”
“สัตว์ประหลาดคนนั้น ฉันไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับเขาจริงๆ” การ์ปพูดอย่างจริงจัง
“ฟู่…” เซ็นโกคุพยายามสูดหายใจเข้าลึก ๆ
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นนะสิการ์ป เนื่องจากตอนนี้นายได้รับบาดเจ็บ นายควรกลับไปที่กองบัญชาการกองทัพเรือกับอาโอคิยิให้เร็วที่สุด”
“โลกภายนอกมันวุ่นวายเกินไป ตอนนี้นายคงทำอะไรกับมันไม่ได้แล้ว”
“และต่อให้นายอยากจะออกไปตามหาพวกลูฟี่ให้เจอมากแค่ไหน ก็ขอให้รอจนกว่าร่างกายของนายจะหายดีก่อน แล้วค่อยออกไปตามหาพวกเขา”
การ์ปพยักหน้าและวางสายทากสื่อสารลงทันที
…
อีกด้านหนึ่ง บนเรือลอยฟ้าของราชสีห์ทองคำ ชิกิ
“กัปตัน คุณโอเคไหม” หมอประจำเรือได้ให้การรักษาฉุกเฉินกับชิกิไปแล้ว และกำลังถามเขาด้วยความเป็นห่วง
“เวรเอ้ย! มันจะไม่เป็นอะไรได้ยังไง” ชิกิคำราม และเมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาเกือบจะถูกวีวี่ฆ่าตายด้วยคามุย มันก็ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น
“โชคดีที่ฉันสามารถช่วยชีวิตขาข้างนี้เอาไว้ได้!” ชิกิมองที่ขาขวาของเขาที่มีรอยบิด
“ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่กลับไปปกป้องผู้คนบนพื้นล่ะก็… บ้าเอ้ย! หลี่ฟาน เขามีความสามารถในการสอนสัตว์ประหลาดแบบไหนกัน?”
เรือลอยฟ้า และเกาะลอยฟ้าขนาดใหญ่อีกหลายแห่งที่เขาเคยครอบครอง ตอนนี้มีแค่เรือลอยฟ้าเพียงลำเดียวเท่านั้นที่ยังคงเหลือรอดอยู่
ชิกิรู้สึกว่าวันนี้ มันเป็นวันที่แย่ที่สุดของเขาจริงๆ!
“ถ้าฉันได้ดวงตาคู่นั้นมาล่ะก็!” ทันใดนั้น ชิกิก็ลุกขึ้นจากเตียงในห้องพยาบาล
“ถ้าฉันสามารถฆ่าวีวี่ด้วย [ เทย์กุ ยาสุฮุซะ ] ได้ ฉันก็จะสามารถใช้ดวงตาคู่นี้ ได้เหมือนกับที่เธอใช้มันได้!”
“แถมยังมีลูกศิษย์คนอื่นๆ ของหลี่ฟานอีก อย่างนิโค โรบินที่เชี่ยวชาญวิชา คาถาไม้ที่แข็งแกร่งมาก!”
“เจีย ฮ่าๆๆ ถ้าลูกศิษยฺ์ทั้งหมดของหลี่ฟานกลายเป็นตุ๊กตาศพของฉัน ผู้ชายคนนั้นก็คงจะต้องโกรธมากๆ อย่างแน่นอน”
“แต่มันก็คุ้มค่าที่จะลอง เจีย ฮ่าๆๆ”
หลังสงครามกับวีวี่ ชิกิก็ได้ล้มเลิกความคิดที่จะตามหาหลี่ฟาน และร่วมมือกับเขาไปทันที
ท้ายที่สุด เขาก็ได้พูดต่อหน้าวิวี่ว่าเขาอยากจะได้ดวงตาของเธอ
และในรายการทองคำ ชิกิก็เคยได้เชื้อเชิญหลี่ฟานไปแล้ว แต่หลี่ฟานก็ไม่ได้สนใจคำเชิญของเขาเลยในเวลานั้น
ตอนนี้ ชิกิก็รู้สึกว่าหลี่ฟานก็คงจะไม่สนใจคำเชิญของเขามากยิ่งขึ้นไปอีก
และถ้าเขาไปหาหลี่ฟานหลังจากนี้ล่ะก็ เขาก็กลัวว่าตัวเองจะถูกหลี่ฟานฆ่าตายเอาได้
หลังจากที่ชิกิพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาก็รู้สึกว่าการพึ่งพารายการทองคำ มันมีความน่าเชื่อถือที่มากกว่า
หมอประจำเรือที่เห็นรอยยิ้มของชิกิ ก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที
พวกเขาพึ่งจะได้เห็นพลังที่ราวกับพระเจ้าของวีวี่ไป และมันก็ยังมีลูกศิษย์คนอื่นๆ ของหลี่ฟานอยู่อีก เช่น นามิและนิโค โรบิน และแม้แต่ตัวของหลี่ฟานเองด้วยก็ตาม
ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้ หมอประจำเรือก็รู้สึกสิ้นหวังมากยิ่งขึ้นไปอีก
สำหรับการเกลี้ยกล่อมชิกิ ตัวเขาก็ไม่อยากที่จะตายเร็วเกินไปนัก
“หวังว่าหลี่ฟานจะไม่ได้มาที่นี่เป็นการส่วนตัว” หมอประจำเรือได้อธิษฐานต่อพระเจ้าเป็นครั้งแรก
แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ หลี่ฟานไม่มีความคิดที่จะมาหาพวกเขาเลยสักนิด
ในขณะนี้ หลี่ฟานกำลังเพลิดเพลินไปกับบริการที่โรบินมอบให้เขาอย่างสบายใจ
…
