ตอนที่ 13 ฝึกฝน

ตอนที่ 13 ฝึกฝน

ในเช้าวันใหม่

หลังจากที่พวกเขาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า และทานอาหารร่วมกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลีลาก็ได้พาเขาเดินไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นพื้นที่โล่งแจ้งและอยู่ไม่ห่างไกลจากถ้ำมากนัก

ในเวลานี้ลีลากำลังถือดาบเผชิญหน้ากับเขาที่ถือมีดสั้นอยู่ ท่าทางของเธอมันช่างดูจริงจัง ไม่เหมือนกำลังจะช่วยฝึกให้เขา แต่เหมือนกำลังจะฆ่าเขาเสียมากกว่า

“ตอนนี้พวกเราไม่ค่อยมีอาวุธอะไรกันเลย นายก็ใช้เท่าที่มีไปก่อนก็แล้วกัน” ลีลาพูดบอกเขาน้ำเสียงเรียบ

“เอ่อ.. ทำไมเราไม่ใช้พวกกิ่งไม้เอามาลองฝึกกันก่อนล่ะครับ ใช้ของมีคมอย่างนี้ ถ้าเกิดพลาดขึ้นมามันจะแย่นะครับ” เขาถามพร้อมกับมองอาวุธที่อยู่ในมืออย่างระแวง

เขาพยายามพูดอย่างมีเหตุผล แต่แท้จริงแล้ว เขาก็แค่กลัวที่จะต้องมาถือของมีคมสู้กันอย่างนี้ แถมของเขาเป็นแค่มีดสั้นในขณะที่เธอเป็นดาบยาวอีก

“เวลาต้องต่อสู้กับศัตรูจริง นายเอากิ่งไม้ไปสู้หรือไง ฝึกแบบนี้แหละดีแล้ว และต่อให้พลาดก็ไม่เป็นไร ยังไงก็มีไลลาคอยรักษาให้อยู่แล้ว”

‘สรุปก็คือ ต่อให้ลีลาฟันโดนเราจนไส้ทะลักก็ไม่เป็นไรสินะ เพราะยังไงก็มีไลลาคอยช่วยรักษา’ เขาแอบคิดในใจอย่างเหงื่อตก

จากนั้นเธอก็ไม่พูดอะไรให้มากความอีก ลีลาได้พุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว และด้วยความกลัวเขาจึงรีบขยับร่างกายหลบในทันที

ดาบของเธอเฉียดหน้าเขาไปแค่นิดนึง และเมื่อฟันพลาดเธอก็ได้เหวี่ยงดาบเข้ามาอีกครั้ง

คราวนี้เขาได้ใช้มีดสั้นในการป้องกัน วินาทีที่ดาบและมีดสั้นปะทะกัน เกิดเสียงดังพร้อมกับประกายไฟ

แม้เขาจะใช้แรงทั้งหมดในการจับมีดเอาไว้แล้ว แต่ปะทะกันได้เพียงครั้งเดียว มีดของเขาก็ได้กระเด็นหลุดออกจากมือไป

สถานการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก ในระหว่างที่เขากำลังตกใจอยู่นั้น เขาก็ถูกลีลาเตะตัดขาจนล้มลง พร้อมกับเสียบดาบลงบนดินข้างๆ ใบหน้าของเขา จากนั้นเธอก็นั่งทับลงมาบนหน้าอกของเขา

“ห่วยแตก ทักษะ พละกำลัง การตัดสินใจ การควบคุมอารมณ์ ทุกอย่างนายทำได้แย่หมดเลย ฉันล่ะแปลกใจจริงๆ ที่นายสามารถเอาชนะเจ้าหมียักษ์นั่นได้”

สายตาที่เธอมองมายังเขานั้น ราวกับกำลังมองสิ่งประหลาด

“เอ่อ.. เรื่องนั้น ผมต้องใช้แผนการนิดหน่อยน่ะครับ”

“นี่นายคงอยากจะบอกว่า ฉันโง่กว่านายล่ะสิใช่ไหม ที่คิดแผนอย่างนั้นไม่ออก”

“ป่าวๆ! ผมไม่ได้คิดจะหมายความอย่างนั้นเลยนะ ตอนนั้นผมก็แค่โชคดีที่คิดแผนดีๆ ขึ้นมาได้น่ะครับ

คุณลีลาทั้งสวยทั้งฉลาด ไม่มีทางเป็นคนโง่อยู่แล้วครับ!”

+1

“งั้นก็ช่างเถอะ เรามาฝึกกันต่อดีกว่า” ลีลาพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ ก่อนจะดึงเขาให้ลุกขึ้นมาฝึกต่อ

เขามองดูท่าทางของเธอด้วยความประหลาดใจ ถ้าหากบนศีรษะของเธอไม่ปรากฏตัวเลขขึ้นมาให้เห็นล่ะก็ เขาคงไม่มีทางรู้แน่ๆ ว่าคำพูดชมของเขานั้นมันก็ได้ผลเช่นกัน

‘ซ่อนอารมณ์ได้เก่งจริงๆ เลยนะ ทั้งๆ ที่กำลังดีใจอยู่แท้ๆ เมื่อได้ยินคำชม แต่ถ้าดูจากสีหน้าท่าทางนี่แทบดูไม่ออกเลย’ เขาคิดพร้อมกับอมยิ้ม ก่อนจะเดินไปหยิบมีดและฝึกดาบกันเธอต่อ

ในระหว่างทำการฝึก เขาก็จะได้ยินเสียงด่าทอของลีลาผสมผสานกับเสียงโลหะปะทะกันเป็นระยะๆ

“ห่วยแตก เคลื่อนไหวบ้าอะไรของนาย มีสมาธิหน่อยไอ้เจ้าโง่ นี่นายไม่มีสมองเลยหรือไง!!”

คำด่าทอมากมายของลีลาถูกสาดมาที่เขาราวกับน้ำเย็น

ตลอดทั้งวันตั้งแต่ตอนเช้าถึงตอนเย็นลีลาเธอฝึกให้เขาอย่างหนักหน่วง โดยจะมีช่วงพักเที่ยงเพื่อทานอาหาร หลังจากนั้นพวกเขาก็กลับมาฝึกต่อ

"นี่ มีสมาธิหน่อย อย่าเอาแต่หนี ตั้งใจให้มากกว่านี้หน่อยสิ"

"คร้าบๆๆ"

แม้ตอนแรกเขาจะเคลื่อนไหวร่างกายได้เชื่องช้า เพราะกลัวว่าตัวเองจะไปโดนอาวุธของเธอเข้าจนเกิดอันตราย เขาจึงถูกเธอบ่นด่าอยู่ตลอดเวลา

แต่เมื่อเขาสามารถปรับตัวกับอันตรายที่ถาโถมเข้ามาได้ เขาก็เริ่มสามารถตั้งสติได้ และเริ่มมีสมาธิมากขึ้น ไม่เหมือนตอนแรกที่ถูกความกลัวเข้าครอบงำจนไม่สามารถทำอะไรได้

เมื่อเริ่มจับแนวทางได้ เขาก็พบว่าการฝึกฝนต่อสู้ มันก็ไม่ได้ยากมากมายขนาดนั้น สิ่งสำคัญที่สุด นั่นก็คือสติ หากมีสติเราจะสามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้อย่างเต็มที่

เหตุผลที่คนส่วนใหญ่ต้องจบชีวิตลงเวลาที่เผชิญกับอันตราย ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะขาดสติ จึงทำให้ไม่สามารถใช้สติปัญญาที่ตัวเองมีอยู่แก้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้

ต่อให้เป็นคนธรรมดาที่ไม่มีอาวุธอะไรเลย แม้จะต้องเผชิญหน้ากับสิงโต หากมีสติ ไม่ถูกความกลัวเข้าครอบงำ อย่างน้อยที่สุดเขาก็คงจะไม่ถึงขั้นตายอย่างแน่นอน..

...

เวลาได้ผ่านล่วงเลยไปจนมาถึงช่วงเย็น ตอนนี้เขากำลังนอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า โดยมีไลลานั่งอยู่ข้างๆ และใช้สกิลรักษาบาดแผลตามเนื้อตัวของเขาให้อยู่

“แฮ่กๆ เจ็บระบมไปหมดเลย ขอบคุณนะไลลา ถ้าไม่มีไลลา ผมคงจะต้องตายแน่ๆ เลย” เขากล่าวขอบคุณในความมีน้ำใจของเธอ

ตอนนี้ตามร่างกายของเขานั้น เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ และบาดแผลเล็กๆ น้อยๆ มากมาย สาเหตุก็เพราะเมื่อใบดาบกำลังจะโดนตัวเขา ลีลาก็จะหันด้านที่มีคมออก และใช้ด้านที่ไร้คมนั้นฟันมาตามตัวของเขาแทน

ถึงแม้มันจะไร้คม แต่มันก็ยังเป็นเหล็ก ทุกครั้งที่ถูกเธอใช้ดาบฟัน เขาก็จะร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ราวกับลูกสุนัขกำลังถูกน้ำร้อนลวกเลยทีเดียว

“อื้มๆ อย่าคิดมากสิ ฉันยินดีที่จะช่วยรักษาให้นนท์อยู่แล้ว ว่าแต่ทำไมพี่ลีลาจะต้องโหดร้ายกับนนท์ขนาดนี้ด้วยนะ ฉันล่ะไม่เข้าใจเลย” ไลลาพูดบ่นออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เมื่อเห็นบาดแผลและรอยฟกข้ำมากมายตามเนื้อตัวของเขา

“เอาน่า อย่าคิดมากไปเลยนะไลลา ถึงแม้มันจะเจ็บไปสักหน่อย แต่นี่ก็คงเป็นความหวังดีในแบบของลีลานั่นแหละ...

อีกอย่างผมต้องขอบคุณการฝึกหนักแบบนี้ของลีลาด้วยล่ะนะ เพราะตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเก่งขึ้นมากกว่าเก่าเลยล่ะ!” เขาพูดด้วยความมั่นใจ

“เอางั้นเหรอ ถ้านนท์โอเคกับมันก็ดีแล้วล่ะ” ไลลาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง

ผ่านไปได้สักพัก ไลลาก็รักษารอยฟกช้ำบนร่างกายของเขาให้หายไปจนหมด เขาพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็บิดตัวไปมารู้สึกประหลาดใจ

“สกิลการรักษาของไลลาเนี่ย ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็สุดยอดไปเลยนะ อ้อ ว่าแต่ลีลาหายไปไหนเหรอ ตั้งแต่ฝึกเสร็จผมก็ไม่เห็นเค้าเลย?” เขาพูดขึ้นมาอย่างสงสัยเพราะไม่เห็นลีลาอยู่แถวนี้

“พี่ลีลาเหรอ เห็นบอกว่าจะออกไปหาเสบียงเพิ่มน่ะ”

“หืม ช่างแข็งแกร่งจริงๆ เลยนะ ทั้งๆ ที่ช่วยฝึกดาบให้ผมมาทั้งวันแล้วแท้ๆ ก็ยังจะออกไปหาเสบียงต่ออีก”

ไลลาที่เหมือนกำลังรอโอกาสนี้อยู่ก็ได้หันซ้ายหันขวาก่อนจะหันมาพูดกับเขา

“นี่ๆ นนท์ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ ตอนนี้พี่ก็ไม่อยู่แล้ว พวกเรามาทำเรื่องนั้นกันสักหน่อยดีไหม” ไลลาพูดพร้อมกับบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย ก่อนจะขยับตัวเข้ามานั่งติดกับเขา

ชื่อ: ไลลา

ความสัมพันธ์: 51

‘เผลอแป๊บเดียวเพิ่มขึ้นขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย’ เขาคิดขณะที่เรียกหน้าต่างความสัมพันธ์ขึ้นมาดู

“ไลลาชอบจูบเหรอ” เขาลองถามขึ้นมาดู

“อื้มชอบสิ ฉันชอบมันมากเลยล่ะ” ไลลารีบตอบออกมาในทันทีโดยไม่มีความลังเล

“แล้วผมล่ะ ไลลาชอบรึเปล่า?” เขารีบยื่นหน้าเข้าไปถามข้างหูของเธอ

และเมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาถาม แก้มของเธอก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะค่อยๆ พยักหน้า และพูดตอบเขาออกมาเบาๆ

“ชอบสิ” ไลลาพูดออกมา ก่อนจะหันหน้ามองสบตากับเขา

“แล้วไลลาชอบผมมากไหม?” เขาถามต่อ พร้อมกับเอื้อมแขนโอบกอดเอวของเธอไปด้วย

เมื่อได้ยินคำถามนั้น สีหน้าของไลลาก็ได้แดงยิ่งขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวจนเขาได้ยิน

“มากสิ ฉันชอบนนท์มากๆ เลยนะ”

แม้น้ำเสียงที่ไลลาพูดออกมานั้นแสนจะแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกมากมายของเธอที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงนั้น

“ดีจัง ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่ีมีให้ผมนะไลลา” เขาพูดตอบเธอด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยื่นหน้าไปจูบกับเธอ

“อื้ออ อื้อออ~”

เขาและเธอได้จูบกันอย่างดูดดื่ม ภายใต้แสงพระอาทิตย์ตก เกิดเป็นฉากโรแมนติกที่ราวกับหลุดออกมาจากในซีรีส์

และในระหว่างที่พวกเขากำลังเพลิดเพลินอยู่กับรสชาติการจูบที่แสนหอมหวานอยู่นั้น ก็ไม่ได้รับรู้เลยว่า กำลังมีใครบางคนแอบมองดูพวกเขาทั้งสองอยู่ห่างๆ

つづく