ตอนที่ 45 - รุมประชาทัณฑ์
ตอนที่ 45 - รุมประชาทัณฑ์
"ซาไร"
เบนจามินตะโกนเรียกเธออีกครั้ง แต่ยังคงไร้การตอบสนองจนเขาตัดสินใจวางมือทั้งสองข้างบนไหล่ของเธอ และนั่นก็ทำให้ซาไรเงยหน้าขึ้นมองในที่สุด
“ซาไร แค่นั้นไม่เป็นอะไรเลยก็แค่รอยข่วน ถ่มน้ำลายใส่นิดหน่อยก็หายแล้ว”
“แต่ นายมีเลือดออก เพราะฉัน... ฉันขอโทษ”
“หยุด ฉันบอกว่าไม่เป็นไร นี่มัน… เป็นราคาที่ฉันต้องจ่ายสำหรับการทำร้ายความรู้สึกผู้หญิงคนหนึ่ง”
“ไม่! นายไม่ได้ทำอะไรผิด! ฉันเองที่เป็นคนผิด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะฉันทำร้ายเด็กผู้ชาย ให้ตายเถอะ ฉันนี่มันสารเลวจริงๆ”
เมื่อเห็นเธอโทษตัวเองอีกครั้ง เบนจามินก็ลองวิธีอื่น เขาวางมือทั้งสองข้างบนแก้มของเธอ และบังคับศีรษะให้หันมาหาเขาจากนั้นเบนก็มองเข้าไปในดวงตาของเธอตรง ๆ
“ถ้ายังโทษตัวเองอยู่อีก คราวนี้ฉันจะโกรธจริง ๆ แล้วนะ เข้าใจไหม แค่เราสองคนลืมเรื่องนี้ซะ แล้วเราจะกลับไปเหมือนเดิม ตกลงไหม?”
เธอพยายามหนีจากมือของเขา แต่เบนเกร็งมือจับไว้แน่น หลังจากล้มเหลวเธอก็ยอมแพ้
เพื่อนสาวเขาดูยังมีอารมณ์พุ่งพล่านอยู่ แต่หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็สงบลง ในที่สุดก็พยักหน้า
เบนจามินจึงยอมปล่อยมือ เธอนวดแก้มแล้วมองเขาอย่างประหลาด
“ก็เพราะนายเป็นแบบนี้ไง... เฮ้อ ก็ได้ ฉันจะพานายไปห้องพยาบาล”
เบนจามินไม่อยากเจอซาช่าในสภาพนี้ เขาไม่แน่ใจว่าเธอจะยังสามารถเล่นบทบาทของครูพยาบาลแบบปกติได้ไหม เบนแทงเลยว่าไม่ได้แน่นอน
“ไม่จำเป็น ฉันจะล้างเลือดด้วยน้ำเปล่าก็พอ เธอกลับไปก่อนได้เลยนะ”
"แต่..."
“เชิญครับ คุณหญิงซาไร”
"...อืม"
เห็นเบนพูดขนาดนี้เธอก็ยอมถอยห่างจากเขา หลังมองดูเขาเป็นครั้งสุดท้ายเธอก็เดินหายไปที่มุมตึก เขารออยู่สองนาทีแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดแล้วล้างแผลจนสะอาด เมื่อรู้สึกว่าไม่เป็นไรแล้ว เขาก็กลับเข้าชั้นเรียน
ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องเรียน เขาก็พบกับสายตาจ้องมองหลายสิบคู่ทำเบนตกใจ ทุกคนตรวจสอบสีหน้าของเขา แม้แต่เด็กผู้ชายก็ด้วย อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้า ก็มีคนสังเกตเห็นสภาพแขนของเขา และนั่นก็ราวกับทุกคนสติแตก พวกเพื่อนร่วมห้องไม่เว้นชายหญิงต่างหันขวับไปทางซาไรซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งของเธอด้วยสีหน้าหดหู่ และเด็กผู้หญิงบางคนก็เดินตรงไปหาทันที หนึ่งในนั้นตะโกน
“ซาไร! กล้าดียังไงไปทำแบบนั้นกับเขา!? เธอบ้าไปแล้ว!”
ซาไรก้มหน้าลง กัดริมฝีปากโดยไม่เถียงหรือแก้ตัวใด ๆ
เบนจามินสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตระหนักได้ว่าเรื่องที่เขาแอบไปหาซาไรเมื่อกี้น่าเป็นความลับแค่กับในความคิดเขาคนเดียว เบนลืมไปว่าผู้หญิงหลายคนมักจะแอบมองเขาตลอด มันก็ไม่แปลกที่จะเห็นแผ่นกระดาษที่แรกในสมดจด
ตอนนี้ดูเหมือนว่าข่าวที่ซาไรสารภาพกับเขาจะถูกรู้กันทั้งห้องแล้ว ทุกคนเลยกำลังเฝ้ารอว่าผลจะเป็นยังไงนั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมทุกคนถึงพร้อมใจกันมองเขาตอนเดินเข้าห้อง
และหลังได้เห็นแผลที่แขน ทุกคนก็คาดเดาได้ทันทีว่าเป็นฝีมือใคร
เด็กผู้หญิงที่ตะโกนอยู่ตอนนี้ได้คว้าคอเสื้อซาไรแล้ว นาธานและจูเลียนก็เข้าร่วมด้วย ทั้งสองไม่พอใจอย่างยิ่งที่มีเด็กผู้หญิงทำร้ายเพื่อนตัวเอง
“ทำไมไม่ตอบซาไร!”
"ฉันขอโทษ..."
เบนจามินตัดสินใจเข้าไปขัดขวาง
"หยุด!"
เมื่อเขาตะโกน ทุกคนก็หันไปมองด้วยความตกใจ เบนถือโอกาศพูด
“ฉันได้คุยกับซาไรเรื่องนี้แล้ว เธอขอโทษด้วยความจริงใจและฉันก็ยกโทษให้ มันจบแค่นั้น ฉันดีใจที่ทุกคนเป็นห่วง แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ได้โปรดปล่อยซาไรเถอะนะ”
ตอนนี้นาธานเข้ามาหา
“หมายความว่าไงที่ว่าไม่เป็นไรนะเบน นี่มันเกินไปมากแล้วนะ! ผู้หญิงทำร้ายผู้ชายจนเลือดนี่มีอย่างที่ไหนใครเขาทำกัน ไปบอกครูเถอะ คนแบบนี้อย่างน้อยที่สุดก็ควรจะถูกพักเรียน!”
คนอื่นทั้งชายและหญิงรีบพูดสนับสนุนจูเลียนกันใหญ่ ซาไรดูเศร้ายิ่งขึ้นและพร้อมที่จะยอมรับชะตากรรมของเธอ อย่างไรก็ตาม เบนจามินไม่มีแผนที่จะไปไกลขนาดนั้น
“ไม่จำเป็น เธอก็ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ของแบบนี้มันสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน โดยเฉพาะ... สถานการณ์ที่ซาไรถูกปฏิเสธเมื่อกี้ ทุกคนพูดได้ไหมว่าตัวเองจะสามารถสงบสติอารมณ์ได้อย่างสมบูรณ์แบบในสถานการณ์เดียวกัน?”
คำถามของเขาดูเหมือนจะทำให้พวกเขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นไม่กี่วินาที จูเลียนก็พูด
“แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ควรถูกลงโทษสำหรับสิ่งที่ทำ ดูที่แขนของนายสิเบน ถ้ามันทิ้งรอยแผลเป็นไว้ล่ะ?”
“ไม่หรอก แผลเป็นอะไรกัน นี่ก็แค่รอยขีดข่วน แม้แต่แมวแถวบ้านฉันยังข่วนได้แรงกว่านี้เลย มองในอีกแง่มุมนะ นี่ยิ่งพิสูจน์ว่าซาไร เป็นมนุษย์ปกติที่สามารถหงุดหงิดได้เมื่อถึงเวลาและทำผิดพลาดได้ ถ้าทุกคนสมบูรณ์แบบ โลกคงเป็นสถานที่ที่น่าเบื่อมาก ทุกคนไม่เห็นด้วยเหรอ?”
เขายิ้มสดใสในตอนท้ายของประโยค ถ้าเขาต้องพูด เบนค่อนข้างภูมิใจกับตรรกะโน้มน้าวคนเมื่อกี้เลย เขามองไปที่เพื่อนร่วมชั้น พร้อมที่จะรับเสียงปรบมือ แต่กลับเห็นทุกคนมองดูเขาเหมือนคนประหลาด
เมื่อรู้สึกว่ามันอาจจะแปลกสำหรับคนโลกนี้ เบนจึงพยายามเปลี่ยนเรื่อง
"เฮ้ มีใครสามารถแก้ปัญหาคณิตศาสตร์ข้อ 4 ในหน้า 17 ที่ครูสอนตอนเช้าได้บ้าง"
ตอนนี้ทุกคนได้มองเขาเหมือนว่าเขาบ้าแล้ว ไม่กี่วินาทีต่อมา เด็กสาวที่คว้าคอเสื้อของซาไรก็ปล่อยเธอและถอนหายใจ
“ให้ตายเถอะ ฉันโกรธไม่ไหวแล้ว เธอโชคดีจริงๆ ที่เขาเป็นแบบนี้นะ ซาไร แต่จำไว้ว่าฉันไม่ยกโทษให้”
เบนจามินเข้ามาแทรก
“โอ้ จริงสิ ทุกคนได้โปรดยกโทษให้เธอด้วย และอย่ากีดกันหรือรังแกซาไรนะ โอเคไหม ฉันไม่ชอบอะไรแบบนั้น”
พวกเขาสลับกันมองเบนกับซาไรด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวด ในที่สุดนาธานก็ถอนหายใจแล้วพูด
“ก็ได้ เพราะนายขอหรอกนะเบน”
จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับที่นั่งของตัวเองโดยยินยอมที่จะลืมเหตุการณ์ทั้งหมดไปซะ ซาไรจ้องมองเบนจามินด้วยสายตาวิบวับราวกับว่าเขาเป็นเทพที่หลงทางจากสวรรค์
