บทที่ 20 : วิชาลับแห่งหมู่บ้านโคโนฮะ · จิ้มทะลวงข้ามสหัสวรรษและความโกรธของฮาคุ
บทที่ 20 : วิชาลับแห่งหมู่บ้านโคโนฮะ · จิ้มทะลวงข้ามสหัสวรรษและความโกรธของฮาคุ
"สุดยอดมาก วิชาของอาจารย์ซาโตรุนั้นทรงพลังและเจ๋งมากเลย" นารูโตะมองซาโตรุอย่างตื่นเต้นตาด้วยตาเป็นประกาย
“อาจารย์ซาโตรุ ช่วยสอนวิชานี้ให้หน่อยสิ!” นารูโตะตะโกน
เขาหลงใหลมังกรห้าตัวที่ซาโตรุเพิ่งใช้ไปเสียแล้ว
“ถ้าผมรู้วิชาคาถานี้ล่ะก็…” นารูโตะชำเลืองมองซากุระที่อยู่ข้างๆ แล้วก็ได้แต่อมยิ้มอยู่คนเดียว
หากเขาสามารถเรียนรู้วิชาลับนี้ เมื่อในอนาคตทีมเจ็ดกำลังเผชิญกับอันตราย ซาสึเกะถูกทุบตีจนต้องคุกเข่ายอมแพ้ ส่วนซากุระก็ไม่อาจทำอะไรได้
ยามนั้นตัวเขา นารูโตะผู้นี้จะเปิดตัวอย่างหล่อเหลา จากนั้นเขาก็จะเรียกมังกรวารีขนาดใหญ่ทั้งห้าตัวเพื่อมาจัดการศัตรูอย่างสมบูรณ์แบบ
ซากุระจะต้องชอบเขาอย่างแน่นอน
พอคิดถึงภาพแบบนั้นแล้ว..
รอยยิ้มเซ่อๆ พลันปรากฏบนใบหน้าของนารูโตะ และขณะที่เขากำลังจินตการภาพในหัว เขาก็เผลอพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว "ซาสึเกะถูกทุบตีจนยอมแพ้แล้วเหรอ? รอเดี๋ยว ฮีโร่กำลังจะมาแล้ว"
"ไอ้บ๊องนี้" เส้นเลือดได้ผุดบนหน้าผากของซาสึเกะ เขาค่อยๆ กำหมัดแน่น
“นารูโตะโง่ ไม่มีทางหรอกที่ซาสึเกะคุงจะถูกทุบตีแล้วคุกเข่ายอมแพ้” ซากุระพับแขนเสื้อขึ้นแล้วต่อยนารูโตะอย่างแรง
*ปัง*
นารูโตะถูกต่อยจนล้มลงกับพื้น รอยบวมสีแดงปรากฏออกมาจากหัวของเขา
“อย่ามาว่าซาสึเกะคุงอีกนะ เดี๋ยวโดนดีแน่!” ซากุระส่ายหมัดและจ้องมองนารูโตะด้วยความโกรธ
นารูโตะขยี้ศีรษะแล้วพูดออกมาด้วยความเศร้า “ไหงเธอมาตีฉันอีกแล้วเนี่ย?”
'เหอะ!'
'ฉันเห็นซาสึเกะเอาแต่อวดดีอยู่ได้ ไว้อนาคตถ้าฉันแข็งแกร่งขึ้น ฉันนี้แหละจะตีซาสึเกะจนทำให้เขาคุกเข่าลงขอยอมแพ้เอง!'
“เจ้าเด็กตัวปัญหาพวกนี้” ซาโตรุเหลือบมองไปยังทีมเจ็ดที่อยู่ห่างไกลออกไป
เด็กเก้าหางมีธาตุลม จะมาเรียนรู้คาถามังกรวารีเพื่ออะไรกัน?
“ถ้าอย่างนั้นก็เก็บดาบดีกว่า” ซาโตรุถือดาบขึ้นมาและกำลังจะเคลื่อนย้ายออกไป
*แกร๊กกกกกกก*
ทะเลสาบทั้งหมดพลันกลายเป็นน้ำแข็ง มีแท่งน้ำแข็งแหลมคมหลายแท่งผุดขึ้นมาจากพื้น มันพุ่งเข้าหาซาโตรุอย่างรวดเร็ว
น้ำแข็งย้อยอันแหลมคมทั้งหมดหยุดอยู่ตรงหน้าซาโตรุ ราวกับว่ามันถูกแช่เอาไว้
ร่างผอมบางสวมหน้ากากสีขาวได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าซาโตรุ
"[คาถาน้ำ · กำแพงวารี]" ชายลึกลับที่สวมหน้ากากยกมือของเขาขึ้นและสร้างผนึกด้วยมือเดียว
เกิดแรงสั่นสะเทือนในทะเลสาบน้ำแข็ง กำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ก็ค่อยๆ ผุดขึ้น ปิดกั้นทางเข้าออกของซาโตรุ
"[คาถาน้ำ ∙ หมอกอำพรางกาย]"
"[คาถาลับ · น้ำพุพันศพ]"
ชายลึกลับสวมหน้ากากประสานอินอย่างรวดเร็วด้วยมือสีขาวเล็กๆ ของเขาในลมหายใจเดียว
หมอกสีขาวซีดพลันปกคลุมทั่วทั้งสถานที่ น้ำแข็งย้อยแหลมคมจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาซาโตรุราวกับห่าลูกศร
ซาโตรุยกนิ้วขึ้น เข็มแหลมคมจำนวนนับไม่ถ้วนก็ลอยนิ่งอยู่ตรงหน้านิ้วของเขาราวกับหยุดนิ่ง
“เป็นการโจมตีที่ทรงพลังมาก ถ้าฉันโดนเข้าไปจะเป็นยังไงนะ? ฉันจะกลายเป็นรังแตนหรือเปล่าเนี่ย?” ซาโตรุมองดูเข็มน้ำแข็งจำนวนมากที่อยู่ตรงหน้าเขา
ชายลึกลับสวมหน้ากากเห็นเข็มน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังลอยอยู่ตรงหน้าซาโตรุ
ชายลึกลับในหน้ากากผงะเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ
ซาโตรุมองดูเด็กๆในทีมที่เจ็ดจากที่ไกล วางมือของเขาไว้ที่ริมฝีปากแล้วตะโกนออกมาเบาๆ “ไอ้เจ้าพวกเด็กดื้อทั้งหลาย ฉันจะสอนเคล็ดลับให้พวกเธอ มองดูดีๆ นะ”
ทุกคนตกใจเล็กน้อย พวกเขาจ้องมองไปที่ซาโตรุและชายลึกลับที่สวมหน้ากากด้วยความสงสัย
"นี่คือวิชาลับของหมู่บ้านโคโนฮะ" ซาโตรุเคลื่อนย้ายหายตัวไปและปรากฏตัวอยู่ด้านหลังชายลึกลับคนนั้น
“วิชาลับของหมู่บ้านโคโนฮะ?”
ทุกคนในทีมที่เจ็ดจ้องไปที่ซาโตรุด้วยสายตาเบิกกว้าง เพราะพวกเขาไม่อยากจะพลาดอะไรไปโดยเด็ดขาด
หากมันเป็นวิชาลับจริง มันก็ต้องแข็งแกร่งมากอย่างแน่นอน!
ชายลึกลับในหน้ากากถึงกับตัวสั่น
วิชาลับของหมู่บ้านโคโนฮะ?
แย่แล้ว!
ท่าที่กระทั่งยางิว ซาโตรุยังบอกว่าเป็นสุดยอดวิชา
แสดงว่ามันต้องอันตรายมากแน่!
ชายลึกลับสวมหน้ากากพยายามใช้มือเล็กๆ สีขาวของเขาประสานอินอีกครั้ง
"จิ้มทะลวงข้ามสหัสวรรษ" ซาโตรุก้มลงและประสานมือเข้าด้วยกัน จากนั้นเขาก็สอดเข้าไปในบั้นท้ายของชายลึกลับอย่างแรง
“เฮือก...” ชายลึกลับสวมหน้ากากส่งเสียงร้องออกมา จากนั้นร่างเล็กๆ ของเขาที่เพิ่งถูกแทงก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที
แทบจะขึ้นสวรรค์ไปเลย
"....." ทุกคนในทีมที่เจ็ดต่างพูดไม่ออก ทาซึนะเองก็ด้วย เมื่อครู่พวกเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง ตั้งตารอให้ซาโตรุสอนวิชานินจาอันทรงพลังที่ถึงขั้นเรียกว่าวิชาลับ
แล้ว…สิ่งที่พวกเขาเห็นคืออะไรกัน?
มาใช้ท่าทางลามกอนาจารโจมตีคู่ต่อสู้เช่นนี้ อาจารย์ซาโตรุเป็นเด็กเจ็ดขวบหรือไงกัน?
"ไอ้ชั่ว!" ชายลึกลับสวมหน้ากากสบถออกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าใต้หน้ากากของเขาแดงก่ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอับอายและความโกรธ
"เห็นไหม มันได้ผลมากเลย" ซาโตรุหัวเราะเบาๆ "ฉันใช้ท่านี้เอาชนะเทรุมิจากหมู่บ้านคิริงาคุเระด้วยนะ"
"ไร้ยางอาย!" ชายลึกลับสวมหน้ากากจ้องมองซาโตรุด้วยความอาย จากนั้นจึงร่ายคาถาด้วยมือข้างเดียวต่อ
"[คาถาน้ำ:กระสุนน้ำ]"
พื้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนมาถึงตรงที่ทีมที่เจ็ดยืนอยู่ มีน้ำแข็งแหลมคมหลายแท่งทะลุขึ้นมาจากพื้น พุ่งเข้าแทงไปที่ทีมที่เจ็ด
นารูโตะผลักซาสึเกะออกไป จากนั้นเขาก็ถูกแท่งน้ำแข็งอันแหลมคมเกี่ยวและลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับแท่งน้ำแข็งที่ทะลุขึ้นมานั้น
นารูโตะยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ และมองลงไปที่ซาสึเกะอย่างเยาะเย้ยแล้วกล่าวว่า “ไม่บาดเจ็บใช่ไหม ไอ้หนูขี้ขลาด?”
ก่อนหน้านี้เขามีความแค้นกับซาสึเกะ ย่อมต้องตอบแทนคืนกลับไป
“ไอ้โง่นี่!” ใบหน้าของซาสึเกะเปลี่ยนไป เขาสามารถหลบได้อยู่แล้ว แต่นารูโตะกลับมาช่วยเขาเสียอย่างัน้น
ซากุระเงยหน้าขึ้นมองนารูโตะที่ห้อยลงมาจากแท่งน้ำแข็งด้านบนแล้วอุทานออกมาเสียงดัง "นารูโตะ!"
ชายลึกลับสวมหน้ากากคว้าตัวซาบุสะที่หมดสติแล้วหันหลังกลับวิ่งอย่างรวดเร็ว
“อาจารย์ซาโตรุ ไม่ต้องห่วงผม ตามศัตรูไปเลย!” นารูโตะตะโกนเสียงดัง
"[คาถาลับ · น้ำพุพันศพ]" ชายลึกลับสวมหน้ากากทำการผสานอินด้วยมือสีขาวเล็กๆ ของเขา จากนั้นเขาก็หันกลับมาเพื่อปลดปล่อยน้ำแข็งแหลมคมขนาดใหญ่ออกมา
น้ำแข็งแหลมคมทั้งหมดพุ่งเข้ามาแทงนารูโตะด้วยความเร็วสูง
"[คาถาน้ำ · น้ำตกพิฆาต]" ชายลึกลับสวมหน้ากากเปลี่ยนท่าประสานอินและพ่นคลื่นน้ำขนาดใหญ่ออกจากปากของเขา
คลื่นยักษ์อันใหญ่โตได้ซัดใส่ต้นไม้ใหญ่หลายต้น และเมื่อรวมกับน้ำแข็งจำนวนมาก มันก็พุ่งเข้าซัดโจมตีใส่ทุกคนในทีมที่เจ็ด
รอยยิ้มของนารูโตะพลันหายไป เขาได้แต่ตะโกนขณะพยายามหนีออกไปอย่างดิ้นรน “ผมขอโทษ อาจารย์ซาโตรุ ผมล้อเล่น ได้โปรดช่วยผมด้วย!”
“ไอ้เด็กเจ้าปัญหานี้” ซาโตรุขึ้นไปบนท้องฟ้า จับนารูโตะแล้วพาลงมายังพื้น
"[กำแพงดิน]" ซาโตรุจับนารูโตะโดยมีอมยิ้มคาบอยู่ในปาก เขาก้าวลงไปบนพื้นอย่างแผ่วเบา
*บูม*
พื้นดินสั่นสะเทือน กำแพงดินขนาดใหญ่หลายก้อนก็ลอยขึ้นจากพื้นดินเพื่อป้องกันคลื่นที่ซัดอย่างรุนแรง
“ซ่อนพลังได้อย่างสมบูรณ์เลยสินะ” ซาโตรุชำเลืองมองไปทางป่า เขาใช้ตาทิพย์และก็พบว่าไม่มีเงาใครอยู่ในป่าเลย
ไม่มีแม้กระทั่งลมหายใจ
ชายสวมหน้ากากเมื่อครู่คือฮาคุใช่ไหม?
สามารถประสานอินได้หลายกระบวนเพียงลมหายใจเดียว ถึงจะมีจักระเพียงน้อยนิด แต่เขากลับสามารถหนีออกจากบริเวณนี้พร้อมกับซาบุสะได้
เป็นนินจาที่เก่งมากจริงๆ
นารูโตะคุกเข่าลงกับพื้นและได้แต่พูดขอโทษออกมา "ผมขอโทษจริงๆ อาจารย์ซาโตรุที่ทำให้ศัตรูหลบหนีไปได้ เป็นเพราะผมเอง"
ซาโตรุมองดูนารูโตะและก็ได้แต่ส่ายศีรษะไปมา "ขอโทษตอนนี้แล้วมันได้อะไรขึ้นมาล่ะ?"
เขาไม่สนใจไล่ตามอยู่แล้ว เพราะคนพวกนั้นอ่อนแอ
นารูโตะกอดขาซาโตรุแล้วร้องไห้ออกมา “อาจารย์ซาโตรุ งั้นผมจะเลี้ยงราเม็งเป็ฯการตอบแทนเอง”
“ไอ้บ้านี่ ถ้ามีเวลามาคิดเรื่องไร้สาระก็ควรคิดถึงแผนการต่อสู้ก่อนสิ” ซาสึเกะมองอย่างเย็นชาใส่นารูโตะที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาม
"ถ้างั้นเราก็ไปที่แคว้นนามิโนะคุนิก่อนเถอะ ศัตรูมันยังคลื่อนไหวกันอยู่" ซาโตรุยกนารูโตะขึ้นมาแล้วโยนทิ้งไปไกลๆ
ทาซึนะจิบเหล้าพร้อมกับเขย่าขวด ก่อนจะพูดว่า "ไปบ้านฉันเถอะ ฉันจะต้อนรับพวกเธออย่างดีเอง"
"ถ้าอย่างนั้นเราต้องขอรบกวนด้วยค่ะ" ซากุระขอบคุณ
ในไม่ช้า ทาซึนะก็พาทุกคนจากทีมที่เจ็ดไปที่บ้านของเขา
