บทที่ 171 จัดการเซลล์
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 171
บทที่ 171 จัดการเซลล์
ด้วยการฝึกพิเศษเจ็ดเดือน รวมถึงการฝึกอย่างเข้มงวดในห้องกาลเวลา
ถึงทุกคนจะคิดว่ามันอาจจะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดตาม แต่มันกลับกลายเป็นการต่อสู้เพียงด้านเดียว
หลังจากผ่านไปเพียงไม่กี่สิบนาที เซลล์จูเนียร์ทั้งหมดก็ถูกกำจัด การต่อสู้จึงดูเหมือนจะสิ้นสุดลงแล้ว
คุริรินและคนอื่นๆ ออกจากสถานะวิชาหมัดเจ้าพิภพของพวกเขาพร้อมกับบินไปที่ด้านข้างของหลินเฉิน เพื่อดูทรังคซ์และคนอื่นๆ กำลังต่อสู้ด้วยกัน
เมื่อไม่คิดว่ามันจะราบรื่นขนาดนี้ คุริรินก็ไม่ได้ที่จะถามออกมาอย่างตื่นเต้น “คุณหลินเฉิน การต่อสู้ใกล้จะจบแล้วหรือยัง?”
ในอีกด้านหนึ่งการต่อสู้ ทรังคซ์และคนอื่นๆ ได้รุดหน้าพลังมาถึงขีดสุดแล้ว พวกเขาทั้งห้ากำลังต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่งไปทั่วโดยรอบของที่นี่ แม้ว่าคุริรินและคนอื่นๆ จะเอาชนะเซลล์จูเนียร์ได้ทั้งหมด แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถมองเห็นการต่อสู้ของทั้งห้าได้เลย
“มันเกือบจบแล้ว เซลล์กำลังพลาดท่า ข้าไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเพิ่มพลังได้เพียงนิดหน่อยหลังผ่านไปกว่าทศวรรษ” หลินเฉินกล่าวออกมาอย่างผ่อนคลาย
“พวกเขาแข็งแกร่งเกินไปต่างหาก ต้องขอบคุณคำแนะนำของเจ้าที่มีประโยชน์มาก” ลาซูลิกล่าวจากด้านข้าง
“อืม!” คุริรินและคนอื่นๆ พยักหน้าเช่นกันเมื่อได้ยินแบบนั้น
คราวนี้ถ้าไม่ใช่เพราะหลินเฉินสอนวิชาหมัดเจ้าพิภพและให้ผลของต้นไม้แห่งชีวิตมา พวกเขาคงไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะเติบโตได้ถึงระดับนี้ นับประสาอะไรกับการกลายเป็นซูเปอร์ไซย่า
“ในที่สุดเราก็จะชนะแล้ว!” คุริรินกล่าว
“หลังจากประสบภัยพิบัติมานานกว่าทศวรร ษในที่สุดความสงบสุขก็ได้หวนคืนกลับมาถึง!” เทนชินฮังยักหน้าด้วย
ส่วนหยำฉากลับดูกังวลเล็กน้อย “ข้ากังวลเหลือเกินว่าจะมีศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าเซลล์อีกหรือเปล่า”
“ไม่ว่าจะเป็นศัตรูหน้าใด ตราบใดที่เจ้าไม่ละเลยการฝึกฝนของเจ้า เจ้าก็ไม่ต้องกลัวเลย” หลินเฉินกล่าว
"ถูกต้องเลย!" ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน
“พลังคลื่นเต่า!”
"บัดซบ!"
หลังจากแสงวาบปรากฏ เซลล์ก็คำรามออกมาอย่างหวาดกลัว
ครึ่งหนึ่งของร่างกายของเขาถูกเผาไหม้ด้วยพลังงานจากก่อนหน้านี้ และดวงตาสีแดงเลือดของเขาก็เปล่งประกายแสงสลัวออกมา
หลังจากที่ทำลายตนเองเมื่อครั้งที่แล้ว นี้ก็เป็นอีกครั้งที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส
"บัดซบ! บัดซบ! บัดซบ!"
ภายใต้เสียงคำรามอย่างต่อเนื่องของเซลล์ ยีนชาวดาวนาเม็กในตัวเขาค่อยๆ รักษาร่างกายที่ไหม้เกรียมของเขา
ในยามนั้น เซลล์ใกล้จะบ้าคลั่งไปแล้ว ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเต็มไปด้วยเลือด
"ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้? ทำไมพวกเจ้าทั้งสองถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?"
“ทั้งหมดเป็นเพราะคำแนะนำของคุณหลินเฉิน” ทรังคซ์กล่าว
“หลินเฉิน?” เซลล์มองตามไปที่ทรังค์กำลังชี้อยู่ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความวิกลจริตของเขาจ้องไปทางหลินเฉิน
"เขา? เป็นไอ้คนที่ปล่อยพลังออร่านั่นออกมาสินะ?”
ความคิดของเซลล์พลันนึกหวนย้อนคืนกลับไป
ในอดีต เขาต้องการค้นหาคู่ต่อสู้ที่สามารถทำให้เขาตื่นเต้นได้
ด้วยเหตุนี้เขาจึงเดินทางในจักรวาลมานานกว่าสิบปี
แต่อาจเป็นเพราะเขาแข็งแกร่งเกินไปในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา เซลล์จึงไม่พบใครที่ถือได้ว่าเป็นคู่ต่อสู้ของเขา
ทว่าเมื่อไม่นานมานี้ เซลล์ได้สัมผัสถึงออร่าอันยิ่งใหญ่ในจักรวาล
มันเหมือนกับกำปั้นที่กดลงมาในตัวมัน เป็นพลังออร่าที่ทำให้เขาสะพรึงกลัวมาก
ทว่าด้วยออร่านี้มาจากทิศทางของโลก เซลล์จึงมีความคิดที่จะกลับสู่โลก
แต่ไม่คาดคิดเลยว่ามันจะกลายเป็นกับดัก
"เป็นเจ้า! ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า!”
เซลล์กรีดร้องเหมือนคนคลั่งขณะที่เขาประสานมือเข้าด้วยกัน พลังงานสีฟ้าระเบิดออกมาจากระหว่างมือของเขา
“ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า! ข้าจะทำลายเจ้าและโลกไปด้วยกัน! พลังคลื่นเต่า!”
“ช่างเป็นความแข็งแกร่งที่น่าประหลาดใจนัก!”
"ไม่!"
“ทุกคนมาโจมตีพร้อมกันเถอะ!”
ด้วยคำแนะนำของโกฮัง ทั้งสี่ซูเปอร์ไซย่าจึงเริ่มโจมตีเข้าใส่พร้อมกัน
“พลังคลื่นเต่า!”
“ประกายแสงสุดท้าย!”
“คลื่นระเบิด!”
“ระเบิดลำแสงมาร!”
พลังงานทำลายล้างทั้งสี่ผสมเข้าด้วยกัน ส่องแสงระยิบระยับก่อนที่จะปะทะกับพลังคลื่นเต่าของเซลล์
ทันใดนั้น ลมพายุก็พวยพุ่งขึ้นและออร่าอันทรงพลังก็พัดออกมากระจายไปทั่วทุกทิศทาง
เมื่อพายุสงบลง เซลล์ก็เหลือเพียงศีรษะและแขนครึ่งเดียว โดยที่ส่วนที่เหลือถูกเผาไหม้จนหมด
"เป็นไปไม่ได้ ข้าจะแพ้แบบนี้ไม่ได้…”
เมื่อเห็นว่าเซลล์ยังมีชีวิตอยู่ถึงจะรับการโจมตีเช่นนั้นไปแล้ว ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ
“มันช่างมีพลังที่มากมายอะไรขนาดนี้!”
“เซลล์สิ้นแล้ว! ความแข็งแกร่งของมันลดลง แม้ว่าร่างกายของมันจะฟื้นขึ้นมา แต่มันก็จะไม่มีพละกำลังเหลืออยู่เลย”
"โกฮัง!"
ในยามนั้นเอง เบจิต้าก็หัวไปหาโกฮังที่อยู่ด้านข้างเขา
“ข้าจะปล่อยให้เจ้าเป็นคนจัดการมัน! ชดเชยความเสียใจเมื่อสิบกว่าปีก่อนด้วยมือของเจ้าเอง!”
“ขอบคุณขอรับลุงเบจิต้า!” โกฮังกล่าวอย่างเคร่งขรึม
เขาลุกขึ้นยืน เปิดฝ่ามือออกและควบแน่นลูกบอลพลังงานสีสดใส
"เซลล์?! เมื่อสิบกว่าปีก่อนข้าไม่สามารถฆ่าเจ้าด้วยมือของข้าเองได้ วันนี้ข้าจะจบชีวิตเจ้าลงซะ!”
“พา…ลัง….คลื่น…เต่า….”
"เจ้าโง่! เจ้าลืมไปแล้วสินะว่าข้ายังสามารถเคลื่อนย้ายได้?”
ทันใดนั้น เซลล์ก็ตะโกนด้วยสภาพครึ่งแขนที่แทบจะไม่สามารถฟื้นฟูได้ จากนั้นเขาก็เหยียดแขนไปทางหน้าผากและครู่ต่อมา เขาก็หายตัวไปจากระยะสายตา
แต่ก่อนที่ทุกคนจะสามารถตอบสนองได้ ในพื้นที่ที่มองไม่เห็น ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็ทำให้เซลล์หลุดออกจากสถานะเคลื่อนย้ายพริบตาของเขาทันที
ตู้ม!
เซลล์ถูกกระแทกกลับไปที่ตำแหน่งเดิมของเขาโดยตรง
ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“ขอโทษทีนะ ข้าเองก็สามารถเคลื่อนย้ายได้ด้วย” หลินเฉินยิ้มและโบกหมัดเข้าใส่
"พลังคลื่นเต่า!"
และในยามนั้นเอง มือของโกฮังก็ดันออกมาจนสุด!
เมื่อเห็นแสงสีฟ้าพร่างพราวพุ่งเข้าหาเขา เซลล์ก็คำรามออกมาด้วยดวงตาแดงก่ำ
เขาไม่ยอมแพ้โดยเด็ดขาด เห็นได้ชัดว่าตราบใดที่เขาสามารถหลบหนีไปได้ เขาก็จะมีโอกาสกลับมาอีกครั้ง!
แต่ทำไมล่ะ?
เหตุใดคนผู้นั้นสามารถใช้เคลื่อนย้ายได้ด้วย?
"ไม่!"
ในยามนั้นเองที่เซลล์รู้สึกเสียใจ เขาไม่ควรกลับมายังโลก เขาไม่ควรเสียเวลาในอวกาศมากกว่าสิบปีเพื่อแสวงหาคู่ต่อสู้
อันที่จริง บุคลิกของเซลล์นั้นมีความคล้ายคลึงกับโกคูมาก เขาแสวงหาคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังมาโดยตลอด ทว่าเขากลับลืมไปว่าการเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังบางครั้งก็เป็นหนทางสู่ความตาย...
“ข้าไม่ยอมรับมันโดยเด็ดขาด…!”
ท่ามกลางความไม่เต็มใจของเขา เซลล์ถูกกลืนกินโดยพลังงานที่รุนแรงของพลังคลื่นเต่า
พลังที่น่าอัศจรรย์ไม่เพียงแต่กลืนกินเซลล์เท่านั้น แต่ยังพุ่งไปข้างหน้าทะลุผ่านพื้นผิวโลกตลอดทาง บินขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ขอบฟ้าจนเจาะทะลุผ่านชั้นบรรยากาศ
โกฮังยังคงยืนนิ่งในท่าที่ใช้พลังคลื่นเต่า จ้องมองท้องฟ้าอย่างว่างเปล่าจนกระทั่งเขายืนยันซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเขาไม่สามารถสัมผัสออร่าของเซลล์ได้อีกต่อไป จากนั้นเขาก็วางมือลงและตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้า
มันจบแล้ว ฉากจบที่มาช้ากว่าสิบปี ในที่สุดก็มาถึงแล้ว
เซลล์เกมได้จบลงแล้ว
"ติ้ง! ขอแสดงความยินดีกับผู้ใช้ที่ทำภารกิจเสร็จสมบูรณ์ รางวัล: วิชา: หมัดเจ้าพิภพ 2 เท่าโดยไม่มีผลข้างเคียง”
