(ฟรี) ตอนที่ 219 เหตุการณ์ปล้นสายเลือดตระกูลอุจิวะ
ปั้มลูกฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ ตอนที่ 219 เหตุการณ์ปล้นสายเลือดตระกูลอุจิวะ
เมื่อนัตสึฮิโกะสู้กับนินจาคุโมะ...
ความสูญเสียของหมู่บ้านคุโมะอาจจะใหญ่หลวงมาก!
“ฉันยังต้องทำภารกิจต่อไป!” ดวงตาของซามุยแฝงไปด้วยความเย็นชา
เธอแบกรับความหวังอันสูงส่งของหมู่บ้านคุโมะและความคาดหวังของไรคาเงะรุ่นที่สี่เธอตั้งใจที่จะนำเลือดเนื้อของอุจิวะไปที่หมู่บ้านคุโมะ
“ดูเหมือนฉันจะต้องเปลี่ยนแนวทาง…”
ซามุยหายใจเข้าลึกแล้วตัดสินใจติดต่อกับทางหมู่บ้านเพื่อลงมือ
ในฐานะโจนินพิเศษแห่งหมู่บ้านคุโมะ เธอจึงได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากทางหมู่บ้านที่แฝงตัวอยู่ในโคโนฮะอย่างง่ายดาย
ไม่เพียงเท่านั้น ไรคาเงะรุ่นที่สี่ยังสนับสนุนแผนของซามุยอย่างแข็งขันอีกด้วย
และแล้ว...
ซามุยก็คว้าโอกาสตอนที่เหล่าภรรยาที่แข็งแกร่ง รวมถึงริงโกะกำลังงีบหลับ ลงมืออย่างเด็ดขาด
“ให้แม่พาไปซื้อขนมมั้ยคะเด็กๆ” ซามุยยิ้มอย่างใจดีให้แก่ลูกๆ ของนัตสึฮิโกะ
ส่วนพี่เลี้ยงเด็ก เธอก็แสดงออกไปว่า
“ลูกของฉันจะเกิดเร็วๆ นี้ ฉันเลยอยากลองดูแลพวกเขาเพื่อเป็นแนวทางตอนที่ลูกฉันเกิด เป็นการฝึกซ้อมไปพลางๆ ก่อน”
ดังนั้น เธอจึงนำเด็กๆ เข้าไปในย่านการค้าของหมู่บ้านโคโนฮะ
สำหรับเด็กเล็ก เธอไม่ได้เอื้อมมือเอาไปด้วย
เพราะเด็กเล็กหลายคนมีแม่เป็นของตัวเองอยู่เคียงข้าง คงไม่สะดวกที่จะพาพวกเขาออกไปด้วย
เด็กที่ค่อนข้างโตซึ่งเกิดเร็วกว่าและสามารถวิ่งเล่นได้นั้นล่อออกไปง่ายกว่า- แม่ของเด็กโตได้ทุ่มเทพลังงานไปกับการคลอดลูกคนต่อไป จึงต้องละเลยเด็กโตไปบ้าง
นอกจากนี้ ซามุยไม่ใช่คนแปลกหน้า ดังนั้น จึงไม่จำเป็นต้องระวังมากเกินไป
จากนั้น.....
"เอาไงเอากัน!" ซามุยคิดกับตัวเอง
วินาทีต่อมา!
ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นไม่ไกล
คนเดินเท่าบนถนนที่อยู่รอบๆ ต่างตกใจ โดยเฉพาะเด็กๆ ที่ยิ่งตื่นตระหนกมากกว่กใคร
“โอ้ แย่แล้ว นินจาศัตรูโจมตี!” ซามุยถือโอกาสตะโกนว่า “มีใครใจดีช่วยดูแลเด็กๆ ทีได้ไหมคะ?”
สายลับคุโมะที่จัดเตรียมไว้หลายคนก้าวออกมาด้วยความกระตือรือร้นทันทีพร้อมกับพูดว่า "ผมจะช่วยคุณเองครับ! ในฐานะนินจาโคโนฮะ การช่วยเหลือเด็กๆ คือหลักการของผม!"
เมื่อได้ยินดังนั้น ซามุยจึงพูดว่า "ถ้าอย่างนั้น ฉันจะขอฝากไว้กับพวกคุณด้วยคะ... เด็กๆ ตอนนี้โคโนฮะถูกโจมตี พวกเธอต้องอยู่กับพี่ๆ ที่อยู่ใกล้ๆ น่ะ"
พูดตามตรง การแสดงของซามุยไม่มีทักษะมากนัก
แต่เธอกำลังแสดงให้เด็กกลุ่มหนึ่งเท่านั้น
ดังนั้น เธอจึงล่อพวกเขาให้ออกไปได้อย่างง่ายดาย โดยใช้ข้ออ้างว่ามุ่งหน้าไปที่บ้านแต่ที่จริงแอล้วกลับพาพวกเขาเข้าใกล้ขอบหมู่บ้านโคโนฮะมากขึ้น
ก่อนที่เด็กๆ จะรู้ตัว สายลับคุโมะก็ลงมือให้เด็กหมดสติทีละคนและอุ้มออกไปอย่างรวดเร็วแล้ว
พวกคุโมะเตรียมตัวมาดีมาก เมื่อพวกเขาเข้าใกล้ขอบหมู่บ้านโคโนฮะ นินจาคุโมะก็ใช้ยันต์ระเบิดเพื่อระเบิดกำแพงโดยรอบทันที จากนั้นพากันออกจากหมู่บ้านโคโนฮะ โดยมีนินจาคุโมะจำนวนมากทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อ กระจายตัวกันออกไปคนละทาง...
“ได้ผล! คราวนี้แหละได้ผลแน่!” ดวงตาของซามุยเป็นประกาย
ครั้งนี้ การเสียสละของนินจาคุโมะนั้นมีความสำคัญมาก!
เมื่อพูดถึงนินจาฝ่ายตัวเองที่สร้างความโกลาหลเพื่อให้พวกเขาหนี พวกเขาคงไม่รอดและจะถูกโคโนฮะจับได้แน่
เหล่านินจาที่ทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อไม่ตายก็จะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส!
.......
แต่ด้วยการจ่ายราคามหาศาลนี้ เธอก็พาเด็กออกไปได้ถึงสิบคนด้วย!
แต่ละคนมีอายุระหว่าง 3 ถึง 4 ขวบ ซึ่งเป็นเด็กชุดแรกที่เกิดจากนัตสึฮิโกะ...
และนี่จะกลายเป็นเมล็ดพันธุ์อุจิวะชุดแรกในหมู่บ้านคุโมะด้วย!
“แต่มันไม่ยุติธรรมกับนัตสึฮิโกะเลย…” ดวงตาของซามุยหรี่ลงเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว
แม้ว่านัตสึฮิโกะจะดีต่อเธอ แต่ความภักดีของเธอที่มีต่อหมู่บ้านนั้นยิ่งใหญ่กว่า!
ไม่ใช่นินจาหญิงทุกคนที่จะละทิ้งภารกิจของตนเพื่อความอ่อนโยนและความพึงพอใจกับทรัพย์สินเงินทองของผู้ชาย!
ซามุยเป็นนินจาที่แข็งแกร่งของหมู่บ้านคุโมะ!
ต่อให้เธอเสียสละร่างกายและอารมณ์ความรู้สึกก็ตาม เธอก็จะภักดีต่อหมู่บ้านคุโมะตลอดไป!
“ยิ่งกว่านั้น หมู่บ้านคุโมะจะไม่ปฏิบัติต่อเด็กเหล่านี้อย่างเลวร้าย พวกเขายังเด็กและสามารถเปลี่ยนเป็นนินจาคุโมะที่แท้จริงได้โดยไม่ถูกชาวบ้านเลือกปฏิบัติ” ซามุยคิดกับตัวเองว่า "ในอนาคตหมู่บ้านจะจัดหาภรรยาหรือสามีให้พวกเขาด้วย
“ถึงชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาอาจไม่ดีเท่าในตระกูลอุจิวะ แต่ก็จะไม่เลวร้ายไปกว่านี้แน่นอน!”
ด้วยความคิดนี้ ความรู้สึกผิดในใจเธอก็ลดลงเล็กน้อย
"ไปกันเถอะ เร็วเข้า!" ซามุยที่มีท้องโตบอกกับผู้คนรอบตัวที่กำลังอุ้มเด็กๆ ว่า “คนไล่ตามจากหมู่บ้านโคโนฮะอาจปรากฏตัวได้ทุกเมื่อ เราต้องรีบแล้ว!”
“ท่านไรคาเงะได้ส่งกองกำลังมาสนับสนุนเราแล้ว!”
"ไปต่อ! เมื่อเราผ่านพื้นที่ตรงส่วนนี้แล้ว เราก็กลับบ้านได้!"
ในฐานะสายลับ วันที่ทุกคนรอคอยมากที่สุดคือวันที่สามารถกลับบ้านอย่างเปิดเผยและใช้ชีวิตตามปกติไม่ใช่เหรอ?
ทันใดนั้นผู้คนก็รู้สึกว่ามีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น
และในครั้งนี้ พวกเขาบรรลุภารกิจอย่างสมบูรณ์ โดยมีความแตกต่างพื้นฐานจากเพื่อนร่วมงานที่พยายามแทรกซึมเข้าไปในตระกูลฮิวงะเพื่อลักพาตัวเจ้าหญิงน้อยในตอนนั้นมาก!
เราทุกคนคือฮีโร่ของหมู่บ้านคุโมะ!
เมื่อคิดเช่นนี้ ดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกาย
แต่ตอนนี้เอง มีเสียงเย็นชาดังขึ้น
“ไม่มีใครกลับบ้านได้ทั้งนั้นแหละ”
เสียงฝีเท้าของสายลับคุโมะทั้งหมดหยุดชะงัก ร่างหยุดนิ่งทันที สายตาของพวกเขามองไปยังทิศทางที่เสียงจากมา
ซามุยก็เหมือนกัน และเมื่อเธอเห็นคนที่มา ม่านตาของเธอก็หดแคบลงทันที
“นัตสึฮิโกะ? ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่? นายไม่ควรอยู่ในสนามรบทางด้านหมู่บ้านคิริหรอกเหรอ?”
