บทที่ 26: กลับมาหาเธออีกครั้ง
ติดตามเป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay
บทที่ 26: กลับมาหาเธออีกครั้ง
สองวันต่อมา วันอาทิตย์
“อ่า รู้สึกดีจริงๆ”
ดูเหมือนว่าร่างกายของฉันจะฟื้นตัวเต็มที่แล้ว แม้ฉันจะยังคงรู้สึกเหนื่อยล้าจากการฝึกซ้อมเมื่อวาน แต่ฉันคิดว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ที่สุดแล้วในตอนนี้
และอย่างน้อยก็ได้อะไรกลับมาบ้างเหมือนกัน ดูเหมือนว่าสถานะความอดทนที่น่าสิ้นหวังก่อนหน้านี้ของฉันเพิ่มขึ้นเป็น 4 หน่วยแล้ว
ฉันคิดว่าการฝึกซ้อมเมื่อวานนี้ ในขณะที่ยังคงได้รับผลกระทบจาก ทะลุขีดจำกัด อยู่นั้นเป็นปัจจัยที่ทำให้เกิดสิ่งนี้ขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย
"เยี่ยมเลย."
ในที่สุดตอนนี้ฉันก็มีค่าสถานะความอดทนเท่ากับคนปกติธรรมดาสักที
ความแข็งแกร่งและพละกำลงของฉันยังคงอยู่ที่ 7 หน่วย แต่ด้วยการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องและความใส่ใจในเรื่องโภชนาการ อีกไม่นานค่าสถานะของฉันก็คงจะเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน
ถ้าฉันยังคงรวบรวมชิ้นส่วนที่ซ่อนอยู่และได้รับคุณสมบัติที่เป็นประโยชน์เพิ่มอย่างน้อยหนึ่งอย่าง ฉันก็อาจจะสามารถสำเร็จการศึกษาจากที่นี่ได้แน่
อย่างไรก็ตาม การสำเร็จการศึกษาด้วยคะแนนดีเด่นก็ดูเหมือนจะยากอยู่เช่นกัน
ฉันเอาชนะราล์ฟซึ่งอยู่ในอันดับที่ 37 ได้ แต่นั่นเป็นเพราะกลยุทธ์ที่ออกแบบมาโดยเฉพาะของฉัน ซึ่งใช้ได้ผลอย่างสมบูรณ์แบบ ฉันก็ค่อนข้างโชคดีเหมือนกันนะ
ฉันต้องฝึกฝนทักษะของฉันอย่างไม่หยุดยั้งต่อไป
'หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว ไปสนามฝึกซ้อมหน่อยดีกว่า การประเมินภาคปฏิบัติจะเริ่มพรุ่งนี้ ดังนั้นฉันไม่ควรหักโหมจนเกินไป'
ฉันคิดแบบนั้นขณะทานอาหารที่มีโปรตีนสูงที่เอมี่เตรียมไว้ให้ฉัน
โอ้ ฉันควรแวะที่ไปห้องทำงานของศาสตราจารย์มารีด้วย ฉันยุ่งมากจนเกือบลืมไปเลย
ในเนื้อเรื่องต้นฉบับ มารีเป็นคนบ้างานซึ่งจะเข้าห้องทำงานของเธอตั้งแต่เวลา 8.00 น.
พรุ่งนี้เช้าฉันควรจะแวะไปเธอสักหน่อย อาจมีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นก็ได้
สนามฝึกของห้องฮีโร่จะปิดทุกวันอาทิตย์
หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็มุ่งหน้าไปยังสนามฝึกแห่งที่สามทันที
'ก่อนอื่น ฉันจะฝึกดาบ จากนั้นจึงฝึกทักษะทางกายภาพ'
เมื่อมาถึงสนามฝึกแห่งที่สาม ฉันก็เปิดประตูสู่สนามฝึกดาบทันที
เสียงดังเอี๊ยด─.
บางทีอาจเป็นเพราะเป็นวันอาทิตย์ จึงมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในพื้นที่ฝึกดาบ คนที่ฉันรู้จักดี
ไอรีน เธอกำลังกวัดแกว่งดาบไม้อยู่ในขณะนี้ ผมสีม่วงยาวของเธอถูกรวบไว้ด้านหลังอย่างเรียบร้อย
ฟึบ ฟึบ─
ไอรีนดูมีสมาธิจดจ่อมาก เธอไม่ได้ใส่ใจกับเสียงเปิดประตูก่อนหน้านี้เลย และยังคงกวัดแกว่งดาบไม้ของเธอต่อไปอย่างไม่ลดละ
ฉันเห็นเธอแล้ว
'...อืม.'
ตามที่คาดไว้ ทักษะดาบของไอรีนนั้นยอดเยี่ยมมาก
ดวงตาของผู้สังเกตการ์ ไม่เพียงแต่มีประโยชน์สำหรับการเรียนรู้เทคนิคใหม่เท่านั้น แต่ยังช่วยในการทำความเข้าใจคนที่คุ้นเคยให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นได้อีกด้วย
ตอนนี้ดวงตาของฉันมองเห็นรายละเอียดที่ซับซ้อนซึ่งฉันไม่เคยมองเห็นได้ชัดเจนขนาดนี้มาก่อน
ความกว้างของท่าทาง การขยับข้อมือ การเคลื่อนไหวของไหล่ มองเห็นวิถีดาบของเธอที่สะอาดตา
ทักษะการใช้ดาบของเธอนั่นเหมือนดังกับรูปร่างหน้าตาของเธอ มีความสง่างาม ปราศจากการเคลื่อนไหวที่ไม่จำเป็น คล้ายกับนักฆ่า
ขณะที่ฉันชื่นชมทักษะดาบของเธอจากระยะไกล
“...ธีโอ?”
ไอรีนเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากด้วยหลังมือซีดๆ แล้วมองมาที่ฉัน
***
ไอรีนที่กำลังกวัดแกว่งดาบไม้ของเธออยู่นั่น หันมองกลับไปอย่างคุ้นเคย
ผู้ซึ่งทำให้ความคิดของเธอปั่นป่วนก่อนหน้านี้กำลังยืนอยู่ตรงนั้น ธีโอ
“ธีโอ?”
“ดีใจที่ได้เจอเธอนะ ไอรีน”
อย่างไรก็ตาม ท่าทางของธีโอตอบกลับอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไรนัก ไอรีนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด
“...มีเรื่องที่จะพูดแค่นี้เหรอ?”
“ฉันแค่อยากมาเจอเธอ ไอรีน”
ใบหน้าของไอรีนเปลี่ยนเป็นสีแดง
'ทำไมจู่ๆ เขาถึงพูดตรงขนาดนี้?'
เธอตั้งใจจะตอบโต้ แต่เธอก็ลืมสิ่งที่เธอต้องการจะพูด เธอคิดว่าโชคดีจริงๆที่ใบหน้าของเธอแดงจากการฝึกซ้อมดาบ เขาคงจะไม่ได้สังเกตเห็นมัน เธอพูดต่อ
"···ได้ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมนายถึงหายหน้าไปเลยตั้งแต่จบการประลอง... นายคงตัดสินใจที่จะกลับไปเป็นคนแบบเดิมแล้วสินะ? นายไม่ได้อยู่บนรถม้าด้วยซ้ำ... มันเกิดอะไรขึ้นกับนายกัน?"
เสียงของไอรีนเต็มไปด้วยคำพูดที่ทิ่มแทงใจเขา
อย่างน้อยเขาควรจะมาพบเธอหลังเลิกเรียนบ้างไม่ใช่หรือ? ถ้าเขาต้องการจะขอโทษจริงๆ
ธีโอตอบอย่างใจเย็นว่า "ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก ฉันกำลังทำบางสิ่งอยู่ที่สำคัญเท่าๆกับการฝึกฝนทักษะของฉัน แถมฉันยังต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูสภาพร่างกายของฉันอีกด้วย"
เขาตอบอย่างหมั่นใจ
“แน่นอนว่าการพักผ่อนมีความสำคัญพอๆ กับการฝึกฝน แม้ว่าฉันจะไม่รู้จริงๆ ว่าสิ่งสำคัญที่นายกำลังพูดถึงคืออะไร?”
อาจถือเป็นคำถามที่ลุกล้ำความเป็นส่วนตัวไปหน่อย แต่ไอรีนไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของเธอได้
ธีโอตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า "ฉันไปเข้าร่วมกิจกรรมของชมรมมา"
"…อะไรนะ?"
ไอรีนถึงกับตะลึง
ไม่ใช่เพราะเขาเรียกกิจกรรมของชมรมว่าเป็นสิ่งที่สำคัญ เธอรู้ดีถึงว่าการเข้าร่วมชมรมนั่นมีความสำคัญสำหรับห้องฮีโร่
สำหรับฮีโร่นั้น การมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นๆมีความสำคัญพอๆ กับการพัฒนาความสามารถของพวกเขา และไม่มีอะไรดีไปกว่าการสร้างความสัมพันธ์ด้วยการเข้าร่วมชมรม
อย่างไรก็ตาม นั่นเหมาะกับคนที่ชอบพบปะสังสรรค์และเข้ากับผู้อื่นได้
แต่ธีโอที่ไอรีนรู้จักมีทักษะในการเข้าสังคมแย่มาก เขาขาดไม่มีมันด้วยซ้ำ
ต่อหน้าผู้ที่เหนือกว่าเขา เขาจะพูดลับหลัง และเหยียบย่ำผู้ที่ด้อยกว่าเขา
มันยากที่จะเชื่อว่าคนที่ถือตัวว่าเป็นชนชั้นสูงที่มองคนเพียงแค่ว่าแข็งแกร่งหรืออ่อนแอคนนี้กำลังมีส่วนร่วมในกิจกรรมของชมรมในโรงเรียน
'ฉันคิดว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่...'
เขาเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เลยหรือ?
ความคิดแย่ๆเริ่มผุดขึ้นในใจของไอรีน
'เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้พบผู้หญิงคนอื่นที่เขาสนใจแล้ว?'
คำพูดของมีนาก็ผุดขึ้นมาในใจ
ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เจ้าชู้ไปเรื่อย ไม่สามารถลงหลักปักฐานกับผู้หญิงเพียงคนเดียวได้
มันเป็นสัญชาตญาณของพวกเขา ไม่มีใครสามารถช่วยได้
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงต้องมัดใจพวกเขาไว้ให้ได้ เพื่อป้องกันไม่ให้คิดนอกใจ
'จะมีใครมาล่อลวงผู้ชายที่มีคู่หมั้นอยู่แล้วได้ยังไง...'
แม้ว่าไอรีนจะไม่ได้เข้าร่วมชมรม แต่เธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในชมรมเหล่านั้น
หลังจากรวมตัวกัน ผู้คนก็จะรวมตัวกันและร่วมทานอาหารอร่อยๆ บางครั้งก็เจอคนที่ชอบและเริ่มความสัมพันธ์ต่อกัน... แล้วเรื่องแบบนั้นก็จะเกิดขึ้น!
“ทำไมจู่ๆ ถึงเข้าชมรมล่ะ?”
ไอรีนมองดูธีโอด้วยสีหน้าสงสัย
“เพื่อจัดการเกี่ยวกับชื่อเสียงของฉัน”
เขาตอบมาอย่างทันควัน แต่ความสงสัยของไอรีนยังไม่ได้หายไป
"จริงหรือ?"
"ใช่."
“แค่ต้องการจัดการชื่อเสียงจริงๆเหรอ?”
"ใช่."
เขาตอบมาอย่างไม่ลังเล ไอรีนกำลังสงสัยว่าธีโอกำลังโกหกอยู่หรือเปล่า
“มองตาฉันแล้วบอกฉันสิ จริงไหม?”
"..."
ธีโอจ้องมองเธออย่างเงียบๆ หัวใจของไอรีนจมลง
“อย่าบอกนะว่านายไปเจอผู้หญิงคนอื่น”
“ฉันพูดจริง ไอรีน ฉันจะโกหกเธอทำไม”
ไอรีนจ้องมองไปที่ดวงตาของธีโออย่างตั้งใจ
ลึกเข้าไปในดวงตาสีทับทิมอันเร่าร้อนที่น่าหลงใหลของเขา เต็มไปด้วยความรู้สึกราวกับว่าเขาไม่ได้รับความไว้วางใจจากคนที่เขารักเลย
ธีโอพูด
“ฉันไม่โกหกคนของฉัน และฉันหวังว่าเธอจะเชื่อใจฉัน”
ในเวลาเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงออร่าอันทรงพลังจากดวงตาของธีโอที่จ้องมองเธอ
'คนของฉัน...'
วันนี้คำพูดของเขาดูเหมือนจะส่งผลต่อเธอมากกว่าปกติ เมื่อรู้สึกว่าหน้าของเธอแดงอีกครั้ง ไอรีนก็เริ่มหลบสายตา
เธอไม่สามารถมองตาเขาตรงๆ ได้ มันน่าอายเกินไป
“อ่า ก็ได้ ฉันจะเชื่อคุณ แต่...”
ไอรีนลังเล
"การไปชมรมเป็นสิ่งที่ดี แต่อย่างน้อยก็มาเจอฉันบ้างล่ะกัน..."
เสียงของเธอแผ่วลง มันเบาราวกับว่ามันเป็นเสียงลมที่ลอยผ่านมา ด้วยความประหลาดใจกับคำพูดของเธอเอง ไอรีนที่ใบหน้าแดงก่ำเธอจึงเบือนหน้าหนีจากธีโอ
“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันผิดเองที่ไม่ได้ใส่ใจ”
"ฮะ?"
“ฉันคิดว่าเธอไม่ชอบฉัน เพราะว่าเธอปฏิเสธคำเชิญของฉันเมื่อครั้งที่แล้ว ปกติเธอแข็งแรงมาก แต่จู่ๆ เธอก็บอกว่าไม่สบาย”
ธีโอหมายถึงตอนที่ไอรีนปฏิเสธคำเชิญรับประทานอาหารค่ำของเขาหลังจากการฝึกซ้อมดาบเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
เธออ้างว่าสุขภาพของเธอแย่เป็นข้อแก้ตัว
ไอรีนนึกถึงความรู้สึกของเธอในตอนนั้นทันที
แต่ในตอนนั้นเธอไม่มีทางเลือก
เธอรู้สึกเขินอายและสับสนเกินไป เธอกังวลว่าจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้
เธอกลัวว่าช่วงเวลาแห่งความหลงใหลอันเร่าร้อนอาจนำไปสู่ความเสียใจตามมา
"นั่นเพราะว่า..."
“แน่นอน ฉันรู้ ฉันเป็นคนไม่มีอะไรดี และผู้คนก็ไม่อยากอยู่ใกล้ฉัน แต่ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะเสียใจกับอดีต”
"..."
“ฉันพยายามที่จะเปลี่ยนแปลง ฉันอยากเป็นผู้ชายที่ดีขึ้น”
จากนั้นธีโอก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย
'ฉันอยากเป็นผู้ชายที่ดีขึ้น...'
ธีโอเป็นคนขี้อายมาก
ไอรีนรับรู้ถึงคำพูดของเขา แม้ไม่ได้เอ่ยออกมา
'สำหรับเธอ.'
หลังจากที่หัวใจของเธอถูกเผาไหม้จนกลายเป็นเถ้าถ่านแล้ว เธอก็รู้สึกว่ามันลุกโชนอีกครั้ง
“อ๋อ ฉันเข้าใจแล้ว และไม่ใช่เพราะฉันไม่ชอบ ฉันถึงปฏิเสธคำเชิญไปทานอาหารเย็นของนาย”
“แล้วทำไมล่ะ?”
ธีโอถามอย่างจริงใจ โดยมองเธอด้วยสายตาที่ไร้เดียงสา
แน่นอนว่าไอรีนไม่ใช่คนประเภทที่จะแสดงความรู้สึกที่แท้จริงของเธออย่างเปิดเผยเช่นกัน
"อ่า ยังไงก็ช่างมันเถอะ...! ตอนนี้เราอยู่ที่สนามฝึกซ้อม เราควรฝึกซ้อม! มาอบอุ่นร่างกายกันเร็ว! ตอนทดสอบทักษะการต่อสู้ภาคปฏิบัตินายยังมีจุดที่ต้องปรับปรุงอยู่นะ แน่นอนว่ามันน่าประทับใจ แต่..."
"เข้าใจแล้ว"
ด้วยเหตุนี้ ธีโอจึงเริ่มอุ่นเครื่องทันที
'อ่ะ...'
ทั้งที่ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าเพื่อชมเชยเขา แต่เขาไม่แสดงท่าทีจะดีใจเลย
'แน่นอน แบบนี้อาจจะดีกว่า...'
ในอดีตเขาคงรู้สึกตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่ได้ด้วยคำชมเพียงครั้งเดียว
“ฉันอุ่นเครื่องเสร็จแล้ว เอาล่ะ หยิบดาบฝึกซ้อมมาสิ”
"ตกลง."
ไอรีนมองดูแผ่นหลังของธีโอขณะที่เขาเดินไปที่ชั้นวางอาวุธ
แผ่นหลังของเขาดูเหมือนฮีโร่ที่เธอใฝ่ฝันเมื่อตอนที่ยังเยาว์วัย
"..."
ไอรีนแยกแยะอารมณ์ที่แปรปรวนของเธอออกและยอมรับมัน
เธอยังคงไม่ลืมเขา
