บทที่ 1: เกมเอาชีวิตรอดวันสิ้นโลก
[ยินดีต้อนรับเข้าข้าสู่เกมเอาชีวิตรอดวันสิ้นโลก อย่างที่คุณเห็น คุณได้มาถึงสถานที่แปลก ๆ แล้ว]
[การเอาชีวิตรอดเป็นเป้าหมายเดียวของคุณ เพื่อความอยู่รอด โปรดคำนึงถึงประเด็นสำคัญต่อไปนี้]?
??
[1. ภัยพิบัติจะรีเฟรชเป็นระยะ และผู้รอดชีวิตทุกคนจะได้รับคำเตือนเจ็ดวันก่อนการรีเฟรช]
[2. อย่าวางที่พักพิงของคุณอย่างไร้ความคิด เพราะการหาตำแหน่งที่เหมาะสมที่สุดในการวางจะช่วยเพิ่มโอกาสในการเอาชีวิตรอด]
[3. อันตรายและโอกาสอยู่ร่วมกัน สิ่งของเพื่อการเอาชีวิตรอดสามารถพบได้ในป่า แต่ก็มีสัตว์กลายพันธุ์ที่เป็นอันตรายเช่นกัน ฆ่าสัตว์กลายพันธุ์เพื่อรับของรางวัล]
[4. กุญแจสำคัญในการเอาชีวิตรอดคือการจัดหาสิ่งของเอาชีวิตรอดให้ได้มากที่สุด]
[5. เมื่อวางที่พักพิงแล้ว จะไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้อีกต่อไป คุณสามารถเลือกวางไว้ด้านบนหรือใต้ดินได้ในครั้งแรกที่คุณวาง]
[6. หากคุณพบเจอกับคนอื่นๆ ขอแสดงความยินดีด้วย คุณอาจสร้างพันธมิตร ค้าขาย หรือจะปล้นเสบียงที่หามาอย่างยากลำบากของกันและกันก็ย่อมได้]
[7. คุณสามารถเปิดแผงเกมและสำรวจคุณสมบัติเพิ่มเติมได้]
[8. ไม่ต้องกังวลกับผู้สูงอายุและเด็ก พวกเขาจะถูกส่งตามไปหาคุณทีหลัง ขอให้มีความสุขกับการเล่นเกม]
ซูโม่อ่านคู่มือการเอาชีวิตรอดในมือของเขาพร้อมกับขมวดคิ้วบนใบหน้า
มีตัวอักษรสีดำเล็กๆ ลอยอยู่ในหน้าแรก และเมื่อเขาพลิกไปยังหน้าที่สอง แสงที่สุกใสก็พุ่งออกมาจากหน้านั้น
เมื่อแสงลดลงคู่มือก็หายไป และถูกแทนที่ด้วยลูกบอลสีดำ
“เกมเอาชีวิตรอดวันสิ้นโลกเหรอ?”
เมื่อเห็นหน้าจอสีฟ้า ขณะที่มันแกว่งไปมาอนู่ตรงหน้า ซูโม่ก็ยอมรับชะตากรรมของเขาทันที
ในวันที่ 22 ธันวาคม 2022 ไม่มีใครคาดคิดว่าคำทำนายของชาวมายันจะเป็นจริงอย่างกะทันหันหลังจากล่าช้าไปเป็นสิบปี
เปลวสุริยะปะทุ ดาวเคราะห์น้อยพุ่งชนโลก และในขณะที่เขาเฝ้าดูเปลวเพลิงมหึมาชนพื้นโลก ซูโม่ก็หมดสติไป
เมื่อเขาตื่นขึ้นก็มาถึงที่แห่งนี้แล้ว
ซูโม่หยิบลูกบอลสีดำขึ้นมา และในขณะที่โซโม่มองมันอย่างระมัดระวัง ตัวอักษรสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้น
[ที่พักพิง]
[1.หากเลือกวางบนพื้นสามารถสร้างบ้านไม้ขนาด 120 ตารางเมตรได้ มีความต้านทานต่อภัยพิบัติต่ำ แต่มีศักยภาพในการพัฒนาสูง]
[2.หากเลือกฝังใต้ดินสามารถสร้างหลุมใต้ดินขนาด 100 ตารางเมตร ความสูงได้ถึง 4 เมตร มีความต้านทานต่อภัยพิบัติต่ำและมีศักยภาพในการพัฒนาต่ำ]
หลังจากมองดูพื้นที่ป่ารอบๆ ตัวเขาอย่างรวดเร็ว เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่วางที่พักพิงของเขาไว้ตรงจุดนี้
ซูโม่นึกถึงคำใบ้ก่อนหน้านี้และมุ่งความสนใจไปที่แผงเกม มันคล้ายกับระบบของวิดีโอเกม มีหลายตัวเลือกที่แตกต่างกันบนแผงควบคุม [แชท] [ซื้อขาย] [สร้าง] [ไอเท็ม] ...
มีไอคอนแสดงจำนวนวันที่มุมขวาบนของแผง 5 วัน.
เมื่อซูโม่เพ่งความสนใจไปที่ตัวเลข ข้อความก็ปรากฏขึ้น
[นับถอยหลังสู่เหตุการณ์ภัยพิบัติครั้งต่อไป: 5 วัน]
[เหตุการณ์ภัยพิบัติ (การป้องกันมือใหม่): ฝนกรด]
"อีกห้าวันจะมีฝนกรด? โชคดีที่ฉันยังไม่ตั้งฐานตั้งแต่แรก"
ใบหน้าของซูโม่ดูเคร่งขรึมเล็กน้อย ขณะที่เขาจ้องมองไปที่ปุ่ม[แชท] หน้าแผงควบคุมเปลี่ยนไป ปุ่มใหม่สองปุ่มปรากฏขึ้นคือ [ช่องโลก] และ [ช่องภูมิภาค] ตามลำดับ
เขาเข้าสู่[ช่องโลก]ก่อน
"ฉันเพิ่งอยู่ในที่หลบภัยเมื่อสักครู่นี้ไม่ใช่เหรอ? จู่ๆ ฉันก็มาอยู่ในหลุมนรกนี้ได้ยังไง?"
"มีสิงโตอยู่ข้างๆฉัน ช่วยด้วย! มันกำลังจับตาดูฉันอยู่!"
"จุดจบของมนุษยชาติมาถึงแล้ว ฮ่าฮ่า ทุกคนจะตายกันหมด!"
"คนอื่นๆ ตั้งที่พักพิงได้ที่เดียวเหมือนกันหรือเปล่า?"
เมื่อเลื่อนบทสนทนาผ่านไป ซูโม่สังเกตเห็นไอคอนรูปแตรเล็กๆ ถัดจากปุ่มแชท และมีหมายเลข 1 แสดงอยู่
[แตร: ในตอนเริ่มเกม คุณสามารถเผยแพร่ได้หนึ่งข้อความต่อวันทางช่องโลก แต่ละครั้งที่คุณรอดจากภัยพิบัติ คุณจะได้รับแตร +1 หากต้องการแชทโดยไม่มีข้อจำกัด คุณสามารถเข้าสู่[ช่องภูมิภาค]ได้]
"พวกเขากำลังพยายามป้องกันไม่ให้ผู้เล่นร่วมทีมกันหรอ? หรือกำลังจำกัดความแข็งแกร่งผู้เล่น?”
ซูโม่มองอย่างล่องลอยไปไกล จากข้อมูลปัจจุบันที่เขามี เขาเข้าใจว่าทุกคนติดอยู่ในถิ่นทุรกันดาร และพวกเขาทั้งหมดเริ่มต้นด้วยวิธีเดียวกัน คือการตั้งที่พักพิง
"ด้วยข้อความเพียงวันละข้อความ แม้แต่กลไกของรัฐก็ไม่สามารถรวบรวมผู้คนได้มากพอที่จะเริ่มการพัฒนาได้ ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าสถานที่แห่งนี้ใหญ่โตขนาดไหน”
ซูโม่ออกจาก[ช่องโลก]และเข้าดู[ช่องภูมิภาค]
มันเหมือนกับห้องแชทที่บนแท็บแสดงจำนวนสมาชิก1000คน ทุกคนในห้องแชทมีรูปอวตารและชื่อเล่นเป็นการผสมผสานระหว่างชื่อและส่วนสูง
“ถิ่นทุรกันดารเป็นเพียงภูมิประเทศเดียวของที่นี่เหรอ? ใครมีแหล่งน้ำอยู่ใกล้ๆบ้าง? ฉันกระหายน้ำจะอยู่ตาย”
“อย่าวางที่พักพิงไว้ใต้ดิน นี่เป็นกับดัก ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีการระบายอากาศ ไม่มีการระบายน้ำ เมื่อฝนกรดมาเยือน การอยู่ข้างในก็เหมือนการซ่อนตัวอยู่ในหลุมศพ”
“อย่ายอมแพ้นะเพื่อน เปิดหน้าการสร้าง ผู้เล่นไมน์คราฟต์จะต้องปลาบปลื้ม นอกจากนี้ควรจัดลำดับความสำคัญในการเลือกพื้นที่สูงเพื่อตั้งที่พักพิงของคุณ”
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไม่มีใครในโลกกว้างที่พบสถานที่ใกล้แหล่งน้ำเพื่อสร้างที่พักพิง นี่มันเกินไปแล้ว!”
หลังจากสังเกตเงียบๆ สักสองสามนาทีและรวบรวมข้อมูลที่เป็นประโยชน์ ซูโม่ก็ออกจากห้องแชท
คลื่นลูกแรกของเกมเอาชีวิตรอดมีจุดมุ่งหมายเพื่อกำจัดผู้สูงอายุและเด็ก เหลือเพียงคนหนุ่มสาวที่เข้มแข็งไว้เบื้องหลัง ไม่รวมคนที่ไม่เคยประสบกับความยากลำบากมาตั้งแต่เด็ก คนส่วนใหญ่ได้เริ่มดำเนินการเพื่อช่วยตัวเองแล้ว อย่างไรก็ตามยังมีบางคนที่อาจหาญและอยากรู้อยากเห็นมากพอที่จะวางที่พักพิงแบบไม่คิดอะไร ทำให้พวกเขาต้องติดอยู่ที่จุดเดิมจนถึงตอนนี้
ถัดไป ซูโม่ตรวจสอบฟังก์ชั่นการซื้อขาย แพลตฟอร์มการซื้อขายเป็นช่องทางสำหรับผู้เล่นในการแลกเปลี่ยนไอเทม กฎการซื้อขายมีความยุติธรรมและผู้เล่นมีอิสระในการมอบไอเทมให้กับผู้เล่นที่ระบุ นอกจากนี้ยังมีฟังก์ชั่นการประมูลอีกด้วย แถมยังไม่มีการเรียกเก็บค่าธรรมเนียมจากคนกลาง
“เปิดหน้า[การสร้าง]”
ซูโม่มองไปที่ฟังก์ชันอื่นๆ
"โอ้!"
มีรายการต่างๆขึ้นแสดงเต็มหน้าจอไปหมด
[กระดานไม้: ไม้ 0/1]
[กล่องไม้: ไม้ 0/4]
[ถ่าน: ไม้ 0/1 แหล่งกำเนิดไฟ]
[พลั่วธรรมดา: ไม้ 0/2, เหล็ก 0/2]
…
รายการพื้นฐานมากกว่าหนึ่งโหลถูกระบุไว้ โดยแต่ละรายการต้องใช้วัสดุที่แตกต่างกันในการสังเคราะห์ เห็นได้ชัดว่าการรวบรวมและการสร้างวัสดุมีความสำคัญอย่างยิ่งในเกมเอาชีวิตรอด
เขาจ้องมองไปที่ฟังก์ชันสุดท้าย—[สิ่งของ]
ขณะที่เขาวางที่พักพิงไว้ในช่องเก็บของและดึงมันกลับมาอีกครั้ง ซูโม่ก็คิดเกี่ยวกับพื้นฐานของเกม
“ฉันต้องรีบเลือกจุดที่จะวางที่พักพิงของฉัน”
เมื่อเห็นว่าดวงอาทิตย์ขึ้นเหนือศีรษะของเขาแล้ว ซูโม่ก็ตัวแข็งและมองไปรอบๆตัวเขาอย่างรวดเร็ว
ที่ราบอันยิ่งใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุดถูกประดับด้วยต้นไม้ที่ไม่คุ้นเคย ซึ่งมีความสูงประมาณครึ่งหนึ่งของมนุษย์ นอกจากนี้ยังมีวัชพืชอยู่บนพื้นด้วย และสถานที่นี้ก็ดูไม่แห้งแล้ง
เท่าที่มองเห็น เขาไม่สามารถมองเห็นร่องรอยของแม่น้ำหรือทะเลสาบได้เลย
“เดาว่าฉันควรเลือกเฉพาะพื้นที่สูงสำหรับวางที่พักพิงเท่านั้น”
เขาเดินออกจากจุกที่เขาถูกส่งมา นอนบนพื้นเป็นครั้งคราวเพื่อตรวจสอบภูมิประเทศ
ในที่สุดซูโม่ก็ได้เลือกเนินทรายเล็กๆ เป็นที่วางที่พักพิง
หลังจากหยิบลูกบอลสีดำของที่พักพิงแล้ว ตัวเลือกต่างๆก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
[เหนือพื้นดินหรือใต้ดิน]
ตัวเลือกแรกคือบ้านไม้เหนือพื้นดิน นี่อาจเป็นตัวเลือกทั่วไปที่สามารถทำให้ทุกคนผ่านภัยพิบัติมือใหม่ได้อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องกังวลกับการพัฒนาที่ตามมา
หากใครสามารถขยายพื้นที่ข้างที่พักพิงได้และพัฒนาต่อๆไป มันก็อาจจะกลายเป็นเมืองในที่สุด
ใต้ดินเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง ทางเลือกนี้ให้ความปลอดภัยทางธรรมชาติจากคลื่นสัตว์ ความหนาวเย็น และภัยพิบัติที่คล้ายคลึงกัน
แต่ในทางกลับกัน หากเขาไม่สามารถสร้างระบบระบายน้ำใต้ดินก่อนที่จะเกิดภัยพิบัติได้ มันจะเป็นหายนะ
ซูโม่คิดอยู่พักหนึ่ง หากตัวเลือกแรกเน้นการพัฒนาศักยภาพเป็นหลัก... ตัวเลือกที่สองเน้นไปที่ความปลอดภัยเป็นหลัก ในกรณีส่วนใหญ่ การก้าวนำหน้าหนึ่งก้าวในโลกหลังหายนะเป็นสิ่งสำคัญ
หลังจากการสะดุดครั้งแรก จะมีปัญหาเกิดขึ้นในการพัฒนาในภายหลัง
"ฝนกรด… พื้นที่สูง… ศักยภาพในการพัฒนาเป็นสิ่งสำคัญ…"
"เพราะฉะนั้นฉันจึงเลือก…"
ซูโม่ส่ายหัวขณะหมุนลูกบอลสีดำในมือ และเลือกตัวเลือกที่สองอย่างเด็ดเดี่ยว
[คุณได้เลือกที่พักพิงใต้ดิน กำลังอยู่ในขั้นตอนการสร้างพื้นที่…]
ลูกบอลสีดำเปล่งแสงสีแดงเข้ม กระโดดออกจากมือของเขาและกลิ้งลงกับพื้น เมื่อแสงเรืองรองเพิ่มมากขึ้น ก้อนหินบนเนินทรายก็ค่อยๆ ละลายหายไปและถูกแทนที่ด้วยการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของพื้นที่ พื้นที่ลาดเอียงเล็กน้อยก็สูงชันมากขึ้นราวกับเนินภูเขาเล็กๆ
เมื่อแสงสีแดงเข้มจางลง ประตูไม้ที่ฝังอยู่กับพื้นก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของซูโม่
[ขอแสดงความยินดี ที่พักพิงใต้ดินได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว สามารถดูคุณสมบัติที่พักพิงปัจจุบันได้ในแผงเกม]
[ติ๊ง! ตรวจพบโฮสต์ว่าเป็นเจ้าของที่พักพิงที่สมบูรณ์ คุณต้องการที่จะติดตั้งระบบเอาชีวิตรอดวันสิ้นโลกหรือไม่?]
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>≥>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
สวัสดีค่ะะะ ช่วงแรกๆจะบรรยายเยอะหน่อยนะคะ ตัวเอกของเรายังใช้ชีวิตคนเดียวอยู่ค่ะ นอกจากระบบที่คอยเหน็บแนมก็ไม่มีมนุษย์คนไหนอยู่ใกล้เลยค่ะ ติดตามชีวิตตัวเอกไปด้วยกันนะคะะ
