ตอนที่ 58 - ไปกับยายอีกครั้ง
ตอนที่ 58 - ไปกับยายอีกครั้ง
“ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นแล้วรึยัง?”
“อืม... ฉันไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ขอบคุณเบน”
"ด้วยความยินดีครับ"
“แต่มันโอเคจริงๆเหรอที่นายทำแบบนั้นกับฉัน”
“ก็... ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความรู้สึกของเธอ ถ้าเธอไม่ชอบ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีก”
“เปล่า ฉันชอบมัน! ไม่ ฉันรักนายที่สุด! เบน ฉันรักทุกสิ่งที่นายทำกับฉัน”
“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน พี่รักเธอมาก และรักสิ่งที่เราทำร่วมกัน ถ้างั้นเดาว่าเราสองคนก็มีคำตอบแล้วนะ?”
โอลิเวียพยักหน้าอย่างมีความสุขและถามคำถามต่อไป
“แต่ทำไมตอนท้ายนาย….ถึงทำแบบนั้นด้วยปากล่ะ?”
“....คือฉันไม่อยากทำให้ห้องเธอเลอะเทอะน่ะ ไม่ชอบเหรอ?”
“ไม่ มันสุดยอดมาก แต่มันไม่สกปรกเหรอ?”
“น้องสาวพี่ไม่มีอะไรสกปรกหรอก ไม่เลยสักนิด”
หนึ่งในสิบประโยคที่เหนือชั้นที่สุดเลี่ยนที่เขาไม่คิดว่าจะมีวันได้พูดกับผู้หญิง แต่โอลิเวียก็ยิ้มอย่างเขินๆ กับคำพูดของเขาซะงั้น เบนกอดเธอแบบนี้ไว้สักพักหนึ่ง โดยลูบหัวไปด้วย
“พี่ว่าถึงเวลาต้องไปเตรียมอาหารเย็นแล้วนะ เธอจะทำอะไรต่อล่ะ”
“ฉันจะไปกับพี่ด้วย ฉันชอบดูพี่ทำอาหาร”
“ได้ๆ ไว้เราจะเล่นกันต่อหลังมื้ออาหาร”
สองพี่น้องทำความสะอาดสถานที่เล็กน้อย โอลิเวียเปลี่ยนใส่ชุดนอนตัวอื่น และลงไปที่ชั้นหนึ่ง
เบนจามินเริ่มเตรียมอาหารโดยให้มีโอลิเวียเฝ้าดูเขาขณะที่พวกเธอคุยกันเบาๆ เกี่ยวกับการเล่นเกม ไม่นาน สมาชิกคนอื่นๆ ในครอบครัวก็กลับมาถึงบ้านทีละคน และขึ้นไปที่ห้องของตนหลังจากมาเดินมองเมนูอาหารค่ำแล้ว
เมื่ออาหารใกล้จะพร้อม ทุกคนก็กลับลงมาราวกับทำตามสัญชาตญาณของสัตว์ และพวกเธอก็รีบจัดโต๊ะ อาหารมื้อเย็นเริ่มต้นขึ้นด้วยบรรยากาศดีตามปกติ เบนจามินตรวจสอบแผนของทุกคนสำหรับวันรุ่งขึ้นและหยุดฟังคำตอบของคุณยาย ซึ่งทำให้เขาทึ่ง
“เปตอง? นั่นอะไรครับ?”
"มันเป็นเกมขว้างลูกบอลให้ใกล้ลูกบอลเล็กที่เป็นเป้าหมายที่สุดน่ะ มันคล้ายกับโบลิ่งและพวกยายเล่นกันโดยใช้กฎที่หลวมๆ เพื่อให้มันเรียบง่าย หลานสนใจไหม มันเป็นเกมที่สนุกนะ"
แค่ได้ยินเรื่องนี้ก็ฟังดูไม่น่าสนใจเท่าไหร่ตามความเป็นจริง แต่เนื่องจากเป้าหมายของเขาคือการใช้เวลาร่วมกับสมาชิกในครอบครัว จึงไม่สำคัญว่าพวกเธอกำลังทำอะไรอยู่
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ผมขอเข้าร่วมอีกครั้งได้ไหม?”
“แน่นอน ทุกคนจะต้องอยู่ดีใจมากแน่ที่จะได้เจอหลายอีก ยัยพวกนั้นเอาแต่คอยถามย้ายเกี่ยวกับหลานตลอดเวลา รู้ไหม พวกเธอชอบหลานจริงๆ”
โคลอีอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะเมื่อได้ยินแผนการวันพรุ่งนี้ของเขากับยาย
“พี่จะไปใช้เวลาชีวิตอยู่กับคนแก่ทั้งอีกแล้วเหรอพี่เบน? นี่พี่ไม่มีอะไรทำดีไปกว่านี้แล้วเหรอ?”
คุณยายของพวกเขาไม่เสียเวลาต่อเถียง แต่ลุกขึ้นยืนโดยตรงและเดินไปอุ้มโคลอีจากเก้าอี้และพาเธอไปที่อีกห้องหนึ่ง
"เด็กน้อย ถึงเวลาต้องได้รับการอบรมใหม่แล้ว"
ปีศาจตัวน้อยพยายามหลบหนีแต่ไม่สำเร็จ ทั้งสองหายเข้าไปในห้อง โดยมีคุณยายปิดประตูตามหลัง ไม่นานหลังจากนั้น ทุกคนก็ได้ยินเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดจากโคลอี้ ตามด้วยเสียงขอโทษของเธอที่ดังตามอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษ! หนูขอโทษ! หนูจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้วคุณยาย!”
เสียงนั้นหยุดลงแล้วทั้งสองก็กลับมา ยายของพวกเขาทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนโคลอีก็ดูน่าสงสารมาก และทุกคนก็ฉลาดพอที่จะไม่แสดงความเห็นอะไรอีกเกี่ยวกับแผนการของเบนจามินในวันรุ่งขึ้น
ทุกคนกลับมาสนใจอาหารต่อและเมื่อเสร็จแล้ว เบนจามินและโอลิเวียก็กลับไปเล่นเกมอีกครั้ง พวกเขาตัดสินใจที่จะเล่นเกมดราก้อนบอลที่เล่นไว้ก่อนหน้านี้ต่อ และสนุกไปด้วยกัน ช่วงเวลาสนุกจะผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงตอนที่พวกเขาต้องแยกย้ายกันเข้านอนแล้ว โอลิเวียก็บอกว่า
“อย่าลืมสัญญานะเบน นายต้องกลับมาเล่นกับฉันอีกครั้ง”
"แน่นอน ไม่ต้องกังวลน่า"
เขาจูบเธอเป็นครั้งสุดท้ายบนหน้าผาก และเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข
"ราตรีสวัสดิ์น้องรัก"
"ราตรีสวัสดิ์ เบน"
เขากลับไปที่ห้องตัวเองและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วหลังจากทำกิจกรรมมาทั้งวัน
เช้าวันรุ่งขึ้น เขาถือโอกาสนอนเล่นบนเตียงอย่างเกียจคร้านอีก เพราะรู้ว่าคุณยายของเขาไม่ใช่คนตื่นเช้า เมื่อถึงตอนเช้าสายๆ เขาก็เดินลงไปเพื่อรับประทานอาหารเช้าที่เรียบง่ายแค่กินขนมปังปิ้งและไข่ต้ม
สักพักในที่สุดคุณยายของเขาก็ลงมาทักทายเขาและร่วมทานอาหารเช้าเบาๆ ด้วยกัน เมื่อเสร็จแล้ว พวกเขาก็เตรียมตัวสำหรับแผนของวันนี้กัน โดยเลือกที่จะสวมเสื้อผ้าที่เคลื่อนย้ายได้ง่าย และออกจากบ้านโดยใช้รถของยายเหมือนอาทิตย์ที่แล้ว แน่นอนว่าเขาเป็นคนนั่งเหมือนเดิม
จุดหมายที่คุณยายขับรถไปก็คือสวนสาธารณะที่ใหญ่ที่สุดและสวนที่สุดแห่งหนึ่งในภูมิภาคนี้ ซึ่งเป็นสถานที่ที่อยู่นอกเมืองเล็กน้อย ไม่นานพวกเขาก็มาถึงและจอดรถที่ทางเข้าสวนสาธารณะก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้าไปด้วยกันและเริ่มมองหาเพื่อนๆ ของยาย
ใช้เวลาไม่นานก็พบกลุ่มผู้หญิงสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ซึ่งมีไว้สำหรับคนใกล้ทางเข้าสวนสาธารณะ เมื่อมุ่งหน้าไปทางพวกเธอ เวร่าก็หน้าบึ้งเมื่อเห็นยายของเขาเหมือนครั้งที่แล้ว ขณะที่เธอเริ่มอ้าปากจะดุแต่ก็ต้องงะชักไปเมื่อเห็นเบนจามินซึ่งเดินซ่อนอยู่ข้างหลังยาย เธอปิดปากแล้วยืนขึ้นพร้อมกับลอเรนที่สังเกตเห็นเขาด้วย และทั้งคู่ก็เดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ก่อนที่เขาจะทันทำอะไร ทั้งคู่ก็กอดเขาไว้คนละข้างจากนั้นจัดการจูบเขาที่แก้มซ้ายขวา แล้วพูดน้ำเสียงยินดี
“ดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้งนะเบน สบายดีไหม? กินข้าวหรือยัง หิวหรือเปล่า?”
“ฉันคิดถึงนายมากเลยเบน สัปดาห์ที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง เธอควรมาหาพวกเราบ่อยขึ้นนะ”
ไม่คาดคิดว่าจู่ๆ พวกเธอจะสกินชิพทางกายกับเขาขนาดนี้ และคุณยายก็ไม่พลาดโอกาสแสดงความคิดเห็นล้อเลียนพวกเพื่อนตามเคย
“พวกเธอสองคนกำลังฉวยโอกาศใช้สถานการณ์เพื่อใกล้ชิดกับหลานชายที่น่าสงสารของฉันใช่ไหม เบน ขอโทษด้วย สองคนนี้พอชอบใครสักคน สมองของพวกเธอก็จะลัดวงจรและคิดอะไรดีๆ โดยเฉพาะเมื่อพวกเธอไม่ได้เจอหลานตั้งหนึ่งสัปดาห์ ถ้าหลานไม่ชอบยายบอกให้ยัยพวกนี้หยุดได้นะ”
