บทที่ 5: บทฝึกสอน (1-2)
บทที่ 5: บทฝึกสอน (1-2)
หน้าต่างข้อความที่กำลังปรากฏตอนนี้ทำให้ฉันยังสับสนอยู่พอสมควร แต่ฉันก็รู้ว่ามันคืออะไร ไอ้อักษรเหล่านี้ เคล็ดลับเหล่านี้ ตัวเลขเหล่านี้ มันควรเป็นหน้าต่างที่ปรากฏขึ้นเมื่อติดตั้งพิกมีอัพเป็นครั้งแรกไม่ใช่เหรอ?
นี่ฉันกำลังฝันว่าดาวน์โหลดเกมพิคมีอัพอยู่หรือไงกัน?
ฉันรู้สึกเวียนศีรษะ รู้สึกสะอิดสะเอียน เป็นความฝันที่ฉันไม่อยากฝันอีกเลย
ขอร้องล่ะนะ จบสักทีได้ไหม? ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแม้แต่วินาทีเดียว
[กำลังดาวน์โหลด… 537/537: เสร็จสมบูรณ์!]
หน้าต่างข้อความปรากฏขึ้นกลางห้อง และวิดีโอก็เริ่มเล่น
“ดินแดนที่มนุษย์และเผ่าพันธุ์อื่นต่างอยู่ร่วมกันในทาวเนีย”
“ศัตรูที่ไม่อาจทราบได้บุกเข้ามาในทวีปที่มีแต่ความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรือง!”
ภาพกราฟิกดาษดื่น
ปราสาทที่กำลังลุกไหม้
ทหารที่มีรูปร่างเหมือนตุ๊กตากระดาษและสัตว์ประหลาดปะทะกัน
“ท้ายที่สุดแล้ว ทวีปก็ถูกแยกออกจากกันด้วยพลังแห่งความมืด”
“แต่ความหวังยังคงอยู่”
“นายท่าน! หากท่านต้องการกอบกู้โลก จงปีนขึ้นมาบนหอคอย!”
“ฮีโร่มากมายจะคอยติดตามท่าน”
วิดีโอแนะนำจบลงแล้ว
ฉันจ้องมองและอาการปากค้างกับสิ่งที่เห็น
“ฉันไอเซลล์ นางฟ้าตัวน้อยที่จะคอยช่วยเหลือนายท่านระยะแรก อันดับแรกนายท่าน ช่วยบอกชื่อของท่านก่อนเถิด!”
[2 - 6 ตัวอักษร ไม่มีการเว้นวรรคหรืออักขระพิเศษ]
“พิกมีอัพ”
[ชื่อนี้มีอยู่แล้ว]
นั่นไม่ใช่ฝีมือฉันนะ
แป้นพิมพ์ป้อนอักขระด้วยตัวเอง และตัวอักษรก็ถูกสลักลงไป
"ฉันเก่งสุด"
[ชื่อนี้มีอยู่แล้ว]
“กขคงจช”
[ชื่อนี้มีอยู่แล้ว]
“ไรก็ได้”
[ชื่อสามารถใช้ได้ คุณต้องการใช้หรือไม่?]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
[ยินดีต้อนรับนายท่าน ‘ไรก็ได้’ สู่โลกแห่ง พิกมีอัพ!]
[คุณต้องการที่จะดำเนินการฝึกต่อหรือไม่? เมื่อฝึกสำเร็จจะได้รับรางวัลพิเศษ]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
ระบบมันทำการเลือกด้วยตัวเองโดยที่ฉันได้แค่อ้าปากค้าง
เมื่อปุ่มสีขาวกด 'ใช่' การมองเห็นของฉันก็เปลี่ยนไปทันที
แสงสว่างจ้าปกคลุมทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉัน
ไม่มีเวลาให้คิดอีกต่อไป
เมื่อฉันลืมตาอีกครั้ง ภาพตรงหน้ามันคือหมู่บ้านที่ถูกไฟไหม้
[เป็นปีที่ 351 ของยุคจักรวรรดิเมื่อกองกำลังปีศาจบุกโจมตีทวีป]
[ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในภูมิภาคไฮม์ มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อ 'ฮาน อิสรัต']
ควันไฟที่ฟุ้งปกคลุมในอากาศพุ่งเข้ามาในจมูกฉัน
“แค่ก แค่ก !”
ฉันก้มตัวลงไปไอกับพื้น
คอของฉันรู้สึกแสบร้อนราวกับถูกไฟไหม้
“ที่นี่ที่ไหนอีกเนี่ย…?”
เปลวไฟลุกโชนจากทุกทิศทุกทาง
อาคาร บ้านเรือน รั้ว โรงเก็บของและต้นไม้ต่างถูกไฟเผาลุกโชนเหมือนทะเลเพลิง
ผู้คนต่างหนีออกจากที่นั่นเหมือนหนูที่กำลังหนีออกจากเรือที่กำลังจม
“กะ-ก็อบลิน!”
“หนีไป อย่าเข้ามานะ!”
"ทางนี้! เราต้องรีบแล้ว!”
ฉันหัวเราะอย่างขมขื่นออกมา
ในมือขวาของฉันกำลังถือดาบเหล็กเก่าๆ ที่มีสภาพทรุดโทรม
[บทฝึกสอนที่ 1: กำจัดก็อบลินที่บุกรุกหมู่บ้าน!]
[การต่อสู้จะดำเนินไปโดยอัตโนมัติ ขอให้นายท่านเพลิดเพลินไปกับการต่อสู้ระดับสูงของฮีโร่ที่ดำเนินการโดยเอไอ!]
“บุกเข้าไป!”
ห่างออกไป สัตว์ประหลาดผิวสีเขียวก็วิ่งเข้ามาจากด้านล่างเนินเขา
มันสูงประมาณ 150 ซม. สวมหมวกและถือดาบลักษระคดเคี้ยว หลังของพวกมันโค้งงอ และผิวสีเขียวของพวกมันดูน่ากลัวยิ่ง
[ก็อบลิน Lv.1]
“สัตว์ประหลาดพวกนั้นมันอะไรกัน?”
ก็อบลินกำลังสังหารผู้คนที่อยู่ด้านล่างเนินเขา พวกมันฆ่าผู้ชายและผู้หญิงอย่างไม่เลือกหน้าด้วยดาบในมือ ส่วนมือซ้ายพวกมันมีคบเพลิงที่กำลังจุดไฟเผาบ้านเรือน
มันคือนรกบนดินดีดีนี้เอง
['ฮาน (★)' รู้สึกกลัว! สถานะทั้งหมดลดลง 30%]
[คำแนะนำ:ฮีโร่บางครั้งอาจประสบกับความกลัวได้]
ฮีโร่ฮาน?
เรื่องมันจะตลกร้ายขนาดไหนกันเนี่ย!
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน แต่ฉันต้องวิ่งหนี ฉันปีนขึ้นไปบนเนินเขา ถ้าไปในทิศทางที่คนกำลังหนีอาจจะล้มและพลาดโดนเหยียบตายได้
ตุ๊บ!
หลังจากเดินไปได้สองสามก้าว ร่างกายของฉันก็ชะงักเหมือนชนกำแพงหรืออะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น
“ทำไมฉันถึงออกไปไม่ได้”
คนรอบข้างก็ผ่านไปได้นิ
ฉันเอื้อมมือออกไปในอากาศ ปะทะเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็น
“ไอ้เวรเอ้ย!”
ฉันพยายามทุบกำแพงอย่างสุดกำลัง ความเจ็บปวดรวดร้าวแล่นผ่านไหล่ และฉันก็เสียหลักล้มลงกับพื้น
จากนั้นฉันจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ถ้างั้นฉันแค่ต้องไปด้านข้าง!”
ตุ๊บ!
มีกำแพงที่มองไม่เห็นอยู่ข้างๆฉัน
ฉันผลักสุดกำลัง แต่มันไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว
ในที่สุดฉันก็ขยับไม่ได้เลย
“เฮ้ นี้พวกนายทำอะไรกัน?”
ฉันตะโกนถามผู้คนที่วิ่งหนีผ่านไปมา
"ที่นี่ที่ไหน? ได้ยินฉันไหม? ตอบฉันสักทีสิโว้ย!"
ผู้คนมากมายวิ่งหนีผ่านไปราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ยินฉัน
ฉันพยายามคว้าไหล่ของชายคนหนึ่งที่กระโดดข้ามรั้ว แต่กำแพงที่มองไม่เห็นกลับขัดขวางมือของฉันไว้
อีกครั้งแล้ว
ก็อบลินกำลังเข้ามาใกล้จากด้านล่างเนินเขา
['ฮาน(★)' รู้สึกตกใจ! สถานะทั้งหมดลดลง 50%]
[นายท่าน โปรดใช้ยาป้องกันความกลัวให้ฮีโร่ที่อยู่ในสภาวะวิกฤติ! ยาป้องกันความกลัวสามารถซื้อได้ในราคา 50 อัญมณี แต่สำหรับการซื้อครั้งแรกเราแจกให้ฟรี]
[คุณต้องการใช้มันหรือไม่?]
[ใช่ (เลือกแล้ว) / ไม่ใช่]
ทันใดนั้น ขวดสีม่วงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน
ฝาขวดเปิดออกและมีฝุ่นละอองหรืออะไรบางอย่างติดอยู่ที่จมูกของฉันจนต้องจามออกมา
“ฮัดเช้ย!”
ของเหลวที่ขมและฉุนได้ไหลเข้าไปในลำคอของฉัน
“แค๊ก แค๊ก!”
ความรู้สึกเหมือนกับสูดผงพริกเข้าไปทางจมูก
ถ้าจะให้ฉันดื่มไอ้นี้ อย่างน้อยก็ช่วยทำให้รสชาติดีขึ้นกว่านี้ทีเถอะนะ!
ในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกเย็นเหยียบก็แผ่ซ่านไปทั่วหลัง ภาพที่พร่ามัวเริ่มชัดเจน รู้สึกสดชื่นเหมือนมีน้ำเย็นราดลงบนหัวที่ร้อนจัด
สิ่งแรกที่ออกจากปากของฉันคือ
“บัดซบแล้ว…”
นี่มันคือหายนะชัดๆ
