@Restaurant 2
Ping!
จำนวนเงินครึ่งแสนก้อนแรกที่ได้รับจากญาติของอดีตเมีย ธุรกิจโฮลเทลในฤดูฝนที่โกศลเอามาปัดฝุ่นแล้วเปิดให้บริการอีกครั้งมีนปังปูริเย่ขนาดนี้เชียวหรือเนี้ย
หรือว่าจะมีธุรกิจอื่นแฝง ศรารุจคิดไปไกลจนต้องแอบไปดูสักครั้ง
แล้วก็จริง
มีรถหรูเข้ามาจอดแล้วก็ออกคล้ายกับเพียงมาส่ง-รับผู้โดยสาร และที่น่าแปลกก็คือไม่มีชาวต่างชาติเลย ไม่มีใครหอบกระเป๋าเดินทางมาเข้าพัก เต็มที่แค่เปิดห้องสามถึงสี่ชั่วโมงแล้วก็ออกไป
“มึงเปิดที่นี่ทำอะไรกันแน่วะ”
“ก็โรงแรมไง”
“อย่ามาโกหกกูนะไอ้ห่าสน”
“แล้วมึงคิดว่าไงวะไอ้รุจ” โกศลง้วนกับการจัดคิวห้องต่างๆ เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับ Booking ให้เพียงพอกับความต้องการของลูกค้า
“บอกกูมา ถ้ามึงเอาที่นี่ไปทำเชี่ยอะไรล่ะก็ กูมีความผิดโทษเป็นเจ้าของสถานที่”
“เป็นห่าอะไรของมึงเนี้ย กูเปิดที่นี่เป็นโรงแรมไงมึงคิดอะไรของมึงวะ”
ทันใดนั้นเองก็มีลูกค้าสาวเดินลงมาจากชั้นสอง เธอปิดบังอำพรางใบหน้าด้วยแมสและแว่นตามีแต่โกศลเท่านั้นที่รู้ว่าเธอคือใคร
“ขอบคุณมากนะครับคุณผู้หญิง อย่าลืมรีวิวห้าดาวให้ผมด้วยนะครับ”
“อืม...” เธอตอบรับเสียงเบาแล้วเดินออกประตูไป มินานรถตู้คันใหญ่ก็เข้ามาจอดเทียบและรับเธอขึ้นรถ
“ไอ้เชี่ยรุจ! มึงจะทำไรวะ”
“กูขอดูหน่อยเถอะ” ศรารุจรีบพุ่งตัวขึ้นไปชั้นสองทันทีแล้วผลักประตูเปิดออก หากที่นี่เปิดบ่อนการพนันเขาจะไล่ตะเพิดออกให้หมดทั้งไอ้โกศลและคนมาใช้บริการ
พ่อจะโทรแจ้งตำรวจจับและเป็นพยานปากเอกให้ด้วยเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์
“อ่า...” แต่ทว่าในนั้นมีชายร่างหนาถึงสามคน แต่ละองค์กำยำล้ำบึก จะว่านักมวยปล้ำก็ไม่เกินจริง
“โทษนะครับ! ผมไม่รับลูกค้าผู้ชาย” หนึ่งในนั้นพูดขึ้น ผู้ก้ามปูสวมเสื้อเชิ้ตติดกระดุมทีละเม็ดจนครบ
“พี่โกศลไม่ได้บอกว่ามีลูกค้าเพิ่มนี่หน่า พอดีผมนัดอีกรายไว้แล้วครับ ทีหลังก็นัดล่วงหน้า” อีกหนุ่มพูดตามเหลือแต่อีกหนุ่มที่กำลังถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วคลานขึ้นเตียงนอนรอ
“รุกหรือรับครับ”
“มึงว่าไงนะ” ศรารุจหน้าเหวอ
ไอ้หนุ่มก้ามปูนี้มันเห็นเขาเป็นอะไร
“ไม่มีอะไรน้อง นี้เพื่อนพี่เองมันเป็นเจ้าของตึกนี้แหละ วันนี้มันแต่แวะมีดูความเรียบร้อย”
“อ้าวเหรอ!”
“แต่งตัวกลับบ้านซะ ค่าแรงพี่โอนแล้วนะ”
“ขอบคุณมากครับพี่โกศล”
ศรารุจยังยืนงงกับสถานการณ์ตรงหน้า เขาไม่ได้เตรียมใจมาเจออะไรแบบนี้ คิดแต่ว่าโกศลหาเงินได้เยอะในเวลารวดเร็วเพราะเปิดที่นี่เป็นบอลหรืออยู่ในเครือข่ายเว็บพนัน
“มึงทำอะไรกับที่นี่”
“กูก็เปิดโรงแรมตามเดิมที่มึงกับเมียเคยเปิด”
“เดือนเดียวมึงเหลือกำไรครึ่งแสน กูกับรัตนายังไม่เคยเหลือเท่านี้เลย”
“ลูกค้ามึงกับกูมันคนละเกรด”
“มึงบอกกูมาว่ามึงเปิดที่นี่เป็นอะไร”
“โฮลเทส”
“มันไม่ใช่โฮลเทลทั่วไป ไม่มีนักท่องเที่ยวด้วยซ้ำ มีแต่พวกมาเปิดห้องเอากัน”
“จะพูดแบบนั้นก็ใช่แต่มันไม่ถูกซะทีเดียว”
Hostel @Restaurant มีอัตราค่าบริการเริ่มต้นที่หนึ่งพันบาทต่อสามชั่วโมง และจะยิ่งชาร์จเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามความต้องการของลูกค้า
ไม่มีเพดาน ไม่มีข้อจำกัด ทุกคำขอพิเศษจะมีค่าบริการบวกเพิ่ม ขึ้นอยู่กับความพึงพอใจและข้อตกลง
“งงมั้ย”
“งงฉิบหาย”
“เอาเป็นว่ามึงนอนรอรับเงินสบายๆ ไปเถอะ กูไม่ทำให้ที่นี่ถูกธนาคารยึดแน่นอน”
“ถ้าโดนตำรวจลงล่ะ”
“โฮลเทลกูไม่ได้ทำอะไรผิดจะกลัวตำรวจทำไมวะ อีกอย่างลูกค้ากูก็มีแต่คนใหญ่คนโตมีชื่อเสียง”
“โม้แหละ! คนพวกนั้นจะมาพักโรงแรมรูหนูที่นี่ทำไม”
“ก็เพราะที่นี่มันไม่ธรรมดาไง ที่นี่มันโฮลเทลแอทเรสเตอรอง”
“ถ้ามึงไม่เชื่อ รอดูคืนนี้ตอนตีสอง”
“รอดูอะไร”
“ทีเด็ด! คนที่มึงชื่นชอบ เขามาประจำทุกวันเวลาเดิม แต่มึงห้ามเอาไปพูดที่ไหนนะ เดี๋ยวกูเสียลูกค้าประจำ” โกศลเสียงเบากระซิบข้างหูทั้งที่ไม่มีใครอยู่ในโฮลเทลอีกแล้วนอกจากเขาและศรารุจ
ผู้ไม่เชื่อดันหน้าญาติอดีตเมียออกห่าง เขากำลังชั่งใจว่าคอยถ่างตารอดูทีเด็ดที่ว่าตอนตีสองดีมั้ย
ใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าไอ้เพื่อนยากมันเปิดโฮลเทลรูปแบบไหน ทั้งราคาค่าบริการแพงแต่ยังได้เงินก้อนอย่างรวดเร็ว หรือมันอาจจะมีอะไรแอบแฝง หรือมันอาจจะแค่โชคช่วยแบบฉาบฉวย
กระแสฟีเว่อร์คนไทยบ้าเห่ออะไรเพียงชั่วครู่ชั่วยาม พริบตาเดียวความนิยมก็หายเกลี้ยง
“หน้าตากูดูไม่น่าเชื่อถือเหรอวะ”
“คนอย่างมึงมันหยิบโหย่งไม่จริงจังห่าอะไรสักอย่าง อายุป่านนี้ไม่มีความมั่นคง งานการก็ไม่แต่ง”
“กูยังสนุกกับชีวิต ยังไม่อยากมีบ่วงคล้องคอ อีกอย่างนะกูก็เพิ่งเริ่มทำธุรกิจที่นี่แล้วดูเหมือนว่ามันจะไปได้ดี กูก็เต็มที่กับโฮลเทลนี้ก่อนดีมั้ยล่ะ”
“อย่าทำให้กูเดือดร้อนก็แล้วกัน”
“นอนรอนับเงินเฉยๆ สบายๆ อยู่กับบ้านระวังเป็นแผลกดทับกล้ามเนื้อรีบนะเว้ย ถ้ามึงเบื่อๆ เหงาๆ อยากมาพักผ่อนก็ขอให้นึกถึงกู สำหรับคนกันเองกูลดให้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์”
