บทที่ 36: ราวกับเดินอยู่บนเส้นด้าย (5)
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 36: ราวกับเดินอยู่บนเส้นด้าย (5)
ภายนอกดันเจี้ยนตอนนี้วุ่นวายมาก
"อ๊า!"
“แขนของฉัน... แขนของฉันขยับไม่ได้”
บริเวณใกล้ทางเข้าดันเจี้ยนเวทมนตร์เต็มไปด้วยผู้ได้รับบาดเจ็บ
แม้แต่ผู้ฝึกสอนที่ประกอบด้วยฮีโร่ระดับกลางก็ยังได้รับบาดเจ็บมากมาย
เหล่าผู้รักษาต่างง่วนอยู่การรักษาผู้บาดเจ็บอย่างไม่หยุดหย่อน
สถานการณ์คล้ายกับตอนเป็นเกม แต่เมื่อได้เห็นมันตรงหน้า... มันให้ความรู้สึกที่ชัดเจนยิ่งขึ้น
"..."
ไม่ใช่นักเรียนทุกคนที่หนีออกจากดันเจี้ยนได้
จำนวนคนที่มารวมตัวกันนั้นน้อยเกินไปมากเมื่อเทียบกับนักศึกษาปีแรกที่มี 200 คน
ดวงตาของฉันกวาดสายตามองหาน็อคตาร์และสหายออร์คของเขาอย่างรวดเร็ว
'ตอนยังเป็นเกม ไม่มีผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์นี้นี่'
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้แตกต่างจากตอนที่ยังเป็นแค่เกม รวมถึงประเภทของมอนสเตอร์ที่ปรากฏในดันเจี้ยนนั้นก็แตกต่างออกไป
นอกจากนี้ การช่วยเหลือนักเรียนที่ล่าช้าของอาจารย์ผู้ดูแลทำให้เกิดความไม่แน่นอนในการคาดเดาผลลัพธ์จากเหตุการณ์นี้
หวังว่าคงไม่มีปัญหาอะไร
"อ่า."
โชคดีที่ฉันได้พบกับน็อคตาร์และพวกพ้องออร์คของเขา พวกเขานั่งสงบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อรอการรักษา
พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ไม่เพียงพอที่จะระงับวิญญาณของออร์คได้
ฉันเข้าหาพวกเขา
“พวกนายได้เจอฝูงนกค็อกคาไทรซ์ด้วยหรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว พวกเราสามารถจัดการกับสัตว์ประหลาดที่มีสมองเป็นนกพวกนั้นได้อย่างง่ายดายถ้าเรามีอาวุธที่ดีกว่านี้... ช่างน่าเสียดายจริงๆ”
น็อคตาร์พูดอย่างไม่ใส่ใจ
อย่างไรก็ตาม อาการบาดเจ็บของเขาค่อนข้างรุนแรง
แขนซ้ายของเขาหัก และดูเหมือนว่าซี่โครงของเขาหักหลายซี่เช่นกัน
ฉันพูดอย่างจริงจัง
“นี่ไม่ใช่เวลามาสร้างแนวรบที่แข็งแกร่งนะ น็อคตาร์”
"...จริงๆ ฉันก็เกือบจะตายแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะแอนดรูว์ เพื่อนจอมเวทย์คนนั้น ฉันคงถูกจัดการไปแล้ว"
"ฉันเข้าใจ..."
ขณะที่ฉันคุยกับน็อคตาร์และเพื่อนๆ ออร์คของเขา ศาสตราจารย์ร็อก ก็ปรากฏตัวขึ้น
การแสดงออกที่จริงจังของเขารุนแรงขึ้น
ร็อกปรบมือแล้วประกาศว่า
“ฉันรู้ว่าทุกคนกำลังสับสนเป็นอย่างมาก แต่เราจะทำการสอบถามพวกเธอเพื่อทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นภายในดันเจี้ยนเวทมนตร์นั้น เมื่อถูกเรียกชื่อ ให้เธอมาที่ห้องสัมภาษณ์ส่วนตัว โอ้ แล้วก็ชั้นเรียนจะถูกยกเลิกจนกว่าเราจะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้”
แม้จะมีการประกาศยกเลิกชั้นเรียน แต่ดูเหมือนไม่มีนักเรียนสักคนมีความสุขเลย
เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เนื่องจากพวกเขาส่วนใหญ่ต้องเผชิญกับประสบการณ์เฉียดตายก่อนหน้านี้
นอกจากทีมของนีกี้, ทีมของปิเอล และทีมของเราแล้ว คนอื่นๆ ต่างก็เดินโซซัดโซเซจนแทบตาย
'โชคดีที่สิ่งนี้ยังสอดคล้องกับเนื้อเรื่องต้นฉบับ'
ฉันสำรวจพื้นที่รอบๆอีกครั้ง
ทีมของนีกี้ และปิเอลดูเหมือนจะอยู่ในสภาพที่ดี
ประมาณ 30 นาทีต่อมา อาจารย์ก็เรียกชื่อนักเรียนทีละคนให้เข้าไปหา
'แน่นอนว่าไม่มีผู้เสียชีวิต'
ขณะที่ฉันกำลังพูดคุยกับน็อคตาร์และพวกพ้องออร์ค
“ธีโอ ศาสตราจารย์ร็อกกำลังเรียกหาเธอน่ะ”
ฉันจะต้องไปสัมภาษณ์ศาสตราจารย์ร็อก ไม่ใช่แค่อาจารย์คนอื่นงั้นหรอกเหรอ?
...ในเนื้อเรื่องต้นฉบับ ร็อกต้องสอบถามกับนีกี้
ทำไมถึงเป็นฉันล่ะ?
ฉันทิ้งสายตาประหลาดใจของนักเรียนคนอื่นๆ ไว้เบื้องหลัง แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องสัมภาษณ์ส่วนตัวที่ร็อกรออยู่
ผ่านไปกว่า 4 ชั่วโมงตั้งแต่ฉันเริ่มสัมภาษณ์กับร็อก
กว่าจะรู้ตัวก็สี่โมงกว่าแล้ว
“วันนี้พอแค่นี้ก่อน เป็นข้อมูลที่ดีมาก ธีโอ”
ร็อกแสดงความสนใจในตัวฉันมากกว่าที่ฉันคาดไว้
ในเนื้อเรื่องต้นฉบับ การสัมภาษณ์ของนีกี้จบลงในเวลาไม่ถึง 10 นาที
ฉันจับมือกับร็อคที่ยื่นมือมา
“ครับศาสตราจารย์ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เอาล่ะ ไปเถอะ ระวังตัวด้วย”
ร็อกพยักหน้าด้วยสีหน้าพึงพอใจ
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาต้องปกปิดอะไรบางอย่างอยู่เช่นกัน
ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรเพราะมันไม่ได้อยู่ในเนื้อเรื่องต้นฉบับ แต่ฉันรู้สึกว่าอย่างน้อยเขาก็อาจเป็นลูกชายของตระกูลขุนนางระดับสูงก็เป็นได้
'ยังไงก็ตาม วันนี้ฉันต้องพักผ่อน'
พลังของฉันหมดทั้งร่างกายและจิตใจ
พอคิดได้เช่นนั้น ฉันก็เลยออกจากห้องส่วนตัว
หลังจากนั้น ฉันก็กระชับคอเสื้อให้ตรงและปรับรูปลักษณ์โดยรวมของฉัน
ตอนนี้การสัมภาษณ์น่าจะใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว
"ฟืด..."
ฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วนึกถึงปัญหาเร่งด่วนที่สุดของตัวเอง
'ตอนนี้เซียน่ากำลังแสดงความสนใจในตัวฉัน'
แม้ว่าฉันจะอยากจะปฏิเสธก็ตาม แต่ความจริงก็ยังคงอยู่ เซียน่า เจ้าหญิงเอลฟ์ผู้มีชื่อเสียงในด้านความงามและความนิยม ไม่ค่อยสนใจผู้อื่นสักเท่าไหร่
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงแม้จะผ่านไปหนึ่งภาคเรียนแล้ว เธอแทบไม่รู้จักชื่อเพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ของเธอเลย
แต่เซียน่ากลับแสดงความสนใจในตัวฉันอย่างโจ่งแจ้ง
ในเนื้อเรื่องต้นฉบับ เธอหมกมุ่นอยู่กับคนที่ทำให้เธอรู้สึกทึ่งอย่างเปิดเผย
'ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงสนใจฉัน'
ฉันจำสิ่งที่เซียน่าพูดกับนีกี้ในช่วงปีที่สองของพวกเขาในเนื้อเรื่องต้นฉบับwfh
─ นีกี้ นายเป็นฮีโร่ที่ฉันเฝ้าฝันมาตั้งแต่เด็ก
เซียน่าเห็นนีกี้ซ้อนทับกับตัวเอกของนวนิยายที่เธอเคยอ่านเมื่อตอนเป็นเด็ก
ฉันรู้เรื่องราวทั่วไปของนวนิยายเรื่องนั้น
ตัวเอกของนวนิยายเรื่องนี้มีพลังล้นหลามพอๆ กับตัวเอกเลย
เขาเป็นวีรบุรุษที่แท้จริงซึ่งร่วมกับทีมของเขาสามารถเอาชนะราชาปีศาจได้
เขาเป็นคนที่ตรงกันข้ามกับธีโออย่างสิ้นเชิง
เป้าหมายเดียวของฉันคือการสำเร็จการศึกษาจากห้องฮีโร่ด้วยผลการเรียนดีเยี่ยม
ฉันไม่มีเวลาหรือไม่อยากสร้างความบันเทิงให้กับเซียน่าหรอกนะ
และฉันไม่ใช่น่าสนใจเหมือนนีกี้
'ฉันต้องคงต้องคิดแล้วว่าจะตอบโต้เธออย่างไร'
มันยากที่จะผลักไสเธอออกไป
'ถ้าอย่างนั้น... ฉันจะต้องค่อยๆ ลดความสนใจของเธอที่มีต่อฉันลง'
ขณะที่ฉันคิดไตร่ตรองและเตรียมจะจากไป เสียงของเธอก็ดังขึ้น
“ธีโอ”
เซียน่าที่เพิ่งออกจากห้องส่วนตัวอีกห้องหนึ่งเข้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้ม
"..."
พอพูดถึงก็มาเลยนะ
***
“แล้วธีโอคือคนที่เป็นผู้นำของทั้งสองกลุ่มงั้นเหรอ?”
อาจารย์ถามย้ำหลายครั้ง
“ใช่ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เราคงตายไปนานแล้ว”
เซียน่าตอบอย่างไม่ลังเล
“เอาล่ะ เพียงพอแล้วสำหรับการสัมภาษณ์วันนี้”
“ฉันไปได้แล้วใช่ไหมคะ? พอดีฉันค่อนข้างยุ่ง”
เมื่อได้ยินเสียงที่ค่อนข้างเร่งด่วนของเซียน่า อาจารย์ก็พยักหน้าให้เป็นการตอบ
"…เยี่ยม ขอบคุณค่ะ."
เสียงดังเอี๊ยด─
เซียน่าออกจากห้องสัมภาษณ์ทันที
นี่เป็นเพราะวิญญาณของเธอบอกเธอว่าธีโอซึ่งกำลังพูดคุยกับศาสตราจารย์ร็อกในห้องถัดไปเพิ่งออกมา
ตามที่วิญญาณรายงาน ตอนนี้ธีโออยู่ข้างนอก
เซียน่าแกล้งทำเป็นว่าเจอหน้ากันโดยบังเอิญและทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม
"..."
อย่างไรก็ตาม สีหน้าของธีโอไม่ได้สื่อถึงความยินดีใด ๆ ที่ได้พบเธอ
เซียน่าไม่ได้ท้อแท้
'ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นฮีโร่ที่ฉันได้พบในที่สุด มันคงไม่สนุกถ้ามันง่ายเกินไป~'
ธีโอเป็นฮีโร่ที่เซียน่าใฝ่ฝันมาตลอด 150 ปีที่ผ่านมา
ขณะที่เธอนึกถึงช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ในดันเจี้ยน เซียน่าก็นึกถึงความใจเย็นของธีโอเมื่อคนอื่นๆ ตัวสั่นด้วยความกลัวตาย
ไม่เพียงเท่านั้น เขายังสนับสนุนให้เพื่อนร่วมทีมเอาชนะวิกฤตินี้อีกด้วย
'เขาปฏิเสธความช่วยเหลือของฉันด้วยซ้ำ'
เมื่อเห็นการกระทำของเขา เธอก็รู้สึกเบิกบานใจ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อตระหนักได้ว่า ในที่สุดเธอก็ได้พบฮีโร่ในฝันของเธอแล้ว
ในเวลานั้น ธีโอคือฮีโร่ที่แท้จริงในทุกๆด้าน
'ความแข็งแกร่งของเขาดูเหมือนจะขาดไปบ้าง แต่~'
เธอสามารถช่วยให้เขาก้าวหน้าไปได้
หากเขายังคงดูไม่ดีพอหลังจากสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียน เธอก็คงจะพาเขาไปที่ป่าใหญ่
ในป่าใหญ่ เอลฟ์ได้ฝึกฝนทักษะของตนมานานหลายศตวรรษ ก่อให้เกิดความท้าทายที่มนุษย์จะเอาชนะไม่ได้
"ฮือ ฮื้ม ฮือ~"
เซียน่าฮัมเพลงขณะที่เธอมองไปที่ธีโอ
ในขณะนั้น เธอก็มีความสุขพอๆ กับวันแรกที่เธออ่าน 'ตำนานแห่งรอสดอส'
ตำนานแห่งรอสดอส
มันเป็นนวนิยายที่ทำให้เธอพยายามดิ้นรนออกจากป่าใหญ่
เธออ่านมันอย่างขยันขันแข็งทุกวันมานานกว่าสิบปี แทบจะบันทึกเนื้อหาทั้งหมดไว้ในความทรงจำได้แล้ว
แม้ว่าจะเป็นนิยายที่มีความยาวถึงห้าเล่ม แต่เธอเพราะเป็นเอลฟ์
เธอมีชีวิตที่ยืนยาว เธอใช้เวลาทั้งวันไปกับการอ่านหนังสือ
ก่อนที่เธอจะรู้ เซียน่าเก็บงำความปรารถนาอันบริสุทธิ์ที่จะเป็น 'ลิริ' ผู้ช่วยของตัวเอกและตัวเอกหญิงในหนังสือนั้น ลิริคอยช่วยเหลือรอสดอสซึ่งตัวเอกให้เป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทวีป
'ลิริ' ก็เป็นเอลฟ์เหมือนกับเธอ ซึ่งเป็นคนที่รอสดอสพึ่งพาและไว้วางใจมาโดยตลอด
'ลิริรู้สึกอย่างไรกันนะ?'
เปลี่ยนเด็กชายให้เป็นผู้ชาย
ชายผู้เป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทวีป
กระบวนการขัดเกลาอัญมณีหยาบให้เป็นอัญมณีล้ำค่า… มันจะคุ้มค่าขนาดไหนกัน?
นั่นเป็นเหตุผลที่เซียน่าลงทะเบียนเรียนในโรงเรียนเอลิเนีย ซึ่งเป็นที่รู้จักในนามโรงเรียนฮีโร่ที่ดีที่สุด
แม้ว่าลิริจะเป็นผู้ช่วยด้านเวทมนตร์ในนวนิยายเรื่องนี้ แต่เซียน่าก็ไม่ได้เลือกเข้าร่วมห้องเวทมนตร์
ห้องฮีโร่คือตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอในการค้นหาฮีโร่ของเธอเอง
การสำเร็จการศึกษาจากห้องฮีโร่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเป็นผู้ช่วยไม่ได้
ในความเป็นจริง การอยู่ในห้องฮีโร่จะทำให้ง่ายต่อการติดตามทุกการเคลื่อนไหวของฮีโร่ที่เธอชื่นชมอีกด้วย
'เขาคงควรจะซาบซึ้งสินะ?'
แน่นอน
ใครบ้างจะไม่พอใจกับโอกาสในการเป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทวีป?
เมื่อให้เวลามากพอ เซียน่าก็มั่นใจว่าเธอสามารถปั้นเขาให้เป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทวีปได้
ท่ามกลางความคิดเหล่านี้ จู่ๆ ก็มีภาพของหญิงสาวคนหนึ่งผุดขึ้นมาในความคิดของเธอ
เด็กสาวที่เข้ามาในดันเจี้ยนเดียวกันกับเขา มีผมและสีตาเหมือนกัน
'ชื่อของเธอคือ ไอช่า วัลเดิร์ก'
มันทำให้เธอรำคาญใจ ที่ไอช่าสนิทสนมกับธีโอ
'แน่นอนว่าเธอกับฉันไม่เข้าสุดๆ'
มนุษย์มีอายุเพียงประมาณ 100 ปี ขณะที่เซียน่าเป็นเอลฟ์ที่มีอายุเกิน 1,000 ปี
ไม่มีทางที่ไอช่าจะเอาชนะเธอได้
หลังจากนั้นไม่กี่ทศวรรษเซียน่าก็จะเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเขา
เธอสามารถขอมังกรเพื่อยืดอายุของเขาได้ตลอดเวลา
'ฮิฮิ.'
ความคิดที่จะอ้างว่าเขาเป็นของเธอเองทำให้เธอตื่นเต้นมาก
“…เอ่อ”
ขณะที่เซียน่าสนุกสนานกับความคิดเหล่านี้
จู่ๆ ธีโอก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบจนขนลุก
***
