ภัยร้าย

7.30 น. ในเช้าที่แสนสดใส

ขณะที่ผมออกไปเดินเล่นในช่วงเช้าตามปกติ สายตาของผมก็มองดูสิ่งแวดล้อมรอบๆ ตัวไปด้วย ผมมองดูบ้านเรือนต่างๆ ท้องถนนแถวนี้ช่างดูสะอาดตา สายลมพัดมากระทบร่างกายทำให้รู้สึกเย็นสบาย

[วันนี้ วันหยุดนี่นา กินข้าวเสร็จค่อยไปชวนริเอะเล่นอะไรสนุกๆกันดีกว่า] ผมคิดอย่างเบื่อๆ ขณะเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนน

ในระหว่างที่ผมกำลังเดินคิดอยู่เพลินๆ อยู่นั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงดังขึ้น

“อุ๊ย! โอ้ย!!”

โครม!! เสียงหกล้มอย่างแรงของเธอดังขึ้น มำให้ผมอดไม่ได้ที่จะต้องหันหันไปมอง สิ่งที่ผมเห็นก็คือ

ภาพของหญิงสาวหน้าตาน่ารัก กำลังหกล้มอยู่กับพื้น ที่ไม่ห่างจากผมเท่าไหร่นัก

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้นพร้อมยื่นมือออกไปให้เธอจับ เธอจะได้ลุกขึ้นยืนได้ถนัด ในขณะที่สายตาของผู้ชายคนนั้นก็มองสำรวจร่างกายของหญิงสาวสวยตรงหน้าไปด้วย

หญิงสาวคนนี้ไว้ผมสั้นสีขาว หน้าตาจัดว่าสวยมากๆ เลยทีเดียว รูปร่างของเธอค่อนข้างดูอวบอิ่มมีน้ำมีนวล ดวงตาสีขาวสวยงามดูน่ารัก และดูไร้เดียงสาในเวลาเดียวกัน เธออายุประมาณ 20 กว่า ๆ ในมือของเธอกำลังถือปิ่นโตอยู่ด้วย

“เป็นยังไงบ้างครับ ยังเจ็บอยู่ไหม” เสียงของชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นหญิงสาวไม่พูดตอบอะไร แถมยังเอาแต่จ้องหน้าของเขา

"อ้อ เอ่อ ฉ..ฉันเจ็บมากเลยค่ะ พอดีไม่ทันระวังเลยสะดุดขาตัวเองล้ม น่าอายมากเลยใช่ไหมคะ" หญิงสาวพูดพร้อมก้มหน้าลงมองดูขาของตัวเองซึ่งมีรอยถลอกจาง ๆ และเลอะฝุ่นเล็กน้อย

"ไม่หรอกครับ ถนนตรงนี้ลื่นด้วย มีคนล้มแทบทุกวัน คุณไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วล่ะครับ"

“แต่รุ้สึกเจ็บจัง เอ่อ..ขอบคุณมากๆเลยนะคะ” หญิงสาวสวยหันมามองสบตาดับชายหนุ่ม พร้อมกล่าวขอบคุณที่เขาช่วยดึงตัวเธอให้ลุกขึ้น สายตาเธอตอนนี้มองไปที่เขาด้วยความชื่นชมปนซึ้งใจ

"แล้วคุณมาทำอะไรคนเดียวแถวนี้่เหรอครับ?” ชายหนุ่มยังคงถามเธอต่อน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ยิ่งกับท่าทางที่ดูไร้เดียงสาของเธอแบบนี้แล้ว เขาคงคิดว่าเธออาจจะถูกพวกคนไม่ดี ที่อยู่แถวนี้ล่อลวงได้ง่าย

“ฉันออกไปซื้ออาหารเช้ามาค่ะ นี่ก็กำลังจะเดินกลับที่พัก” เธอพูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับเขา ท่าทางของเธอดูน่ารักและรอยยิ้มของเธอนั้นดูน่ารักมากๆ

“อ้อ ซื้ออาหารมานี่เอง..” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างเขินอาย

“เอ่อ.. งั้นให้ผมไปส่งคุณที่บ้านดีไหม?” เขาพูดออกมา ก่อนจะนึกออกมาได้ว่าคำพูดของตัวเองนั้นมันคงดูแปลกๆ

“ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรแบบนั้นกับคุณนะครับ!! แค่รู้สึกเป็นห่วงเลยอยากไปส่ง ก็แค่นี้เอง” ชายหนุ่มรีบแก้ต่างให้ตัวเอง แต่เหมือนเขายังคงรู้สึกเขินอายอยู่นิดหน่อยเมื่อได้มองสบตากับดวงตาคู่สวยของหญิงสาว

หญิงสาวได้มองดูท่าทีของเขาก่อน จะหัวเราะออกมาเสียงหวานดูไพเราะน่าฟัง

“ยินดีค่ะ งั้นก็ขอรบกวนให้คุณช่วยไปส่งฉันที่บ้านหน่อยนะคะ คุณคนแปลกหน้า” เธอพูดพร้อมส่งยิ้มออกไปให้เขา จากนั้นก็เอื้อมมือไปจับมือของชายหนุ่ม ให้เดินตามเธอไป

“ตามมาทางนี้เลยค่ะ”

“เอ่อ..ค..ครับ!!”

..

..

“ใจเร็วกันจังเลยนะเด็กสมัยนี้เนี่ย” ผมพูดพร้อมหยิบขนมในมือขึ้นมากิน แต่สายตาของผมมองดูที่พวกพวกเขาอย่างเหม่อลอย

“เฮ้อ เสียดายนิดหน่อยแฮะ” ผมอดที่จะพูดออกมาไม่ได้ ขณะมองดูพี่ยุยเดินจับมือไปกับผู้ชายคนอื่น

หลังจากที่ผมมีอะไรกับเธอครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ผมก็ได้ให้ยาอะไรบางอย่างกับเธอก่อนจะจากเธอไป

ผลของตัวยาทำให้เธอกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง

แต่ทว่า.. ไม่มียาอะไรในโลกที่ดีพร้อมสมบูรณ์ หากมีผลดีก็ต้องมีผลข้างเคียง

ซึ่งผลข้างเคียงของมันก็คือ ทำให้ผู้ที่รับประทานมันเข้าไปนั้น จะสูญเสียความทรงจำในช่วงเวลา 3 เดือนที่ผ่านมา ใช่แล้วล่ะ ความทรงจำเหล่านั้นจะหายไปทั้งหมด..

ซึ่งหากผมไม่คิดอะไรมาก ก็แค่เดินเข้าไปจีบเธอใหม่อีกครั้ง มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไร

แต่ว่า ผมกลับชอบเธอมากเลยล่ะสิ .. เธอเป็นผู้หญิงที่ผมรู้สึกชอบมากที่สุด ในบรรดาผู้หญิงที่ผมเคยได้พบเจอ

เพราะอย่างนั้น ผมจึงอยากให้เธอได้เจอกับคนที่ดี แทนที่จะต้องมาเจอคนแบบผม

แม้ว่าผมจะชอบเธอมาก แต่ผมก็รู้ดีว่า ตัวเองนั้นไม่คู่ควรกับเธอ เพียงแต่ปรารถนาให้เธอนั้นมีความสุขก็เท่านั้น แม้ที่ตรงนั้นของเธอจะไม่มีผมอยู่ก็ตาม..

ความคิดแบบนี้ จะไม่มีวันเกิดขึ้นได้เลย ถ้าหากว่าเราไม่รัก หรือชอบใครคนใดคนนึงมากมายอย่างหมดหัวใจ

รักและอยากเห็นเขามีความสุข เป็นความรักที่ไม่หวังเพียงแค่ครอบครอง แค่แอบมองดูเขาอยู่ห่างๆ แค่เห็นเขามีความสุขในทุกๆ วันกับคนที่เขารักและรักเขา สำหรับผมแค่นี้ก็พอแล้ว

“ฮ่าๆ ไม่คิดเลยนะว่าตัวเองจะมีความคิดน้ำเน่าแบบนี้กับเขาด้วย” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ พร้อมส่ายหัวไปมาให้กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะก้าวเดินต่อไป..อย่าไร้จุดหมาย

…

..

.

ผมเดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่นานผมก็มาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง นี่ผมเดินเพลิน เผลอแป๊บเดียวเหมือนตอนนี้จะเป็นเวลาช่วงบ่ายแก่ๆแล้วล่ะสินะ

แสงแดดสีเหลืองทองอาบไปทั่วบริเวณโดยรอบ และในระหว่างนั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงพูดของใครบางคนดังขึ้น และผมก็รู้สึกคุ้นกับน้ำเสียงนี้เหมือนจะเคยได้ยินมาก่อน

“ฉันชอบคุณค่ะ ได้โปรด...ลองมาคบกับฉันด้วยนะคะ!!”

ผมได้หันหน้าไปทางที่มาของเสียงนั้น ภาพที่ปรากฏในสายตาผม เป็นภาพของเด็กสาวอายุใกล้เคียงกับผม กำลังยื่นจดหมายรักให้กับเด็กหนุ่มคนหนึ่งอยู่

[หืม เหมือนเคยเห็นเด็กคนนั้นที่ไหนนะ?] ผมพยายามนึกอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อนจะจำได้ว่า ผู้หญิงคนนี้เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับผม เพราะเธอเป็นคนหน้าตาค่อนข้างดี เลยทำให้ไม่ยากนักที่จะจดจำเธอได้

[อ๋อ จำได้ละ เด็กที่อยู่บ้านข้างๆเรานี่เอง]

หากให้บรรยายลักษณะของเธอแบบให้เข้าใจง่ายๆ แล้วละก็ คำที่เข้าข่ายที่สุดก็คงจะเป็น สาวหล่อ! ใช่เธอเป็นสาวหล่อหน้าตาดี ท่าทางเย็นชานั่นคือลักษณะปกติของเธอ

แต่ที่ผมเห็นในตอนนี้ เหมือนกับว่าเธอกำลังสารภาพรักกับใครบางคนอยู่ ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงเล็กน้อยขณะยื่นจดหมายรักส่งให้กับเด็กหนุ่มที่หน้าตาเหมือนกับพระเอกแนวกินพืชคนนั้น

“เอ่อ.. คือ.. ก็ อื้มม งั้นเรามาดูใจกันก่อนก็ได้นะครับ” เขาพูดพร้อมหน้ายิ้มออกมา ใบหน้าขึ้นสีแดงเล็กน้อยเช่นเดียวกัน

เด็กสาวที่ได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจสุดขีด แต่ก็ยังพยายามสงวนท่าทีเอาไว้อยู่

“ง.. งั้น ไว้พรุ่งนี้เราไปเดทกันนะคะ” เธอพูดพร้อมยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากที่ตรงนี้ทันทีเพราะความเขิน

..

..

[แหมๆ ดีจังเลยนะ ช่างน่ายินดีกันจริงๆ แต่ละคนต่างมีความสุขกันหมด] ผมคิดในใจพร้อมยิ้มมุมปาก ขณะแอบดูพวกเขาทั้งคู่อยู่

“แต่ว่า.. กล้ามากเลยนะที่มาหวานชื่นแบบนี้ต่อหน้าฉันที่กำลังอกหักมา!!”

“ขอให้มีความสุขให้เต็มที่เถอะ...ตอนที่ยังมีได้ หึหึหึ” ผมพึมพำกับตัวเอง พร้อมหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย ขณะที่มองไปยังเด็กสาวที่วิ่งออกไป

つづく