ตอนที่ 70 ลูกศิษย์คนที่สาม
"ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? นี่ฉันตาฝาดไปงั้นหรอ!”
“คำที่อยู่ที่ด้านบนโรงฝึกก็คือ”สี่“! ถ้าอย่างงั้น นี่ก็คือโรงฝึกแห่งที่สี่ของหลี่ฟานงั้นหรอ?”
“แต่โรงฝึกของผู้ชายคนนั้น ถูกสร้างขึ้นที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
แม้ว่าเธอจะสงสัย แต่ยามาโตะก็พาซาดี้เดินไปที่ประตูโรงฝึก
“เฮ้ มีใครอยู่ข้างในไหม” ยามาโตะเคาะประตูแล้วตะโกนเข้าไปข้างใน
ทันทีที่เสียงของเธอเข้าไป ขอบประตูก็ถูกเปิดออกโดยอัตโนมัติ และเผยให้เห็นร่างของหลี่ฟานที่ยืนอยู่ข้างใน
“ไม่นานนัก หลังจากที่โรงฝึกแห่งนี้ได้ถูกสร้างขึ้นและมันก็ถูกค้นพบ” หลี่ฟานยิ้มและเหลือบมองยามาโตะ จากนั้นหันไปมองซาดี้ที่อยู่ในมือของเธอ
“ว่าแต่ เธอจะยืนนิ่งแบบนี้อีกนานไหม” หลี่ฟานมองไปที่ยามาโตะและถาม
“เป็นคุณจริงๆ!” ดวงตาของยามาโตะเบิกกว้างขึ้นมาขึ้นเล็กน้อย
“ดีมาก แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคุณสร้างโรงฝึกขึ้นที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“แต่เนื่องจากมันถูกสร้างขึ้นข้างๆบ้านของฉัน เพราะงั้นคุณจะต้องรับฉันเป็นลูกศิษย์”
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะสุภาพกับคุณแน่นอน และฉันยังเป็นคนที่เคารพอาจารย์ของฉันมากๆด้วย”
ดวงตาของยามาโตะเป็นประกายแวววาว มันทำให้หลี่ฟานถึงกับสงสัยว่า ผู้หญิงคนนี้ชอบเขามากถึงขนาดนั้นเลยงั้นหรอ?
“ไว้ค่อยพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการรับลูกศิษย์ที่หลังเถอะ มาพูดถึงผู้หญิงในมือของเธอก่อนดีกว่า” หลี่ฟานชี้ไปที่ซาดี้
“ลมหายใจของผู้หญิงคนนี้กำลังจะหมดไป”
“คุณตั้งใจจะช่วยเธอรึเปล่า มันจะไม่เป็นอะไรงั้นหรอถ้าปล่อยให้เธอตาย?”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหลี่ฟาน ยามาโตะก็จำได้ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่ในมือของเธอ
เธอจึงรีบเดินเข้าไปหาหลี่ฟานในโรงฝึกอย่างรวดเร็ว แล้ววางร่างของซาดี้ลงบนโต๊ะยาว
หลังจากฉีกเสื้อคลุมของซาดี้ออกเล็กน้อย ซึ่งไม่ได้ใช้เวลามากนัก ผิวสีขาวและบาดแผลสีแดงสดก็เผยออกมาทันที
“แผลนี่!” มองไปที่บาดแผลตรงหน้าอกข้างซ้ายของซาดี้ ยามาโตะก็ขมวดคิ้ว
‘อืม ดูเหมือนจะสิ้นหวังแล้ว’
“เธอทำได้แค่ยอมรับว่าเธอโชคร้าย ฉันไม่สามารถรักษาเธอได้”
“ถ้าเธอยังสามารถพูดได้ ก็ขอให้ทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้” ยามาโตะถอนหายใจ
“มันไม่ใช่ว่าจะรักษาไม่ได้สักหน่อย” หลี่ฟานก้าวไปยืนด้านข้างของซาดี้ และปิดแผลของเธอด้วยมือที่ส่องแสงสีเขียวของเขา
ภายใต้การรักษาของวิชานินจาแพทย์ อาการบาดเจ็บของของซาดี้ก็เริ่มฟื้นตัวด้วยความเร็ว และมันก็สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
"ว้าว! นี่มันน่าทึ่งมาก!" เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บร้ายแรงของซาดีถูกรักษาภายในไม่กี่วินาที ยามาโตะอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หลี่ฟานด้วยความตกใจ
“คุณยังมีความสามารถแบบนี้อยู่ด้วย? นี่เป็นความสามารถของผลปีศาจของคุณหรอ?”
"ไม่" หลี่ฟานถอนมือของเขาออก “มันเป็นแค่วิชานินจาแพทย์”
“วิชานินจา!” ดวงตาของยามาโตะตาเป็นประกาย “ฉันขอเรียนมันได้ไหม!”
เนื่องจากอิทธิพลของวัฒนธรรมในวาโนะคุนิ ยามาโตะจึงสนใจนินจาในตำนานเป็นอย่างมาก
และตอนนี้ เมื่อเธอได้เห็นวิชานินจาแพทย์ของหลี่ฟานขึ้นมา เธอก็มีก็มีแนวคิดที่จะเรียนรู้อย่างเป็นธรรมชาติ
“ลืมมันไปเถอะ” หลี่ฟานเหลือบมองไปที่ยามาโตะ
“เธอน่าจะเหมาะกับศิลปะการต่อสู้ มากกว่านินจา”
“นอกจากนี้ สำหรับคุณผู้คุมหญิงที่รู้สึกตัวขึ้นแล้ว กรุณาลุกออกไปด้วย อย่านอนบนโต๊ะของฉัน” ประโยคนี้ หลี่ฟานพูดให้ซาดี้ได้ยิน
หลี่ฟานผู้มีฮาคิสังเกตในระดับสูง สามารถรับรู้ถึงการจ้องมองของซาดี้ที่ซ่อนอยู่ใต้เส้นผมของเธอได้อย่างชัดเจน
“เอ่อ… ขอขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้”
ซาดี้พยุงตัวขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ใช้มันปิดแผลของเธอเอาไว้ ก่อนที่เธอจะกล่าวขอบคุณกับยามาโตะและหลี่ฟาน
“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก” หลี่ฟานโบกมือของเขา
“ถ้าเธอต้องการขอบคุณ ก็ขอบคุณเธอคนนี้ที่พาเธอมาที่นี่เถอะ”
“ใช่ เธอต้องขอบคุณฉัน” ยามาโตะตบไหล่ซาดี้และพูดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ
“จากนี้ไป เธอจะต้องติดตามฉันไป!”
เมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของยามาโตะ ซาดี้ก็รู้สึกเขินขึ้นมาเล็กน้อย
“ยังไงก็ตาม คุณจะรับฉันเป็นลูกศิษย์ของคุณใช่ไหม!” ทันใดนั้น ยามาโตะก็หันศีรษะมามองหลี่ฟานอย่างตั้งใจ
เมื่อเทียบกับเรื่องของซาดี้ การขอให้หลี่ฟานยอมรับเธอเป็นลูกศิษย์ของเขา มันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด!
นอกจากนี้ซาดี้เองก็ยังมองไปที่หลี่ฟาน ด้วยความสงสัย
ซาดี้พึ่งได้ฟังหลี่ฟานพูดถึงการรับลูกศิษย์ของเขา ผ่านการพบเจอโรงฝึกแห่งอื่นๆ ในรายการทองคำ และเธอก็ไม่ได้คาดหวังว่า ตัวเธอจะได้มาถึงที่โรงฝึกแห่งอื่นของหลี่ฟาน ในชั่วพริบตา
'ถ้าฉันสามารถเป็นลูกศิษย์ของคุณหลี่ฟานได้ ฉันจะสามารถล้างแค้นกับชิริวได้หรือไม่? '
เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่ถูกแทงด้วยดาบ ซาดี้อยากจะฆ่าชิริวด้วยดาบนับพันเล่ม
“ก่อนที่ฉันจะยอมรับเธอเป็นลูกศิษย์ ฉันต้องถามคำถามบางอย่างกับเธอก่อน”
หลี่ฟานกอดออกของเขา ดวงตาที่เฉียบคมกำลังมองไปที่ยามาโตะ
“หลังจากที่เธอได้รับพลังจากฉันแล้ว เธอจะทำอะไรกับมันในอนาคต”
“เอาล่ะ ยังไงฉันก็ต้องการให้วาโนะคุนิเริ่มต้นประเทศใหม่” ยามาโตะพยักหน้าและพูดออกมาทันที
“ฉันเข้าใจสถานการณ์ของวาโนะคุนิ หากเธอต้องการให้วาโนะคุนิก่อตั้งประเทศใหม่ หมายความว่าเธอต้องเอาชนะทั้งไคโด และคุโรซึมิ โอโรจิ” หลี่ฟานกล่าวตอบ
"งั้น… เธอต้องการเป็นศัตรูกับกลุ่มโจรสลัดร้อยอสูร และคุโรซึมิ โอโรจิ สินะ"
“หึ ถ้าพ่อไอ้สารเลวกับคุโรซึมิต้องการที่จะหยุดฉัน ฉันก็จะทุบตีพวกมันให้หมด” ยามาโตะบีบกำปั้นของเธอแน่น
“มันเป็นไปได้ที่เธอจะสามารถทำสิ่งนี้ได้ ด้วยการฝึกสอนของฉัน ฉันจะทำให้เธอมีพลังที่มากพอจะทำเรื่องนี้เอง”
หลังจากที่ซาดี้ได้ยินการพูดคุยของหลี่ฟานและยามาโตะ เธอก็ชี้ไปที่ยามาโตะอย่างตกใจ
“เธอ…. เธอเป็นลูกของไคโดงั้นเหรอ!”
"เอ๊ะ? ฉันไม่ได้พูดไปแล้วงั้นเหรอ?” ยามาโตะเหลือบมองไปที่ซาดี้
“อย่ากังวลไปเลย ฉันไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับไอ้สารเลวคนนั้น”
ในตอนนี้ หลี่ฟานกำลังเฝ้าดูยามาโตะพร้อมกับครุ่นคิดในใจ
‘ถ้าไคโดและคุโรซึมิ โอโรจิพ่ายแพ้ ยามาโตะก็อาจจะได้รับการยอมรับจากผู้คนในวาโนะคุนิ และเธอก็จะสามารถบรรลุข้อกำหนด “การกู้คืน” ของระบบได้’
หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย หลี่ฟานก็ตัดสินใจในใจ
“ตกลง ฉันจะยอมรับเธอเป็นลูกศิษย์ของฉัน” ด้วยการโบกมือ ป้ายตราสัญลักษณ์ของลูกศิษย์ ก็ปรากฏในมือของหลี่ฟาน
“หยดเลือดลงไป และเธอก็จะได้กลายเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของฉัน”
"สุดยอด!" โดยไม่ลังเล ยามาโตะทำการหยดเลือดของเธอลงบนตราทันที
หลี่ฟานนำตรากลับมาและพลิกดูที่ด้านหลังของตรา เพื่อดูข้อมูลเกี่ยวกับยามาโตะ
[ ชื่อลูกศิษย์ : ยามาโตะ ]
[ อายุ : 26 ปี ]
[ สถานที่เกิด : วาโนะคุนิ ]
[ แนวทางการฝึกฝน : นักรบ ]
‘นักรบ? เป็นไปตามคาด’
หลี่ฟานพยักหน้าอย่างลับๆ และส่งตราไปที่แผ่นป้ายชื่อของลูกศิษย์
ในขณะเดียวกัน ชื่อของยามาโตะก็ปรากฏขึ้นในแผ่นป้ายชื่อของลูกศิษย์ ที่โรงฝึกทั้งหมดของหลี่ฟาน
การเปลี่ยนแปลงนี้ ถูกนามิและโนจิโกะสังเกตเห็นได้ในทันที
“เอาล่ะ อาจารย์หลี่ฟาน เราจะเริ่มการฝึกกันเมื่อไหร่งั้นหรอ” ยามาโตะมองไปที่หลี่ฟานอย่างคาดหวัง
“อย่ากังวลไป เราจะเริ่มการฝึกกันหลังจากที่รายการทองคำมอบของรางวัลเสร็จแล้ว” หลี่ฟานพูดขึ้น ในขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปแตะที่กุญแจมือ ที่อยู่บนมือของยามาโตะ
“ตั้งแต่ที่เธอได้เป็นลูกศิษย์ของฉัน เธอก็ไม่ต้องการสิ่งนี้อีกต่อไป”
หลังจากพูดจบ ฮาคิของหลี่ฟานก็ปลดกุญแจมือ ออกมาจากมือของยามาโตะทันที ก่อนที่เขาจะโยนมันออกไปนอกโรงฝึก
*ตู้ม!
เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น และพื้นที่อยู่ห่างไกลจากโรงฝึกก็ถูกระเบิดจนเป็นรูขนาดใหญ่
"นี่มัน…. ระเบิด?!" ซาดี้มองไปที่ยามาโตะอย่างแปลกใจ
“ทำไมเธอถึงใส่กุญแจมือแบบนี้กันล่ะ?”
“ให้ตายเถอะ ไอ้เฒ่าเวรนั่น!” ดวงตาของยามาโตะเบิกกว้าง และใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสยดสยอง
“มีการวางระเบิดไว้ในกุญแจมือจริงๆ ผู้ชายคนนั้นตั้งใจที่จะฆ่าฉันจริงๆ”
“ไอ้บ้าไคโด ตั้งแต่วันนี้แกจะไม่ใช่พ่อของฉันอีกต่อไป”
“ฉันจะต้องเอาชนะแกให้ได้ รอฉันก่อนเถอะไคโด!”
เมื่อเห็นยามาโตะที่กำลังเต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ หลี่ฟานก็ยกมือขึ้นไปตบไหล่ของเธอ
“มันเป็นเรื่องดีที่จะมีความมุ่งมั่น แต่อย่าหุนหันพลันแล่นเกินไป”
“นอกจากนี้ เธอต้องอยู่ที่นี่เพื่อช่วยฉันดูแลโรงฝึกแห่งนี้ และหลังจากเหตุการณ์ของรายการทองคำสิ้นสุดลง ฉันจะเริ่มฝึกให้เธอทันที”
“ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว”
หลังจากพูดจบ ร่างของหลี่ฟานก็กลับไปที่โรงฝึก ที่ตั้งอยู่ในอาณาจักรดรัมดันที
ในตอนนี้ ที่หน้าโรงฝึกของเขา วาโปลได้นำทีมทหารจำนวนมากมาเฝ้าระวังเอาไว้อยู่
หลี่ฟานไม่ได้ตั้งใจจะที่จะรับวาโปลเป็นลูกศิษย์ และเพื่อป้องกันไม่ให้เขาเข้ามาในโรงฝึกได้ หลี่ฟานจึงต้องกลับไปทำอะไรบางอย่าง
"หายไปแล้ว" ซาดี้กระพริบตา เธอจ้องมองอย่างว่างเปล่าในจุดที่หลี่ฟานเคยยืนอยู่ก่อนหน้านี้
“ไม่ต้องห่วงอาจารย์ ฉันจะดูแลโรงฝึกแห่งนี้ให้เอง” ยามาโตะนั่งบนเก้าอี้อย่างสบาย ๆ
“เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น เธอคิดยังไงกับข้อเสนอก่อนหน้านี้ของฉัน”
“เธอต้องการติดตามฉันไปไหม”
“ตอนนี้ฉันเป็นลูกศิษย์ของโรงฝึกแห่งนี้ ถ้าเธอตกลงติดตามตามฉัน ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ได้”
หลังจากได้ยินเรื่องนี้จากปากของยามาโตะ ซาดี้ก็เบ้ปาก และใบหน้าของชิริวก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้งในจิตใจของเธอ
"ฉันจะติดตามเธอ" ซาดี้พยักหน้าอย่างหนักแน่น
“ดีมาก ต่อไปพวกเราจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ฮ่าฮ่าๆ” ยามาโตะตบไหล่ซาดี้ และหัวเราะออกมาเสียงดัง
ซาดี้ยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะจ้องมองไปยังป้ายชื่อของลูกศิษย์บนกำแพง
“มันจะมีวิธีไหนบ้างนะ ที่จะทำให้คุณหลี่ฟานสอนฉันด้วย?”
…
